Πρώτος στο σημείο συνάντησης ο παλιότερος και πιο έμπειρος της παρέας ο Γιάννης, που είναι και πρόσφατο μέλος της παρέας, έπειτα ο εγώ στη συνέχεια ο Νίκος με τον Ιορδάνη που ήρθαν μαζί. Όλοι στην ώρα τους, όλοι με τις Adventure μηχανές τους, τα μπαγκάζια τους και με πλήρη εξοπλισμό (κράνος, μπότες, καλαμίδες, γάντια, στολές) διότι σε αυτού του είδος τα χόμπι προέχει η ασφάλεια που μπορεί να κινδυνεύσει από μια τυχαία μικροπτώση χωρίς την κατάλληλη προστασία.
Το ταξίδι ξεκινά!
Το πλάνο εξ αρχής ήταν να μεταβούμε στη Δράμα και που εκεί θα συναντούσαμε ανθρώπους όλων των ηλικιών με το ίδιο χόμπι με το δικό μας, θα γνωριζόμασταν και θα κάναμε μια διήμερη εκδρομή σε δύσκολες επιφάνειες μέχρι το δασικό χωριό της Ελατιάς όπου και θα διανυκτερεύαμε. Έτσι και έγινε. Χωρίς να χάσουμε πολύ χρόνο καβαλήσαμε και το ταξίδι ξεκίνησε! Ο δρόμος μέχρι την Δράμα είχε διάρκεια περίπου 2 ώρες και το σημείο συνάντησης ήταν λίγο έξω από την πόλη.
Με το που φτάσαμε στο σημείο δεκάδες ανθρώπων με μηχανές κι αυτοί όλων των κατασκευαστών (Yamaha, KTM, Aprilia, Honda, CF Moto, Royal Enfield, Suzuki, BMW κ.ά.), αλλά και αναβάτες ντυμένοι με εξοπλισμό ακριβώς σαν εμάς περίμεναν στο σημείο της εκκίνησης. Δεν αργήσαμε να καταλάβουμε πως φτάσαμε κάπως νωρίς, οπότε το πρόγραμμα περιείχε αρκετή αναμονή, νέες γνωριμίες και μοτο-συζητήσεις.
Όσο περνούσε η ώρα ξεκίνησαν να κάνουν την εμφάνισή τους όλο και περισσότεροι συμμετέχοντες της εκδρομής καθώς και οι διοργανωτές του διημέρου που ήταν η γνωστή ομάδα Ελλήνων Youtubers «Greek Adventure Riders» από την Κατερίνη που μαζί με ο γκρουπ των Δραμινών «Pathfinders» είχαν προσέξει και την παραμικρή λεπτομέρεια, ώστε να πραγματοποιηθεί η εκδρομή με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διασκέδαση και ασφάλεια. Να σημειώσουμε, μέρες πριν την εκδρομή είχαν βγάλει τις απαραίτητες πληροφορίες σχετικά με το τι πρέπει να έχει μαζί του κάποιος, τόσο από εξοπλισμό μηχανής και αναβάτη, όσο και τα απαραίτητα που θα πρέπει να έχει μαζί του ο κάθε συμμετέχοντας σχετικά με την κατασκήνωση που θα γίνει, δείχνοντας πάντα τον απαραίτητο σεβασμό στο παρθένο δάσος.
Οι συμμετέχοντες έφτασαν και ξεπέρασαν τους 150, χωρισμένοι σε όσους επέλεγαν τη δύσκολη διαδρομή και τους υπόλοιπους που θα πήγαιναν στην χαμηλότερης δυσκολίας. Το σήμα δόθηκε, οι πρώτες μηχανές ξεκίνησαν και τα κομβόι με διαφορά μερικών λεπτών πάτησαν τον χωμάτινο δρόμο.
Ξεκινήσαμε από το χωριό Καλλίφυτο, διασχίζοντας ένα αμμώδες και χωμάτινο κομμάτι. Με τόσες μηχανές να διασχίζουν το συγκεκριμένο σημείο τα πρώτα λεπτά ήταν γεμάτα με πολύ έντονη σκόνη που σηκωνόταν. Με το βρήκε τον ρυθμό του το κομβόι, το φαινόμενο μειώθηκε αισθητά. Αρχικά κατευθυνθήκαμε προς το χωριό Ταξιάρχες μπαίνοντας και σε ένα ασφάλτινο κομμάτι, περνώντας μέσα από το γραφικό χωριό. Το δάσος φαινόταν σαν στολίδι μπροστά μας και εμείς ήμασταν έτοιμοι να το εξερευνήσουμε σε βάθος.
Συνεχίζοντας προς το χωριό Λιβαδερό βγήκαμε και πάλι από την άσφαλτο που κινούμασταν για λίγο και ξαναπατήσαμε χώμα όπου ξεκίνησε το επίπεδο δυσκολίας να ανεβαίνει αισθητά. Βέβαια να πούμε πως όσο ανεβαίνει το επίπεδο τόσο πιο διασκεδαστικό γινόταν, διότι απαιτεί προσεκτικότερη οδήγηση ανεβάζοντας την αδρεναλίνη σταδιακά. Το τοπίο ξεκινούσε να μας ανταμείβει όσο μπαίναμε στο βουνό, ντύνοντας τα φύλλα των δέντρων σε όλα τα χρώματα του φθινοπώρου. Πράσινο, κίτρινο, κόκκινο, πορτοκαλί και καφέ σε μυριάδες αποχρώσεις και με έντονη τη μυρωδιά της φύσης και της βροχής συνεχίζαμε τη διαδρομή μας.
Μετά από αρκετή ώρα σε διάφορους τύπους εδάφους που οδηγήσαμε κάναμε την πρώτη μας μεγάλη στάση στο παρατηρητήριο του Ποταμού Νέστου. Η θέα μαγευτική βλέποντας τον ποταμό να απλώνεται και να κόβει τα βουνά στα δύο. Σε άψογη συνοχή με τα δέντρα δεξιά και αριστερά του να συνθέτουν ένα ονειρικό τοπίο. Η συνέχεια μας βρήκε να περνάμε ασφάλτινα την κρεμαστή γέφυρα του Νέστου και να κατευθυνόμαστε προς το χωριουδάκι Παππάδες διασχίζοντας έναν ανηφορικό δρόμο γεμάτο πέτρες, άμμο και κροκάλα.
Στη συνέχεια προορισμός μας το χωριό Μικρομηλιά που διασχίσαμε και φύγαμε με κατεύθυνση βόρειο ανατολικά προς τα Βουλγαρικά σύνορα. Μετά από περίπου τέσσερις ώρες οδήγησης σε τέτοιους δρόμους κι ενώ το τοπίο γινόταν συνεχώς και πιο όμορφο, τα πρώτα σημάδια κούρασης ξεκίνησαν να εμφανίζονται και οι συζητήσεις στην ενδοεπικοινωνία που μας ένωνε άρχισαν να κινούνται γύρω από το «πόσο έχουμε ακόμη;» και αν φτάνουμε επιτέλους στον προορισμό μας.
Σε μια σύντομη διαβούλευση ενώ οδηγούσαμε αποφασίσαμε να συνεχίσουμε χωρίς στάση και να φτάσουμε μια και καλή στο τέλος της διαδρομής της πρώτης μέρας. Έτσι και έγινε… μετά από λίγη ώρα το δάσος άνοιξε ως δια μαγείας και το επιβλητικό εξωτερικά καταφύγιο ξεπρόβαλε μπροστά μας.
Να θέσουμε χρονικά πως περίπου ξεκινήσαμε το ταξίδι μας λίγο πριν τις 11:00 και στο δασικό χωριό φτάσαμε περίπου στις 15:30. Με το που παρκάραμε βγάλαμε τον εξοπλισμό και χωρίς δεύτερη σκέψη κατευθυνθήκαμε στο φαγητό. Μια τεράστια ψησταριά με όλα τα καλούδια περίμενε όλους τους ταλαιπωρημένους και μη αναβάτες που έφταναν στο τέλος της διαδρομής. Δεύτερη στάση ήταν να βρούμε το σωστό μέρος που θα γινόταν το κρεβάτι μας για αυτό το βράδυ εντός του κτιρίου του καταφυγίου.
Γρήγορα διαπιστώσαμε την εγκατάλειψη ενός τόσο όμορφου χώρου. Εντός του κτιρίου οι τοίχοι ξεφλούδιζαν, το μέρος ήταν ακατάστατο και είχε διάφορα σημεία με παροπλισμένο εξοπλισμό. Ήταν κρίμα που για ένα τόσο επιβλητικό κτίριο σε στρατηγική τοποθεσία ενός τόσο όμορφου μέρους να είναι σε τέτοια κατάσταση. Στα θετικά μπορούμε να συμπεριλάβουμε μόνο πως το κτίριο διέθετε φωτισμό σε κάποια σημεία καθώς και μεγάλο τζάκι όπου ζέσταινε τον χώρο και έσπαγε την υγρασία. Το σκοτάδι σκέπασε για τα καλά το βουνό από τις 18:00 το απόγευμα και το κρύο ξεκίνησε να γίνεται ολοένα και πιο τσουχτερό. Το μόνο που έβλεπες κοιτώντας έξω από το παράθυρο ήταν πολύ μικρές φωτίτσες σαν καντιλάκια που άναψαν όσοι τολμηροί αποφάσισαν να κατασκηνώσουν στην ύπαιθρο.
Την επόμενη ημέρα ο ήλιος ανέτειλε αρκετά πρωί κάνοντάς μας να ξυπνήσουμε σχετικά νωρίς. Μαζέψαμε γρήγορα τους υπνόσακους, τα υποστρώματα ντυθήκαμε ξανά με τα ρούχα της μηχανής και πίνοντας έναν γρήγορο καφέ στο πόδι, σχεδιάσαμε το πρόγραμμα της δεύτερης ημέρας.
Το σχέδιό μας για εκείνη τη μέρα ήταν να ξεκινήσουμε νωρίτερα από το υπόλοιπο γκρουπ, ώστε να αποφύγουμε όσο γίνεται τον συνωστισμό. Πλάνο το οποίο πέτυχε, καθώς το μισάωρο αβάντζο που πήραμε μας βοήθησε να ανεβούμε γρηγορότερα από τους υπόλοιπους στην κορυφή «Τσάκαλος» που ήταν το πιο υψηλό σημείου που φτάσαμε στην εκδρομή. Το ύψος εκεί ξεπερνούσε τα 1.800 μέτρα και η διαδρομή μέχρι την κορυφή ήταν ιδιαίτερα απαιτητική. Βέβαια η θέα ήταν εκπληκτική και μας αντάμειψε κατάλληλα. Ο καθένας από εκεί μπορούσε να δει ως τα χωριά μέσα στη Βουλγαρία και ένα λιβάδι από παρθένα έλατα να απλώνεται στα πόδια του.
Η δεύτερη μέρα σχετικά με την πρώτη ήταν πολύ μικρότερη χιλιομετρικά έχοντας αρκετά γρήγορα κομμάτια απλού χωματοδρόμου που δεν είχαν σοβαρό επίπεδο δυσκολίας. Η πορεία κατάβασης από το βουνό ξανά προς τον πολιτισμό είχε ξεκινήσει. Η κατεύθυνση ήταν νότια και τα GPS όλων μας έδειχναν το τέλος του προορισμού και το όνομα του χωριού Σιδηρόνερο.
Η διαδρομή μέχρι εκείνη ήταν κατά κύριο λόγο κατηφορική, παράλληλα με ένα ποταμάκι που μας συντρόφευε σε μεγάλο μέρος της. Ενδιαφέρον είχαν κάποια κομμάτια που ήθελαν λίγο συζήτηση, καθώς ο δρόμος έσπαγε σε σημείο που και οι τρεις κατευθύνσεις φαινόταν να πηγαίνουν προς το ίδιο σημείο. Επίσης είχε περάσματα από μερικά λασπώδη σημεία καθώς και πάνω από ένα μεγάλο ρυάκι. Το τελευταίο κομμάτι που κατέληγε στον τελικό προορισμό ήταν σαν μονοπάτι για κάποια μέτρα, με χόρτα και χώμα για τερέν, μαζί με υψηλή και πυκνή βλάστηση που για εμένα ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του ταξιδιού.
Τέλος, το διήμερο ολοκληρώθηκε με τον καταλληλότερο τρόπο όπου γεμίσαμε την τοπική ταβέρνα του χωριού, ένα χωριό που εκείνη τη στιγμή έσφυζε από ζωή και μηχανές. Ο δρόμος της επιστροφής από την Δράμα έγινε μέσω Καβάλας κι Εγνατίας Οδού, όπου η ομάδα μας ανανέωσε το ραντεβού της τα επόμενα σαββατοκύριακα για ακόμη περισσότερες νέες περιπέτειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου