Δεν αναφέρομαι καν στο θέμα της ενσυναίσθησης ή της συμπόνιας. Ξέρω καλά πως «συμπονούν» μόνο ό,τι τους βολεύει ή εντάσσεται μέσα στο πλαίσιο μίας «θεολογίας της αλληλεγγύης», η οποία πρέπει να αποφέρει πολιτικά οφέλη.
Ωστόσο, κάθε φορά η εικασία περί τέλους του κατήφορου, διαψεύδεται από τον επόμενο που τοποθετείται δημόσια, αποκαλύπτοντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο, το απύθμενο ιδεολογικό έρεβος...
που τους χωρίζει από τα βασικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου και την εγγύτητα - για να μην πω συγγένεια - με απόψεις καταδικασμένες από την ιστορία, απόψεις που προκάλεσαν ολοκαυτώματα και ανθρωπιστικές τραγωδίες, αφήνοντας πίσω τους ερείπια και εκατόμβες θυμάτων.Η δήλωση του κ. Θεόφιλου Ξανθόπουλου - τομεάρχη δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ παρακαλώ - στο πλαίσιο της δημόσιας συζήτησης για τη νομοθετική ρύθμιση, η οποία θα αποκλείσει από τις εκλογές του κόμμα Κασιδιάρη, θα μπορούσε να προκαλέσει απορίες, αν δεν είχαν προηγηθεί άλλες.
Μεταφέρω αυτούσια τη δήλωση:
«Η 17Ν, οποιαδήποτε ακροαριστερή οργάνωση, όσο απεχθής κι αν μας φαίνεται η πρακτική της, δεν έχει στον πυρήνα της τη ναζιστική ιδεολογία... Είναι μια κατηγορία πολιτών που έχουν μια στρεβλή, άλλη αντίληψη για την οποία η δημοκρατία αμύνεται και έχει τα μέτρα της».
Θεωρώ, αν μεθερμηνεύω σωστά, πως η δολοφονία 23 αθώων ανθρώπων - γιατί κανένα δικαστήριο δεν τους καταδίκασε σε θάνατο - προδίδει «στρεβλή, άλλη αντίληψη» για το πώς θα πρέπει να συμβιώνουν οι άνθρωποι στις σύγχρονες κοινωνίες.
Με άλλα λόγια, ο κ. βουλευτής θεωρεί πως η αυτόκλητη ανάληψη των ρόλων του δικαστή, του κατήγορου, του δημίου και εν τέλει του Θεού, είναι μία στρεβλή αντίληψη των πραγμάτων.
Και ποια είναι η σωστή; Θα αναρωτηθεί ο καλόπιστος αναγνώστης.
Μεταξύ των μεγάλων κατακτήσεων του Δυτικού κόσμου, είναι η θεσμικά προσδιορισμένη απονομή της δικαιοσύνης, η οποία παρέχει όλα τα εχέγγυα για μία δίκαιη δίκη του κατηγορούμενου, προσφέροντας του το δικαίωμα της παρουσίας συνηγόρου υπεράσπισης, απολογίας, έφεσης και χάριτος.
Τα παραπάνω εχέγγυα περιφρονήθηκαν από τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς των εγκλημάτων της 17Ν. Αυθαίρετα, χωρίς την παραμικρή εξουσιοδότηση και νομιμοποίηση οι εκτελεστές αποφάσιζαν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει και στη συνέχεια πατούσαν τη σκανδάλη του περιστρόφου.
Η εκ των υστέρων δικαιολόγηση των πράξεών τους με παραληρηματικού τύπου «μανιφέστα», δεν ήταν παρά ένα φύλλο συκής, για να καλύψουν την ιδεολογική, πολιτική και ηθική τους γύμνια.
Η γύμνια αυτή, όμως, δεν ήταν άλλη από εκείνη που υπαγορεύει η εγκληματική ιδεολογία περί «πολιτικής και ηθικής πρωτοπορίας», τα μέλη της οποίας ως άλλο ιερατείο αποφασίζουν για το ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει.
Μα οι απόψεις αυτές μας είναι γνωστές από το παρελθόν. Τις επικαλέστηκαν οι εκπρόσωποι των δύο ολοκληρωτισμών του 20ου αιώνα, οδηγώντας την ανθρωπότητα στο μακελειό.
Τις παρακάμπτει, όμως, ο κ. βουλευτής, ο οποίος αναζητάει δικαιολογίες και άλλοθι της δράσης μίας εγκληματικής συμμορίας, η οποία λήστευε τράπεζες για «να χρηματοδοτήσει τον αγώνα», για να χτίσει βιοκλιματικές μεζονέτες, να διακονεί το ευγενές επάγγελμα του μελισσουργού ή το δημιουργικό του μπαγλαματζή και να κάνει «εναλλακτικές διακοπές» στην εσχατιά της πατρίδας.
Η κουτοπόνηρη αυτή δήλωση μας θυμίζει μια άλλη, την οποία εκστόμισε ο τότε αντιπρόεδρος της Βουλής κ. Μάκης Μπαλαούρας (29-01-2019), σύμφωνα με την οποία «Οι οργανώσεις αυτές όπως η 17Ν είχαν ένα λαθεμένο αλλά ένα ιδεώδες που ήταν υπέρ του ανθρώπου...».
Ο φιλότιμος αναγνώστης μπορεί, να θέλει, να αναζητήσει και άλλες τέτοιες δηλώσεις, προβεβλημένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως από την εποχή της δίκης των μελών της 17Ν, στην οποία παρέστησαν ως μάρτυρες υπεράσπισης πολλοί από αυτούς.
Η ιδεολογική συγγένεια και η γοητεία που ασκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ο «ένοπλος αγώνας» δεν είναι κρυφές. Φροντίζει, εξάλλου, ο ίδιος να μας το υπενθυμίζει κάθε τόσο, είτε με δηλώσεις, είτε με επισκέψεις σε ηγεσίες λατινοαμερικανικών «κινημάτων χειραφέτησης», είτε με προσκλήσεις οργανώσεων συγγενών με αυτά, στα διάφορα φεστιβάλ του. Ποιος δεν θυμάται, άλλωστε, τις φωτογραφίες των νεολαίων του ΣΥΡΙΖΑ από τις εκδρομές στον Γράμμο.
Το αλλήθωρο βλέμμα προς τους στυγνούς δολοφόνους της 17Ν είναι, επιπλέον, ύβρις στη μνήμη των αθώων θυμάτων αυτής της οργάνωσης, μία δεύτερη δολοφονία, αυτή τη φορά της μνήμης τους. Αυτό ξεφεύγει κατά πολύ από τα ειωθότα αλλά και τα μακραίωνα θέσμια του τόπου, σηματοδοτώντας, συνάμα, την πλήρη ρήξη αυτού του βλέμματος από τον τόπο, τις παραδόσεις και τα βαθιά ριζωμένα αισθήματα δικαιοσύνης.
Υπάρχει και μια άλλη πλευρά που αξίζει να σημειώσουμε. Είναι μια ιδιότυπη λατρεία του θανάτου και της κατάρτισης ενός νέου συναξαριστού «λαϊκών αγωνιστών» που μπορεί να είχαν άδικο, μα είχαν καλές προθέσεις. Προφανώς, οι υπερασπιστές αυτής της άποψης, ίσως λόγω της προβληματικής τους παιδείας, αλλά και των ιδεολογικών, καταστροφικών τους εμμονών, να μην συνάντησαν ποτέ τη φράση του Βιργίλιου στην Αινειάδα «facilis descensus Averno» («Η κάθοδος στον Άδη είναι εύκολη»).
Μόνο που σήμερα, κατεβαίνοντας στον Άδη της ηθικής απαξίας και της κοινωνικής απόρριψης, δεν υπάρχει κανένας Ορφέας να ριψοκινδυνεύσει την κάθοδό του, για να ξαναφέρει στη ζωή την Ευριδίκη - ΣΥΡΙΖΑ. Και ο κατήφορος συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου