Ένα Κολοσσαίο που το λένε Ελλάδα

By Factorx

__________________________________________________________________________

Τώρα που ο Πρωθυπουργός διαπίστωσε κι αυτός ότι γίναμε «Κολοσσαίο» θυμήθηκα ένα κείμενο που δημοσιεύαμε εδώ πριν από μήνες και αξίζει νομίζω τον κόπο να το ξαναδιαβάσουμε, τροποποιημένο κατά τις εξελίξεις:

Η συνταγή των αρχιερέων της προπαγάνδας ήταν πετυχημένη, τόσα χρόνια . Οι ιδέες και τα πρότυπα της εποχής κρεμασμένες στα περίπτερα διαλαλούσαν το εμπόρευμα της ημέρας: εγκλήματα, αίμα, βίζιτες, dvd, σκάνδαλα, κιλίμια, δονητές, χαϊμαλιά για το κακό μάτι. Προγραμματισμένα «ξεσαλέ», μελετημένα «βίτσια» και «λαστιχένιες» ,καλά προφυλαγμένες από αισθήματα, απολαύσεις. Το άλλο φύλλο σε συσκευασία δώρου, να περιμένει πάντα τη σωστή χρήση, αρκεί οι αναγνώστες να ακολουθούν κατά γράμμα τις οδηγίες.

Όσο πιο imitation τόσο πιο αυθεντικό.

Ο σνομπισμός του φτωχομπινέ, που πιστεύει ότι έχει πιάσει τη ζωή από τα κέρατα.

Το παραμύθι του κομπλεξικού, που αισθάνεται εν δυνάμει μεγαλοαστός, επειδή φοράει κοστούμι Αρμάνι.

Με αυτά και με άλλα, η Ελλάδα μοιάζει πλέον με μια χώρα πειρατών και κλεφτών, χωρίς αρχές, ηθική, αντίληψη για τη ζωή. Οι «νοικοκυραίοι», κορμός ανέκαθεν της χώρας, κατάντησε ένας όχλος, παρόμοιος με τον ρωμαϊκό, που έχει χάσει την περιουσία του και τον κυνηγάνε οι πιστωτές, αλλά αυτός συνεχίζει να ζητάει από τους Καίσαρες κι άλλη πίστωση για να φωνάζει «ζήτω».

Στο κεντρικό θεωρείο του νέου Κολοσσαίου στέκεται εναλλακτικά ο αρχηγός του κόμματος που έχει κάθε φορά την εξουσία. Που κινεί τον αντίχειρα, άλλοτε προς τα πάνω και άλλοτε προς τα κάτω, καθορίζοντας το πολιτικό μέλλον υπουργών, στελεχών, βιομηχάνων, επιχειρηματιών και άλλων που μάχονται στην αρένα. Και τους παραδίδει στα λιοντάρια.

Θα τραβήξει πολύ ακόμα αυτή η παράσταση. Γιατί ο όχλος δεν έχει κοινωνική συγκρότηση, ούτε δυνατότητα να σκεφθεί δημιουργικά. Βιώνει απλώς την γενικευμένη απαξία, αποτελώντας και ο ίδιος μαζί με τους άρχοντες μέρος της ίδιας παρακμής.

Αν, όμως, μας έχει διδάξει κάτι η Ιστορία, είναι ότι οι καταστάσεις σήψης και παρακμής οδηγούν πάντα σε ανατροπές.

Η πολιτική ανατροπή στο νέο Κολοσσαίο θα είναι βασανιστική ως προς την διαδικασία, αλλά αιφνιδιαστική ως προς το αποτέλεσμα.

Το ίδιο συνέβη άλλωστε και με άλλους, πριν από αυτούς που περιφέρουν σήμερα τη γελοία ματαιοδοξία τους στα καφέ του Κολωνακίου και τα «ρέστο» της Μυκόνου.