Εθνικά: Ο Τσίπρας ψάχνει για λωτοφάγους

Με στροβιλισμό και όχι με σταθερές πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ και στην πορεία προς την κάλπη της 21ης Μαΐου. 

Η Κουμουνδούρου είναι ολοφάνερο ότι δεν αναζητά συντεταγμένες που θα προσδώσουν πιο ευκρινές στίγμα στην πρόταση διακυβέρνησης.

Αντίθετα με επιμέλεια προσθέτει στο προεκλογικό μπλέντερ ζητήματα που περισσότερο ως πολιτικές στρακαστρούκες μπορούν να εκληφθούν, παρά ως πυρήνας μιας προγραμματικής θέσης με στιβαρό υπόβαθρο.

Οι διακηρύξεις άλλωστε της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μαζί με τις φλογερές... τοποθετήσεις προσκρούουν στο αμαρτωλό παρελθόν της πρώτης φοράς, ειδικά στην εξωτερική πολιτική.

Τομέας που δεν υπήρχε ο βούρδουλας της τρόικας κατά συνέπεια η διακυβέρνηση Τσίπρα κρίνεται εκ του αποτελέσματος, άνευ δεσμών, και το ταμείο της είναι επιεικώς πενιχρό εάν όχι επιζήμιο.

Ειδικώς αν ληφθούν υπόψιν τα κεσάτια της στην εθνική άμυνα, που υφίσταντο οι δρακόντειοι περιορισμοί του μνημονίου, οι οποίοι αναίτια φόρτωσαν στη χώρα, τα asset και η διαπραγματευτική δεινότητα του κ.Τσίπρα.

Ακόμη κι έτσι ο προϋπολογισμός στις Ένοπλες Δυνάμεις φορτώθηκε με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για αμφιλεγόμενα προγράμματα. 

Αυτός είναι ο κυβερνητικός καμβάς του ΣΥΡΙΖΑ και της πρώτης του φοράς, ο οποίος τώρα προετοιμάζει το νέο ρεσάλτο στην εξουσία, διαπράττοντας μια πολιτική ύβρι να ζητάει εξηγήσεις για τον τόπο εναντίον του οποίου εγκλημάτησε, δια της αμέλειας ή δια του δόλου.

Βέβαια στον κατάλογο της αμέλειας δεν μπορεί να καταχωρηθούν η καταψήφιση της αμυντικής συμφωνίας με τις ΗΠΑ ή της ρήτρας αμυντικής συνδρομής στην αντίστοιχη συνομολόγηση στρατηγικής συνεργασίας με τη Γαλλία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχτισε βήμα - βήμα τη φήμη και κατέκτησε το αρνητικό έπαθλο της εθνικής εξαίρεσης με τη στάση του στις αμυντικές συμφωνίες με το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία, αλλά και με τη μυωπική αντιμετώπιση στο μεγάλωμα της ελληνικής επικράτειας που έφερε η οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ιταλία στο Ιόνιο αλλά και η μερική οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης με την Αίγυπτο.

Δέσμιοι του δόγματος ότι η άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός, στον ΣΥΡΙΖΑ δεν επέλεξαν την εθνική όχθη στην αγορά των φρεγατών Belhara, ούτε και στην αγορά των πυραυλικών συστημάτων SPIKE NLOS. Το ρίσκο με την αναθεωρητική Τουρκία, κυριάρχησε και στην απόφαση να σταθούν απέναντι σε μια σειρά προγραμμάτων που υλοποιούνται για την ενίσχυση του αξιόμαχου των Ενόπλων Δυνάμεων.

Η ανησυχία της Κουμουνδούρου είναι γιαλαντζί και το απέδειξε με την υποστήριξης της ανθελληνικής προπαγάνδας για την υποτιθέμενη νεκρή Μαρία στον Έβρο, μαζί με το σιγοντάρισμα μιας συκοφαντικής καμπάνιας που έφτανε στα όρια της εθνικής μειοδοσίας συνολικά για την υπόθεση των 38 μεταναστών στη νησίδα του Έβρου.

Τεκμήριο αποτελεί και η πολιτική σφραγίδα στις χαλκευμένες κατηγορίες για τις υποτιθέμενες επαναπροωθήσεις  μεταναστών και σκοτεινές ιστορίες συνωμοσίας από αυτές που η μονταζιέρα της Κουμουνδούρου αναπαράγει με περισσή ευκολία.

Με τον αέρα του δικαιωματισμού και του δήθεν ανθρωπιστικού πλεονεκτήματος της αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ τολμούσε να αμφισβητήσει την μεταναστευτική πολιτική της τελευταίας τετραετίας, όταν το κληροδοτότημά του ήταν η ντροπή της Μόριας και της Ειδομένης, μαζί με το εγκληματικό χάος στα νησιά του βορειανατολικού Αιγαίου.

Ανερυθρίαστα η αξιωματική αντιπολίτευση εγκαλούσε την κυβέρνηση που έβαλε τάξη στην ασύδοτη δράση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που επί των ημερών του, απομυζούσαν τον πακτωλό των κοινοτικών κονδυλίων χωρίς λογοδοσία, και κάποιες εξ’αυτών διαδραματίζοντας σκοτεινό ρόλο στο εμπόριο του ανθρώπινου πόνου από τα τουρκικά παράλια.

Καίτοι το «αυτοί είστε» τους ταιριάζει γάντι στον ΣΥΡΙΖΑ, στην Κουμουνδούρου θεωρούν ότι δικαιούνται δια να ομιλούν.

Γιώργος Παπακωνσταντίνου