- Ότι οι υπόλοιποι υποψήφιοι δεν θα δήλωναν παραίτηση, φοβούμενοι τη «συντριβή»
- Ότι θα ήταν τρίτος σε όλες τις δημοσκοπήσεις και
- Ότι θα έσπευδε να τον «υπερασπιστεί» ο άλλοτε σημιτοφύλακας Νίκος Μπίστης
Ο Γιώργος Παπανδρέου μπορεί να κερδίσει, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι θα χάσει. Επειδή είχε την ευκαιρία του…
Το ίδιο ισχύει για όλους τους πολιτικούς που έκαναν καριέρα και στη συνέχεια για κάποιους λόγους πέρασαν σε δεύτερο πλάνο ή και αποστρατεύτηκαν.
Το ίδιο ισχύει για όλους τους πολιτικούς που έκαναν καριέρα και στη συνέχεια για κάποιους λόγους πέρασαν σε δεύτερο πλάνο ή και αποστρατεύτηκαν.
Δεν μπορούμε να φανταστούμε την επιστροφή του Κώστα Σημίτη, για παράδειγμα. Δεν θα τον ακολουθούσαν ούτε οι πιο στενοί του φίλοι. Όχι γιατί δεν ήταν ένας καλός πρωθυπουργός, αλλά επειδή ο Κώστας Σημίτης ανήκει στην εποχή του. Ήταν καλός σε εκείνη τη συγκυρία. Ο κόσμος πιστεύει ότι πρόσφερε ό,τι μπορούσε να προσφέρει. Το ίδιο ισχύει και για άλλους πρώην πρωθυπουργούς, όπως ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς. Είναι ενεργοί πολιτικά, είναι χρήσιμοι, αλλά δεν θα τους ταίριαζε να ξαναπαίξουν τον ίδιο ρόλο. Ο κόσμος δεν θα ήθελε να δει το ίδιο έργο…
Η κοινωνία θέλει αλλαγές. Κι επειδή αυτές δεν συμβαίνουν σε θεσμικό επίπεδο, τις αναζητά έστω σε επίπεδο προσώπων. Ίσως γιατί πιστεύει ότι αυτός είναι ένας πιθανός τρόπος για να σπάσει η αλυσίδα των ανέξοδων διαχειριστικών πολιτικών. Να μην ξεχνάμε ότι τόσο ο Κώστας Καραμανλής όσο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισαν εκλογές με υποσχέσεις για ένα μεγάλο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα. Είναι αυτό που «αγοράζει» το κοινό. Αυτό που θέλει. Στην πράξη απέτυχε ο Κώστας Καραμανλής και γι αυτό δεν θα μπορούσε να έχει άλλη ευκαιρία. Απέτυχαν όμως και ο Κώστας Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, αλλά απέτυχαν στη μεγάλη προσπάθεια να μεταρρυθμίσουν τη χώρα. Οπότε, είναι παράλογο να διεκδικούν τώρα κάτι περισσότερο από μία καλή κρίση του ιστορικού του μέλλοντος…
Μια πιθανή ήττα του κ. Παπανδρέου, όμως, σημαίνει και κάτι ακόμη.
Η κοινωνία θέλει αλλαγές. Κι επειδή αυτές δεν συμβαίνουν σε θεσμικό επίπεδο, τις αναζητά έστω σε επίπεδο προσώπων. Ίσως γιατί πιστεύει ότι αυτός είναι ένας πιθανός τρόπος για να σπάσει η αλυσίδα των ανέξοδων διαχειριστικών πολιτικών. Να μην ξεχνάμε ότι τόσο ο Κώστας Καραμανλής όσο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισαν εκλογές με υποσχέσεις για ένα μεγάλο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα. Είναι αυτό που «αγοράζει» το κοινό. Αυτό που θέλει. Στην πράξη απέτυχε ο Κώστας Καραμανλής και γι αυτό δεν θα μπορούσε να έχει άλλη ευκαιρία. Απέτυχαν όμως και ο Κώστας Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, αλλά απέτυχαν στη μεγάλη προσπάθεια να μεταρρυθμίσουν τη χώρα. Οπότε, είναι παράλογο να διεκδικούν τώρα κάτι περισσότερο από μία καλή κρίση του ιστορικού του μέλλοντος…
Μια πιθανή ήττα του κ. Παπανδρέου, όμως, σημαίνει και κάτι ακόμη.
Το τέλος της πολιτικής διαδρομής της οικογένειας Παπανδρέου.
Ποιο άλλο μέλος της οικογένειας θα τολμούσε στο ορατό μέλλον να διεκδικήσει κάτι περισσότερο, όταν θα έχει αποτύχει ο καλύτερος εκπρόσωπός της;
Κι όσο περνάει ο χρόνος χωρίς εξουσία, τόσο χάνεται η λάμψη και η ισχύς των μεγάλων πολιτικών οικογενειών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου