Το πρώτο ρεύμα αντίθεσης αφορούσε τους αβροδίαιτους «φιλελελέδες». Άνθρωποι με καλούς μισθούς σε καλές θέσεις στον ιδιωτικό ή τον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ο στενός δημόσιος δεν έχει καλούς μισθούς, μόνο την σιγουριά της μονιμότητας), απρόσβλητοι από... τις αρπάγες τις πρωτοφανούς ακρίβειας, της μιζέριας και του -κυριολεκτικά -τρόμου που νιώθει η λαϊκή οικογένεια μπροστά το ταμείο του σουπερμάρκετ.
Ακκιζόμενοι με την αυτοθεωρούμενη «εκλεκτικότητα» των ιδεών τους, φιλτράρουν κάθε φιλολαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων και την καταγγέλλουν ως νόθευση της ελεύθερης οικονομίας, και ως εμβόλιμη παρέμβαση στον ελεύθερο ανταγωνισμό. Υψώνουν οργισμένο το φρύδι σε κάθε προσπάθεια απάλυνσης της λαϊκής δυσκολίας, και δέσμιοι της νεοφιλεύθερης ιδεοληψία τους, την σνομπάρουν και την ξορκίζουν ως «επιδοματική πολιτική».
Όμως επιδοματική πολιτική θα ήταν αν λάμβανε χώραν στους ανθηρούς καιρούς της οικονομικής ευεξίας, ή όπως έχει πολιτογραφηθεί στην καθομιλουμένη «στους καιρούς της αστακομακαρονάδας». Τώρα απλώς είναι μια μικρή ελάφρυνση βάρους που η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη να πραγματώνει σε καιρούς οικονομικής στενοχώριας. Σε καιρούς θεριεμένης ακρίβεια που δημιουργεί έως και δυστυχία σε οικογένειες χαμηλού εισοδήματος. Ξεκίνησε από τον καιρό της πανδημίας και αφήνιασε με τον πόλεμο της Ουκρανίας - ή ως αποτέλεσμα της κερδοσκοπίας που η κυβέρνηση επιτρέπει να αναπτύσσεται, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε κάθε περίπτωση αν η Πολιτεία δεν προστατέψει τους ευάλωτους σε σκληρούς καιρούς ανάγκης, γιατί να υπάρχει;
Η δεύτερη άποψη, πιο ρεαλιστική, πιστεύει ότι τα μέτρα εντάσσονται στο πλαίσιο της προεκλογικής ψηφοθηρικής πολιτικής, πολύ περισσότερο που έχουν χρόνο ζωής ένα εξάμηνο. Δηλαδή το χρονικό πλαίσιο της διενέργειας εκλογών. Αυτή η άποψη δεν είναι εύκολα μαχητή. Όντως οι κυβερνήσεις καθώς πλησιάζουν οι εκλογές ανοίγουν το κουτί με τα δώρα για να εξαγοράσουν την λαϊκή ψήφο. Ωστόσο, υπάρχει μια διαφορά. Είναι διαφορετικό να σκορπάς για ψηφοθηρικούς λόγους λεφτά που δεν έχεις και τα οποία δανείζεσαι υποθηκεύοντας το μέλλον, και εντελώς διαφορετικό να τα εκταμιεύεις φορολογώντας υπαρκτά υπερκέρδη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πιάστηκε εξ απήνης με την ανακοίνωση των μέτρων. Άλλωστε πιστεύει ότι τέτοιες πολιτικές ανήκουν μόνο στη δική του επικράτεια- άντε και του «παλιού καλού» ΠΑΣΟΚ. Ένιωσε να του κλέβουν την πολιτική, γι’ αυτό και εξέδωσε μια σκληρή ανακοίνωση η οποία μεταξύ άλλων έλεγε:
«Ακόμα και για έναν πολιτικό απατεώνα όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αυτό που έπραξε σήμερα ξεπερνάει τα όρια. Ο πρωθυπουργός των υποκλοπών ανακοίνωσε στη Βουλή ότι από τον Φεβρουάριο το κράτος θα καλύπτει το 10% των εξόδων του σούπερ μάρκετ για όλους τους πολίτες» Και συνέχιζε: «Ντροπή και μόνο ντροπή για αυτή τη χυδαία απόπειρα εξαπάτησης της ελληνική κοινωνίας».
Εμάς μας διαφεύγει ποια σχέση έχει ο «πρωθυπουργός των υποκλοπών» με τα μέτρα ελάφρυνσης του λαϊκού βαλάντιου, αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ διαφεύγει ότι τέτοιες ενέργειες «χυδαίας εξαπάτησης της κοινωνίας» μπορεί να μην έχουν το παραμικρό αποτέλεσμα, εάν μια κυβέρνηση έχει χάσει ήδη την επαφή με τον κόσμο, εάν δεν απολαμβάνει πλέον της λαϊκής εμπιστοσύνης. Χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα του Κώστα Σημίτη.
Το 1999 από το βήμα της ΔΕΘ ο Κ. Σημίτης ως πρωθυπουργός, σχεδόν καθιέρωσε τον θεσμό των κοινωνικών πακέτων. Το πακέτο έφθανε τότε το 1,5 δισ. ευρώ σε παροχές, και ήταν ισχυρός βατήρας για να κερδίσει τις εκλογές του 2000.
Ο ίδιος όμως με την ίδια μέθοδο, ατύχησε το 2003. Στην 68η ΔΕΘ επανέλαβε περίπου τις ίδιες ανακοινώσεις, με κοινωνικό πακέτο που υπερέβη αυτό του 1999 και ξεπέρασε έφθασε τα 2,5 δις (κατ΄ άλλους τα 4 δις). Άνθρακες ο θησαυρός. Η κυβέρνησή του είχε χάσει τον δεσμό με το εκλογικό σώμα, είχε απαξιωθεί, γι’ αυτό και τα μέτρα που με τόση ηχηρή τυμπανοκρουσία ανακοινώθηκαν, ήταν άσφαιρα, δεν πέτυχαν τον στόχο.
Όπερ τα μέτρα λειτουργούν ενισχυτικά όταν η ατμόσφαιρα για μια κυβέρνηση είναι ήδη θετική στο εκλογικό ακροατήριο. Από μόνα τους δεν αλλάζουν το αποτέλεσμα και αποδεικνύονται «τζούφια».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου