Σήμερα, όπως είναι διαμορφωμένοι οι συσχετισμοί των δυνάμεων, την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ δε φαίνεται ότι μπορεί να την εκμεταλλευτεί κανένα άλλο κόμμα, αν και είναι σχετικά νωρίς για τέτοια διαπίστωση.
Σίγουρα από την περιπέτεια «Στέφανος Κασσελάκης» ο χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν πρόκειται να συνέλθει ποτέ. Και δε γνωρίζουμε επίσης αν ο ΣΥΡΙΖΑ...- δηλαδή τα στελέχη που τελικά θα παραμείνουν στο κόμμα -θα εξακολουθήσει να είναι μια παράταξη που θα ανήκει στην Αριστερά ή θα μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο που ουδείς αυτή τη στιγμή μπορεί να μαντέψει.
Από την άλλη τη μεριά τα στελέχη που αποχωρούν και αυτά που θα αποχωρήσουν στη συνέχεια, είναι ολοφάνερο πως δε μπορούν να υπερβούν τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ του 2008. Και πιθανόν να μην το θέλουν κιόλας. Θυμάμαι την περίοδο που το κόμμα τους άρχισε να απογειώνεται - μετά τις εκλογές του 2012- ο φόβος των ιστορικών στελεχών ήταν μήπως αυτή η απότομη άνοδος αλλοίωνε την ιδεολογική φυσιογνωμία της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Είναι διαπαιδαγωγημένοι με την αντίληψη πως ένα κόμμα της Αριστεράς είναι κόμμα ιδεολογικής ενότητας, είναι κόμμα ιδεολογικής καθαρότητας.
Συνεπώς, όλοι αυτοί που αποχωρούν από τον ΣΥΡΙΖΑ δε θα ήταν δυσαρεστημένοι αν το νέο σχήμα που θα δημιουργήσουν με τους δικούς τους όρους, κινηθεί περί το 4-5%. Τα μικρά μαγαζιά εύκολα ελέγχονται.
Για το ΠΑΣΟΚ τα έχω πει. Κάνει μικρά, αλλά σταθερά βήματα. Η ηγετική του ομάδα θα κριθεί στις ευρωεκλογές. Νομίζω πως μετά τη θεαματική - καταστροφική, θα έλεγα, πτώση του - η συγκρατημένη, διαρκής άνοδος είναι προτιμότερη από κάποιο δημοσκοπικό πυροτέχνημα. Πάντως, αν δείξει πως κατέχει ασφαλώς τη δεύτερη θέση, τότε ίσως δούμε να αναπτύσσεται και μια δυναμική, η οποία προς το παρόν δεν υπάρχει. Όσοι κρίνουν αρνητικά τον Νίκο Ανδρουλάκη, εκτιμώ πως βιάζονται.
Τελικά, η Νέα Δημοκρατία με το αταλάντευτο 40%, κρατά σταθερό το πολιτικό μας σύστημα. Και δεν είναι μόνον αυτό το καταγεγραμμένο 40%.
Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός της απόλυτης κυριαρχίας Μητσοτάκη τόσο στην κεντρική πολιτική σκηνή όσο και στο εσωτερικό του κόμματος.
Ο Κυριάκος δε διαπραγματεύεται με κανένα βαρόνο ή με καμιά λαίδη τι θα κάνει, πού θα πάει και τι θα πει. Έκρινε ότι έπρεπε να τιμήσει τον Κώστα Σημίτη, προσπέρασε τις όποιες ενδοπαραταξιακές αντιρρήσεις και πήγε, στέλνοντας συγχρόνως, με αυτή την κίνησή του, ένα μόνο, αλλά πολύ συγκεκριμένο μήνυμα : εγώ κάνω το κουμάντο.
Έτσι, έχει ελεύθερο το πεδίο να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις-- τομές στους κρίσιμους τομείς της κοινωνίας. Εκεί θα κριθεί η νέα κυβερνητική θητεία, ώστε το 2027 να διεκδικήσει την τρίτη, συνεχόμενη τετραετία. Δια ταύτα, στο σημερινό πολιτικό τοπίο -το οποίο πολύ δύσκολα μπορεί να ανατραπεί- η Νέα Δημοκρατία αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα της πολιτικής σταθερότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου