Η αυτοκρατορία του ακραίου λαϊκισμού αντεπιτίθεται

«Η αυτοκρατορία του ακραίου λαϊκισμού αντεπιτίθεται» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της περιπέτειας που βιώνει η χώρα τους τελευταίους μήνες. 

Ενθαρρυμένες από το αποτέλεσμα της κάλπης που έδωσε συνολικά στα «αντισυστημικά» κόμματα ποσοστό τουλάχιστον 20% - χωρίς να υπολογίζονται οι ψηφοφόροι των συστημικών κομμάτων που βλέπουν με συμπάθεια ή και στηρίζουν αντισυστημικές συμπεριφορές - οι δυνάμεις του ακραίου λαϊκισμού επιδιώκουν να επαναφέρουν στην επικαιρότητα συνωμοσιολογικές, ρατσιστικές, σκοταδιστικές θεωρίες αλλά και καταστροφολογικές πολιτικές που αποδοκιμάστηκαν εμφατικά από τον ελληνικό λαό.

Στην ουσία πρόκειται για τη μετεξέλιξη του κινήματος των «αγανακτισμένων» της κρίσης... του αντιεμβολιαστικού κινήματος της πανδημίας και του φιλοπουτινικού κινήματος στήριξης της παράνομης Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Κινήματα που δεν περιορίστηκαν μόνο στη σφαίρα των «ψεκασμένων» αλλά βρήκαν αποδοχή και - έμμεση έστω - στήριξη από πολιτικές δυνάμεις για λόγους κομματικών σκοπιμοτήτων.

Η αναζωπύρωση του σκοταδισμού έγινε με αφορμή την αναγγελία της έκδοσης των νέων σύγχρονων ταυτοτήτων στο πρότυπο των πολιτικών ταυτοτήτων των ευρωπαίων πολιτών. Το διακύβευμα αυτή τη φορά δεν ήταν η αναγραφή του θρησκεύματος αλλά το τσιπάκι «γεωεντοπισμού» που δήθεν περιέχει. Μπορεί η κίνηση αυτή να μην έχει την επίσημη στήριξη της Εκκλησίας, όπως στην περίπτωση των ταυτοτήτων του Χριστόδουλου, έχει ωστόσο την ανοιχτή ενθάρρυνση των παραθρησκευτικών οργανώσεων που έστειλαν τη «Νίκη» - και όχι μόνο - στην ελληνική Βουλή.

Τα φιλοπουτινικά αντανακλαστικά της θρησκευτικής και της αριστερής - κομμουνιστικής και μη - Ορθοδοξίας, ερεθίστηκαν ξανά με αφορμή την επίσκεψη Ζελένσκι στην Αθήνα και την παρουσία του στη συνάντηση των ηγετών των Βαλκανίων. Αρνούνται με πείσμα κάποιοι να αποδεχθούν και να συμπλεύσουν με την καθαρή απόφαση της ηγεσίας της ΕΕ να σταθεί αλληλέγγυα σε μια χώρα που δέχτηκε από το 2014 μια βάρβαρη και παράνομη εισβολή στα εδάφη της. Πολύ περισσότερο αρνούνται, στο όνομα μιας ισορροπίας τρόμου με βάση το «δίκαιο του ισχυρότερου», να συμφωνήσουν με τη στάση αρχών που κρατάνε σταθερά οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις.

Τις τελευταίες μέρες, μέσα από τις φλόγες που έκαναν στάχτη εκτεταμένες περιοχές της χώρας, ξεπήδησε ξανά το φρικτό πρόσωπο του ρατσισμού. Ξετυλίχτηκαν μπροστά στα μάτια μας σκηνές που καταπατούν με τον πιο βάναυσο τρόπο τις στοιχειώδεις αρχές του ανθρώπινου πολιτισμού.

Η σύλληψη και περιφορά μεταναστών μέσα σε νταλίκες από αυτοχριζόμενους «πολιτοφύλακες» με την παρότρυνση δυστυχώς και εκλεγμένων μελών του Ελληνικού Κοινοβουλίου αποτελούν πράξεις ντροπής. Η ανάγκη να εξαρθρωθούν τα κυκλώματα των διακινητών και να τιμωρηθούν εξουθενωτικά οι μαφιόζοι που εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη δυστυχία δεν αφήνει κανένα περιθώριο αυτοδικίας στον εγχώριο ρατσισμό ούτε και απαλλάσσει την πολιτεία από την υποχρέωση προστασίας της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας στην επικράτειά της.

Η περίοδος της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αποδοκιμάστηκε από τους Έλληνες πολίτες στις κάλπες του 2019 όπως αντίστοιχα και η θητεία του στην αξιωματική αντιπολίτευση, το 2023. Η σύγκριση με τα έργα και τις ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πλέον κανένα νόημα. Ήδη από το τέλος της προηγούμενης πρωθυπουργικής θητείας του Κυριάκου Μητσοτάκη είχε γίνει καθαρό ότι η χώρα δεν χρειάζεται μια κυβέρνηση «καλύτερη» από εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά μια κυβέρνηση αποφασισμένη να τα βάλει με τις χρόνιες παθογένειες που την κρατάνε πίσω, να συγκρουστεί με το υδροκέφαλο πελατειακό κράτος και να εμπεδώσει την αίσθηση της ασφάλειας των πολιτών. Ωστόσο, οι πρώτοι μήνες της νέας κυβερνητικής θητείας δεν επιβεβαιώνουν τις προεκλογικές δεσμεύσεις του πρωθυπουργού.

Με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα, το έργο της κυβέρνησης γίνεται ευκολότερο απέναντι σε μια αξιωματική αντιπολίτευση που βρίσκεται σε αποδρομή. Αντίθετα, δεν συμβαίνει το ίδιο και από την πλευρά του ακροδεξιού συνοθυλεύματος που εμφανίζεται ισχυροποιημένο. Η επίδειξη δύναμης από τον καταδικασμένο νεοναζί μέσω των «Σπαρτιατών» του παρά το ότι ο ίδιος, ευτυχώς, αποκλείστηκε από τα έδρανα του Κοινοβουλίου δείχνει ότι είναι αποφασισμένος, μαζί με τους ομοϊδεάτες του, να μην καταθέσει εύκολα τα όπλα. Το ίδιο αποφασισμένοι δείχνουν και οι εκπρόσωποι του θρησκευτικού σκοταδισμού, οι κάθε λογής υπερασπιστές της ρατσιστικής «εθνικής καθαρότητας» κλπ.

Η προαναγγελθείσα πολιτική ατζέντα της ΝΔ θα βρεί ισχυρά ακροδεξιά αναχώματα. Η μετωπική- συνωμοσιολογική αντίδραση απέναντι σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας από τις νέες ταυτότητες μέχρι τις ανεμογεννήτριες είναι δεδομένη. Αλλά και στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής τα πράγματα δε θα είναι καθόλου εύκολα.

Εκτός από την υπονόμευση της στήριξης προς την Ουκρανία, το ακροδεξιό συνοθύλευμα θα αντιταχθεί σθεναρά και σε κάθε προοπτική προσέγγισης με την Τουρκία. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε πρόσφατα για την ανάγκη επανέναρξης του διαλόγου μεταξύ των δύο χωρών «ακόμα και αν αυτό θα απαιτούσε αρχικά κάποιες υποχωρήσεις και από την ελληνική πλευρά»

Σε μια εποχή που η Ακροδεξιά σηκώνει απειλητικά το κεφάλι της σε ολόκληρη την Ευρώπη δεν υπάρχει κανένα περιθώριο υποχωρήσεων στις πιέσεις των ακροδεξιών, αντισυστημικών δήθεν φωνών. Η εμπειρία έχει αποδείξει ότι κάθε συμβιβασμός ανοίγει την κερκόπορτα σε νέες πιέσεις.

Η υπεράσπιση της φιλελεύθερης δημοκρατίας και η σύγκρουση με την οπισθοδρόμιση και τον αναχρονισμό απαιτούν αποφασιστικότητα αλλά και ανάληψη του πολιτικού κόστους που μόνο μια ισχυρή συμμαχία των φιλοευρωπαϊκών-μεταρρυθμιστικών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της χώρας μπορεί να αντέξει. Αλλιώς ο πολυδιαφημιζόμενος εκσυγχρονισμός θα παραπεμφθεί, για μια ακόμα φορά, στις καλένδες μιας όλο και πιο αβέβαιης επόμενης ευκαιρίας.

Γιάννης Μεϊμάρογλου