Κάθε μήνα απαιτούμε έναν προϋπολογισμό

Ξέρετε ποιο είναι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας; Ότι ανάλογα με τη συγκυρία απαιτούμε να κατευθυνθεί όλο το δημόσιο ταμείο στην επίλυση του προβλήματος που μας ταλανίζει εκείνη τη στιγμή, δίχως κανείς να ασκεί (ή να απαιτεί) μακροπρόθεσμες πολιτικές. 

Μόλις δούμε πρώτο θέμα στα δελτία ή στις ιστοσελίδες ένα ζήτημα, κατ’ ευθείαν αρχίζουμε να ουρλιάζουμε «γιατί δεν έχει επιλυθεί τόσα χρόνια;».

Ανάλογα με τον μήνα που διανύουμε, αλλάζουμε και τις προτεραιότητες μας. 

Τον Αύγουστο που καίγονται τα δάση μας, ζητάμε να διατεθεί όλος ο προϋπολογισμός του κράτους για να αγοραστούν αεροπλάνα και πυροσβεστικά οχήματα. 

Τον Σεπτέμβρη που είναι η ΔΕΘ, απαιτούμε να μοιράσει ο πρωθυπουργός όλα τα διαθέσιμα... δισεκατομμύρια του κρατικού κορβανά σε παροχές. 

Τον Οκτώβρη τσαντιζόμαστε, διότι δεν είναι και τα 12.500 σχολεία της Ελλάδας σε άριστη κτιριακή κατάσταση.

Τον Νοέμβρη θυμόμαστε το ΕΣΥ αν πεθάνει κανένας διάσημος και εξανιστάμεθα, διότι δεν έχει κάθε πόλη κι από ένα άρτια εξοπλισμένο και στελεχωμένο νοσοκομείο. 

Τον Δεκέμβρη απορούμε που δεν ενισχύονται γενναία οι δήμοι ώστε όλες οι πόλεις και τα χωριά μας να είναι επαρκώς διακοσμημένα, φωτισμένα και στολισμένα, ώστε να μοιάζουμε με ευρωπαϊκή χώρα κι όχι με μίζερο βαλκανικό προάστιο. 

Τον Γενάρη που πιάνουν τα κρύα και οι χιονιάδες, απορούμε γιατί δεν έχουν διατεθεί δισεκατομμύρια, ώστε κάθε γειτονιά να έχει το κρατικό ή το δημοτικό εκχιονιστικό και την αλατιέρα της.

Τον Φλεβάρη, έτσι και ξεσπάσει καμιά ένταση με την Τουρκία απαιτούμε να διαθέτουμε όπλα και στράτευμα, ικανά να πάρουν μέσα σε λίγες ώρες το κεφάλι του Ερντογάν. 

Τον Μάρτη έρχεται στην επικαιρότητα καμιά εντυπωσιακή ληστεία ή κάποιος φόνος, οπότε ουρλιάζουμε γιατί η Ελληνική Αστυνομία να έχει μόνο 50.000 άτομα (η μεγαλύτερη αναλογία στον κόσμο σε σχέση με τον πληθυσμό) και δεν προσλαμβάνουμε άλλους τόσους.

 Αν πάλι τον Απρίλη δαρθούν τίποτα ανήλικα σε κάποιο σχολειό, θεωρούμε απαραίτητη την πρόσληψη ενός ψυχολόγου και ενός κοινωνιολόγου σε κάθε ένα από τα χιλιάδες σχολεία μας.

Και πάει λέγοντας αυτή η ιστορία, σε χρόνια επανάληψη. 

Όταν βγαίνουμε για έξοδο εορτών θέλουμε εθνικούς δρόμους, όταν συνωστιζόμαστε στην Αθήνα απαιτούμε νέες Αττικές οδούς και περιφερειακούς και Flyovers. 

Αν γίνει καμιά θεομηνία, την άλλη μέρα ζητάμε να έχουν αποζημιωθεί όλοι και για όλες τις απώλειες. 

Όταν φεύγουμε για διακοπές ουρλιάζουμε για τα λιμάνια που δεν έχουν τα μικρά νησιά κι όταν ανάβουμε στα σπίτια μας τα ac λόγω ζέστης ζητούμε επιδοτήσεις για τους λογαριασμούς ρεύματος.

Καθένα απ’ αυτά που απαιτούμε μηνιαίως κοστίζει από μόνο του μισό ή και έναν προϋπολογισμό του κράτους, αλλά εμείς δεν σταματάμε να φωνάζουμε, διότι κάθε φορά που ζητάμε κάτι, έχουμε ξεχάσει τι ζητούσαμε τον προηγούμενο μήνα. 

Η φράση «περιορισμένοι πόροι» μπορεί να είναι η βάση των βιβλίων της μακροοικονομίας σ’ όλη την υφήλιο, στα ελληνικά λεξικά όμως δεν υφίσταται.

Πότε θα ξαναπροσγειωθούμε ανώμαλα να δούμε…

Δημήτρης Καμπουράκης