Ο Τσίπρας, το νέο κόμμα και η «μετά Κασσελάκη εποχή»

Η σεναριολογία για ίδρυση νέου κόμματος υπό τον Αλέξη Τσίπρα περισσεύει εδώ και καιρό σε πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία.
Ωστόσο, το γεγονός ότι αυτά τα σενάρια ξεδιπλώθηκαν ως δημοσιογραφικές πληροφορίες στις σελίδες του έγκυρου «Βήματος της Κυριακής» – και μάλιστα υπό την υπογραφή του πρώην διευθυντή της εφημερίδας, Αντώνη Καρακούση– καθιστά σαφές ότι εδώ δεν μιλάμε απλώς για σενάρια, ούτε για πολιτικά κουτσομπολιά.
Αντιθέτως, όσο ο Αλέξης Τσίπρας, σιγά-σιγά, ανοίγει τις πόρτες του νέου του γραφείου επί της... οδού Αμαλίας και υποδέχεται συνομιλητές του οι οποίοι μένουν με το στόμα ανοιχτό από την εκπληκτική θέα της Πύλης του Αδριανού, του Ζαππείου, των Στύλων του Ολυμπίου Διός αλλά και του Παναθηναϊκού Σταδίου στο βάθος, τόσο ανοίγει η βεντάλια των σχετικών πληροφοριών.

Με άλλα λόγια, οι συνομιλητές του Αλέξη Τσίπρα δεν φεύγουν από το γραφείο του πρώην Πρωθυπουργού μόνο εντυπωσιασμένοι από την θέα, αλλά και έχοντας ταυτοχρόνως αποκομίσει την αίσθηση ότι ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ συζητά τα πάντα και σκέφτεται όλα τα ενδεχόμενα.
Βεβαίως, μη θεωρήσετε ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει βρει όνομα, έχει καταρτίσει σχέδιο και στρατηγική και περιμένει κάποιο πλήρωμα του χρόνου ώστε να προχωρήσει στις σχετικές ανακοινώσεις. Και σίγουρα, το γεγονός ότι ο Τσίπρας έχει βρει το... θράσος να κάνει τέτοιες σκέψεις και σχέδια, είναι ενδεικτικό της απελπισίας του για τα μελλούμενα.

Μία από τις σκέψεις του πρώην Πρωθυπουργού είναι να συγκροτήσει όντως πολιτικό κόμμα, μετά τις Ευρωεκλογές, αν συντριβεί ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη και εφόσον παραμένουν χαμηλές οι πτήσεις της Νέας Αριστεράς στην κοινωνία. Με άλλα λόγια, το βασικό κριτήριο που φέρεται να θέτει σε συνομιλητές του ο Αλέξης Τσίπρας για να προχωρήσει σε ένα τέτοιο διάβημα είναι το κατά πόσον από την ευρωκάλπη θα διαπιστωθεί ή όχι ότι είναι υπαρκτός ο κίνδυνος ρευστοποίησης του χώρου της Αριστεράς – δηλαδή το ενδεχόμενο να διαλυθεί ο παλιός, κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ στα εξ ων συνετέθη σε επίπεδο ψηφοφόρων και κοινωνίας.

Είναι προφανές, δηλαδή, ότι ο κίνδυνος ρευστοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ διαβάζεται κι αλλιώς για τον Αλέξη Τσίπρα: αν, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ σβήσει, θα τεθεί θέμα πολιτικής επιβίωσης και για τον ίδιο. Μπορεί, δηλαδή, ως πρώην Πρωθυπουργός να μη χρειάζεται σταυρό αλλά σίγουρα χρειάζεται κάποιο κόμμα που... να μπαίνει στη Βουλή και που να διασφαλίζει σίγουρες έδρες σε κάποιες από τις μεγάλες περιφέρειες.

Αν, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας διαπιστώσει ότι το όχημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αξιόπιστο για να τού διασφαλίσει το εισιτήριο του για την επόμενη Βουλή, τότε θα είναι μονόδρομος για τον ίδιο (όσο κι αν κάποιοι συνομιλητές του που εμπιστεύεται επιμένουν ότι έχει στραπατσαριστεί αρκετά πολιτικά…) να φτιάξει «προσωπικό κόμμα» με μία λογική «όστις θέλει, οπίσω μου ελθείν». 

Με άλλα λόγια, είναι προφανές ότι αν ο Αλέξης Τσίπρας ιδρύσει έναν νέο πολιτικό φορέα, τότε το δίλημμα και το βάρος της απόφασης θα ήταν δυσβάσταχτο για την συντριπτική πλειονότητα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για τους σαραντάρηδες πρώην υπουργούς του που έχουν συγκροτήσει την Νέα Αριστερά. Σε απλά ελληνικά, ούτε ο Νίκος Παππάς ούτε ο Κώστας Ζαχαριάδης, αλλά ούτε ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, η Έφη Αχτσιόγλου, ο Νάσος Ηλιόπουλος ή ο Αλέξης Χαρίτσης θα μπορούσαν έτσι απλά να συνεχίσουν αυτόνομες πολιτικές πορείες και να αγνοήσουν ένα «κόμμα Τσίπρα».

Και κάπως έτσι, δεν θα πρέπει να αγνοήσουμε το ενδεχόμενο να... αλλάξουν εκ του συστάδην οι συσχετισμοί στην Κεντροαριστερά μετά τις Ευρωεκλογές και να ξαναγραφτούν αρκετά πράγματα απ’ την αρχή- έστω και με «παλιούς» πρωταγωνιστές...