Στο όνομα του θυματισμού, μάλιστα, εμφανίζονται και τα καινούργια καλλιτεχνικά είδωλα που φιλοδοξούν να γίνουν οι ραψωδοί του.
Ηδη στο Σύνταγμα τον απεργό πείνας επισκέφτηκαν, πρώτοι καλλιτέχνες, η Μποφίλιου και ο Δεληβοριάς, προλαβαίνοντας τον Κραουνάκη
Η μνησικακία, στάση πιο διαρκής και πιο συστηματική από την εκδήλωση του μίσους, επειδή έχει μονιμότητα, επηρεάζει συνολικά την ανάλυση όσων την υποκινούν για τον κόσμο, είναι η πρώτη ύλη της αντίστασης κατά των ελίτ, που είναι ο αξεπέραστος ορίζοντας της εποχής μας. Και οδηγεί σε διάθεση κατάλυσης, σε μηδενισμό.
Η μνησικακία, στάση πιο διαρκής και πιο συστηματική από την εκδήλωση του μίσους, επειδή έχει μονιμότητα, επηρεάζει συνολικά την ανάλυση όσων την υποκινούν για τον κόσμο, είναι η πρώτη ύλη της αντίστασης κατά των ελίτ, που είναι ο αξεπέραστος ορίζοντας της εποχής μας. Και οδηγεί σε διάθεση κατάλυσης, σε μηδενισμό.
Αντί για πολιτικά προγράμματα και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, ο θυματισμός επικαλείται τη συγκίνηση από τον θάνατο και το πένθος, που καταλύει τη λογική ώστε να διευκολύνεται η ισοπεδωτική επίθεση κατά της πραγματικότητας... Η συνθετότητα της οποίας αναλύεται με όρους συγκινησιακούς, σύμφωνα με τους οποίους δεν υπάρχουν παρά καλοί και κακοί, όπου καλοί είμαστε εμείς, οι προοδευτικοί, και κακοί είναι οι άλλοι – οι άγγελοι του θανάτου.
Το σχήμα αυτό έκανε δυναμική είσοδο στο πολιτικό προσκήνιο, στα περσινά συλλαλητήρια με γενικό σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο», αλλά εκφυλίστηκε όταν η συγκίνηση υποχώρησε επειδή την εξανέμισαν τα στοιχεία της πραγματικότητας και, ιδίως, η αδυναμία όσων παρίσταναν τους εμπειρογνώμονες να αποδείξουν τους ισχυρισμούς τους περί ξυλολίου κ.λπ. Το διάστημα αυτό, επιπλέον, εκτινάχθηκε δημοσκοπικά το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, δικηγόρου θυμάτων των Τεμπών αλλά και επικεφαλής κόμματος που στηρίζεται συστηματικά στην καταγγελτική ηθικολογία.
Η κατάρρευση της θεωρίας του ξυλολίου, ωστόσο, δεν πτόησε τις προδευτικές δυνάμεις, που κατανόησαν ότι η καταγγελία στο όνομα της συγκίνησης του θανάτου είναι το βασικό πολιτικό τους όπλο.
Επανήλθαν πλησίστιες όταν ανακοινώθηκε η περάτωση της προανάκρισης για τα Τέμπη, συντάχθηκε το κατηγορητήριο και η υπόθεση οδεύει προς το ακροατήριο, σε πρωτοφανώς σύντομο χρονικό διάστημα για τα δεδομένα της ελληνικής δικαιοσύνης.
Επανήλθαν με τον τρόπο που ξέρουν, δοκιμασμένο τη δεκαετία της χρεοκοπίας. Επέστρεψαν στο Σύνταγμα, πλάι σε έναν γονέα νεκρού που δήλωσε ότι κάνει απεργία πείνας για να εκταφεί το παιδί του επειδή δεν είχε εμπιστοσύνη στην ιατροδικαστική έκθεση την οποία είχε υπογράψει, και επειδή ψάχνει αν όντως έχει θάψει το δικό του παιδί, αλλά και για να διερευνηθεί εκ νέου η αιτία θανάτου. Το νέο σύνθημα μιλάει για δικαιοσύνη. Δεν αρέσει η δικαιοσύνη της συντεταγμένης δημοκρατίας και, κυρίως, δεν αρέσει η ακροαματική διαδικασία, η δίκη, επειδή εκεί ανασυγκροτούνται τα πραγματικά δεδομένα της υπόθεσης, αλλά δεν υπάρχει χώρος για τη χειραγώγηση του συναισθήματος.
Το κίνημα σύντομα, με γλάστρες και κεράκια, διεύρυνε τον χώρο της κατάληψης, στον οποίο προστέθηκαν όλα τα παραφερνάλια της πολιτικής παρέμβασης του προοδευτισμού, δηλαδή όλες οι διαμαρτυρίες: από τα Τέμπη ως το Παλαιστινιακό. Ο τσαντίρ μαχαλάς έγινε το αισθητικό ιδεώδες του θυματισμού και είναι μοναδικό σκηνικό προκειμένου η δημόσια συζήτηση για την πολιτική να επιστρέψει στους νεκρούς και στα θύματα.
Ο προοδευτικός θυματισμός ζητά ταυτίσεις με τους πολίτες στο όνομα του πένθους, προωθώντας ακόμα μια φορά το πολιτικά αποδοτικό εμπόριο λειψάνων. Το οποίο κατασκευάζεται από τα πάνω, χρησιμοποιεί ως εργαλεία τα πρόσωπα του πένθους που απέκτησαν πρόσβαση στη δημοσιότητα και αποσκοπεί στη διεύρυνση της ηθικολογικής κριτικής στην κυβέρνηση στο όνομα του πένθους. Διεκδικεί, δηλαδή, ένα πολιτικό προσκήνιο όπου δεν έχουν σημασία οι ζωές μας και το μέλλον μας, το ατομικό μέλλον μας και το μέλλον της χώρας. Όπου το νόημα το δίνουν τα θύματα και η ερμηνεία εκ μέρους του προοδευτικού θυματισμού του θανάτου τους. Είναι εντυπωσιακή αυτή η πειθαρχία της «πληθυντικής» Αριστεράς (συμπεριλαμβανομένου του ΠΑΣΟΚ) πίσω από αυτή την ιδεολογία του θανάτου.
Ο θυματισμός είναι η βασική στρατηγική της σημερινής αντιπολίτευσης. Από τη λύπη για τον θάνατο αρδεύει σήμερα σχεδόν όλο το αριστερό «αντισύστημα» – και πίσω απ’ αυτόν στρατεύονται όχι μόνο οι αριστεροί αλλά και οι δεξιοί αντιστασιακοί (τους οποίους ο προοδευτικός θυματισμός ανέχεται, επειδή τους προσμετρά στις δυνάμεις του, όπως έκανε τα χρόνια των Αγανακτισμένων, της πάνω και της κάτω πλατείας). Στον «θυματισμό» βρίσκεται η κοινή αφετηρία των άκρων.
Στο όνομα του θυματισμού, μάλιστα, εμφανίζονται και τα καινούργια καλλιτεχνικά είδωλα που φιλοδοξούν να γίνουν οι ραψωδοί του. Ήδη στο Σύνταγμα τον απεργό πείνας επισκέφτηκαν, πρώτοι καλλιτέχνες, η Μποφίλιου και ο Δεληβοριάς, προλαβαίνοντας τον Κραουνάκη ή τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, τα καλλιτεχνικά ινδάλματα της εποχής που θα σκίζαμε τα μνημόνια και θα διαγράφαμε το επονείδιστο χρέος.
Οι νέες καλλιτεχνικές ελίτ, πίσω από την Μποφίλιου και τον Δεληβοριά, είναι πλέον τα αδιαφιλονίκητα ινδάλματα του θυματισμού. Μένει να συναντηθεί μαζί τους ο θυματοποιημένος λαός προκειμένου να συμπηχθεί ένα μέτωπο της εξεγερμένης καλλιτεχνικής ελίτ και του πονεμένου λαού, το οποίο στις σημερινές συνθήκες αστάθειας, από τον τσαντίρ μαχαλά της πλατείας Συντάγματος που σκεπάζει το νόημα του Άγνωστου Στρατιώτη, διεκδικεί να αποκτήσει εκ νέου δυναμική κινήματος και να ξαναβάλει τη χώρα σε έναν λαϊκισμό χαμηλής έντασης με άγνωστες συνέπειες.
Πάντα, φυσικά, στο όνομα της προόδου. Της δικαιοσύνης. Και της ηθικής.
27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2025
Πηγή: Protagon.gr
Πηγή: Protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου