Έχουμε και τους καλλιτέχνες που μας αξίζουν

Πού είναι η αχλή των ηρωικών εποχών, που ο σύντροφος ηθοποιός Κώστας Καζάκος προήδρευε του «Δικαστηρίου των Λαών». 

Τότε που ο συνάδελφός του Βασίλης Κολοβός παρίστανε τον εισαγγελέα, και ο επίσης ηθοποιός Γιάννης Καλαντζόπουλος ανελάμβανε (πάλι καλά) συνήγορος των κατηγορουμένων.
Τότε που κατηγορούμενοι - και δικαίως στη συμβολικότητα της παράστασης - ήταν ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον, ο γ.γ. του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, ο γ.γ. του ΝΑΤΟ Χαβιέ Σολάνα και οι 18 ηγέτες των κρατών που πήραν μέρος στην επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία. Ανάμεσά τους και ο Έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης...
Φυσικά η Σημίτης ήταν η «τελευταία τρύπα της φλογέρας», αλλά μπήκε γιατί «έπρεπε» να μπει, προκειμένου να εξυπηρετήσει το πολιτικό μύθευμα του ΚΚΕ. Πάντως το χάπενινγκ της καταδίκης των δυτικών ηγετών είχε κάποια δικαιολογητική βάση, της οποίας το συμβολικό μήνυμα δεν ενστερνίζονταν μόνο οι αριστεροί.

Το ΝΑΤΟ είχε υπερβεί εαυτόν, παρεμβαίνοντας σε χώρες των οποίων η ανήθικη δράση δεν ενέπιπτε στο καταστατικό του και στους λόγους ίδρυσής του. Πολύ περισσότερο που η επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία έτεμνε τη συλλογική συναισθηματική φόρτιση των Ελλήνων.
Τώρα μέρος του καλλιτεχνικού μας κόσμου, αυτού που εντασσόμενος στο αριστερό μάρκετινγκ, εμφανιζόταν πάντα ως εκφραστής του «και συ λαέ βασανισμένε», μετά από 27 μέρες ένοχης σιωπής, αποφάσισε να συμμετέχει μαζικά σε μια συναυλία για την ειρήνη.
Δεκάδες οι καλλιτέχνες που θα συμμετάσχουν (καμιά 35ριά). Στην αφίσα που κυκλοφόρησαν έχουν ένα λιπόσαρκο ανέπνευστο σύνθημα «Συναυλία Ειρήνης». Έτσι, νέτα σκέτα, επειδή όλοι αδέρφια είμαστε: Και οι αφηνιασμένοι σφαγείς που εισέβαλαν σε ανεξάρτητη χώρα, και οι σφαγιαζόμενοι, οι εκτοπισμένοι στη δυστυχία, τον ζόφο και την προσφυγιά.

Οι εισβολείς που εξολοθρεύουν ίσα κι όμοια δηλαδή με αυτούς που εξολοθρεύονται. 

Οι μακελάρηδες με αυτούς που ζουν με τον τρόμο του θανάτου, που βλέπουν άψυχα και διαμελισμένα σώματα έξω από την αυλή τους, που - δεν - κοιμούνται, όχι επειδή τους τελείωσαν τα zanax, αλλά από τον κρότο των βομβών. Που δεν ξέρουν πότε, αν, θα ξαναδούν τους αγαπημένους τους: Τους γιους, τους συζύγους, τους αδερφούς, που βρίσκονται με το όπλο στο χέρι για να υπερασπίσουν μια πατρίδα.
Όσοι έζησαν στους τραγικούς καιρούς, έγραψαν στίχους σαν το «ποιος είναι ο φονιάς και ποιος δικάζει». 

Σήμερα, μια πολύ μεγάλη παρέα δήθεν ευαίσθητων, μεγαλωμένη στα εύκολα ηχηρά συνθήματα και τα κούφια λόγια, μηρυκάζει ηρωικούς στίχους που γράφτηκαν μέσα στη φωτιά και από ανθρώπους που ακροζύγιαζαν τη ζωή τους ανάμεσα στον θάνατο, το βόλι, τη φυλακή, το βασανιστήριο.

Και όλη αυτή την ηρωική πολιτισμική πρόσοδος δεκαετιών, μπολιασμένη με αίμα, πόνο, αγώνα, όραμα, θυσία, την εξευτελίζουν σε μελιστάλαχτα με ανώδυνα συνθηματάκια για την ειρήνη. 

Τόσο ανάλαφρα όπως (δικαίως, δεν απαιτούμε κάτι άλλο), κάνουν οι υποψήφιες των καλλιστείων. Χωρίς να τολμούν, αυτοί οι… μπροστάρηδες των λαϊκών αγώνων (όπως τους έχρισε η λαϊκή αφέλεια) να καταγγείλουν ποιος είναι φονιάς, ποιος εισέβαλε και ποιος σφάζει ανθρώπους μέσα την πατρίδα τους.

Ναι, υποστήριζε και ο Μίκης την ειρήνη και τη συναδέλφωση των λαών. Επηρεασμένος και αυτός από τη σκόπιμη ειρηνόφιλη σοβιετική προπαγάνδα των δεκαετιών '70 και '80. Αλλά ο Μίκης το δικαιούτο. Είχε αναμετρηθεί με σφαίρες, είχε παίξει κορώνα γράμματα το τομάρι του, είχε βρεθεί σε εξορίες, είχε πληγές ως ανάμνηση των άγριων καιρών.
Και ακόμη ως υπέρμαχος της ειρήνης, τολμούσε στα στερνά του να καταγγείλει αυτούς που θεωρούσε ως φταίχτες. Το ΝΑΤΟ και την Αμερική, γιατί τότε αυτό ήταν το (δικαιολογημένο ή όχι), ζητούμενο των καιρών. Πάντως τολμούσε. Οι σημερινοί καλλιτέχνες που θα τραγουδήσουν υπέρ της ειρήνης, δεν τολμούν να καταγγείλουν κανέναν.

Τρέμουν μήπως υποστηρίζοντας τους Ουκρανούς, κατηγορηθούν ότι υποστηρίζουν τους φασίστες. Τους χιλιάδες δηλαδή σκοτωμένους για την πατρίδα τους, και τα εκατομμύρια γυναικόπαιδα που εκτοπίστηκαν. Μεγαλωμένοι στα εύκολα, αμόρφωτοι και άτολμοι, έχουν παραμείνει στις ομίχλες των 80s, τότε που αρκούσε να τραγουδάς «προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου» για να εισπράττεις χειροκρότημα, φήμη, εκατομμύρια.

Εν τω μεταξύ οι Pink Floyd αποσύρουν τη μουσική τους από πλατφόρμες σε Ρωσία και Λευκορωσία, 

ο Μπραντ Πιτ δίνει δέκα εκατομμύρια δολάρια στην Ουκρανία, και 

ο Ντέιβιντ Μπέκαμ παρέδωσε τον λογαριασμό του στο Instagram σε Ουκρανή μαιευτήρα που ξεγεννά γυναίκες μέσα στα καταφύγια.
Αλλά ποιοι είναι αυτοί, ποιος τους ξέρει, και κυρίως αυτοί δεν είναι «αριστεροί»…

Γιάννης Σιδέρης