Το δικαίωμα στην επιλογή, αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της πεμπτουσίας του δυτικού πολιτισμού. Ο άνθρωπος του πολιτισμού αυτού, έχει εκ γενετής το απαράγραπτο δικαίωμα να επιλέγει ανά πάσα ώρα και στιγμή ανάμεσα σε διάφορες εκδοχές της βασικής του επιλογής.
Ένα δεύτερο εγγενές στοιχείο του δυτικού πολιτισμού, είναι πως δεν αφήνει κανέναν πίσω, δεν εγκαταλείπει τα μέλη μικρών ή μεγάλων ομάδων, γνωρίζοντας πολύ καλά πως κυβερνάει μεν η πλειοψηφία, η οποία, ωστόσο, είναι επιφορτισμένη με την προστασία των δικαιωμάτων της μειοψηφίας...
Με βάση το παραπάνω πλαίσιο, η κυβέρνηση κατέθεσε προς ψήφιση στο Κοινοβούλιο, ένα νουνεχές, σύγχρονο και μετριοπαθές νομοσχέδιο, σχετικά με τη δυνατότητα των ομόφυλων ζευγαριών να δημιουργούν τη δική τους, κατ΄ επιλογή, οικογένεια, διασφαλίζοντας έτσι τα νομικά και αστικά δικαιώματα των συμπολιτών μας. Κάνοντας ένα βήμα παρακάτω, το νομοσχέδιο προσπαθεί να θεραπεύσει το πρόβλημα που έχει προκύψει με τα παιδιά των οικογενειών αυτών, η πλειονότητα των περισσοτέρων είναι υιοθετημένα από ένα μέλος της, δίχως ο νόμος να αναγνωρίζει το άλλο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη μοίρα αυτών των παιδιών.
Αναμφίβολα, πρόκειται για ένα θετικό μέτρο στην προσπάθεια της ελληνικής κοινωνίας να κοιτάξει, επιτέλους, κατάματα την πραγματικότητα, να δει τους συμπολίτες μας που κάνουν μια διαφορετική επιλογή στην προσωπική τους ζωή με συμπάθεια, αγάπη και σεβασμό.
Υπάρχουν αντιρρήσεις από την πλευρά πολλών ανθρώπων που αυτοχαρακτηρίζονται συντηρητικοί. Καλώς υπάρχουν, η διαφωνία είναι το οξυγόνο της ανοιχτής κοινωνίας και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο χαρακτηρισμός του συντηρητικού θα πρέπει στη χώρα μας να έχει αρνητικά φορτισμένη έννοια. Οι επιφυλάξεις τους θα πρέπει να αντιμετωπιστούν όχι με αφορισμούς, αλλά με επιχειρήματα. Πολλοί θα πεισθούν, κάποιοι άλλοι θα παραμείνουν στη θέση τους.
Δεν είναι κακό, έτσι προχωρούν οι κοινωνίες μπροστά, έτσι σιγά – σιγά αλλάζουν τα πράγματα, καταρρίπτονται τα στερεότυπα, αποδομούνται οι μύθοι.
Βέβαια, σηκώθηκε ο κουρνιαχτός και βγήκαν από τις φωλιές τους, διάφορα φαντάσματα του παρελθόντος, τα οποία σπεύδουν ανερυθριάστως να μιλούν για τη σωτηρία του έθνους και το αμόλυντο του «ελληνικού αίματος» κ.λπ. Από κοντά και το άλλο άκρο που ζητάει παραλόγως αλλά και ιδιοτελώς την εισαγωγή καινοφανών όρων και ιδεών, οι οποίες αντανακλούν μία συγκεκριμένη αριστερίστικη, μαξιμαλιστική προσέγγιση της πραγματικότητας.
Εκείνο που απομένει ανεξήγητο, είναι η στάση ορισμένων κομμάτων της αντιπολίτευσης, τα οποία ολημερίς κι ολονυχτίς διατρανώνουν πως αποτελούν τη λεγόμενη προοδευτική παράταξη, αλλά εν προκειμένω αρνούνται να συμβάλουν σε αυτή την προσπάθεια, θεωρώντας πως θα κερδίσουν πόντους, στην περίπτωση που η κυβέρνηση βγει τραυματισμένη από αυτή της την προσπάθεια.
Άφρονες και ιδιοτελείς θα το βρουν μπροστά τους, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου.
Μπορεί το νομοσχέδιο να είναι μετριοπαθές, το ρίσκο που παίρνει η κυβέρνηση, όμως, είναι μεγάλο και υπάρχει η περίπτωση να βγει τραυματισμένη από αυτή την περιπέτεια. Ωστόσο, οι κυβερνήσεις εκλέγονται για να βοηθούν τις κοινωνίες να αλλάξουν προς το καλύτερο μέσα από το διάλογο, την ανταλλαγή απόψεων, το μάθημα του αλληλοσεβασμού και, κυρίως, την ανεκτικότητα του διαφορετικού μέσα στην πολυχρωμία της κοινωνίας.
Εκεί είναι που διαφέρουμε εμείς του δυτικού πολιτισμού, από άλλους, όπου ο «στιβαρός» ηγέτης αποφασίζει μόνος του για το έθνος και οι αποφάσεις του θεωρούνται «ιερές». Και αυτή είναι μία διαφορά την οποία πρέπει να προστατεύουμε διαρκώς ως κόρη οφθαλμού, όπως θα κάνουμε και αυτή τη φορά με τα δικαιώματα των συμπολιτών μας που έκαναν τη δική τους, προσωπική επιλογή στη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου