Δεν γίνεσαι θύμα όταν ξεκινάς έναν πόλεμο και τον χάνεις

Οι περισσότερες κινητοποιήσεις στη Δύση που καταδικάζουν το Ισραήλ, έχουν λάβει ένα ευρύτερο αντισυστημικό χαρακτήρα. 

Κατά του «Δυτικού καπιταλισμού», υπέρ των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+ κοινοτήτων, υπέρ του κινήματος «Me Too», υπέρ του κινήματος «Black lives matter», υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος και υπέρ της προάσπισης όλων των «αδικημένων και των θυμάτων» του πλανήτη.

Με την ίδια επιπολαιότητα και αφέλεια κάποιοι φοιτητές στα αμερικανικά πανεπιστήμια υποκινούμενοι από οργανωμένες ομάδες, παιανίζουν το σύνθημα “From the river to the sea, Palestine will be free”, (από το ποτάμι ως τη θάλασσα, η Παλαιστίνη θα είναι ελεύθερη), δίχως να αντιλαμβάνονται ότι αυτό το κυρίαρχο σύνθημα της Χαμάς, εξαφανίζει το Ισραήλ από τον χάρτη. 

Το ερώτημα βέβαια που τίθεται είναι απλό... 

Γιατί θεωρούνται σήμερα οι Παλαιστίνιοι, οι τρομοκράτες της Χαμάς και οι Ιρανοί, θύματα; 

Διότι απλά ξεκίνησαν ένα πόλεμο και τον χάνουν. Διότι εάν είχε επιτύχει η τρομοκρατική εισβολή της Χαμάς και της ισλαμικής Τζιχάντ στο Ισραήλ, εάν είχε αποτύχει η επιχείρηση του Ισραηλινού στρατού στη Λωρίδα της Γάζας και εάν είχε στεφθεί με επιτυχία η επίθεση μέσω βαλλιστικών πυραύλων των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν, κατά των αμάχων του Ισραήλ, ποιος θα ήταν το θύμα και ποιος ο θύτης;

Επομένως η ουσία της επίθεσης κρίνεται από τις προθέσεις και όχι από το αποτέλεσμά της. Εάν το Iron Dome του Ισραήλ δεν αναχαίτιζε την πυραυλική επίθεση του Ιράν, ποιος θα ήταν το θύμα; Eάν οι δυνάμεις του Ισραήλ δεν απέτρεπαν τις καθημερινές επιθέσεις της Χεζμπολάχ, εναντίον των αμάχων του βόρειου Ισραήλ, ποιος θα ήταν το θύμα; 

Σήμερα η Χαμάς, η Ισλαμική Τζιχάντ, η Χεζμπολάχ και οι δυνάμεις των Παλαιστινίων που συντάσσονται στο πλευρό τους, θεωρούνται «θύματα» από τους διαμαρτυρόμενους  φοιτητές στις ΗΠΑ, απλά επειδή δεν πέτυχαν τους σκοπούς τους και χάνουν τον πόλεμο, τον οποίο οι ίδιοι ξεκίνησαν. Και οι αθώοι πολίτες της Λωρίδας της Γάζας θεωρούνται και αυτοί θύματα των επιθέσεων του Ισραηλινού στρατού. Ενώ στην ουσία είναι θύματα της Χαμάς.

Διότι είναι η Χαμάς που δεν τους επιτρέπει να απομακρυνθούν  από τις περιοχές που ανακοινώνει ότι θα βομβαρδίσει η ισραηλινή αεροπορία. Διότι είναι η Χαμάς που χρησιμοποιεί τον άμαχο πληθυσμό της Γάζας, σαν ασπίδα των τρομοκρατικών εγκαταστάσεων της.  Διότι είναι η Χαμάς που δεν απελευθερώνει του ομήρους. Και είναι η Χαμάς, το μοναδικό εμπόδιο ανάμεσα στους κατοίκους της Γάζας και στην εκεχειρία.

Αρκετοί παρατηρητές, θυμούνται αυτές τις ημέρες τις μαζικές κινητοποιήσεις των φοιτητών στο Παρίσι, στο μακρινό 1979 όταν και πάλι η αυτομαστιγώμενη Δύση πανηγύριζε για την επιστροφή του Αγιατολάχ Ρουχολάχ Μουσαβί Χομεϊνί στην Περσία και για την επανάσταση της Τεχεράνης. Μια επανάσταση που είχε οδηγήσει στην εγκατάσταση ενός στυγερού ολοκληρωτικού θεοκρατικού ισλαμικού καθεστώτος στο Ιράν που αποτελεί σήμερα τον πυρήνα της παγκόσμιας ισλαμικής τρομοκρατίας. Ενός καθεστώτος, το οποίο όταν κυριάρχησε, εξαφάνισε όλα τα στελέχη και μέλη της Ιρανικής Αριστεράς και δη του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουντέχ. Και μέχρι σήμερα καταπατά τα δικαιώματα των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ κοινοτήτων.

Έτσι παρακολουθούμε κάποιους φοιτητές των αμερικανικών Πανεπιστημίων, να διαμαρτύρονται για τον αριθμό των νεκρών στη Γάζα. Δεν ακούσαμε όμως την παραμικρή διαμαρτυρία για τους 1139 νεκρούς που άφησε πίσω της η Χαμάς μέσα στο Ισραήλ, την 7η Οκτωβρίου. Δεν ακούσαμε την παραμικρή διαμαρτυρία για τους απαχθέντες. Είναι η μη αναλογικότητα των αριθμών των θυμάτων, που παίζει ρόλο;

Οι διαμαρτυρόμενοι φοιτητές θα έπρεπε να σκεφτούν τους χιλιάδες συνομήλικους τους φοιτητές στο Ισραήλ που σπουδάζουν σε εξαιρετικά πανεπιστήμια, που πρωτοστατούν στην παγκόσμια έρευνα και στην καινοτομία και που είδαν τη ζωή τους να ανατρέπεται μέσα σε μια στιγμή. Που είδαν τη χώρα τους να σέρνεται σε έναν πόλεμο που δεν επιθυμούσε.

Θα έπρεπε να σκεφτούν τους χιλιάδες συνομήλικους τους φοιτητές στο Ισραήλ, που σύμφωνα με τη Χαμάς θα πρέπει να εξαφανιστούν από τις όχθες του Ιορδάνη μέχρι τις ακτές της Μεσογείου, αλλά και από προσώπου γης, για να δημιουργηθεί το κράτος της Παλαιστίνης. 

Θα έπρεπε να σκεφτούν τους χιλιάδες συνομήλικους τους φοιτητές στο Ισραήλ που αναγκάστηκαν να αφήσουν την προσωπική ζωή τους στην άκρη και να αντιμετωπίσουν τους ισλαμιστές τρομοκράτες. Και να πολεμήσουν απέναντι σε παρανοϊκούς φανατικούς που δεν έχουν τον παραμικρό σεβασμό για την ανθρώπινη  ζωή, που γαλουχούνται από μωρά παιδιά με το ιερό καθήκον να σκοτώνουν  άπιστους εβραίους και χριστιανούς και που είναι έτοιμοι να θυσιαστούν στο όνομα του προφήτη.   

Και θα έπρεπε να σκεφτούν τους εκατοντάδες φοιτητές που δολοφονήθηκαν άγρια στο Supernova Sukkot Gathering του υπαίθριου φιλειρηνικού φεστιβάλ τρανς μουσικής Tribe of Nova στο Re’im του Ισραήλ.

Μέσα στο μίξερ του θυμικού των φοιτητών των ΗΠΑ, έχουν χυθεί όλα τα επιχειρήματα των δικαιωματιστών και των συλλογικοτήτων που κατά καιρούς, βγαίνουν στο προσκήνιο. Το μίξερ της υπεράσπισης των θυμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+, των  «Me Too», των «Black lives matter», καθώς και του αγώνα υπέρ των αμβλώσεων και κατά της οπλοκατοχής.

Άραγε ποια τμήματα αυτής της ατζέντας, θα μπορούσαν να αναδειχθούν στη Λωρίδα της Γάζας, στα αρχηγεία της Χαμάς, της Ισλαμικής Τζιχάντ, της Χεζμπολάχ και των Φρουρών της Ιρανικής Ισλαμικής Επανάστασης; Τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας; Η αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών; Το δικαίωμα στην άμβλωση; Η μήπως κατάργηση της οπλοκατοχής; 

Μέσα σε αυτό το μίξερ έχουν μπει και τα «θύματα» της Γάζας. Ωστόσο δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις κάποιον σαν θύμα, επειδή απλά και μόνο χάνει έναν πόλεμο τον οποίο αυτός ο ίδιος έχεις προκαλέσει. 

Κωνσταντίνος Χαροκόπος