σημειώνει η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, με αφορμή τη κριτική γύρω από το πρόσωπο του αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κ. Φλώρου.
Μιλάει για το Κατάρ, λέγοντας ότι «έχει χρήματα για να εξαγοράσει όλους τους λιγούρηδες αυτού του κόσμου, και στους κύκλους της ΕΕ υπάρχουν κάμποσοι από δαύτους»... για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, στους οποίους «πρέπει να στέλνουμε πολιτικό προσωπικό καλύτερης ποιότητας και να τους πληρώνουμε λιγότερο», καθώς και για το ρόλο των «ανθρωπιστικών» ΜΚΟ.
«Πολλές είναι θυγατρικές ακροαριστερών οργανώσεων που έχουν εντελώς διαφορετική ατζέντα από την επίσημη μεταναστευτική πολιτική», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη
Στην Ελλάδα, ακόμη και για τα εθνικά θέματα, οι πολιτικές δυνάμεις δεν βρίσκουν κοινή γλώσσα. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή του αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κ. Φλώρου και η στάση της αντιπολίτευσης που σε μια κρίσιμη συγκυρία για τα ελληνοτουρκικά, υιοθετεί δημοσιεύματα τα οποία τον φέρουν μεταξύ των «παρακολουθούμενων». Βοηθάει σε αυτή τη συγκυρία να εμπλέκονται οι Ένοπλες Δυνάμεις στην πολιτική αντιπαράθεση;
Η αριστερά έχει καθηλωθεί στον εμφύλιο και στη χούντα 1967-74. Ο,τιδήποτε περιέχει τη λέξη «εθνικός» ερμηνεύεται ως «εθνικόφρων», εθνικιστής, έξαλλος αντικομμουνιστής, φασίστας, δωσίλογος και τα τοιαύτα. Οι «υποκλοπές» είναι χουντικές, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ κάτι έχει να κρύψει…
Ακούμε τα ίδια και τα ίδια: υποψίες, συνωμοσίες, κουτσομπολιά, λάσπη. Ο χρόνος δεν προχωρεί για την αριστερά· αυτό είναι το θεμέλιο του κακοήθους συντηρητισμού και της στενοκεφαλιάς που οδηγεί σε διεστραμμένες προσλήψεις της πραγματικότητας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο της τουρκικής εχθρότητας, όσο για το ΚΚΕ, απορώ γιατί δεν καταγγέλλει κανείς για τα εγκλήματά του. Γιατί το «σέβονται»… Τι υπάρχει για να σεβαστεί κανείς;
Όλοι αυτοί συγχέουν τον υποτιθέμενο διεθνισμό —για τον οποίον δεν έχω αντίρρηση επί της αρχής— με τα καλά αισθήματα έναντι βάρβαρων συστημάτων και δικτατόρων. Το 1979 στήριξαν την επανάσταση των μουλάδων, στη συνέχεια ευνοούσαν την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δημιούργησαν ολόκληρη φασαρία με την απόπειρα ρεβιζιονισμού της ιστορίας ακόμα και στο ζήτημα της Μικρασιατικής εκστρατείας και της καταστροφής του 1922 χωρίς να λαμβάνουν υπόψη το πόσο ευνοούσαν την τουρκική πολιτική εναντίον της Ελλάδας.
Τώρα υπονομεύουν την πολιτική έναντι του Ερντογάν. Δεν έχω γνώμη για τον κ. Φλώρο, αλλά το να παρενοχλούμε τη στρατιωτική διοίκηση τη στιγμή που πασχίζουμε να διατηρήσουμε μια δίκαιη ειρήνη με την Τουρκία μού φαίνεται είτε καθαρή βλακεία και αυτοκαταστροφικότητα, είτε διατεταγμένη υπηρεσία.
Τι στάση ακολουθούν οι πολιτικές δυνάμεις στη Γαλλία απέναντι στα εθνικά θέματα; Η στάση της Αριστεράς είναι παρόμοια με αυτήν της αριστεράς στην Ελλάδα;
Είναι πολύ μεγάλη συζήτηση. Η Γαλλία δεν αντιμετωπίζει απειλές εδαφικού τύπου όπως εμείς, άρα δεν υπάρχουν τα ίδια διακυβεύματα. Αντιμετωπίζει όμως απειλές στο εσωτερικό της από τις ισλαμικές κοινότητες τις οποίες η αριστερά απενοχοποιεί και στηρίζει.
Υπό αυτή την έννοια, παίζει τον ίδιο ρόλο που παίζει στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα, παλιότερα τουλάχιστον, ήταν σαφής η απόκλιση της αριστεράς από την επίσημη, θα λέγαμε, πολιτική έναντι της Τουρκίας και γενικότερα γύρω από τη θέση μας στον διεθνή χώρο.
Ίσως θυμάστε τα δημοσιεύματα της Ελευθεροτυπίας, το λαϊκό δικαστήριο που είχαν στήσει στην πλατεία Συντάγματος κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Μπιλ Κλίντον ή τις πατριωτικές συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη υπέρ των Σέρβων αδελφών μας στη διάρκεια του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας. Ό,τι να ’ναι δηλαδή. Επικρατεί αφροσύνη.
Στη Γαλλία, η διαμάχη εκτυλίσσεται ως προς τον δήθεν «ιμπεριαλιστικό» ρόλο της χώρας στη διαχρονία: Θέλω να πω ότι, όπως οι Έλληνες αριστεροί έχουν καθηλωθεί στον εμφύλιο, οι Γάλλοι έχουν καθηλωθεί στον πόλεμο της Αλγερίας. Γενικά, η αριστερά δεν λαμβάνει υπόψη τη διάσταση του χρόνου. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να εξελιχθεί. Το να διατείνεται σήμερα ότι η Γαλλία είναι αποικιοκρατική δύναμη δεν είναι μόνο γελοίο, είναι πηγή κοινωνικού μίσους από το οποίο δεν ωφελείται κανείς.
Το Qatargate αποκάλυψε τη διείσδυση του Κατάρ στις ευρωπαϊκές χώρες και την προσπάθειά του να χειραγωγήσει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Έχει άμυνες η Ευρώπη;
Είμαστε παραδόπιστοι. Και καθώς οι λαοί ζητούν όλο και περισσότερα, όλο και μεγαλύτερη καταναλωτική δύναμη δηλαδή, οι ηγεσίες στρέφονται σε κεφάλαια που συνεπάγονται πολιτικές και πολιτιστικές δεσμεύσεις. Το Κατάρ επενδύει παντού και μέσω των επενδύσεων επηρεάζει ΜΜΕ και άτομα σε υψηλές θέσεις.
Αν μαθαίναμε να ζούμε με λιγότερα και φορολογώντας το μεγάλο κεφάλαιο, δεν θα είχαν γονατίσει οι μισές γαλλικές και βρετανικές επιχειρήσεις μπροστά στο Κατάρ.
Το Κατάρ βιώνει σήμερα τον πιο ακραίο και οπισθοδρομικό καπιταλισμό· έχει χρήματα για να εξαγοράσει όλους τους λιγούρηδες αυτού του κόσμου. Και στους κύκλους της ΕΕ υπάρχουν κάμποσοι από δαύτους: πήγαν στις Βρυξέλλες από τα χωριά τους, μαζί με τη χοντροκοπιά και το αξάν. Πάντως, το ότι το σκάνδαλο αποκαλύφθηκε ίσως είναι μια ένδειξη ότι οι θεσμοί λειτουργούν.
Πώς εξηγείτε ότι σε κάποιες χώρες, όπως η Γαλλία, το Qatargate απασχολεί ελάχιστα την επικαιρότητα; Πού αποδίδετε αυτούς τους χαμηλούς τόνους;
Αυτό είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο. Ακόμα και τα αντι-ισλαμικά ΜΜΕ τηρούν σιγή. Ας μη μιλήσω καλύτερα, να μη με βρείτε κομμένη σε πολύ μικρά κομματάκια και σκορπισμένη στον ορίζοντα.
Σας ανησυχεί τυχόν άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και ένα νέο κύμα ευρωσκεπτικιστών μετά το πλήγμα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς από το Qatargate;
Η ακροδεξιά είναι μια διαταραχή του μυαλού. Ακόμα και οι ίδιοι οι ακροδεξιοί το ομολογούν: Ο άνθρωπος που σκότωσε τρεις Κούρδους προχθές εδώ στο Παρίσι αυτοχαρακτηρίστηκε «παθολογικά ρατσιστής». I rest my case! Οι μη ακροδεξιοί ευρωσκεπτικιστές έχουν τα δίκια τους, όπως τα έχουν και οι φιλοευρωπαϊστές.
Πρέπει να προχωρήσουμε σε κάποιες μεταρρυθμίσεις των ευρωπαϊκών οργάνων: Κατ’ αρχάς, να στέλνουμε στην ΕΕ πολιτικό προσωπικό καλύτερης ποιότητας· δεύτερον, να τους πληρώνουμε πολύ λιγότερο, να μην είναι δηλαδή το χρήμα και τα προνόμια το κίνητρο της συμμετοχής στις διαδικασίες της Ενωμένης Ευρώπης.
Οι ευρωπαϊκές γραφειοκρατικές δαπάνες πρέπει, και μπορούν, να μειωθούν στο μισό. Είναι απαραίτητο να ακούσουμε τι λένε οι αντιευρωπαϊστές. Δεν μπορεί, σε κάτι θα έχουν δίκιο. Γενικά πρέπει να ακούμε και να βλέπουμε, να μην είμαστε κλεισμένοι σε ένα ιδεολογικό μικρόκοσμο. Οι ελεύθεροι άνθρωποι έχουν το ένα πόδι στην αντίθετη ιδεολογία —επιμένω πάνω σε αυτό.
Καθώς βαδίζουμε στον 11ο μήνα του πολέμου, μια διαδεδομένη θεωρία στη Δύση είναι ότι η Ρωσία τελικά θα ηττηθεί. Επικρατεί και στη Γαλλία αυτή η αντίληψη;
Οι Γάλλοι βλέπουν τον πόλεμο σαν θέαμα. Με συναισθηματικό τρόπο. Εγώ πάλι, από την άκρη του μικρού μου γραφείου, θα συμβούλευα τον Ζελένσκι να τους δώσει κατιτίς και να τελειώνουμε. Αλλά όταν το λέω σε πάνελ και σε πολιτικές συζητήσεις με κοιτάνε λες και έχω ξεστομίσει κάτι απρεπές.
Πιστεύω ότι οι Ρώσοι έχουν σκοπό να ισοπεδώσουν την Ουκρανία κι ότι αν μελετήσουμε λίγο την τέχνη του πολέμου —από τον Σουν Τσου μέχρι τον Κλάουζεβιτς— θα καταλήξουμε στο ίδιο συμπέρασμα: η υπερτίμηση των δυνάμεών μας μπορεί να στοιχίσει την ίδια μας την ύπαρξη.
Μια Ουκρανία που θα έχει παραχωρήσει ένα μικρό έδαφος ταΐζοντας το κτήνος και αποκαθιστώντας τάχα μου τάχα μου την αξιοπρέπεια του Πούτιν και του Λαβρόφ, μπορεί να κερδίσει την ειρήνη με τη στρατιωτική ασπίδα των ΗΠΑ. Θέλω πολύ να διαψευστώ αλλά η Ρωσία δεν θα φύγει ποτέ ηττημένη από την Ουκρανία. Και στην ακραία περίπτωση που φύγει, θα επανέλθει με ορμή όπως έκανε η Γερμανία το 1939.
Πώς βλέπετε τη στάση των δυτικών κοινωνιών απέναντι στον πόλεμο; Συνεχίζουν να στηρίζουν την Ουκρανία ή έχουν «κουραστεί»; Μήπως η κόπωση αρχίζει να αποτυπώνεται και στην στάση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων;
Δεν είναι ακριβώς κόπωση. Απλώς, δεν ξέρουν τι να κάνουν. Αν προσφέρουν περισσότερη βοήθεια στην Ουκρανία κινδυνεύουν να εμπλακούν σε πόλεμο. Κανείς μας δεν το θέλει αυτό. Εξάλλου, σε καμιά χώρα δεν περισσεύουν οι πόροι. Εκτυλίσσεται πόλεμος δια πληρεξουσίου και είναι απολύτως απαραίτητο να αποφευχθεί η άμεση σύγκρουση. Ο Ζελένσκι είναι βεβαίως ένας ήρωας και θέλει το καλό του λαού του, αλλά συχνά διαφαίνεται η επιθυμία του να εμπλακούν η Ευρώπη και οι ΗΠΑ ως συνεμπόλεμοι.
Το μεταναστευτικό, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ευρώπης, συνδέεται πλέον όλο και περισσότερο με το ρόλο των ΜΚΟ, ο οποίος για πολλές εξ αυτών αποδεικνύεται ύποπτος. Ποια η γνώμη σας για την ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή και εξουσία πολλών ΜΚΟ;
Η ΕΕ χρηματοδοτεί τον κάθε πικραμένο. Λείπει ο έλεγχος και, όπως έχω γράψει πολλές φορές, λείπει η αναζήτηση της καταγωγής της κάθε «ανθρωπιστικής» ΜΚΟ. Πολλές είναι θυγατρικές ακροαριστερών οργανώσεων που έχουν εντελώς διαφορετική ατζέντα από την επίσημη μεταναστευτική πολιτική. Δεν επιτρέπεται από το ίδιο το Σύνταγμα να ασκείς μεταναστευτική πολιτική που αντιβαίνει στις αποφάσεις του κράτους.
Αυτό που επιτρέπεται είναι να πιέζεις, αν κρίνεις σωστό, ώστε η κρατική πολιτική να αλλάξει. Όμως, ως άτομα, δεν έχουμε δικαίωμα διαχείρισης μεταναστών. Η αριστερά δεν κατανοεί τον νομικό πολιτισμό, ούτε σέβεται τους θεσμούς. Υπόσχεται ότι θα φτιάξει δικούς της θεσμούς στον επερχόμενο παράδεισο των εργαζομένων.
Ωστόσο, σημειώνω ότι εδώ και αρκετές δεκαετίες δεν απευθύνεται πλέον στους εργαζομένους· θεωρεί την εργασία μέρος του δεξιού αξιακού συστήματος: Λίγοι είναι οι σημερινοί αριστεροί που γνωρίζουν τι σημαίνει εργασία. Στις ΜΚΟ, βρίσκουν θεσούλα και μισθουλάκι όσοι δεν ξέρουν τι σημαίνει εργασία.
Μιλάει για το Κατάρ, λέγοντας ότι «έχει χρήματα για να εξαγοράσει όλους τους λιγούρηδες αυτού του κόσμου, και στους κύκλους της ΕΕ υπάρχουν κάμποσοι από δαύτους»... για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, στους οποίους «πρέπει να στέλνουμε πολιτικό προσωπικό καλύτερης ποιότητας και να τους πληρώνουμε λιγότερο», καθώς και για το ρόλο των «ανθρωπιστικών» ΜΚΟ.
«Πολλές είναι θυγατρικές ακροαριστερών οργανώσεων που έχουν εντελώς διαφορετική ατζέντα από την επίσημη μεταναστευτική πολιτική», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη
Στην Ελλάδα, ακόμη και για τα εθνικά θέματα, οι πολιτικές δυνάμεις δεν βρίσκουν κοινή γλώσσα. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή του αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κ. Φλώρου και η στάση της αντιπολίτευσης που σε μια κρίσιμη συγκυρία για τα ελληνοτουρκικά, υιοθετεί δημοσιεύματα τα οποία τον φέρουν μεταξύ των «παρακολουθούμενων». Βοηθάει σε αυτή τη συγκυρία να εμπλέκονται οι Ένοπλες Δυνάμεις στην πολιτική αντιπαράθεση;
Η αριστερά έχει καθηλωθεί στον εμφύλιο και στη χούντα 1967-74. Ο,τιδήποτε περιέχει τη λέξη «εθνικός» ερμηνεύεται ως «εθνικόφρων», εθνικιστής, έξαλλος αντικομμουνιστής, φασίστας, δωσίλογος και τα τοιαύτα. Οι «υποκλοπές» είναι χουντικές, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ κάτι έχει να κρύψει…
Ακούμε τα ίδια και τα ίδια: υποψίες, συνωμοσίες, κουτσομπολιά, λάσπη. Ο χρόνος δεν προχωρεί για την αριστερά· αυτό είναι το θεμέλιο του κακοήθους συντηρητισμού και της στενοκεφαλιάς που οδηγεί σε διεστραμμένες προσλήψεις της πραγματικότητας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο της τουρκικής εχθρότητας, όσο για το ΚΚΕ, απορώ γιατί δεν καταγγέλλει κανείς για τα εγκλήματά του. Γιατί το «σέβονται»… Τι υπάρχει για να σεβαστεί κανείς;
Όλοι αυτοί συγχέουν τον υποτιθέμενο διεθνισμό —για τον οποίον δεν έχω αντίρρηση επί της αρχής— με τα καλά αισθήματα έναντι βάρβαρων συστημάτων και δικτατόρων. Το 1979 στήριξαν την επανάσταση των μουλάδων, στη συνέχεια ευνοούσαν την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δημιούργησαν ολόκληρη φασαρία με την απόπειρα ρεβιζιονισμού της ιστορίας ακόμα και στο ζήτημα της Μικρασιατικής εκστρατείας και της καταστροφής του 1922 χωρίς να λαμβάνουν υπόψη το πόσο ευνοούσαν την τουρκική πολιτική εναντίον της Ελλάδας.
Τώρα υπονομεύουν την πολιτική έναντι του Ερντογάν. Δεν έχω γνώμη για τον κ. Φλώρο, αλλά το να παρενοχλούμε τη στρατιωτική διοίκηση τη στιγμή που πασχίζουμε να διατηρήσουμε μια δίκαιη ειρήνη με την Τουρκία μού φαίνεται είτε καθαρή βλακεία και αυτοκαταστροφικότητα, είτε διατεταγμένη υπηρεσία.
Τι στάση ακολουθούν οι πολιτικές δυνάμεις στη Γαλλία απέναντι στα εθνικά θέματα; Η στάση της Αριστεράς είναι παρόμοια με αυτήν της αριστεράς στην Ελλάδα;
Είναι πολύ μεγάλη συζήτηση. Η Γαλλία δεν αντιμετωπίζει απειλές εδαφικού τύπου όπως εμείς, άρα δεν υπάρχουν τα ίδια διακυβεύματα. Αντιμετωπίζει όμως απειλές στο εσωτερικό της από τις ισλαμικές κοινότητες τις οποίες η αριστερά απενοχοποιεί και στηρίζει.
Υπό αυτή την έννοια, παίζει τον ίδιο ρόλο που παίζει στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα, παλιότερα τουλάχιστον, ήταν σαφής η απόκλιση της αριστεράς από την επίσημη, θα λέγαμε, πολιτική έναντι της Τουρκίας και γενικότερα γύρω από τη θέση μας στον διεθνή χώρο.
Ίσως θυμάστε τα δημοσιεύματα της Ελευθεροτυπίας, το λαϊκό δικαστήριο που είχαν στήσει στην πλατεία Συντάγματος κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Μπιλ Κλίντον ή τις πατριωτικές συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη υπέρ των Σέρβων αδελφών μας στη διάρκεια του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας. Ό,τι να ’ναι δηλαδή. Επικρατεί αφροσύνη.
Στη Γαλλία, η διαμάχη εκτυλίσσεται ως προς τον δήθεν «ιμπεριαλιστικό» ρόλο της χώρας στη διαχρονία: Θέλω να πω ότι, όπως οι Έλληνες αριστεροί έχουν καθηλωθεί στον εμφύλιο, οι Γάλλοι έχουν καθηλωθεί στον πόλεμο της Αλγερίας. Γενικά, η αριστερά δεν λαμβάνει υπόψη τη διάσταση του χρόνου. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να εξελιχθεί. Το να διατείνεται σήμερα ότι η Γαλλία είναι αποικιοκρατική δύναμη δεν είναι μόνο γελοίο, είναι πηγή κοινωνικού μίσους από το οποίο δεν ωφελείται κανείς.
Το Qatargate αποκάλυψε τη διείσδυση του Κατάρ στις ευρωπαϊκές χώρες και την προσπάθειά του να χειραγωγήσει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Έχει άμυνες η Ευρώπη;
Είμαστε παραδόπιστοι. Και καθώς οι λαοί ζητούν όλο και περισσότερα, όλο και μεγαλύτερη καταναλωτική δύναμη δηλαδή, οι ηγεσίες στρέφονται σε κεφάλαια που συνεπάγονται πολιτικές και πολιτιστικές δεσμεύσεις. Το Κατάρ επενδύει παντού και μέσω των επενδύσεων επηρεάζει ΜΜΕ και άτομα σε υψηλές θέσεις.
Αν μαθαίναμε να ζούμε με λιγότερα και φορολογώντας το μεγάλο κεφάλαιο, δεν θα είχαν γονατίσει οι μισές γαλλικές και βρετανικές επιχειρήσεις μπροστά στο Κατάρ.
Το Κατάρ βιώνει σήμερα τον πιο ακραίο και οπισθοδρομικό καπιταλισμό· έχει χρήματα για να εξαγοράσει όλους τους λιγούρηδες αυτού του κόσμου. Και στους κύκλους της ΕΕ υπάρχουν κάμποσοι από δαύτους: πήγαν στις Βρυξέλλες από τα χωριά τους, μαζί με τη χοντροκοπιά και το αξάν. Πάντως, το ότι το σκάνδαλο αποκαλύφθηκε ίσως είναι μια ένδειξη ότι οι θεσμοί λειτουργούν.
Πώς εξηγείτε ότι σε κάποιες χώρες, όπως η Γαλλία, το Qatargate απασχολεί ελάχιστα την επικαιρότητα; Πού αποδίδετε αυτούς τους χαμηλούς τόνους;
Αυτό είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο. Ακόμα και τα αντι-ισλαμικά ΜΜΕ τηρούν σιγή. Ας μη μιλήσω καλύτερα, να μη με βρείτε κομμένη σε πολύ μικρά κομματάκια και σκορπισμένη στον ορίζοντα.
Σας ανησυχεί τυχόν άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και ένα νέο κύμα ευρωσκεπτικιστών μετά το πλήγμα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς από το Qatargate;
Η ακροδεξιά είναι μια διαταραχή του μυαλού. Ακόμα και οι ίδιοι οι ακροδεξιοί το ομολογούν: Ο άνθρωπος που σκότωσε τρεις Κούρδους προχθές εδώ στο Παρίσι αυτοχαρακτηρίστηκε «παθολογικά ρατσιστής». I rest my case! Οι μη ακροδεξιοί ευρωσκεπτικιστές έχουν τα δίκια τους, όπως τα έχουν και οι φιλοευρωπαϊστές.
Πρέπει να προχωρήσουμε σε κάποιες μεταρρυθμίσεις των ευρωπαϊκών οργάνων: Κατ’ αρχάς, να στέλνουμε στην ΕΕ πολιτικό προσωπικό καλύτερης ποιότητας· δεύτερον, να τους πληρώνουμε πολύ λιγότερο, να μην είναι δηλαδή το χρήμα και τα προνόμια το κίνητρο της συμμετοχής στις διαδικασίες της Ενωμένης Ευρώπης.
Οι ευρωπαϊκές γραφειοκρατικές δαπάνες πρέπει, και μπορούν, να μειωθούν στο μισό. Είναι απαραίτητο να ακούσουμε τι λένε οι αντιευρωπαϊστές. Δεν μπορεί, σε κάτι θα έχουν δίκιο. Γενικά πρέπει να ακούμε και να βλέπουμε, να μην είμαστε κλεισμένοι σε ένα ιδεολογικό μικρόκοσμο. Οι ελεύθεροι άνθρωποι έχουν το ένα πόδι στην αντίθετη ιδεολογία —επιμένω πάνω σε αυτό.
Καθώς βαδίζουμε στον 11ο μήνα του πολέμου, μια διαδεδομένη θεωρία στη Δύση είναι ότι η Ρωσία τελικά θα ηττηθεί. Επικρατεί και στη Γαλλία αυτή η αντίληψη;
Οι Γάλλοι βλέπουν τον πόλεμο σαν θέαμα. Με συναισθηματικό τρόπο. Εγώ πάλι, από την άκρη του μικρού μου γραφείου, θα συμβούλευα τον Ζελένσκι να τους δώσει κατιτίς και να τελειώνουμε. Αλλά όταν το λέω σε πάνελ και σε πολιτικές συζητήσεις με κοιτάνε λες και έχω ξεστομίσει κάτι απρεπές.
Πιστεύω ότι οι Ρώσοι έχουν σκοπό να ισοπεδώσουν την Ουκρανία κι ότι αν μελετήσουμε λίγο την τέχνη του πολέμου —από τον Σουν Τσου μέχρι τον Κλάουζεβιτς— θα καταλήξουμε στο ίδιο συμπέρασμα: η υπερτίμηση των δυνάμεών μας μπορεί να στοιχίσει την ίδια μας την ύπαρξη.
Μια Ουκρανία που θα έχει παραχωρήσει ένα μικρό έδαφος ταΐζοντας το κτήνος και αποκαθιστώντας τάχα μου τάχα μου την αξιοπρέπεια του Πούτιν και του Λαβρόφ, μπορεί να κερδίσει την ειρήνη με τη στρατιωτική ασπίδα των ΗΠΑ. Θέλω πολύ να διαψευστώ αλλά η Ρωσία δεν θα φύγει ποτέ ηττημένη από την Ουκρανία. Και στην ακραία περίπτωση που φύγει, θα επανέλθει με ορμή όπως έκανε η Γερμανία το 1939.
Πώς βλέπετε τη στάση των δυτικών κοινωνιών απέναντι στον πόλεμο; Συνεχίζουν να στηρίζουν την Ουκρανία ή έχουν «κουραστεί»; Μήπως η κόπωση αρχίζει να αποτυπώνεται και στην στάση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων;
Δεν είναι ακριβώς κόπωση. Απλώς, δεν ξέρουν τι να κάνουν. Αν προσφέρουν περισσότερη βοήθεια στην Ουκρανία κινδυνεύουν να εμπλακούν σε πόλεμο. Κανείς μας δεν το θέλει αυτό. Εξάλλου, σε καμιά χώρα δεν περισσεύουν οι πόροι. Εκτυλίσσεται πόλεμος δια πληρεξουσίου και είναι απολύτως απαραίτητο να αποφευχθεί η άμεση σύγκρουση. Ο Ζελένσκι είναι βεβαίως ένας ήρωας και θέλει το καλό του λαού του, αλλά συχνά διαφαίνεται η επιθυμία του να εμπλακούν η Ευρώπη και οι ΗΠΑ ως συνεμπόλεμοι.
Το μεταναστευτικό, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ευρώπης, συνδέεται πλέον όλο και περισσότερο με το ρόλο των ΜΚΟ, ο οποίος για πολλές εξ αυτών αποδεικνύεται ύποπτος. Ποια η γνώμη σας για την ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή και εξουσία πολλών ΜΚΟ;
Η ΕΕ χρηματοδοτεί τον κάθε πικραμένο. Λείπει ο έλεγχος και, όπως έχω γράψει πολλές φορές, λείπει η αναζήτηση της καταγωγής της κάθε «ανθρωπιστικής» ΜΚΟ. Πολλές είναι θυγατρικές ακροαριστερών οργανώσεων που έχουν εντελώς διαφορετική ατζέντα από την επίσημη μεταναστευτική πολιτική. Δεν επιτρέπεται από το ίδιο το Σύνταγμα να ασκείς μεταναστευτική πολιτική που αντιβαίνει στις αποφάσεις του κράτους.
Αυτό που επιτρέπεται είναι να πιέζεις, αν κρίνεις σωστό, ώστε η κρατική πολιτική να αλλάξει. Όμως, ως άτομα, δεν έχουμε δικαίωμα διαχείρισης μεταναστών. Η αριστερά δεν κατανοεί τον νομικό πολιτισμό, ούτε σέβεται τους θεσμούς. Υπόσχεται ότι θα φτιάξει δικούς της θεσμούς στον επερχόμενο παράδεισο των εργαζομένων.
Ωστόσο, σημειώνω ότι εδώ και αρκετές δεκαετίες δεν απευθύνεται πλέον στους εργαζομένους· θεωρεί την εργασία μέρος του δεξιού αξιακού συστήματος: Λίγοι είναι οι σημερινοί αριστεροί που γνωρίζουν τι σημαίνει εργασία. Στις ΜΚΟ, βρίσκουν θεσούλα και μισθουλάκι όσοι δεν ξέρουν τι σημαίνει εργασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου