Πρώτα η διαπίστωση: στην τεράστια πλειοψηφία του, ο ελληνικός λαός γυρίζει την πλάτη στη σκανδαλολογία.
Προσέξτε, όχι στην απόδοση ευθύνης για αμφιλεγόμενες υποθέσεις του δημοσίου βίου αλλά στον εγκλωβισμό της πολιτικής ζωής σε μια ατέρμονη ανταλλαγή αμφίβολων καταγγελιών, αναπόδεικτων κατηγοριών, ανεξάντλητων υπαινιγμών, ακατανόητων ερευνών και ακατάσχετων επιτροπών.
Μόνο το τελευταίο πεντάμηνο η Βουλή ασχολήθηκε τρεις φορές με προανακριτικές επιτροπές και τρεις με εξεταστικές, ενώ εκκρεμούν ακόμη μια πρόταση για εξεταστική, μια για προανακριτική και μια για παραπομπή: κατανάλωσε, δηλαδή, για σκάνδαλα (τουλάχιστον) διπλάσιες συνεδριάσεις από όσες για την οικονομική κρίση.
Ευλόγως, η κοινωνία γυρίζει την πλάτη στη φαρσοκωμωδία. Δεν θέλει την απόδοση δικαιοσύνης; Ασφαλώς τη θέλει. Δεν επιθυμεί τη διαλεύκανση των σκανδάλων; Ασφαλώς την επιθυμεί. Αμφισβητεί, όμως, βαθύτατα τόσο την προτεραιότητα της συζήτησης όσο και τα κίνητρα των πρωταγωνιστών της. Αντιλαμβάνεται (και αυτό, κυρίως, επισημαίνουν οι δημοσκοπήσεις) ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν κινούνται από αίσθημα δικαίου ούτε από πάθος για την αλήθεια, αλλά από τις χειρότερες μικροκομματικές σκοπιμότητες.
Προσωπικά, δεν γνωρίζω κανέναν σοβαρό άνθρωπο στην πολιτική, ανεξαρτήτως κόμματος και παρατάξεως, που να αμφισβητεί αυτές τις διαπιστώσεις. Την ίδια στιγμή, όμως, οι ίδιοι σοβαροί άνθρωποι κινούνται σαν εγκλωβισμένοι λαθρεπιβάτες σε έναν δρόμο που τους απομακρύνει από τα ευρύτερα και πιο παραγωγικά στρώματα της κοινωνίας μας. Λες και αδυνατούν να μετατρέψουν την αυτονόητη λογική σε πολιτικό συμπέρασμα. Ή, ακόμη χειρότερα, λες και φοβούνται να ξεφύγουν από την ατζέντα που ορίζει ένας κοντόφθαλμος και αδίστακτος κομματικός κύκλος.
Ακούω διάφορους σαχλαμάρες να υποστηρίζουν ότι ο λαός αποστρέφεται τη συζήτηση για τα σκάνδαλα απλώς επειδή έχει διαμορφώσει τη βεβαιότητα της ατιμωρησίας τους.
Μάλιστα! Και από πού προκύπτει αυτή η ατιμωρησία, αν όχι από την πολιτικοποίηση της τιμωρίας; Διότι τα σκάνδαλα (όσα προκύπτουν, τέλος πάντων...) καθίστανται απροσπέλαστα από τη στιγμή που γίνονται μέρος της πολιτικής ζωής. Από τη στιγμή, δηλαδή, που η αντιμετώπισή τους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο παράγει πολιτικό αποτέλεσμα. Τότε οι μεν θα αθωώσουν, οι δε θα ενοχοποιήσουν, και άντε βρες άκρη.
Πάρτε το παράδειγμα της Γαλλίας. Μόνο στα τελευταία είκοσι χρόνια ένας Πρωθυπουργός πήγε στο Ειδικό Δικαστήριο, ένας άλλος Πρωθυπουργός και ένας Πρόεδρος της Βουλής καταδικάστηκαν, δύο Πρόεδροι της Δημοκρατίας επισκέφθηκαν τον ανακριτή, ένας υπουργός Εξωτερικών πήγε φυλακή, δεκάδες υπουργών, βουλευτών ή άλλων πολιτικών στελεχών υπέστησαν ποινές, αλλά κανείς δεν διανοήθηκε να εκμεταλλευτεί πολιτικά τις περιπτώσεις τους.
Στην Ελλάδα, αντιθέτως, η πολιτική συμπυκνώνεται στο δόγμα«οι κυβερνήσεις πέφτουν από τα σκάνδαλα» που αποδόθηκε καταχρηστικά στονΑθανασάκη . Ενα δόγμα το οποίο συμμερίζονται όλα τα κόμματα και που πρώτη διατύπωσε η ΝΔ. Κατ΄ αυτήν την αντίληψη, το ζητούμενο δεν είναι η εξυγίανση του δημοσίου βίου αλλά το στρίμωγμα των αντιπάλων.
Επιτρέψτε μου να πω ότι όλα τα άλλα είναι μπαρούφες και προφάσεις εν αμαρτίαις. Η Ελλάδα ζει με τα σκάνδαλα όχι επειδή υπάρχουν σκάνδαλα- σκάνδαλα υπάρχουν παντού. Η Ελλάδα ζει με τα σκάνδαλα επειδή τα σκάνδαλα έχουν επιλεγεί αρμοδίως ως μέθοδος πολιτικής αντιπαράθεσης. Και αυτό, ευτυχώς, οι Ελληνες το πήραν χαμπάρι.
Γιατί στά κανονικά κράτη η σκανδαλολογία δέν λειτουργεί ενώ στήν Ελλάδα ρίχνει κυβερνήσεις; Ο Πρετεντέρης προσπαθεί αλλά δέν έχει καλές απαντήσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφή......Μάλιστα! Και από πού προκύπτει αυτή η ατιμωρησία, αν όχι από την πολιτικοποίηση της τιμωρίας; Διότι τα σκάνδαλα (όσα προκύπτουν, τέλος πάντων...) καθίστανται απροσπέλαστα από τη στιγμή που γίνονται μέρος της πολιτικής ζωής. Από τη στιγμή, δηλαδή, που η αντιμετώπισή τους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο παράγει πολιτικό αποτέλεσμα. Τότε οι μεν θα αθωώσουν, οι δε θα ενοχοποιήσουν, και άντε βρες άκρη.
Πάρτε το παράδειγμα της Γαλλίας. Μόνο στα τελευταία είκοσι χρόνια ένας Πρωθυπουργός πήγε στο Ειδικό Δικαστήριο, ένας άλλος Πρωθυπουργός και ένας Πρόεδρος της Βουλής καταδικάστηκαν, δύο Πρόεδροι της Δημοκρατίας επισκέφθηκαν τον ανακριτή, ένας υπουργός Εξωτερικών πήγε φυλακή, δεκάδες υπουργών, βουλευτών ή άλλων πολιτικών στελεχών υπέστησαν ποινές, αλλά κανείς δεν διανοήθηκε να εκμεταλλευτεί πολιτικά τις περιπτώσεις τους.
Στην Ελλάδα, αντιθέτως, η πολιτική συμπυκνώνεται στο δόγμα«οι κυβερνήσεις πέφτουν από τα σκάνδαλα» που αποδόθηκε καταχρηστικά στονΑθανασάκη . Ενα δόγμα το οποίο συμμερίζονται όλα τα κόμματα και που πρώτη διατύπωσε η ΝΔ. Κατ΄ αυτήν την αντίληψη, το ζητούμενο δεν είναι η εξυγίανση του δημοσίου βίου αλλά το στρίμωγμα των αντιπάλων.
Επιτρέψτε μου να πω ότι όλα τα άλλα είναι μπαρούφες και προφάσεις εν αμαρτίαις. Η Ελλάδα ζει με τα σκάνδαλα όχι επειδή υπάρχουν σκάνδαλα- σκάνδαλα υπάρχουν παντού. Η Ελλάδα ζει με τα σκάνδαλα επειδή τα σκάνδαλα έχουν επιλεγεί αρμοδίως ως μέθοδος πολιτικής αντιπαράθεσης. Και αυτό, ευτυχώς, οι Ελληνες το πήραν χαμπάρι. ...
ολο το αρθρο τού Πρετεντέρη στο πρώτο σχόλιο (πατήστε εδώ)
ΣΣ Η κεντρική ιδέα τού Πρετεντέρη είναι βέβαια σωστή...
Κανονικά θα έπρεπε τα σκάνδαλα να είναι αποκλειστικά αντικείμενο τής δικαιοσύνης και να μήν παράγουν πολιτικό αποτέλεσμα....
Επίσης κανονικά θα έπρεπε οι πολιτικοί να μήν κάνουν πολιτικό θέμα έναν συνάδελφό τους ο οποίος έχει πάρε δώσε με τη δικαιοσύνη....
Ολα αυτά βέβαια κανονικά...
Ολα αυτά θα μπορούσαν να ισχύουν άν οι πολιτικοί πού κλέβουν ήταν λίγοι (εν πάσει περιπτώσει μειοψηφία) καί άν υπήρχε δικαιοσύνη πού θα ήταν ανεξάρτητη...
Ομως άν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η Ελλάδα δέν είναι μιά κανονική δυτική χώρα με θεσμούς πού λειτουργούν....
Γιά παράδειγμα είναι κοινό μυστικό (στούς γνωρίζοντες) ότι η δικαιοσύνη (όπως λένε πολλοί) δέν είναι ακριβώς ανεξάρτητη....
Στίς μεγάλες θέσεις της η κομματική ιδιότητα (δέν αποκλείεται νά) είναι προυπόθεση ανέλιξης.......
Επίσης δέν αποκλέιεται οι πολιτικοί πού κλέβουν να μήν είναι απλά κάποιοι πού παρεκτρέπονται αλλά ο κανόνας....
Επίσης στή χώρα μας είναι γεγονός ότι κανείς πολιτικός δέν έχει ποτέ καταδικαστεί...
Πράγμα πού σημαίνει βέβαια ότι ή έχουμε τούς πιό έντιμους πολιτικούς στόν κόσμο ή οι θεσμοί δέν λειτουργούν...
Επίσης στα κανονικά κράτη δέν υπάρχουν βέβαια ειδικοί νόμοι (στό Σύνταγμα !!!!!) γιά τούς πολιτικούς πού κλέβουν!!!!!!!!!
Ω ναί, στά κανονικά κράτη οι κλέφτες είναι όλοι ίσοι απέναντι στούς νόμους !!!!!
Αν αυτό δέν είναι τρανταχτή, ακλόνητη απόδειξη ότι οι πολιτικοί κλέβουν ή καί να μήν κλέβουν πάντως δέν έχουν εμπιστοσύνη στό θεσμό τής δικαιοσύνης (γιατί άραγε? ξέρουν κάτι?) τότε ποιό είναι??
Γιά όλους αυτούς τούς λόγους είναι λάθος να αναλύουμε τήν κατάσταση στη χώρα σάν να επροκειτο γιά κανονικό κράτος και να κάνουμε συγκρίσεις με άλλα κανονικά κράτη....
Γιαυτό και ο Πρετεντέρης δέν έχει καλές απαντήσεις...
Αντιθέτως όλα εξηγούνται πολύ εύκολα άν δεχτούμε ότι η χώρα είναι αυτό πού λέμε μπανανία...
Υπανάπτυκτη, πώς το λένε....
Αρα καλώς ασχολούμαστε με τα σκάνδαλα....
Ο κόσμος φωνάζει...
Δέν θέλουμε να είμαστε άλλο μπανανία...
Φτιάξτε θεσμούς....
Φτιάξτε κράτος...
Αυτό είναι το βαθύτερο αίτημα...
wolf