Θα έλεγα μάλιστα πως θα πρέπει να είναι και ευχαριστημένοι που δεν κινείται προς τα κάτω, αν και πιστεύω ότι λίαν συντόμως θα το δούμε και αυτό.
Δυστυχώς, καθώς το ΠΑΣΟΚ ήταν το κόμμα που έβαλε πλάτη στα δύσκολα και θεωρείται ένα κόμμα του συστημικού χώρου.
Πιθανόν, λόγω κεκτημένης ταχύτητας να εξακολουθούμε να το βλέπουμε έτσι, αφού εδώ και καιρό τα πεπραγμένα του κινούνται στον δρόμο που χάραξε η Ζωή.
Χθες καταψήφισαν τη μεταφορά των αρμοδιοτήτων από τον ΟΠΕΚΕΠΕ στην ΑΑΔΕ.
Χθες καταψήφισαν τη μεταφορά των αρμοδιοτήτων από τον ΟΠΕΚΕΠΕ στην ΑΑΔΕ.
Ακατανόητη αυτή η στάση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ.
Η κοινή λογική λέει πως καταψηφίζοντας, προτιμούν το καθεστώς του ΟΠΕΚΕΠΕ, συντασσόμενοι με τους απεργούς αγρότες.
Να μην ξεχνάμε πως είναι ένα από τα βασικά αιτήματα των μπλόκων. Μόνο που το ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον θεωρητικά, δεν είναι κόμμα διαμαρτυρίας για να συντάσσεται άκριτα με κάθε αίτημα των διαμαρτυρομένων κοινωνικών ομάδων. Τέτοια συμπεριφορά επιδεικνύουν τα μικρά κόμματα που επιζητούν εναγωνίως τρόπους για να μεγαλώσουν...
Το ΠΑΣΟΚ ένα θεσμικό κόμμα - τουλάχιστον αυτό πιστεύουμε - είναι αδιανόητο να υιοθετεί ένα αίτημα που συντηρεί τη διαφθορά και τη ρεμούλα.
Το ΠΑΣΟΚ ένα θεσμικό κόμμα - τουλάχιστον αυτό πιστεύουμε - είναι αδιανόητο να υιοθετεί ένα αίτημα που συντηρεί τη διαφθορά και τη ρεμούλα.
Το ότι για αυτό το καθεστώς διαφθοράς και ρεμούλας υπάρχουν κυβερνητικές ευθύνες, δεν σημαίνει πως ένα σωστό κυβερνητικό μέτρο που θεραπεύει αυτή τη νοσηρή κατάσταση, το ΠΑΣΟΚ θα το καταψηφίσει.
Μέχρι τώρα θεωρούσα υπερβολικές και άδικες τις κατηγορίες του κυβερνητικού εκπροσώπου πως το ΠΑΣΟΚ ακολουθεί την πορεία της Πλεύσης Ελευθερίας. Αρχίζω να τον δικαιώνω.
Θα μου πείτε πως άπαντες μέσα στο ΠΑΣΟΚ αισθάνονται την ανάσα του Α. Τσίπρα, και τρέχουν να τον προλάβουν. Ουκ ολίγοι ακόμα και σήμερα εκστασιάζονται με το σύνθημα που ακουγόταν τον προηγούμενο αιώνα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», σύνθημα που ακούστηκε πριν από λίγες μέρες στην «κόκκινη» Πάτρα κατά την υποδοχή του Α. Τσίπρα.
Μέχρι τώρα θεωρούσα υπερβολικές και άδικες τις κατηγορίες του κυβερνητικού εκπροσώπου πως το ΠΑΣΟΚ ακολουθεί την πορεία της Πλεύσης Ελευθερίας. Αρχίζω να τον δικαιώνω.
Θα μου πείτε πως άπαντες μέσα στο ΠΑΣΟΚ αισθάνονται την ανάσα του Α. Τσίπρα, και τρέχουν να τον προλάβουν. Ουκ ολίγοι ακόμα και σήμερα εκστασιάζονται με το σύνθημα που ακουγόταν τον προηγούμενο αιώνα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», σύνθημα που ακούστηκε πριν από λίγες μέρες στην «κόκκινη» Πάτρα κατά την υποδοχή του Α. Τσίπρα.
Ένα κόμμα που πορεύεται βλέποντας προς το παρελθόν, βαδίζει τον δρόμο της απώλειας. Και αυτό δεν είναι σύμπτωμα που αφορά μόνον την ηγεσία. Ένα μεγάλο μέρος του ακροατηρίου του πηγαινοέρχεται τη διαδρομή ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ με ό,τι αυτό σημαίνει για το μέλλον του Κινήματος. Το ένα τους το μάτι αλληθωρίζει προς Τσίπρα μεριά και περιμένει.
Και σαν να μην έφταναν αυτές οι ανακόλουθες πολιτικές - το λέω κομψά - τα πρωτοκλασάτα στελέχη έχουν βαλθεί να αμφισβητούν τον αρχηγό τους. Τελεσίγραφα ο ένας, προθεσμίες ο άλλος, πολλές οι πράσινες Πασιονάριες, γκρίνια από παντού και αν εξαιρέσουμε τον Χ. Δούκα, που είναι ο μόνος που έχει συγκροτημένη πολιτική ατζέντα, όλοι οι υπόλοιποι απλώς ασχολούνται με τον Ανδρουλάκη, με την πολιτική απούσα από τον λόγο τους.
Είναι κανόνας: όταν κάποιος δεν θέλει να σωθεί, δεν σώζεται. Και στο ΠΑΣΟΚ κυριαρχούν οι αυτοκτονικές τάσεις. Επειδή εκεί μέσα υπάρχουν 2 - 3 ικανά στελέχη, ας ετοιμάζουν τα δελτία τους για μεταγραφή στη Νέα Δημοκρατία.
Σάκης Μουμτζής
Και σαν να μην έφταναν αυτές οι ανακόλουθες πολιτικές - το λέω κομψά - τα πρωτοκλασάτα στελέχη έχουν βαλθεί να αμφισβητούν τον αρχηγό τους. Τελεσίγραφα ο ένας, προθεσμίες ο άλλος, πολλές οι πράσινες Πασιονάριες, γκρίνια από παντού και αν εξαιρέσουμε τον Χ. Δούκα, που είναι ο μόνος που έχει συγκροτημένη πολιτική ατζέντα, όλοι οι υπόλοιποι απλώς ασχολούνται με τον Ανδρουλάκη, με την πολιτική απούσα από τον λόγο τους.
Είναι κανόνας: όταν κάποιος δεν θέλει να σωθεί, δεν σώζεται. Και στο ΠΑΣΟΚ κυριαρχούν οι αυτοκτονικές τάσεις. Επειδή εκεί μέσα υπάρχουν 2 - 3 ικανά στελέχη, ας ετοιμάζουν τα δελτία τους για μεταγραφή στη Νέα Δημοκρατία.
Σάκης Μουμτζής
Ιδού γιατί δεν ξεκολλάει η βελόνα του ΠΑΣΟΚ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ «κολλημένη βελόνα» δεν είναι απλώς μια έξυπνη ατάκα του Παύλου Γερουλάνου. Είναι η πιο ακριβής πολιτική διάγνωση για το ΠΑΣΟΚ του 2025. Και, δυστυχώς, όσο περνά ο χρόνος, δεν ξεκολλάει — χαράζει το ίδιο φθαρμένο βινύλιο, όλο και πιο δυνατά.
Το πρόβλημα δεν είναι οι δημοσκοπήσεις. Οι δημοσκοπήσεις απλώς μετρούν. Το πρόβλημα είναι αυτό που μετράνε: ένα κόμμα που εμφανίζεται δεύτερο από… κοινοβουλευτική συγκυρία, όχι από κοινωνική δυναμική. Ένα κόμμα που, ενώ η κυβέρνηση στραβοπατά σε σκάνδαλα, ακρίβεια και κόπωση, αδυνατεί να πείσει ότι αποτελεί καθαρή εναλλακτική εξουσίας.
Γιατί;
Πρώτον: θολή γραμμή, πολλαπλές φωνές: Όταν βουλευτής δηλώνει ότι «δεν απορρίπτει τον Τσίπρα», άλλος μιλά για «αυτόνομη πορεία μέχρι να μη βγει» και η ηγεσία παρακολουθεί σαν διαιτητής που φοβάται να σφυρίξει, το μήνυμα προς τον ψηφοφόρο είναι απλό: κανείς δεν κάνει κουμάντο. Κι αν δεν υπάρχει κουμάντο, δεν υπάρχει και εμπιστοσύνη. Σε άλλες εποχές, βουλευτές τύπου Παρασκευαΐδη και Διαμαντοπούλου θα είχαν ήδη διαγραφεί…
Δεύτερον: το ΠΑΣΟΚ μιλά περισσότερο για το παρελθόν παρά για το αύριο. Χρεοκοπία, ευθύνες, ποιος έφταιξε, ποιος «κορόιδεψε» ποιον. Όλα αυτά έχουν κριθεί. Η κοινωνία δεν ζητά ιστορική απολογία, ζητά σχέδιο. Η πολιτική δεν είναι μνημόσυνο, είναι πρόταση ζωής για την επόμενη μέρα.
Τρίτον: οι συνεργασίες παρουσιάζονται σαν σωσίβιο, όχι σαν στρατηγική. «Αν δεν μας βγει, μετά συνεννόηση όλων». Αυτό δεν είναι σχέδιο εξουσίας, είναι Plan B πριν καν δοκιμαστεί το Plan A. Οι συνεργασίες δεν εμπνέουν όταν μοιάζουν με λύση ανάγκης. Εμπνέουν μόνο όταν χτίζονται πάνω σε καθαρό πρόγραμμα και αυτοπεποίθηση. Και αυτή τη στιγμή, το ΠΑΣΟΚ δείχνει να μην έχει ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Τέταρτον: εσωστρέφεια και μικροπολιτική. Καβγάδες για έδρες, «αλεξιπτωτιστές», τοπικές βεντέτες, προσωπικές βεβαιότητες τύπου «εγώ θα εκλεγώ». Όλα αυτά μπορεί να ζεσταίνουν κομματικά ακροατήρια, αλλά παγώνουν τον κόσμο εκεί έξω. Τον κόσμο που απλώς ψάχνει ποιος μπορεί να κυβερνήσει σοβαρά.
Πέμπτον: το κενό το καλύπτουν άλλοι. Όσο το ΠΑΣΟΚ μένει ακίνητο, ανεβαίνουν οι αντισυστημικοί, επιστρέφουν παλιά φαντάσματα, φουσκώνει ο θυμός. Η πολιτική δεν συγχωρεί τα κενά. Αν δεν τα καλύψεις εσύ, θα τα καλύψει κάποιος άλλος — συνήθως πιο θορυβώδης και λιγότερο θεσμικός.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει μπροστά του μια καθαρή, ίσως τη μοναδική, επιλογή: ή επιβάλλει σαφή γραμμή, πειθαρχία και καθαρό πολιτικό στίγμα, ή αποδέχεται ότι θα συνεχίσει να ηγείται ενός κόμματος που ανακυκλώνει την κρίση του. Η κοινωνία δεν περιμένει άλλες βελόνες κολλημένες. Περιμένει κάποιον να αλλάξει τον δίσκο.
Και μέχρι να γίνει αυτό, η βελόνα του ΠΑΣΟΚ θα μένει εκεί που είναι. Όχι γιατί «δεν γίνεται αλλιώς». Αλλά γιατί έτσι το επέλεξε.
Ειδάλλως, όποιος δεν μπορεί, ας πάει σπίτι του…