Εγώ Ζωή ψηφίζω

Το ακούω όλο και συχνότερα, από τους πιο διαφορετικούς ανθρώπους. «Εγώ την Ζωή την γουστάρω, γιατί τους τα ρίχνει. Τους τα λέει κατάμουτρα». 

No problem το λοιπόν. Ας της δώσουμε και της Ζωής μια ευκαιρία να μας κυβερνήσει. Κανονικά, με την βούλα της πλειοψηφίας, όχι μεσοβέζικες λύσεις, με δεύτερες ή τρίτες θέσεις και συμμαχίες και τα τοιαύτα. 

Να την βγάλουμε πρώτη, νικήτρια, τροπαιούχα, με πραγματική εξουσία στα χέρια της. Να της δώσουμε τα κλειδιά του τόπου για τέσσερα χρόνια. Να την δοκιμάσουμε κι αυτήν, βρε αδερφέ. Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Αφού κάθεται στη γαλαρία της Βουλής και τα ρίχνει δίχως φτιασιδώματα και ψευτοκυριλίκια στους κυβερνητικούς που έχουν το θράσος ν’ ανεβαίνουν στο βήμα, να της δώσουμε την ευκαιρία να μετουσιώσει τις φωνές της σε χειροπιαστή πολιτική. Σε εξωτερική, σε αμυντική πολιτική, σε μεταναστευτική, σε οικονομική πολιτική. Να κυβερνήσει κι αυτή απρόσκοπτα για μια τετραετία, να εφαρμόσει τις ιδέες της κι αν δεν μας ικανοποιήσει, την διώχνουμε στις μεθεπόμενες εκλογές. Απλό είναι το πράγμα. Διότι ως γνωστόν, στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα...

Και φτάνει πια η κινδυνολογία. Στο χάλι που έχει περιπέσει η χώρα, μόνο καλύτερα μπορεί να πάει, χειρότερα αποκλείεται. Τι άλλο μπορούμε να πάθουμε δηλαδή; Να καταστραφούμε οικονομικά; Μα είμαστε ήδη κατεστραμμένοι. Να ανέβει κι άλλο ο πληθωρισμός; Μα που να φθάσει; Υπάρχει ψηλότερο απ’ το σημερινό; Να πάθουμε ζημιά στα εθνικά μας ζητήματα; Μα ήδη τα έχουμε παραδώσει όλα. Να κινδυνεύσουμε να βρεθούμε με τίποτα ανερμάτιστους στο τιμόνι μας; Γιατί; Έχουμε δημοκρατία και φοβόμαστε μην την χάσουμε; Αφού σε χούντα ζούμε. Άρα μόνο καλύτερα μπορούμε να πάμε με τέσσερα χρόνια Ζωή στο Μαξίμου. Και στο κάτω-κάτω, στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Οπότε ας την ψηφίσουμε να ξεμπλέξουμε. Να μην βλέπουμε πια την αλαζονεία του Κυριάκου. Θα ψηφίσουμε τη Ζωή που είναι τέρας σεμνότητας και ταπεινότητας. Που έτσι και περιλάβει τον Τραμπ, τον Ερντογάν, τον Νετανιάχου ή τους Γερμαναράδες όπως περιέλαβε τον Κυριάκο για τα Τέμπη και τον ΟΠΕΚΕΠΕ, δεν θα έχουν που να κρυφτούν οι διεθνείς εγκληματίες και απατεώνες. Επιτέλους, να νιώσουμε και μεις περήφανοι ως Έλληνες, που κάποια δικιά μας τους τα λέει κατάμουτρα. Διότι ως γνωστόν, και στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Άντε παιδιά, μην το σκέφτεστε. Διοχετεύστε τον θυμό και την αγανάκτηση σας στη Ζωή. Αυτή θα μας βγάλει ασπροπρόσωπους. Αυτή μαζί με το βαρύ επιτελείο της. Άντε ρίξτε πάλι τη ζαριά. Πέρασαν ήδη 10 χρόνια από την προηγούμενη. Έλα τώρα που γυρίζει η τύχη σας (μας)…

Δημήτρης Καμπουράκης