Η διαγραφή του Πορτοσάλτε και το δικαίωμα στην εργασία

Η Αριστερά κατάφερε και τούτο. Το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην απεργία να το μετατρέψει σε υποχρεωτική συμμετοχή σε αυτήν. 

Συνεπώς, όποιος διαφωνεί με τα αιτήματα των απεργών οφείλει να πειθαρχήσει, ανεξαρτήτως της άποψης του. 

Με απλά λόγια η ελευθερία της βούλησης του ατόμου καταργείται μπροστά στην απόφαση... πλειοψηφιών, τις περισσότερες φορές κατασκευασμένων. Αυτός που θέλει να εργαστεί δεν εμποδίζει αυτόν που θέλει να απεργήσει. Γιατί να συμβαίνει το αντίθετο;
Η ισοπέδωση της προσωπικότητας ενός εργαζόμενου, που πολλές φορές μπορεί να είναι πιο μορφωμένος και πιο καλλιεργημένος από τους σύγχρονους ιεροεξεταστές του, είναι πλήρης. Τα κόμματα της Αριστεράς κατόρθωσαν να μεταφέρουν την αρχή της κομματικής πειθαρχίας και στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, κατάφεραν την ολοκληρωτική νοοτροπία τους να την καταστήσουν κυρίαρχη στα σωματεία που ελέγχουν, βαφτίζοντας όσους ασκούν το αυτονόητο δικαίωμα στην εργασία αλλά και στη διαφωνία, απεργοσπάστες. Μια λέξη φορτισμένη έντονα με αρνητικό φορτίο.

Η απαξία δεν είναι μόνον πολιτική είναι και ηθική και συνοδεύεται τις περισσότερες φορές και από πειθαρχικές ποινές από τις διοικήσεις των συνδικάτων. Στην περίπτωση της ΕΣΗΕΑ η διαγραφή έχει επιπτώσεις και στις ασφαλιστικές απολαβές του διαγραμμένου.
Μετά τη Μεταπολίτευση και η ΕΣΗΕΑ προσβλήθηκε από το μικρόβιο της «προοδευτικότητας». Τις περισσότερες φορές το προεδρείο ήταν προϊόν συμβιβασμών παρατάξεων και ο πρόεδρος εξέφραζε απλώς αυτόν το συμβιβασμό. Η προσωπικότητα του και η ευρυμάθεια του μάλλον δεν έπαιζαν και δεν παίζουν κανένα ρόλο.
Να υπενθυμίσω πως παλιότερα κοσμούσαν τις λίστες των μελών της ΕΣΗΕΑ τα ονόματα του Κωστή Παλαμά, του Στρ. Μυριβήλη, του Κ. Ουράνη, του Φώτου Πολίτη, του Αιμίλιου Χουρμουζιάδη, του Π. Παλαιολόγου, του Τίμου Μωραϊτίνη, του Σπύρου Μελά, του Βλάση Γαβριηλίδη, του Γρ. Ξενόπουλου, του Φωκίωνα Δημητριάδη και ο κατάλογος των προσωπικοτήτων δεν έχει τέλος.
Αρκεί να αναφέρω ότι έντεκα μέλη της διετέλεσαν και ακαδημαϊκοί. 

Ποιος θα τολμούσε να διαγράψει κάποιο από αυτά τα ονόματα; 

Βεβαίως, σε άλλες εποχές, άλλα ήταν και τα ήθη που επικρατούσαν και στους διοικούντες, καθώς το επίπεδο τους ήταν ανάλογο αυτών που τους ψήφιζαν.

Δε θέλω να αναφερθώ στο σήμερα γιατί δε θέλω να κάνω συγκρίσεις. Άλλωστε, τα περισσότερα ονόματα των διοικούντων την ΕΣΗΕΑ εδώ και πολλά χρόνια τα γνωρίζει μόνον ο μικρόκοσμος που τα ψηφίζει.
Και ο φιλελεύθερος χώρος τι κάνει; 

Γιατί παρακολουθεί απαθής τα όσα γίνονται στην ΕΣΗΕΑ; 

Πολυδιασπασμένος, χωρίς καμιά πολιτική κάλυψη, είναι έρμαιο ετερόκλιτων συμμαχιών. Αδυνατεί να παρέμβει στις διαδικασίες και να αντιμετωπίσει φαινόμενα σαν αυτό της διαγραφής του Άρη Πορτοσάλτε.

Έρχονται εκλογές στην ΕΣΗΕΑ και ελπίζω πως αυτός ο χώρος θα επιλέξει για υποψήφιο μια ισχυρή προσωπικότητα που πέραν όλων των άλλων θα διαθέτει και πολιτική κάλυψη και στήριξη.
Στον 21ο αιώνα είναι αδιανόητο το δικαίωμα στην εργασία και ο σεβασμός της προσωπικότητας του ατόμου να διώκονται πειθαρχικά.

Σάκης Μουμτζής