Οι Ευρωεκλογές τελείωσαν. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και όλοι μπορούμε να τα μελετήσουμε και να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Παρά τις επιμέρους κομματικές ή ιδεολογικές διαφωνίες είναι ανάγκη να ομονοήσουμε ως Έλληνες για να αντιμετωπίσουμε τα μείζονα εθνικά θέματα. Άλλωστε τις τελευταίες ημέρες μάς έχουν δοθεί αρκετές αφορμές προβληματισμού και σημαντικά ερεθίσματα εθνικής αφύπνισης:
Στις 18 Μαίου 220 Αμερικανοί και Βρετανοί καθηγητές της Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας και Φιλολογίας απευθύνονται προς τον Μπάρακ Ομπάμα και διαμαρτύρονται για την αμερικανική αναγνώριση των Σκοπίων με το όνομα «Μακεδονία». Καταθέτουν σειρά επιχειρημάτων, τα οποία ενισχύουν τις ελληνικές θέσεις, 
και θυμίζουν ότι: «Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Έλληνας, όχι Σλάβος, και οι Σλάβοι και η γλώσσα τους δεν σχετίζονται με τον Αλέξανδρο ή την πατρίδα του παρά 1000 χρόνια αργότερα. Αυτό μάς φέρνει πίσω στη γεωγραφική περιοχή που ήταν γνωστή στην αρχαιότητα ως Παιονία. Γιατί οι άνθρωποι που κατοικούν σε αυτήν την περιοχή σήμερα αποκαλούν τους εαυτούς τους Μακεδόνες και τη χώρα τους Μακεδονία; Γιατί να κλέψουν μια απόλυτα ελληνική μορφή για εθνικό τους ήρωα;».
Την Κυριακή 31 Μαίου ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β΄ λειτούργησε στη Νίκαια του Πειραιά και μάς έθεσε όλους ενώπιον των ευθυνών μας για μία ενδεχόμενη αρνητική λύση στο Κυπριακό. Εξέφρασε την ανησυχία ότι έρχεται ένα νέο σχέδιο, χειρότερο από το σχέδιο Ανάν, το οποίο καταψηφίσθηκε από τον Κυπριακό Ελληνισμό. Κατηγόρησε την Τουρκία ότι δεν θέλει μία ενιαία ομοσπον
διακή Κύπρο, αλλά μία χαλαρή συν-ομοσπονδία δύο κρατών για να έχει το ένα της πόδι στον Βορρά και το άλλο στον Νότο. Και υπενθύμισε ότι το πρόβλημα δεν είναι διακοινοτικό, αλλά πρόβλημα εισβολής και κατοχής.
Στις 31 Μαίου με κοινό τους άρθρο σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες ο Γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί και η Γερμανίδα Καγκελλάριος Άγκελα Μέρκ
ελ τόνιζαν ότι η Ευρώπη πρέπει να αποκτήσει σύνορα και ότι πρέπει να σταματήσει η διεύρυνσή της. Το μήνυμα σαφώς αποστέλλεται στην Τουρκία και αφορά κατά τρόπο άμεσο και εμάς.
Στους επόμενους μήνες τα εθνικά μας θέματα θα βρεθούν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Ας τα αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα και ομοψυχία.
Aποψη: Ενα σωστό και δύο λάθος συμπεράσματα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου Γιωργου Παγουλατου*
Τρία συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν από την επικράτηση της κεντροδεξιάς στις τελευταίες ευρωεκλογές. Το πρώτο είναι μάλλον σωστό. Το δεύτερο είναι μάλλον λάθος. Το τρίτο είναι σχεδόν σίγουρα λάθος. Το πρώτο, μάλλον ορθό συμπέρασμα, είναι ότι οι Ευρωπαίοι χρησιμοποίησαν τις ευρωεκλογές για να επιδοκιμάσουν ή να αποδοκιμάσουν τις κυβερνήσεις τους. Καθοριστικό κριτήριο ήταν κυρίως η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.
Οπου οι εκλογείς θεώρησαν την αντιμετώπιση της κρίσης επαρκή, ενίσχυσαν το κυβερνών κόμμα (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Πολωνία κ.λπ.). Οπου θεώρησαν ότι υπολείπεται (στην Ισπανία της καλπάζουσας ανεργίας), το καταψήφισαν. Σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις, η καταψήφιση της κυβέρνησης έλαβε χαρακτήρα γενικευμένης αποδοκιμασίας: στη Βρετανία και στην Ελλάδα. Στη Βρετανία, παρά τον επιδέξιο χειρισμό της κρίσης, ο Μπράουν χρεώνεται τις πολιτικές που τη δημιούργησαν. Οι Βρετανοί τον βαρέθηκαν.
Το δεύτερο, μάλλον λάθος συμπέρασμα, είναι η γενίκευση ότι η συγκυρία τάχα ευνοεί την κεντροδεξιά έναντι της κεντροαριστεράς. Το οικονομικό μείγμα που οι ευρωπαϊκές κοινωνίες δείχνουν σήμερα να εμπιστεύονται δεν είναι πιο συμβατό με την κεντροδεξιά από ό,τι είναι με την κεντροαριστερά. Εχει σαφή κεϊνσιανά και «σοσιαλδημοκρατικά» χαρακτηριστικά - στο πλαίσιο της ΟΝΕ και του Συμφώνου Σταθερότητας. Η νίκη της κεντροδεξιάς σε Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία είναι μια ψήφος εμπιστοσύνης στο γαλλο-γερμανικό μοντέλο της ρυθμιζόμενης, «κοινωνικής» οικονομίας της αγοράς και του κοινωνικού κράτους. Βοήθησε καθοριστικά κι η εικόνα μιας διαιρεμένης και σπαρασσόμενης σοσιαλιστικής αντιπολίτευσης. Δηλαδή η οικονομική κρίση ενίσχυσε την εκάστοτε κυβέρνηση, αρκεί αυτή να αντέδρασε με στοιχειώδη αποτελεσματικότητα. Στη μέση της καταιγίδας δεν αλλάζεις καπετάνιο. Ιδίως αν πρόκειται για τη στιβαρή ηγεσία της Μέρκελ ή ακόμα και του Σαρκοζί.
Το τρίτο, και σχεδόν σίγουρα λάθος συμπέρασμα, είναι ότι η κεντροαριστερά έχασε επειδή δεν είναι αρκετά αριστερή. Αυτό θα είχε βάση αν τις απώλειες των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων είχε καρπωθεί η Αριστερά. Ομως αυτό δεν συνέβη. Αντίθετα, κερδισμένοι βγήκαν πράσινοι, ακροδεξιοί και ευρωσκεπτικιστές. Η ψήφος διαμαρτυρίας ήταν εν πολλοίς ψήφος ανασφάλειας: ξενοφοβική και αντιμεταναστευτική.