Το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη

Αυστηρώς για όσους καταλαβαίνουν τους ψεύτικους, τα ψεύτικα και θέλουν αλήθειες ΨΥΧΗΣ και ΛΟΓΙΚΗΣ. 

Μαζί πάνε αυτά! 

Αλλιώς επέρχεται η πνευματική αναπηρία.
Δεν ξέρω αν είμαι Άθεος. Ίσως ψάχνω να βρω παντού μια λογική εξήγηση όπως λέει η συγγραφέας. Αλλά αυτό που ξέρω να κάνω πολύ καλά είναι να καταλαβαίνω και να διακρίνω που σταματάει η αλήθεια και που ξεκινάει η χυδαιότητα και η παραποίηση.

Και αισθάνομαι τεράστια οργή για τους αφελείς , ίσως περισσότερο και από τα πουλημένα τομάρια. Γιατί τα κοράκια κάνουν την δουλειά τους και κερδοσκοπούν πάνω στην ηλιθιότητα, την ευπιστία και την άγνοια.

Αλλά ίσως θεός και να υπάρχει τελικά... Όπως όμως υπάρχουν και αυτοί που " δεν έχουν τον Θεό τους ", οι θεομπαίχτες και οι καιροσκόποι. Δεν έχω απαιτήσεις από τους αφελείς, ούτε είμαι " διπλωμάτης " η πολιτικός για να ανέχομαι την βλακεία... I'm too old for this. Αλλά έχω την απαίτηση από τους πιο καλλιεργημένους να ΨΑΧΝΟΥΝ και να ΒΡΙΣΚΟΥΝ, να παίρνουν θέση απέναντι στην Φθήνεια και την χυδαία εκμετάλλευση.

Όπως ακριβώς κάνει η συγγραφέας Αθηνά Κακούρη στο κείμενο της με τίτλο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ...

<Και η ασχήμια της εικόνας που προβάλλεται μου πολλαπλασιάζει αυτά τα αρνητικά αισθήματα. Ο Παλαμάς, θρηνώντας την απώλεια του μικρού παιδιού του, έγραψε:

«Αφκιαστο κι αστόλιστο του Χάρου δε σε δίνω. Στάσου με τ’ ανθόνερο την όψη σου να πλύνω…». Αρχαιότατη παράδοση είναι η περιποίηση του νεκρού πριν από την ταφή, και κυρίαρχη παντού ανά τον κόσμο. Εδώ όμως, στο δάπεδο του μνημείου του Αγνωστου Στρατιώτη, τα ονόματα των νεκρών από ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα γράφηκαν όπως όπως και αφέθηκαν εκεί να τα ποδοπατάει κάθε άσχετος, είτε ξέρει περί τίνος πρόκειται είτε όχι, είτε πιστεύει σε επιστήμονες είτε σε αποδέκτες επιστολών του Ιησού, είτε προσέρχεται ένας ένας είτε κατά ομάδες, που φωνάζουν ότι δεν έχουν οξυγόνο

Μνημείο Αγνωστου Στρατιώτη

Το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1930, απόηχος πολλών άλλων τέτοιων μνημείων ανά την Ευρώπη, που τότε δεν είχε καλά καλά συνέλθει από τη φρίκη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου θυσιάστηκε το άνθο της νεολαίας της.

Μνημείο είναι ολόκληρος ο χώρος, η μεγάλη αυτή πλατεία που ολόγυρά της αναφέρονται χαραγμένα τα ονόματα ενδόξων μαχών μέχρι και των δύο Βαλκανικών Πολέμων. Για μένα, που έζησα το 1940 σε ηλικία δώδεκα ετών, η πλατεία δεν έπαψε να αντηχεί από τη φωνή της Βέμπο προς τα «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά, που σκληρά πολεμάτε, πάνω στα βουνά…». Αυτά τα παιδιά τα έβλεπα καθημερινά στο Αρεταίειο, που φυσικά είχε μετατραπεί σε στρατιωτικό νοσοκομείο, όπου με έπαιρνε μια μεγαλύτερη ξαδέλφη μου, η οποία υπηρετούσε εκεί ως εθελόντρια αδελφή νοσοκόμος. Δουλειά μου ήταν να κάνω παρέα στους τραυματίες, να τους κάνω μικροθελήματα και να τους γράφω τις επιστολές τους, είτε επειδή ήταν αναλφάβητοι είτε επειδή είχαν χάσει τη χρήση των χεριών τους από κρυοπαγήματα.

Το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη είναι, επομένως, για μένα γεμάτο πρόσωπα νέων, κατάκοιτων, σημαδεμένων από τον πόνο και τον ακρωτηριασμό. Και αντηχεί, ακόμη και σήμερα, από τη διαχρονική φωνή της Βέμπο προς τον Ελληνα στρατιώτη. Ολων των πολέμων, του παρελθόντος και του μέλλοντος. Ο σεβασμός του χώρου αποτελεί φόρο τιμής που οφείλει ο κάθε Ελληνας πολίτης και υπόσχεση υποταγής του στις ανάγκες της πατρίδος σε καιρό πολέμου.

Σέβομαι βαθύτατα τον πόνο των γονέων που έχουν χάσει παιδί σε δυστύχημα ή από αρρώστια. Αλλά αρνούμαι να παραμελήσω εξ αυτού την τιμή που οφείλω στον Αγνωστο Στρατιώτη και στην Ιστορία μας. Η επιλογή να εκδηλωθούν τέτοιας κατηγορίας διαμαρτυρίες απάνω στον χώρο αυτόν, γιατί ήταν αναγκαία; Ολόκληρη η πλατεία Συντάγματος βρίσκεται εκεί δίπλα, απολύτως κεντρική και μεγάλη. Στη διάθεσή τους.

Τα νεκροταφεία είναι, παντού στον κόσμο και σε όλες τις θρησκείες, μέρη ήσυχα και όμορφα, περιποιημένα και τακτικά. Κανείς δεν διανοήθηκε να πάει να γράψει ονόματα και συνθήματα στους διαδρόμους ανάμεσα σε τάφους, να κολλήσει αναμμένα κεράκια εδώ κι εκεί, ή να καθίσει καταγής και να διαδηλώνει την απόφασή του να μη φάει, αν πρώτα δεν γίνει αυτό που ζητά η σπαραγμένη καρδιά του. Ολα αυτά μπορεί να τα κάμει, σε όποιον δημόσιο χώρο επιλέξει, αλλά ποτέ, μα ποτέ, σε έναν από εκείνους που είναι ήδη αφιερωμένοι σε κάτι πολύ ανώτερο, όπως είναι το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη.

Η επιλογή αυτού του ιερού τόπου προδίδει ανασφάλεια; Επελέγη με την ιδέα πως η διαμαρτυρία θα κερδίσει κάτι από τον χώρο όπου γίνεται; Αν ήταν αυτό, σε μένα τουλάχιστον προκάλεσε τα αντίθετα αισθήματα – ενόχληση για την καταπάτηση χώρου ήδη αφιερωμένου αλλού, και καχυποψία.

Ο σεβασμός του χώρου αποτελεί φόρο τιμής που οφείλει ο κάθε Ελληνας πολίτης και υπόσχεση υποταγής του στις ανάγκες της πατρίδος σε καιρό πολέμου

Ολόκληρο το κείμενο στον συνδέσμο παρακάτω.

https://share.google/cP9sLpOo5vn6C6imm