Η Παράνοια του Ηγεμόνος

Του Νίκου Μελέτη
Τις ημέρες πριν την 24η Φεβρουαρίου όταν ο Β. Πούτιν είχε συγκεντρώσει μια εντυπωσιακή σε μέγεθος και εξοπλισμό πολεμική μηχανή έξω από τα σύνορα της Ουκρανίας όλοι πίστευαν ότι ο Ρώσος ηγέτης είχε ένα σαφές σχέδιο. Με την απειλή μιας περιορισμένης επιθετικής ενέργειας που θα αφορούσε τις φιλικά προσκείμενες προς τη Ρωσία αυτόνομες περιοχές του Λουχάντσκ και Ντόνεστσκ ή έστω με την επέκταση της στα διοικητικά όρια του Ντονμπάς θα επιχειρούσε να επιβάλει στην Ουκρανία και στη Δύση τους όρους περί... «ουδετεροποίησης» της Ουκρανίας, μακροχρόνια εξασφάλιση των δυτικών συνόρων της Ρωσίας από την επικράτηση επιθετικών αντιρωσικών δυνάμεων και συγχρόνως θα κρατούσε ως γερό χαρτί τις αυτόνομες περιοχές που ήδη είχε αναγνωρίσει την «ανεξαρτησία» τους ως μοχλό πίεσης και εγγύηση τήρησης των συμφωνηθέντων.

Από το ξημέρωμα της 24ης Φεβρουαρίου όταν οι ρωσικές δυνάμεις εξαπέλυσαν την επίθεση τους συνολικά εναντίον της Ουκρανίας μέχρι και τώρα όλοι αναζητούν την πραγματική στόχευση ενός φθοροποιού πολέμου και για τον αμυνόμενο αλλά και για τον επιτιθέμενο. Και ειδικά μετά τη χθεσινή παραδοχή της Μόσχας ότι αναστέλλει την επίθεση εναντίον του Κιέβου και της βόρειας Ουκρανίας για τη «διευκόλυνση» των συνομιλιών της Κωνσταντινούπολης, τα ερωτηματικά γίνονται ακόμη μεγαλύτερα.

Μετά από τόσες ημέρες καταστροφής και ολέθρου συζητά για να διασώσει τα εδαφικά κέρδη, της διεύρυνσης των αυτόνομων περιοχών του Ντονμπάς και τη θαλάσσια λωρίδα γης που θα ενώνει την Κριμαία με τις ελεγχόμενες από τους ρωσόφιλους αυτονομιστές περιοχές. Μια ζώνη που θα περιλαμβάνει «νεκρές» πόλεις όπως η Μαριούπολη...

Είναι η παράνοια του Ηγεμόνος, που καλλιεργήθηκε στο μυαλό του Β. Πούτιν τα τελευταία 24 χρόνια που διατηρεί μια αυταρχική και απόλυτη εξουσία σε μια από τις μεγαλύτερες χώρες του κόσμου και μια παγκόσμια πυρηνική δύναμη, αυτή που καθοδηγεί τις κινήσεις του;

Αν πράγματι οι διακηρυγμένοι στόχοι του ήταν ειλικρινείς, δηλαδή η ουδετεροποίηση της Ουκρανίας και η προστασία των ρωσόφιλων πολιτών των ανατολικών επαρχιών της Ουκρανίας, πως μπορεί να δικαιολογηθεί αυτή η κατά μέτωπον επίθεση την οποία εξαπέλυσε ανατρέποντας κάθε έννοια και λογική αναλογικότητας;

Με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ο Β. Πούτιν έφερε πιο κοντά την Ουκρανία στη Δύση καθώς η χώρα πλέον εξαρτάται για την επιβίωση της και την ανοικοδόμηση της αποκλειστικά από τη Δύση.

Την καθιστά χώρα πρώτης γραμμής έστω και ουδετεροποιημένη απέναντι στη Ρωσία. Κατόρθωσε να συσπειρώσει τον παραδοσιακό εχθρό, το ΝΑΤΟ και να δώσει λόγο ύπαρξης σε έναν παγκόσμιο πια αμυντικό μηχανισμό. Ξαναφέρνει μάλιστα την ίδια την Ευρώπη, την εποχή που αναζητά τη στρατηγική αυτονομία της και πάλι στην «αγκαλιά» των ΗΠΑ ενισχύοντας αυτή τη διατλαντική Συμμαχία.

Με την επιχείρηση της Ουκρανίας κατέρρευσε ο μύθος του στιβαρού και ανίκητου ρωσικού Στρατού. Αυτό έχει συνέπειες και στον περίγυρο της Ρωσίας άλλα και σε χώρες της Αφρικής και της Ασίας που η ρωσική ισχύς και η στρατιωτική «συνεργασία» ήταν πηγή θαυμασμού και μέσο επιβολής της ρωσικής επιρροής.

Ο Β. Πούτιν υποχρεώνει την Ευρώπη, ακόμη και τις χώρες που ήταν πρόθυμες να «καταπιούν» πολλά προκειμένου να μη διαταραχθούν οι σχέσεις με τον βασικό προμηθευτή ενέργειας, να επισπεύσουν την πράσινη μετάβαση και την αναζήτηση εναλλακτικών πηγών ενέργειας, πλήττοντας έτσι το ισχυρότερο όπλο που διαθέτει μετά τα πυρηνικά: το φυσικό αέριο.

Στην Ουκρανία χάνει ακόμη και εκείνους του Ουκρανούς που ήταν φιλικά διακείμενοι προς τη Ρωσία, καθώς βλέπουν τα σπίτια τους, τις πόλεις τους και τις ζωές των ίδιων και των παιδιών τους κατεστραμμένες και συντρίμμια. Πέτυχε να τονώσει και να ατσαλώσει την ουκρανική εθνική συνείδηση, γιγαντώνοντας τον ουκρανικό εθνικισμό, κάτι που δε θα καμφθεί με κανένα καθεστώς ουδετεροποίησης.

Χαίρεται ίσως ότι Κίνα και Ινδία δεν καταδίκασαν τη ρωσική επίθεση. Όμως αυτό έγινε επειδή επενδύουν όχι στη νίκη του Β.Πούτιν, αλλά στο κουφάρι μιας εξαντλημένης Ρωσίας.
Και συγχρόνως δημιουργεί ένα σοβαρό κλίμα αστάθειας στο εσωτερικό της Ρωσίας, όπου ένα επίπεδο ζωής που κατακτήθηκε από τον ρωσικό λαό με μεγάλες θυσίες την τελευταία τριακονταετία τίθεται ευθέως σε αμφισβήτηση.

Ο Β. Πούτιν είχε ως ηγέτης και άλλες επιλογές. Όμως επέλεξε μια παράλογη επίδειξη ισχύος...

Στόχος της ρωσικής στρατιωτικής μηχανής ήταν όχι μόνο η Ουκρανία, αλλά και η ανατροπή του παγκόσμιου συστήματος διεθνών σχέσεων και κυρίως της παγκοσμιοποίησης. 

Ένα στοίχημα που η Ρωσία, οικονομικά, κοινωνικά και διπλωματικά είχε χάσει. Ήταν η δεύτερη φορά που η Μόσχα έβλεπε να χάνει μια από εκείνες τις αρχέγονες μάχες του «καλού και του κακού». Όπως το 1989 όταν άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα κομμάτια του Τείχους του Βερολίνου όχι επειδή η Σοβιετική Ένωση ηττήθηκε στρατιωτικά αλλά επειδή συνεθλίβη πολιτισμικά από ένα κύμα ελευθερίας και προσδοκίας για βελτίωση της ζωής των λαών του Συμφώνου της Βαρσοβίας, έτσι και τώρα ο «Ηγεμών» αντιλήφθηκε ξαφνικά ότι η μάχη του για να διατηρήσει τη Ρωσία «μεγάλη» ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία. Και όχι μόνο οικονομικά, κοινωνικά αλλά και πολιτισμικά και τεχνολογικά η Ρωσία κινδύνευε να μείνει έξω από τη νέα τεχνολογική επανάσταση, από τη νέα παγκοσμιοποίηση όπου δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ινδία διεκδικούν πρωταγωνιστικούς ρόλους δίπλα στις ΗΠΑ και την Ε.Ε...

Μοναδικό όπλο που του απέμενε ήταν η στρατιωτική μηχανή και οι θανατηφόροι εξοπλισμοί του... Εξάλλου η επιρροή που θα μπορούσε να διεκδικήσει η Ρωσία σε κάθε γωνιά του κόσμου δεν είχε άλλο εργαλείο παρά μόνο τον «στρατιωτικό βραχίονα». Στην Αφρική, στη Συρία, στον Καύκασο... Τώρα δε θα είναι μόνη της η Ρωσία, η οικονομική κρίση στη Δύση εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, η επισιτιστική κρίση πλήττει τις αναπτυσσόμενες χώρες και απειλεί να δημιουργήσει νέες ανεξέλεγκτες προσφυγικές ροές…

Με ένα πρωτόγονο ένστικτο, ο «Ηγεμόνας» ήθελε να συνεχίζει να στηρίζει το «βασίλειο» του στην απειλή της βίας και του θανάτου...

Αυτό ίσως δικαιολογεί τη «Παράνοια» του Ηγεμόνος, που τελικά δεν είχε άλλο στόχο, από το να καθυστερήσει την κατάρρευση του Βασιλείου του, την αποκάλυψη ότι ο «βασιλιάς είναι γυμνός» και έτσι προκαλώντας μια παγκόσμια κρίση να πλήξει την παγκοσμιοποίηση στην οποία θα είναι ένας ταπεινός κομπάρσος.