Στήθηκαν αντάρτικα για να μπλοκάρουν κρίσιμα έργα

Καθώς η χώρα αναπτύσσεται και βγαίνει από τη σκληρή επιτήρηση των πιστωτών, η κοινωνία επιστρέφει στις παλιές… κακές της συνήθειες. 

Όπως στο τέλος του 2010 οι κάτοικοι της Κερατέας ξεσηκώθηκαν κατά της δημιουργίας του Χώρου Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων (ΧΥΤΑ) έτσι και τώρα στήνονται αντάρτικα για έργα δημοσίου συμφέροντος και αξιοποιήσεις περιουσιακών στοιχείων.

Ειδικά μετά την οριστική αποφυγή της «στραβής» για τη χώρα, δηλαδή του Grexit, οι αντιδράσεις στις αξιοποιήσεις αρχίζουν να γίνονται πιεστικές. 

Για παράδειγμα στην Πάτρα ο τοπικός δήμαρχος, υποστηριζόμενος από το ΚΚΕ, απαιτεί για τη διέλευση του σιδηρόδρομου από τον ΟΣΕ μέχρι το λιμάνι που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης της Πάτρας, την υπογειοποίηση της γραμμής. Πρόκειται για ένα ουτοπικό έργο, το οποίο δεν υποστηρίζεται με καμία λογική, ούτε βέβαια από τον λόγο κόστους – οφέλους...

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει τώρα με το λιμάνι της Ραφήνας. Εκεί το ΤΑΙΠΕΔ θέλει ν’ αξιοποιήσει τον τοπικό λιμένα ως επιβατικό λιμένα, να δημιουργήσει επιβατικό σταθμό και βασικές υποδομές υποστήριξης της ακτοπλοΐας. Ωστόσο η τοπική κοινωνία αντιδρά καθώς, ο εκσυγχρονισμός του λιμένα, θα φέρει νέους πελάτες (επιβάτες) ειδικά με την προοπτική της δημιουργίας των επεκτάσεων της Αττικής Οδού ή/και του προαστιακού.

Ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες, η τοπική δημοτική αρχή, για να δώσει το «πράσινο φως» στα σχέδια του ΤΑΙΠΕΔ, απαιτεί πρώτα η πολιτεία να δεσμευτεί ότι όταν η Αττική Οδός και ο προαστιακός στο λιμάνι φτάσουν στην πόλη, τουλάχιστον για τα τελευταία δύο τρία χιλιόμετρα θα υπογειοποιηθούν. Πρόκειται δηλαδή για ανεδαφικές αξιώσεις, καθώς όπως στην περίπτωση της Πάτρας, τα μεγέθη της κίνησης δεν δικαιολογούν μια τέτοια επένδυση.

Αντίστοιχα προβλήματα αντιμετωπίζει το ΤΑΙΠΕΔ και στην Καλαμαριά. Ο τοπικός δήμος πιέζει να μην γίνει η τοπική μαρίνα και στη θέση της να γίνει Μουσείο Απολυμαντηρίου Ανθρώπων, όπως συνέβη πριν 100 χρόνια, κατά τη μεταφορά των Ελλήνων μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Μάλιστα  η δήμαρχος Καλαμαριάς Χρ. Αράπογλου με ανακοίνωσή της έκανε λόγο για συστράτευση των δημοτών κατά των σχεδίων του ΤΑΙΠΕΔ που θέλουν «να μετατρέψουν τον πνεύμονα της Καλαμαριάς και ολόκληρης της Θεσσαλονίκης σε μία περίκλειστη περιοχή, με υπερδόμηση κυριολεκτικά στη θάλασσα, περίφραξη 2 μ. ύψους από σκυρόδεμα, στερώντας από κατοίκους και επισκέπτες τον δημόσιο χώρο και καταργώντας τη μοναδική οπτική διαφυγή στη θάλασσα».

Οι αντιδράσεις φαίνεται να πληθαίνουν καθώς – σε αντίθεση με ότι συνέβαινε στο παρελθόν, όπου ήταν βαριά η σκιά της τρόικας και των πιστωτών – οι αντιδράσεις πιάνουν τόπο. Αυτό φάνηκε στην υπόθεση της αξιοποίησης του παλιού κτιρίου του ΕΟΜΜΕΧ στον Ταύρο, όπου ο ενδιαφερόμενος επενδυτής τα «βρόντηξε κι έφυγε», αλλά και στην υπόθεση της Κασσιόπης.

Στην τελευταία περίπτωση, ο επενδυτής η NCH θα έχει πολλά να διηγηθεί από την περιπέτειά της στην Ελλάδα, αφού έχει αγοράσει και μισθώσει μια έκταση στην Κέρκυρα εδώ και σχεδόν 10 χρόνια, και δεν έχει καταφέρει να βάλει ούτε έναν  πάσσαλο στο ακίνητό της.

Οι αντιδράσεις έχουν πολλές αιτίες. Στη Ραφήνα οι μαξιμαλιστικές απαιτήσεις προέρχονται από το γεγονός ότι οι κάτοικοι δεν θέλουν την ανάπτυξη του λιμένα. Εξάλλου η απαίτηση τους μπορεί να καρποφορήσει, αφού πλειστάκις το τοπικό συμφέρον κυριάρχησε του δημοσίου συμφέροντος. Αυτό συνέβη π.χ. στην κατασκευή της Αττική Οδού, όπου στην περιοχή Χαλανδρίου-Βριλησσίων ο άξονας υπογειοποιήθηκε, ενώ δεν συνέβη το ίδιο π.χ. στην περιοχή του Ηρακλείου.

Επίσης, στην Κερατέα το κράτος έκανε πίσω και συνέχισε να θάβει τα σκουπίδια στα Λιόσια, παρά το γεγονός ότι η περιοχή είναι κορεσμένη, η διαδικασία παραβιάζει τους κανονισμούς της ΕΕ και η χώρα καταβάλλει πρόστιμα. Τέλος, το ίδιο πέτυχαν οι κάτοικοι της Αγίας Παρασκευής με την κατασκευή του Μετρό, όπου απαίτησαν ο σταθμός να γίνει στα… χωράφια και όχι στην πλατεία της πόλης. Εκ των υστέρων βεβαίως, οι κάτοικοι που αντέδρασαν, κατάλαβαν το λάθος τους, και τώρα ζητούν τη δημιουργία σταθμού στην πλατεία Αγίας Παρασκευής.

Πολλές φορές οι αιτίες έχουν πολύ πιο… ταπεινά κίνητρα και ελατήρια. Στην Κασσιόπη για παράδειγμα, εκτός από τους ιδεολογικά πολέμιους της ανάπτυξης, υπήρξαν κατ’ εξοχήν ιδιωτικά συμφέροντα  κατά της αξιοποίησης. Οι μεγαλόσχημοι που είχαν χτίσει τις προηγούμενες δεκαετίες τεράστιες βίλες στην περιοχή, δεν ήθελαν να διαταραχτεί η ησυχία τους.

Στην λιμάνι της Ραφήνας, πέρα απ’ όσους έχουν το εξοχικό τους, υπάρχουν και συμφέροντα που αντιτίθενται στην αξιοποίηση του λιμένα. Για παράδειγμα, καθώς δεν υπάρχει επιβατικός σταθμός, η αναμονή για τα πλοία γίνεται στις παρακείμενες καφετερίες, οι οποίες θησαυρίζουν από την αναμονή αυτή. Αν υπάρξει παραχωρησιούχος στο λιμάνι, ενδεχομένως κάποιοι να χάσουν τις δουλειές τους. Το ίδιο συνέβη και το 2017 στα 14 περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας, όταν τα ανέλαβε η Fraport.

© Λιμάνι Ραφήνας © INTIME/ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ