Όσο οι εξελίξεις δείχνουν ότι η επαναφορά στις καρέκλες της εξουσίας απομακρύνεται ως ενδεχόμενο τόσο οι αντιδράσεις αυξάνονται, με τον Αλέξη Τσίπρα να μπαίνει πλέον και αυτός στο κάδρο της εσωκομματικής κριτικής. Πολύ, δε, περισσότερο τη στιγμή που σύμφωνα και με τις δημοσκοπήσεις δεν είναι το κόμμα που τον κράτα πίσω αλλά η τακτική της πόλωσης που ο ίδιος έχει επιλέξει ως κεντρική πολιτική επιλογή.
Η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη...
Η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη...
Οι τάσεις καταθέτουν πολιτικές πλατφόρμες και η εσωκομματική αμφισβήτηση ως προς το σχέδιο του Αλέξη Τσίπρα να μετατρέψει το κόμμα σε αρχηγικό πολλαπλασιάζεται στο δρόμο το συνέδριο αφού δεν είναι λίγα τα παλαιά στελέχη της Κουμουνδούρου που θεωρούν βέβαιο ότι οι απειλές του Παύλου Πολάκη προς συντρόφους θα μετατραπούν σε πράξη.
Από τις θέσεις που εκφράζονται μέσω άρθρων και θέσεων που δημοσιοποιούνται καθίσταται σαφές πως όλοι είναι εναντίον όλων στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και ενώ μέχρι τα τέλη του προηγούμενου χρόνου απέφευγαν οι περισσότεροι να βάλουν στο κάδρο τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος εμφανιζόταν και ως ένα είδος διαιτητή, τώρα δεν διστάζουν να αμφισβητήσουν ανοιχτά τις θέσεις και τις προτάσεις του και να τηρήσουν σαφές αποστάσεις διεκδικώντας η κάθε πλευρά το δικό της κομμάτι στον εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα στοιχεία που δείχνουν πως το ενδεχόμενο επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία απομακρύνεται μέσα από τις επόμενες εκλογικές μάχες διευρύνουν τον κύκλο όσων δυσφορούν κυρίως όμως όσων πλέον εκφράζουν αυτή τη δυσφορία. Τα όσα περιλαμβάνονται στις θέσεις που κατέθεσαν στα μέλη της Ομπρέλας εν όψει συνεδρίου, τα όχι στις κινήσεις Τσίπρα και κυρίως το γεγονός πως αμφισβητούν τις δημοκρατικές διαδικασίες εντός κόμματος αλλά και τα αποτελέσματα όσων αποφασίζει η ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου είναι ενδεικτικά της κατάστασης που διαμορφώνεται.
Ακόμη και το κείμενο των 500+ στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που καταδικάζουν το εσωκομματικό μπούλινγκ φωτογραφίζοντας τον Παύλο Πολάκη αποτελεί μια ακόμη ένδειξη πως η συγκολλητική ουσία που λέγεται εξουσία ή η προσμονή αυτής δεν υπάρχει στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο οποίο ο Αλέξης Τσίπρας κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου επέβαλε επανάληψη μιας ψηφοφορίας το αποτέλεσμα της οποίας δεν του άρεσε…
Το πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι οι αποφάσεις του ιδίου και της ηγετικής του ομάδας δεν βρίσκουν αντίκρισμα πολιτικό. Κάθε κίνησή του μετατρέπεται σε μπούμεραγνκ και οι λογικές παλαιότερων χρόνων ακόμη και… αιώνων που επιχειρεί να εφαρμόσει στο πλαίσιο της άσκησης αντιπολίτευσης δεν τυγχάνουν ανάλογης με το παρελθόν ανταπόκρισης.
Ακόμη χειρότερα. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί πλέον να ισχυριστεί πως οι δυσλειτουργίες του κόμματος ακόμη και η στάση των τάσεων τον κρατούν πίσω. Στο σύνολο των δημοσκοπήσεων ο ίδιος εμφανίζει ποσοστά αποδοχής ή δημοφιλίας ανάλογα, μερικές φορές με απειροελάχιστες διαφορές, με τα ποσοστά του κόμματος στην πρόθεση ψήφου. Με απλά λόγια το κόμμα δεν αποτελεί βαρίδι για τον Τσίπρα αφού οι… βίοι τους, η αποδοχή στους ψηφοφόρους δηλαδή, είναι παράλληλοι.
Το γεγονός πως 31 μήνες μετά τις εκλογές, με την κυβέρνηση να αντιμετωπίσει συνεχείς και μεγάλες κρίσεις, ο ίδιος παραμένει τρίτος στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός πίσω από τον Κανένα θεωρείται στοιχείο που αποτυπώνει την πραγματική κατάσταση και κυρίως την εικόνα της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης στην κοινωνία.
Επίσης οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν και κάτι ακόμη. Ο χώρος προς τον οποίο θα μπορούσε να κινηθεί ο Αλέξης Τσίπρας προκειμένου να δημιουργήσει συνθήκες επανάκτησης της εξουσίας και επιστροφής στο Μέγαρο Μαξίμου, χάνεται οριστικά. Ένας νέος διεκδικητής μαζεύει ψήφους από το αριστερό ακροατήριο, δείχνει να διεκδικεί χώρο στο κενό της κεντροαριστεράς και δυνατότητες να παραγκωνίσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο αριστερό κομμάτι του πολιτικού τόξου και της κινηματικής λογικής που όμως απέχει από το αφήγημα της «κυβερνώσας Αριστεράς». Την ίδια στιγμή ο χώρος του λεγόμενου πολιτικού κέντρου δεν δείχνει να αφήνει κανέναν περιθώριο στον Αλέξη Τσίπρα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταλάβει μεγάλο μέρος του. Η αποδοχή του είναι σημαντική παρά τη φθορά της κυβέρνησής του και παρά το γεγονός πως ηγείται μιας κεντροδεξιάς παράταξης. Άλλωστε ο επικεφαλής της κυβερνώσας παράταξης εμφανίζεται να υπερβαίνει το κόμμα που εκπροσωπεί και να εκφράζει μεγάλο κομμάτι του κέντρου. Σε σημείο που να ακυρώνει τις βλέψεις εν δυνάμει διεκδικητών.
Ένας ακόμη βασικός παράγοντας που συντελεί στην αύξηση εσωστρέφειας είναι ότι και το αφήγημα της προοδευτικής διακυβέρνησης δεν βρίσκει θεατές και ακροατές. Η στόχευση του Νίκου Ανδρουλάκη στο αριστερό ακροατήριο γίνεται όλο και πιο σαφής. Και ο επαναπατρισμός ψηφοφόρων σαφέστερος. Όσο τηρεί στάση αριστερής ρητορικής στον τρόπο που αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση σε κεντρικά ζητήματα τόσο θα κινείται προς το ίδιο ακροατήριο που στοχεύει και ο Αλέξης Τσίπρας. Και στο τέλος της ημέρας η όποια… πρόσθεση δύσκολα θα φέρει το επιθυμητό εκλογικό αποτέλεσμα...
Σε κάθε περίπτωση στον ΣΥΡΙΖΑ την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει έτοιμος να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας ζητώντας άμεσα εκλογές, η κατάσταση θυμίζει κόμματα εξουσίας την επομένη των εκλογών. Εσωστρέφεια, συγκρούσεις, αλληλοκατηγορίες που φτάνουν στο σημείο να τίθεται θέμα δημοκρατικής λειτουργίας των οργάνων, προσωπικές επιθέσεις και στοχοποιήσεις που οδηγούν στελέχη να μιλούν για μπούλινγκ και αποστασιοποιήσεις συνθέτουν ένα παζλ που προσομοιάζει με ένα κόμμα που βρίσκεται σε αποδρομή και όχι σε κόμμα που διεκδικεί εξουσία.
Και είναι αυτό ακριβώς το σημείο στο οποίο εστιάζεται η συγκρουσιακή κατάσταση ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η εκτίμηση πως η εξουσία και η δεύτερη φορά αριστερά αποτελούν μια δύσκολη αν όχι αδύνατη εξίσωση έχει οδηγήσει στο να βγουν τα μαχαίρια και η κάθε τάση να αναζητεί το ρόλο που θα έχει την επόμενη των εκλογών.
Από τις θέσεις που εκφράζονται μέσω άρθρων και θέσεων που δημοσιοποιούνται καθίσταται σαφές πως όλοι είναι εναντίον όλων στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και ενώ μέχρι τα τέλη του προηγούμενου χρόνου απέφευγαν οι περισσότεροι να βάλουν στο κάδρο τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος εμφανιζόταν και ως ένα είδος διαιτητή, τώρα δεν διστάζουν να αμφισβητήσουν ανοιχτά τις θέσεις και τις προτάσεις του και να τηρήσουν σαφές αποστάσεις διεκδικώντας η κάθε πλευρά το δικό της κομμάτι στον εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα στοιχεία που δείχνουν πως το ενδεχόμενο επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία απομακρύνεται μέσα από τις επόμενες εκλογικές μάχες διευρύνουν τον κύκλο όσων δυσφορούν κυρίως όμως όσων πλέον εκφράζουν αυτή τη δυσφορία. Τα όσα περιλαμβάνονται στις θέσεις που κατέθεσαν στα μέλη της Ομπρέλας εν όψει συνεδρίου, τα όχι στις κινήσεις Τσίπρα και κυρίως το γεγονός πως αμφισβητούν τις δημοκρατικές διαδικασίες εντός κόμματος αλλά και τα αποτελέσματα όσων αποφασίζει η ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου είναι ενδεικτικά της κατάστασης που διαμορφώνεται.
Ακόμη και το κείμενο των 500+ στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που καταδικάζουν το εσωκομματικό μπούλινγκ φωτογραφίζοντας τον Παύλο Πολάκη αποτελεί μια ακόμη ένδειξη πως η συγκολλητική ουσία που λέγεται εξουσία ή η προσμονή αυτής δεν υπάρχει στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο οποίο ο Αλέξης Τσίπρας κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου επέβαλε επανάληψη μιας ψηφοφορίας το αποτέλεσμα της οποίας δεν του άρεσε…
Το πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι οι αποφάσεις του ιδίου και της ηγετικής του ομάδας δεν βρίσκουν αντίκρισμα πολιτικό. Κάθε κίνησή του μετατρέπεται σε μπούμεραγνκ και οι λογικές παλαιότερων χρόνων ακόμη και… αιώνων που επιχειρεί να εφαρμόσει στο πλαίσιο της άσκησης αντιπολίτευσης δεν τυγχάνουν ανάλογης με το παρελθόν ανταπόκρισης.
Ακόμη χειρότερα. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί πλέον να ισχυριστεί πως οι δυσλειτουργίες του κόμματος ακόμη και η στάση των τάσεων τον κρατούν πίσω. Στο σύνολο των δημοσκοπήσεων ο ίδιος εμφανίζει ποσοστά αποδοχής ή δημοφιλίας ανάλογα, μερικές φορές με απειροελάχιστες διαφορές, με τα ποσοστά του κόμματος στην πρόθεση ψήφου. Με απλά λόγια το κόμμα δεν αποτελεί βαρίδι για τον Τσίπρα αφού οι… βίοι τους, η αποδοχή στους ψηφοφόρους δηλαδή, είναι παράλληλοι.
Το γεγονός πως 31 μήνες μετά τις εκλογές, με την κυβέρνηση να αντιμετωπίσει συνεχείς και μεγάλες κρίσεις, ο ίδιος παραμένει τρίτος στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός πίσω από τον Κανένα θεωρείται στοιχείο που αποτυπώνει την πραγματική κατάσταση και κυρίως την εικόνα της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης στην κοινωνία.
Επίσης οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν και κάτι ακόμη. Ο χώρος προς τον οποίο θα μπορούσε να κινηθεί ο Αλέξης Τσίπρας προκειμένου να δημιουργήσει συνθήκες επανάκτησης της εξουσίας και επιστροφής στο Μέγαρο Μαξίμου, χάνεται οριστικά. Ένας νέος διεκδικητής μαζεύει ψήφους από το αριστερό ακροατήριο, δείχνει να διεκδικεί χώρο στο κενό της κεντροαριστεράς και δυνατότητες να παραγκωνίσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο αριστερό κομμάτι του πολιτικού τόξου και της κινηματικής λογικής που όμως απέχει από το αφήγημα της «κυβερνώσας Αριστεράς». Την ίδια στιγμή ο χώρος του λεγόμενου πολιτικού κέντρου δεν δείχνει να αφήνει κανέναν περιθώριο στον Αλέξη Τσίπρα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταλάβει μεγάλο μέρος του. Η αποδοχή του είναι σημαντική παρά τη φθορά της κυβέρνησής του και παρά το γεγονός πως ηγείται μιας κεντροδεξιάς παράταξης. Άλλωστε ο επικεφαλής της κυβερνώσας παράταξης εμφανίζεται να υπερβαίνει το κόμμα που εκπροσωπεί και να εκφράζει μεγάλο κομμάτι του κέντρου. Σε σημείο που να ακυρώνει τις βλέψεις εν δυνάμει διεκδικητών.
Ένας ακόμη βασικός παράγοντας που συντελεί στην αύξηση εσωστρέφειας είναι ότι και το αφήγημα της προοδευτικής διακυβέρνησης δεν βρίσκει θεατές και ακροατές. Η στόχευση του Νίκου Ανδρουλάκη στο αριστερό ακροατήριο γίνεται όλο και πιο σαφής. Και ο επαναπατρισμός ψηφοφόρων σαφέστερος. Όσο τηρεί στάση αριστερής ρητορικής στον τρόπο που αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση σε κεντρικά ζητήματα τόσο θα κινείται προς το ίδιο ακροατήριο που στοχεύει και ο Αλέξης Τσίπρας. Και στο τέλος της ημέρας η όποια… πρόσθεση δύσκολα θα φέρει το επιθυμητό εκλογικό αποτέλεσμα...
Σε κάθε περίπτωση στον ΣΥΡΙΖΑ την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει έτοιμος να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας ζητώντας άμεσα εκλογές, η κατάσταση θυμίζει κόμματα εξουσίας την επομένη των εκλογών. Εσωστρέφεια, συγκρούσεις, αλληλοκατηγορίες που φτάνουν στο σημείο να τίθεται θέμα δημοκρατικής λειτουργίας των οργάνων, προσωπικές επιθέσεις και στοχοποιήσεις που οδηγούν στελέχη να μιλούν για μπούλινγκ και αποστασιοποιήσεις συνθέτουν ένα παζλ που προσομοιάζει με ένα κόμμα που βρίσκεται σε αποδρομή και όχι σε κόμμα που διεκδικεί εξουσία.
Και είναι αυτό ακριβώς το σημείο στο οποίο εστιάζεται η συγκρουσιακή κατάσταση ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η εκτίμηση πως η εξουσία και η δεύτερη φορά αριστερά αποτελούν μια δύσκολη αν όχι αδύνατη εξίσωση έχει οδηγήσει στο να βγουν τα μαχαίρια και η κάθε τάση να αναζητεί το ρόλο που θα έχει την επόμενη των εκλογών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου