Η ημιθανής Αριστερά και η Πουτινοδουλεία

Μηνύματα αγωνίας ή/και απελπισίας προς την χειμαζόμενη επικοινωνιακά αριστερή πουτινοδουλεία και την ακροδεξιά «εξαδέλφη της»

να αναλάβουν δράση και δημόσιες πρωτοβουλίες και να περάσουν στην αντεπίθεση απέναντι στο καθημερινά ενισχυόμενο «αντί –ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο για να στηρίξουν την δοκιμαζόμενη ηγεσία της Ρωσίας είναι, στην ουσία, οι δημόσιες προτροπές της Ρωσικής Πρεσβείας και της πολύφερνης... κυρίας Ζαχάροβα (του ρωσικού ΥΠΕΞ) προς τον ελληνικό λαό για το είδος και τον φορέα της «σωστής» ενημέρωσης, σχετικά με τη ρώσικη ναζιστική εισβολή στην Ουκρανία.
Η «μαμά Ρωσία» αισθάνεται πως χάνει ταχύτατα, σχεδόν ολοκληρωτικά, το επικοινωνιακό παιχνίδι της πρωτοβουλίας που θεωρούσε πως ελέγχει στην ελληνική κοινή γνώμη, αντιλαμβάνεται πως οδηγείται σε μια βαθιά απομόνωση στην συνείδηση του μέσου πολίτη, υποψιάζεται βάσιμα πως ήρθε η ώρα «να αποχαιρετήσει την Ελλάδα που χάνει» (μαζί της και τις ελπίδες της να προκαλέσει ρήγματα στην κοινή ευρωπαϊκή πολιτική απέναντι στη Μόσχα και στην Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ – ελέγχει ήδη την Τουρκία) και έχει αφηνιάσει.

Αν δεν ήταν παγκοσμίως γνωστό πως η Ρωσία του Πούτιν και της Ζαχάροβα έχει εισβάλει με αστείες και παρανοϊκές δικαιολογίες στο έδαφος μιας ανεξάρτητης και κυρίαρχης χώρας, της Ουκρανίας, για λογαριασμό της οποίας ζητεί ο νεοτσάρος της Μόσχας να αποφασίσει ποια κυβέρνηση θα έχει, ποια εδάφη θα χάσει, ποιους συμμάχους θα αναγνωρίζει, σε ποιες ενώσεις κρατών θα μετέχει, θα έλεγε κανείς πως ο αντίπαλος της Μόσχας είναι η Αθήνα κι απέναντι στον Βλαδίμηρο στέκεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Τέτοιο μένος εναντίον ενός «τρίτου» λαού και της κυβέρνησης του, των εθνικών επιλογών και των προτεραιοτήτων του, των συμμαχιών του και των εθνικών του συμφερόντων από ένα εισβολέα σε έδαφος άλλης χώρας δεν έχει υπάρξει ξανά στην παγκόσμια ιστορία, δεν αναφέρεται στην παγκόσμια βιβλιογραφία, με δυο λόγια «δεν έχει ματαγίνει».

Η Ρωσία και οι κατά περίπτωση εκπρόσωποι της εμφανίζονται δημοσίως, χωρίς ίχνος διπλωματικής πρόνοιας ή αβρότητας, να «καίγονται» να καθοδηγήσουν την ελληνική κοινή γνώμη υπέρ των συμφερόντων του καθεστώτος της Μόσχας. Ως εάν από την κατάληξη της προσπάθειας τους αυτής να κρίνεται η τύχη της εισβολής τους στην Ουκρανία, ως εάν από τη στάση του ελληνικού λαού απέναντι στην εισβολή να εξαρτάται το μέλλον του καθεστώτος Πούτιν ή ακόμη και η τύχη του ίδιου του Ρώσου επικεφαλής του συστήματος εξουσίας που διαδέχθηκε την «να ζήσουμε να την θυμόμαστε» ΕΣΣΔ.

Τέτοιος «καημός», υπέρ της ενημέρωσης από το OPEN TV του ολιγάρχη Ιβάν Σαββίδη ή από τα ημιεπίσημα ρωσικά πρακτορεία (ΑΥΓΗ, Εφημερίδα Συντακτών, Ντουκουμέντο κ.λ.π.), τέτοια διάθεση να εξελιχθεί δημοσίως μια επικοινωνιακή καταιγίδα, ώστε η ενημέρωση των Ελλήνων να ασκείται από το υπαλληλικό προσωπικό της ρωσικής πρεσβείας ή από εγκάθετους ανταποκριτές της ρωσικής ηγεσίας, δεν συναντάται ούτε στις χειρότερες μπανανίες.

Υπάρχει λόγος για όλο αυτό τον επικοινωνιακό πανικό, για όλη αυτή την πολιτική επιθετικότητα των εκπροσώπων του Κρεμλίνου;

Υπάρχει και είναι εξαιρετικά σοβαρός! Πρόκειται για την καθαρή, τη σαφέστατη υποχώρηση στην ελληνική προοδευτική (και γενικότερη) κοινή γνώμη της παραδοσιακής αριστερής ανάγνωσης της πραγματικότητας, όπως αυτή είχε κληρονομηθεί από τον πόλεμο και τον εμφύλιο που ακολούθησε, όπως διαμορφώθηκε από το περιβόητο «αριστερό ηθικό πλεονέκτημα» και διαρθρώθηκε με τις ανιστόρητες φαντασιώσεις «για το ξανθό γένος που θα καταλάβει την Πόλη και θα απελευθερώσει την Αγιά Σοφιά».

Στην ουσία η επίσημη αριστερή πολιτική παρέμβαση στις εξελίξεις που διαμορφώνουν την κοινή περί την εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία συνείδηση είναι νεκρή. Το πτώμα της το περιφέρουν στα ΜΜΕ και στα social media κάτι ξέπνοοι ισαποστάκηδες, κάτι παλαιολιθικοί ναιμεναλλάδες και μερικοί σταλεγάκηδες η επιρροή των οποίων είναι αστεία.

Το γεγονός θορύβησε βαθύτατα το ρωσικό καθεστώς, που είχε υπολογίσει σημαντικά στους σχεδιασμούς του πριν την εισβολή μια «ενεργητική ουδετερότητα» της Ελλάδας και της Τουρκίας για διαφορετικούς στην κάθε μία λόγους, ώστε να ουδετεροποιήσει την Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και να δημιουργήσει σημαντικό ρήγμα στην ενιαία ευρωπαϊκή έκφραση.
Μια Ελλάδα «τουρκεμένη», δηλαδή ουδέτερη ή ευμενώς τοποθετημένη υπέρ των σχεδιασμών του Ρώσου ηγέτη, ήταν μια Ελλάδα στην οποία πολλά ποντάριζε η Μόσχα, η έκπληξη από την αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης και της ελληνικής κοινής γνώμης υπήρξε τεράστια και εξαιρετικά αρνητική.

Η κυρία Ζαχάροβα και η Πρεσβεία της Ρωσίας αυτούς τους αρχικούς σχεδιασμούς παλεύουν καθημερινά να αναστήσουν επικαλούμενες από την δημοσιογραφική αλήθεια του καναλιού του Ιβάν Σαββίδη έως ιστορικούς δεσμούς των δύο λαών, οι οποίοι εξακολουθούν να υπάρχουν και δεν αφορούν στην σημερινή ηγεσία του Κρεμλίνου και στα συμφέροντα που αυτή υπηρετεί.

Μάταιος ο κόπος τους, η επίσημη αριστερά στην Ελλάδα είναι στην καλύτερη περίπτωση ημιθανής και σε κάθε περίπτωση απομονωμένη, η κοινή γνώμη έχει στοιχηθεί απέναντι της, όλες αυτές οι παρεμβάσεις και οι νουθεσίες έχουν το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα, από την Κουμουνδούρου, τον Περισσό και τις άλλες αριστερές αφετηρίες τίποτε δεν μπορεί να προκύψει που να θεωρείται, στα σοβαρά, πως θα στηρίξει τα συμφέροντα της ρωσικής ηγεσίας.

Το παιχνίδι έχει χαθεί, η υπόθεση της σοβαρής αριστεράς που θα «δικαιούνταν» να ομιλήσει αντί του Βλαδίμηρου είναι από χρόνια τελειωμένο, θα έπρεπε η ρώσικη ηγεσία να το έχει καταλάβει από τότε που συναγελάζονταν με τον Λαφαζάνη, συνομιλούσε με τον Βαρουφάκη και συνέτρωγε με τον Τσίπρα.

Χρήστος Υφαντής