Αριστερά και ακροδεξιά: Η απέχθεια των δύο παρατάξεων για τη Δύση και ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος.
Παρά την προπαγάνδα που προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο, οι διαφορές της αριστεράς με την πολύ δεξιά είναι σημαντικά λιγότερες από τις ομοιότητές τους τόσο ποσοτικά όσο (κι αυτό είναι το σημαντικότερο) και ποιοτικά. Καμιά φορά σκέφτομαι πως, αν δεν υπήρχαν οι μετανάστες και οι ομοφυλόφιλοι, ο μόνος τρόπος να ξεχωρίσεις ποιος είναι ποιος θα ήταν τα αγαπημένα τους χρώματα*:... το κόκκινο του αίματος για την αριστερά και το μαύρο του σκοταδιού για την πολύ δεξιά (ναι, τα χρώματα είναι τόσο δυσοίωνα όσο και οι ιδεολογίες). Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το δεύτερο συνθετικό των πιο ακραίων δεξιών, των εθνικοσοσιαλιστών.Μία από τις βασικές (μπορεί και η βασικότερη, αν δούμε τι ακριβώς σημαίνει) ομοιότητες των δύο παρατάξεων είναι η απέχθεια για τη Δύση.
Απέχθεια η οποία γίνεται ακόμα πιο φανερή αυτήν την περίοδο που η Ρωσία επιτίθεται στη Δύση πια και στρατιωτικά (η επίθεση με τους μηχανισμούς προπαγάνδας έχει ξεκινήσει εδώ και... δεν ξέρω πόσο πίσω πρέπει να πάμε, αλλά αν μιλάμε για την τελευταία της φάση θα πούμε από τότε που ο Πούτιν ανέβηκε στην εξουσία, πριν από 22 χρόνια). Είναι φοβερό το πώς, αν ακούσεις έναν αριστερό και έναν ακροδεξιό να μιλούν για τη Δύση, δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις ποιος είναι ποιος. Φοβερό, αλλά καθόλου περίεργο. Τουλάχιστον αν σκεφτούμε τι είναι η Δύση και το βάλουμε δίπλα δίπλα με αυτό που είναι και αυτό που προσδοκούν η αριστερά και η πολύ δεξιά.
Η Δύση λοιπόν είναι δημοκρατία, είναι ανθρώπινα δικαιώματα, είναι ελευθερία της έκφρασης, είναι ελευθερία των συναλλαγών, είναι ελευθερία μετακίνησης, είναι δηλαδή πρώτα και πάνω από όλα δυνατότητα επιλογής.
Η Δύση λοιπόν είναι δημοκρατία, είναι ανθρώπινα δικαιώματα, είναι ελευθερία της έκφρασης, είναι ελευθερία των συναλλαγών, είναι ελευθερία μετακίνησης, είναι δηλαδή πρώτα και πάνω από όλα δυνατότητα επιλογής.
Είναι η δημοκρατία της Δύσης άψογη;
Είναι τα δικαιώματα και οι ελευθερίες της απαραβίαστα;
Είναι η ελευθερία και η δυνατότητα επιλογής ίδιες για όλους;
Όχι, όχι και όχι.
Όμως η δημοκρατία της είναι καλύτερη απ’ οπουδήποτε αλλού, τα δικαιώματά της με περισσότερη προστασία από οπουδήποτε αλλού και ελευθερία της όπως και η δυνατότητα επιλογής της μοιρασμένες λιγότερο άδικα από οπουδήποτε αλλού.
Με λίγα λόγια, οι χώρες της Δύσης μπορεί να απέχουν πολύ από τον παράδεισο, αλλά είναι και μακρύτερα απ’ όσο είναι οποιαδήποτε άλλη χώρα από την κόλαση. Και είτε βολεύει είτε όχι, είναι οι μοναδικές χώρες στον πλανήτη που οι λέξεις δημοκρατία, δικαιώματα, ελευθερία και επιλογή έχουν κάποιο νόημα.
Όμως αυτό ακριβώς το νόημα είναι εντελώς αντίθετο με τις προσδοκίες τόσο της αριστεράς όσο και της πολύ δεξιάς.
Όμως αυτό ακριβώς το νόημα είναι εντελώς αντίθετο με τις προσδοκίες τόσο της αριστεράς όσο και της πολύ δεξιάς.
Όλα τα καθεστώτα, οι κυβερνήσεις και οι ηγέτες που φωναχτά θαυμάζουν και οι μεν και οι δε βασίστηκαν και βασίζονται στην καταπάτηση των δικαιωμάτων, τη στέρηση της ελευθερίας και τον όσο το δυνατόν μεγαλύτερο περιορισμό των επιλογών.
Αμφότεροι ονειρεύονται απολυταρχικές κυβερνήσεις που θα αποφασίζουν πριν από τους πολίτες για τους πολίτες και θα φροντίζουν να εξοντώνουν (κυριολεκτικά) κάθε φωνή που θα έρχεται να ταράξει την αρμονική σχέση εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Και για τους μεν και για τους δε η δημοκρατία δεν είναι το αγαπημένο πολίτευμα.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, η αριστερά και η πολύ δεξιά μοιάζουν με τους χουλιγκάνους των γηπέδων. Φαίνεται να μισιούνται, πολύ συχνά συγκρούονται, αλλά στην πραγματικότητα και αν εξαιρέσεις τα χρώματα, μοιάζουν τόσο πολύ που αν κάποιος είχε αχρωματοψία δεν θα μπορούσε να πει ποιος είναι ποιος. Και όπως τους χουλιγκάνους όλων των ομάδων τους ενώνει η αγάπη για τη βία και την καταστροφή, έτσι την αριστερά και την πολύ δεξιά τις ενώνει η απέχθεια για τη δημοκρατία, τα δικαιώματα, την ελευθερία και την επιλογή. Δηλαδή η απέχθεια για τη Δύση. Κι επειδή πρόκειται για απέχθεια δομική και καθόλου συγκυριακή, θα τους ενώνει για πάντα. Και μπράβο τους.
*Αναφέρομαι κυρίως στη ρητορική, γιατί στην πράξη α) τις συνθήκες στις εγκαταστάσεις φιλοξενίας των προσφύγων την περίοδο της Πρώτης Φοράς Αριστεράς όλοι τις θυμόμαστε και β) η αριστερά είναι στον πυρήνα της τόσο συντηρητική που ενώ έχουμε κυβερνητικά στελέχη ανοιχτά γκέι για έναν περίεργο λόγο δεν έχουμε ακούσει για ανοιχτά γκέι στελέχη π.χ. της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, η αριστερά και η πολύ δεξιά μοιάζουν με τους χουλιγκάνους των γηπέδων. Φαίνεται να μισιούνται, πολύ συχνά συγκρούονται, αλλά στην πραγματικότητα και αν εξαιρέσεις τα χρώματα, μοιάζουν τόσο πολύ που αν κάποιος είχε αχρωματοψία δεν θα μπορούσε να πει ποιος είναι ποιος. Και όπως τους χουλιγκάνους όλων των ομάδων τους ενώνει η αγάπη για τη βία και την καταστροφή, έτσι την αριστερά και την πολύ δεξιά τις ενώνει η απέχθεια για τη δημοκρατία, τα δικαιώματα, την ελευθερία και την επιλογή. Δηλαδή η απέχθεια για τη Δύση. Κι επειδή πρόκειται για απέχθεια δομική και καθόλου συγκυριακή, θα τους ενώνει για πάντα. Και μπράβο τους.
*Αναφέρομαι κυρίως στη ρητορική, γιατί στην πράξη α) τις συνθήκες στις εγκαταστάσεις φιλοξενίας των προσφύγων την περίοδο της Πρώτης Φοράς Αριστεράς όλοι τις θυμόμαστε και β) η αριστερά είναι στον πυρήνα της τόσο συντηρητική που ενώ έχουμε κυβερνητικά στελέχη ανοιχτά γκέι για έναν περίεργο λόγο δεν έχουμε ακούσει για ανοιχτά γκέι στελέχη π.χ. της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου