Άλλωστε, παραδοσιακά το σοβιετικό εκλογικό σώμα δεν είχε ιδέα από «δημοκρατία, εκλογές και δικαιώματα», κάτι ξεκίνησε να γίνει με τους μενσεβίκους, αλλά οι κομμουνισταράδες του Λένιν γρήγορα επανέφεραν την διασαλευθείσα τάξη και απέκρουσαν κάτι «παλαβές απαιτήσεις» για κόμματα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση.
Οι επίγονοι του «πατερούλη» εν έτει 2024 στην Κουμουνδούρου αποδεικνύονται απείρως χειρότεροι...
Μια «διορθωμένη στο εργαστήριο» Όλγα, παρέα με κάτι ορφανά, ιδεοληπτικά άεργα ενεργούμενα του «άχαστου ηγέτη», εμμονικά της καρέκλας και με το χέρι μόνιμα απλωμένο προς το κόμμα «για την φουκαριάρα τη μανούλα τους και τα παιδάκια τους που πεινάνε» με επίδικο 12 εκατομμύρια ευρώ της κρατικής επιχορήγησης ( 4 εκατομμύρια το χρόνο επί τρία χρόνια) οδηγούν ό,τι απόμεινε από ένα κόμμα της «κυβερνώσας αριστεράς» να μετέρχεται των χειρότερων και αγριότερων δράσεων για να διατηρήσουν τις καρέκλες τους και τον παχυλό μισθό τους, ως δήθεν επαγγελματικά στελέχη, οι περισσότεροι εξ αυτών λειτουργικά αγράμματοι.
Στην Κουμουνδούρου οργανώθηκε (αμέσως μετά το Συνέδριο του Φεβρουαρίου 2024) και λειτουργεί, με την επίκληση της «υπεράσπισης του κόμματος και της αριστεράς» και με ιδεολογικοπολιτική υπεύθυνη μια ξεχειλωμένη περσόνα, «μια σύγχρονη ΟΠΛΑ» για να αντιμετωπίσει «τους συνεργάτες του εχθρού» που ακούει στο όνομα «Κασσελάκης» και να διασφαλίσει πως στο τέλος της ημέρας «το κόμμα θα παραμείνει καθαρό, οι προδότες θα πληρώσουν τις αμαρτίες τους και ο καλός σταλινοφασίστας θα επικρατήσει στο δρόμο για τον σοσιαλισμό και την κομμουνιστική αναγέννηση».
Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Από τότε που ο στυγνός εγκληματίας «Οδυσσέας» ξεκοίλιαζε την Ελένη Παπαδάκη στα νταμάρια του Γαλατσίου και την παρατούσε γυμνή στις πέτρες και στα χαλάσματα παρέα με δεκάδες άλλους νεκρούς «προδότες» που πλήρωσαν την δολοφονική μανία των σταλινικών, μέχρι τις σημερινές δολοφονίες χαρακτήρα και τις καταργήσεις με το έτσι θέλω από μια «Επιτροπή» ολόκληρων Οργανώσεων Μελών και Νομαρχιακών Επιτροπών, επειδή « δεν κατάλαβαν τι ψήφισαν ή δεν έκαναν εκλογές όπως η πλειοψηφία αποφάσισε» … ένας Στάλιν δρόμος!
Αν δεν ήμασταν στο 2024 που υπάρχει κράτος, νόμοι, δικαιοσύνη και κυβέρνηση, αν με κάποιο μαγικό τρόπο μπορούσαν να έχουν εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο, είναι απολύτως βέβαιο πως οι σημερινοί Γιεζόφ του «πατερούλη Ιωσήφ» δεν θα είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να «ξεκόβουν από το πλάνο» έναν-έναν όλους εκείνους που τολμούν να αμφισβητήσουν την αυθεντία της Όλγας και του Σπίρτζη και κινούνται για να ανατρέψουν την ηγεσία του fake Ζαχαριάδη κι ενός μόνιμα της προσκολλήσεως Θεοχαρόπουλου.
Είναι ακριβώς η ίδια λογική, η ίδια επιθυμία για «αίμα», η ίδια διάθεση για «δολοφονίες», η ίδια μυθολογία για «τους εχθρούς και τους προδότες», η ίδια λαγνεία να υπερασπιστούν το κουραδόκαστρο της Κουμουνδούρου, η ίδια αποφασιστικότητα να περιφρουρήσουν τα κεκτημένα τους, το ίδιο μίσος για τον «άλλον» που χαρακτηρίζει ιστορικά κάθε έκφανση της αριστεράς και ομογενοποιεί σε μια όλες τις δήθεν διαφορετικές εκδοχές της, που οδηγεί στη γνωστή «εταιρεία δολοφόνων» φυσικών και ιδεολογικοπολιτικών (ανάλογα με τη συγκυρία και τις δυνατότητες), πίσω από την οποία κρύβονται εντελώς σκληρά συμφέροντα και επιδιώξεις με καθαρό οικονομικό πρόσημο και δουλική με την εξουσία σχέση.
Όλες οι αναφορές σε δήθεν «δημοκρατική λειτουργία» και «κομματική νομιμότητα» είναι απλές δικαιολογίες για «να δικαιωθούν οι δολοφόνοι απέναντι στα θύματα τους» και να διασφαλιστεί πως κανένας δεν θα αντιμετωπίσει στο μέλλον λόγο δικαίου, έστω και σε κομματικό επίπεδο, καθώς με χωρισμένα τα τσανάκια τους από τους «προδότες του Κασσελάκη», δική τους τη σφραγίδα και τα 12 εκατομμύρια εύκολα περνάνε μπέϊκα για τρία χρόνια και μετά βλέπουμε, έχει ο Θεός.
Οι ίδιοι που διαχειρίζονται αυτή την πρωτοφανή και πρωτόγνωρη σφαγή των πολιτικών τους αντιπάλων εντός του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν άριστα πως ο βίος τους ( ο πολιτικός εννοείται) είναι βραχύς, το πολιτικό τους μέλλον θεοσκότεινο και οι πιθανότητες να καθίσουν και το 2017 στα έδρανα της Βουλής από ελάχιστες έως ανύπαρκτες, αλλά δεν ορρωδούν προ ουδενός, αιχμάλωτοι της ιδεοληψίας τους και της στενότατης σχέσης τους με την κρατική επιχορήγηση.
Γνωρίζουν, επίσης, πως δεν πρόκειται να τους γλιτώσει κανένας «άχαστος ηγέτης», ο τελευταίος που ήξεραν έχει παραιτηθεί από τα πάντα και απλώς περιφέρει το σαρκίο του από διαλέξεως σε διάλεξη παραμιλώντας και διαβάζοντας κάτι έτοιμα από ιδεοληπτικούς συνεργάτες παραμύθια, κανένας δεν ασχολείται μαζί του και κανένας δεν είναι διατεθειμένος να ανάψει κεράκι στο πολιτικό του πτώμα.
Ότι, παρόλα αυτά, επιμένουν να πουλάνε στο πόπολο νεκρανάσταση του «άχαστου ηγέτη», να επικαλούνται «τις φοβερές και τρομερές κατακτήσεις του» και να ομνύουν στην δήθεν επιστροφή του δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάγκη να ιδεολογικοποιήσουν τις «δολοφονίες» και να «δικαιώσουν» τους πολιτικούς δήμιους στο κομματικά θεάρεστο έργο τους να ακυρώνουν μονοκοντυλιά οργανώσεις, μέλη, στελέχη, προσωπικότητες, ιστορίες και κομματικές διαδρομές.
Το πολιτικό τέλος τους είναι δεδομένο, θα συντριβούν μέσα στο «αίμα» που γέννησε η εγγενής σταλινολατρεία τους και κανένας δεν θα ασχοληθεί με την εξαφάνιση τους στην απεραντοσύνη της κομμουνιστικής παρακμής τους.
Στην Κουμουνδούρου οργανώθηκε (αμέσως μετά το Συνέδριο του Φεβρουαρίου 2024) και λειτουργεί, με την επίκληση της «υπεράσπισης του κόμματος και της αριστεράς» και με ιδεολογικοπολιτική υπεύθυνη μια ξεχειλωμένη περσόνα, «μια σύγχρονη ΟΠΛΑ» για να αντιμετωπίσει «τους συνεργάτες του εχθρού» που ακούει στο όνομα «Κασσελάκης» και να διασφαλίσει πως στο τέλος της ημέρας «το κόμμα θα παραμείνει καθαρό, οι προδότες θα πληρώσουν τις αμαρτίες τους και ο καλός σταλινοφασίστας θα επικρατήσει στο δρόμο για τον σοσιαλισμό και την κομμουνιστική αναγέννηση».
Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Από τότε που ο στυγνός εγκληματίας «Οδυσσέας» ξεκοίλιαζε την Ελένη Παπαδάκη στα νταμάρια του Γαλατσίου και την παρατούσε γυμνή στις πέτρες και στα χαλάσματα παρέα με δεκάδες άλλους νεκρούς «προδότες» που πλήρωσαν την δολοφονική μανία των σταλινικών, μέχρι τις σημερινές δολοφονίες χαρακτήρα και τις καταργήσεις με το έτσι θέλω από μια «Επιτροπή» ολόκληρων Οργανώσεων Μελών και Νομαρχιακών Επιτροπών, επειδή « δεν κατάλαβαν τι ψήφισαν ή δεν έκαναν εκλογές όπως η πλειοψηφία αποφάσισε» … ένας Στάλιν δρόμος!
Αν δεν ήμασταν στο 2024 που υπάρχει κράτος, νόμοι, δικαιοσύνη και κυβέρνηση, αν με κάποιο μαγικό τρόπο μπορούσαν να έχουν εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο, είναι απολύτως βέβαιο πως οι σημερινοί Γιεζόφ του «πατερούλη Ιωσήφ» δεν θα είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να «ξεκόβουν από το πλάνο» έναν-έναν όλους εκείνους που τολμούν να αμφισβητήσουν την αυθεντία της Όλγας και του Σπίρτζη και κινούνται για να ανατρέψουν την ηγεσία του fake Ζαχαριάδη κι ενός μόνιμα της προσκολλήσεως Θεοχαρόπουλου.
Είναι ακριβώς η ίδια λογική, η ίδια επιθυμία για «αίμα», η ίδια διάθεση για «δολοφονίες», η ίδια μυθολογία για «τους εχθρούς και τους προδότες», η ίδια λαγνεία να υπερασπιστούν το κουραδόκαστρο της Κουμουνδούρου, η ίδια αποφασιστικότητα να περιφρουρήσουν τα κεκτημένα τους, το ίδιο μίσος για τον «άλλον» που χαρακτηρίζει ιστορικά κάθε έκφανση της αριστεράς και ομογενοποιεί σε μια όλες τις δήθεν διαφορετικές εκδοχές της, που οδηγεί στη γνωστή «εταιρεία δολοφόνων» φυσικών και ιδεολογικοπολιτικών (ανάλογα με τη συγκυρία και τις δυνατότητες), πίσω από την οποία κρύβονται εντελώς σκληρά συμφέροντα και επιδιώξεις με καθαρό οικονομικό πρόσημο και δουλική με την εξουσία σχέση.
Όλες οι αναφορές σε δήθεν «δημοκρατική λειτουργία» και «κομματική νομιμότητα» είναι απλές δικαιολογίες για «να δικαιωθούν οι δολοφόνοι απέναντι στα θύματα τους» και να διασφαλιστεί πως κανένας δεν θα αντιμετωπίσει στο μέλλον λόγο δικαίου, έστω και σε κομματικό επίπεδο, καθώς με χωρισμένα τα τσανάκια τους από τους «προδότες του Κασσελάκη», δική τους τη σφραγίδα και τα 12 εκατομμύρια εύκολα περνάνε μπέϊκα για τρία χρόνια και μετά βλέπουμε, έχει ο Θεός.
Οι ίδιοι που διαχειρίζονται αυτή την πρωτοφανή και πρωτόγνωρη σφαγή των πολιτικών τους αντιπάλων εντός του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν άριστα πως ο βίος τους ( ο πολιτικός εννοείται) είναι βραχύς, το πολιτικό τους μέλλον θεοσκότεινο και οι πιθανότητες να καθίσουν και το 2017 στα έδρανα της Βουλής από ελάχιστες έως ανύπαρκτες, αλλά δεν ορρωδούν προ ουδενός, αιχμάλωτοι της ιδεοληψίας τους και της στενότατης σχέσης τους με την κρατική επιχορήγηση.
Γνωρίζουν, επίσης, πως δεν πρόκειται να τους γλιτώσει κανένας «άχαστος ηγέτης», ο τελευταίος που ήξεραν έχει παραιτηθεί από τα πάντα και απλώς περιφέρει το σαρκίο του από διαλέξεως σε διάλεξη παραμιλώντας και διαβάζοντας κάτι έτοιμα από ιδεοληπτικούς συνεργάτες παραμύθια, κανένας δεν ασχολείται μαζί του και κανένας δεν είναι διατεθειμένος να ανάψει κεράκι στο πολιτικό του πτώμα.
Ότι, παρόλα αυτά, επιμένουν να πουλάνε στο πόπολο νεκρανάσταση του «άχαστου ηγέτη», να επικαλούνται «τις φοβερές και τρομερές κατακτήσεις του» και να ομνύουν στην δήθεν επιστροφή του δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάγκη να ιδεολογικοποιήσουν τις «δολοφονίες» και να «δικαιώσουν» τους πολιτικούς δήμιους στο κομματικά θεάρεστο έργο τους να ακυρώνουν μονοκοντυλιά οργανώσεις, μέλη, στελέχη, προσωπικότητες, ιστορίες και κομματικές διαδρομές.
Το πολιτικό τέλος τους είναι δεδομένο, θα συντριβούν μέσα στο «αίμα» που γέννησε η εγγενής σταλινολατρεία τους και κανένας δεν θα ασχοληθεί με την εξαφάνιση τους στην απεραντοσύνη της κομμουνιστικής παρακμής τους.
Του Χρήστου Υφαντή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου