«Αυτά δεν τα ζήσαμε ούτε στην επταετία» (Σύνεδρος του ΣΥΡΙΖΑ)

Ο κύριος που αγανακτισμένος έκανε αυτή τη δήλωση, πρέπει να ήταν πάνω από 65 ετών, καλοντυμένος και όπως είπε ήταν πολιτικός φίλος του Παύλου Πολάκη. Και τον άφησαν οι σωματοφύλακες του Τσίπρα έξω από την αίθουσα του Συνεδρίου. Μάλιστα, εξίσου ενδιαφέρουσα ήταν και η συνέχεια της δήλωσής του. Θεωρεί πως ο Παύλος Πολάκης είναι ο χρήσιμος ηλίθιος των 87. Για να το λέει, κάτι παραπάνω θα ξέρει.  

Είναι πολύ βαριά η κατηγορία ενός αριστερού για τους συντρόφους του ότι μετέρχονται μεθόδους της χούντας. 

Η κατηγορία είναι δευτερευόντως πολιτική. Πρωτευόντως είναι ηθική. Κτυπά στην καρδιά του «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς». Δεν το απομυθοποιεί. Διότι απομυθοποιείς κάτι που υφίσταται. Ο σύντροφος υπονοεί πως ποτέ δεν υπήρξε, για έναν απλό λόγο. Διότι τα όσα τον αγανάκτησαν στο Γκάζι είναι παιδική χαρά στα όσα έγιναν σε διάφορες ολομέλειες του ΚΚΕ κατά το παρελθόν και πιο πρόσφατα στο 13ο Συνέδριο του 1991. Και δεν... μπαίνω στον κόπο να ανατρέξω στα αιματηρά επεισόδια της Τασκένδης ή στη 12η Ολομέλεια του 1968.  

Συνεπώς, αυτός ο χώρος είναι γεμάτος από πρακτικές που θα τις ζήλευε και η χούντα.  

Η λογική στους σταλινικούς και στους νεοσταλινικούς είναι μια: ο πλήρης, ο ασφυκτικός έλεγχος των διαδικασιών. Τα επαγγελματικά στελέχη και οι σωματοφύλακες της εκάστοτε ηγεσίας δε θέλουν να συμβεί οτιδήποτε που θα προκαλέσει και την παραμικρή αμφισβήτηση της κυριαρχίας τους. Δε θέλουν να ακουστούν φωνές που θα δείξουν ότι υπάρχει ρήγμα στις σχέσεις της ηγετικής ομάδας με την κομματική βάση. Και για αυτό διαγράφουν, όχι απλώς μεμονωμένα μέλη ή στελέχη, αλλά ολόκληρες κομματικές οργανώσεις, αυτές που θεωρούν αιρετικές και πάντα τις αντικαθιστούν με άλλες κομματικές οργανώσεις - φαντάσματα.  

Τι είναι κομματική οργάνωση - φάντασμα. Τη συγκροτεί με συνοπτικές διαδικασίες η ηγεσία του κόμματος εν όψει κυρίως ενός Συνεδρίου, έχει τυπικά έναν μεγάλο αριθμό μελών, στην πράξη όμως είναι ελάχιστα, όλα απολύτως έμπιστα και η οργανωτική επιτροπή του Συνεδρίου καθορίζει την εκπροσώπηση με βάση την τυπική, πλην όμως ανύπαρκτη, αριθμητική καταγραφή. Για αυτές τις νόθες διαδικασίες υπάρχουν εξειδικευμένα κομματικά στελέχη. 

Έχω γράψει πολλές φορές πως ο Στέφανος Κασσελάκης δε γνώριζε σε τι ιστορία έμπλεκε. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο βασικός υποστηρικτής του, μέσα σε ελάχιστες ώρες, θα περνούσε στο αντίπαλο στρατόπεδο. Και κυρίως δεν είχε καταλάβει εγκαίρως πως οι σωματοφύλακες του Τσίπρα δεν κάνουν όλες αυτές τις σταλινικές μεθοδεύσεις για να του επιτρέψουν στο τέλος της ημέρας να διεκδικήσει την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι γνώριζαν ότι θα τους ξανακέρδιζε. Είναι εκπαιδευμένοι να μην ορρωδούν μπροστά σε τίποτα, φτάνοντας στα άκρα. 

Το «φιλοσοφικό» ερώτημα είναι ένα: ποιος απελευθερώθηκε; Ο Κασσελάκης ή ο ΣΥΡΙΖΑ; 

Το σίγουρο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απελευθερώνεται, αλλά καθηλώνεται. Επιστρέφει στην αρχή της διαδρομής του. 

Ο Κασσελάκης, σαφώς απελευθερώθηκε από όλη την μπαγιατίλα της κομματικής νομενκλατούρας, όμως είναι άγνωστο πώς θα χρησιμοποιήσει αυτήν την ελευθερία του.  

Πλέον βρίσκεται μόνος με τις ικανότητές του.  

Και εμείς, οι υπόλοιποι, θα ανατρέξουμε στον μεγάλο ποιητή: 

«και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».  

Σάκης Μουμτζής