Η αναγνώριση από τον πρωθυπουργό πως υπήρξαν προκλητικές συμπεριφορές στελεχών που ενόχλησαν τη βάση του κόμματος συνιστά αναμφισβήτητα καλή πρόθεση αυτοκριτικής. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, έχει ειπωθεί από τον πρωθυπουργό και στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις που παραχώρησε κατά την προεκλογική περίοδο. Τι ακριβώς συνιστά, λοιπόν, προσπάθεια αποκατάστασης της σχέσης εμπιστοσύνης με το περίπου 1,5 εκατομμύριο (!) δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της Ν.Δ.; Ενα μόνο -ως προς αυτό το θέμα- θέλει να ακούσει η βάση: πως όλοι αυτοί που προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν περιφερόμενοι θα πάνε οριστικά στο σπίτι τους!
H Ν.Δ. πλήρωσε με τη βαριά πολιτική ήττα της Κυριακής ακριβώς επειδή επί μακρόν η κυβέρνηση πολιτεύεται με αμφισημία προθέσεων και πράξεων.
Στη συγκεκριμένη υπόθεση των αλλεπάλληλων προκλητικών συμπεριφορών και των κρουσμάτων αλαζονείας, ο πρωθυπουργός έφθασε μέχρι του σημείου να αναφωνήσει «MEA CULPA» (ως προς το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου) τον περασμένο Δεκέμβριο, έκτοτε όμως οι λιγότερο ή περισσότερο εμπλακέντες εμφανίζονται στα Μέσα Ενημέρωσης και προεξοφλούν την εκλογική τους κάθοδο - ενίοτε με υπονοούμενα και απειλές.
Δυστυχώς, ο πρωθυπουργός άφησε να εξελιχθεί το φαινόμενο αυτό, κάποιοι εκ των παραπάνω, μάλιστα, εμφανίστηκαν να δηλώνουν πως περίπου έχουν συμφωνήσει μαζί του και έχουν λάβει το «χρίσμα».
Αποτέλεσμα αυτής της πρωθυπουργικής ανοχής ήταν η συμπεριφορά από το βήμα της Βουλής του βουλευτή κ. Α. Παυλίδη και η μέχρι τέλους αντίστασή του στο αίτημα της λαϊκής βάσης της Ν.Δ. να παραιτηθεί. Ολες αυτές οι περιπτώσεις προκάλεσαν στους ψηφοφόρους της Ν.Δ. την εντύπωση πως ο πρωθυπουργός άγεται και φέρεται από εσωκομματικές ομάδες, «βαρόνους» και πρόσωπα με φιλική σχέση μαζί του. Πως τελεί υπό την ιδιότυπη ομηρία των 151 βουλευτών και δεν μπορεί να λάβει σημαντικές αποφάσεις.
Αυτό ακριβώς το απόστημα πρέπει να σπάσει.
Ο κ. Κ. Καραμανλής έλαβε σαφές μήνυμα από τον κόσμο της Ν.Δ.
Μπορεί στα θέματα της οικονομικής πολιτικής να υποστηρίζει πως θα ακολουθήσει την πολιτική που έχει εξαγγείλει επειδή οφείλει να είναι «υπεύθυνος κι όχι ευχάριστος», σε θέματα ηθικής τάξης όμως είναι υποχρεωμένος να εφαρμόσει το ρητό περί της γυναίκας του Καίσαρα.
Να ανακοινώσει, πάραυτα, δηλαδή, πως άπαντες όσοι έχουν προκαλέσει το «κοινό αίσθημα» δεν θα συμμετάσχουν στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ. στις επόμενες εκλογές.
Γι’ αυτό και όσοι είναι εξυπνότεροι ή θέλουν να κρατηθούν σε απόσταση από τους άλλους καλά θα κάνουν να πάρουν μόνοι τους την πρωτοβουλία…
( Ο πίνακας είναι του Ελ Γρέκο, "η ανάσταση")
Aποψη: Ενα σωστό και δύο λάθος συμπεράσματα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου Γιωργου Παγουλατου*
Τρία συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν από την επικράτηση της κεντροδεξιάς στις τελευταίες ευρωεκλογές. Το πρώτο είναι μάλλον σωστό. Το δεύτερο είναι μάλλον λάθος. Το τρίτο είναι σχεδόν σίγουρα λάθος. Το πρώτο, μάλλον ορθό συμπέρασμα, είναι ότι οι Ευρωπαίοι χρησιμοποίησαν τις ευρωεκλογές για να επιδοκιμάσουν ή να αποδοκιμάσουν τις κυβερνήσεις τους. Καθοριστικό κριτήριο ήταν κυρίως η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.
Οπου οι εκλογείς θεώρησαν την αντιμετώπιση της κρίσης επαρκή, ενίσχυσαν το κυβερνών κόμμα (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Πολωνία κ.λπ.). Οπου θεώρησαν ότι υπολείπεται (στην Ισπανία της καλπάζουσας ανεργίας), το καταψήφισαν. Σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις, η καταψήφιση της κυβέρνησης έλαβε χαρακτήρα γενικευμένης αποδοκιμασίας: στη Βρετανία και στην Ελλάδα. Στη Βρετανία, παρά τον επιδέξιο χειρισμό της κρίσης, ο Μπράουν χρεώνεται τις πολιτικές που τη δημιούργησαν. Οι Βρετανοί τον βαρέθηκαν.
Το δεύτερο, μάλλον λάθος συμπέρασμα, είναι η γενίκευση ότι η συγκυρία τάχα ευνοεί την κεντροδεξιά έναντι της κεντροαριστεράς. Το οικονομικό μείγμα που οι ευρωπαϊκές κοινωνίες δείχνουν σήμερα να εμπιστεύονται δεν είναι πιο συμβατό με την κεντροδεξιά από ό,τι είναι με την κεντροαριστερά. Εχει σαφή κεϊνσιανά και «σοσιαλδημοκρατικά» χαρακτηριστικά - στο πλαίσιο της ΟΝΕ και του Συμφώνου Σταθερότητας. Η νίκη της κεντροδεξιάς σε Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία είναι μια ψήφος εμπιστοσύνης στο γαλλο-γερμανικό μοντέλο της ρυθμιζόμενης, «κοινωνικής» οικονομίας της αγοράς και του κοινωνικού κράτους. Βοήθησε καθοριστικά κι η εικόνα μιας διαιρεμένης και σπαρασσόμενης σοσιαλιστικής αντιπολίτευσης. Δηλαδή η οικονομική κρίση ενίσχυσε την εκάστοτε κυβέρνηση, αρκεί αυτή να αντέδρασε με στοιχειώδη αποτελεσματικότητα. Στη μέση της καταιγίδας δεν αλλάζεις καπετάνιο. Ιδίως αν πρόκειται για τη στιβαρή ηγεσία της Μέρκελ ή ακόμα και του Σαρκοζί.
Το τρίτο, και σχεδόν σίγουρα λάθος συμπέρασμα, είναι ότι η κεντροαριστερά έχασε επειδή δεν είναι αρκετά αριστερή. Αυτό θα είχε βάση αν τις απώλειες των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων είχε καρπωθεί η Αριστερά. Ομως αυτό δεν συνέβη. Αντίθετα, κερδισμένοι βγήκαν πράσινοι, ακροδεξιοί και ευρωσκεπτικιστές. Η ψήφος διαμαρτυρίας ήταν εν πολλοίς ψήφος ανασφάλειας: ξενοφοβική και αντιμεταναστευτική.