Ανοικτή επιστολή προς τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής: Η ζημιά έγινε αλλά η Μετάνοια αποτελεί μεγάλο μέρος της Θρησκείας

Του ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ* – Νέα Υόρκη
Σεβασμιότατε, 

Πριν σας εκφράσω κάποιες έντονα στενάχωρες σκέψεις μου, επιτρέψετε μου να μοιραστώ μαζί σας μια μικρή, αληθινή ιστορία:

«Μάνα, ξεχάσαμε τον χαρταετό μου στην ντουλάπα σου», της είπα.

«Θα επιστρέψουμε αύριο αφότου θα τους έχει νικήσει όλους», μου απαντά η μάνα μου.

Η αδελφή μου, δύο ετών, χαρούμενη, κτυπούσε παλαμάκια, τρώγοντας την πίτσα της.

• Ήμουν τόσο «ενθουσιασμένος». Εκείνο το πρωινό του Αυγούστου του 1974, τα τουρκικά αεροπλάνα πετούσαν πάνω από τον ουρανό της Κύπρου βομβαρδίζοντας την πόλη μου, την Αμμόχωστο...

Τι «παιχνίδι», έλεγα από μέσα μου!

Κοίταζα την παραλία από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Κάθε Σαββατοκύριακο, εκεί, έβλεπα τα όνειρά μου στο βυθό της θάλασσας. Το νερό ήταν τόσο καθαρό όσο και ένα κρύσταλλο. Ήταν απίστευτο, οι βόμβες συνέθλιβαν το κρύσταλλο!

«Μάνα, κοίτα», της είπα, περιμένοντας απεγνωσμένα να μου πει να κατέβουμε, όπως κάναμε κάθε Σαββατοκύριακο που τρέχαμε για να κολυμπήσουμε στο «Διαμάντι της Μεσογείου». Έτσι λέγαμε την παραλία μας. Όμως, μάταια περίμενα την ίδια απάντηση.

Ήταν Τετάρτη. Κάθε Τετάρτη απόγευμα ο πατέρας μου συνήθιζε να επιστρέφει νωρίς από την εργασία. Η Τετάρτη ήταν η μέρα της «τέχνης και χειροτεχνίας». Και η συμφωνία μας ήταν να κλειδώνουμε τα παιχνίδια που φτιάχναμε στο ντουλάπι της κρεβατοκάμαρας των γονιών μου και να τα ξεκλειδώνουμε το ερχόμενο Σαββατοκύριακο για να παίξουμε.

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ο πατέρας μου έπρεπε να δουλέψει. Το παιχνίδι της προηγούμενης Τετάρτης ήταν ακόμη κλειδωμένο στο ερμάρι. Ο πατέρας μου πάλι έλειπε. Δεν ήταν αυτός που οδηγούσε το αυτοκίνητο.

«Δεν μπορέσαμε να τον βρούμε», είπε ο παππούς στη μητέρα μου. Και τότε, ο παππούς κοίταξε εμένα και την αδελφή μου και πρόσθεσε με χαμόγελο: «Πετάει σε εκείνο το αεροπλάνο επάνω εκεί». Η αδελφή μου κι εγώ χειροκροτήσαμε για τον ήρωα πατέρα μας που πετούσε και τον «βλέπαμε» από το τζάμι του αυτοκινήτου!

Σεβασμιότατε,

• Ήμουν πέντε χρονών. Από τότε, η Κύπρος είναι χωρισμένη στα δυο εξ’ αιτίας της βίας που άσκησε ο Τούρκος εισβολέας. Το κρυστάλλινο νερό της είναι γεμάτο με συρματόπλεγμα.
• Σήμερα, το μόνο μονοπάτι επιστροφής είναι οι ρυτίδες της μητέρας μου. Ο πατέρας μου εργάζεται ατελείωτα για να ξεχάσει. Ένα παιχνίδι προδοσίας (πραξικόπημα). Ένα παιχνίδι της τούρκικης μανίας, βίας και λύσσας.

Κι εγώ, να εξακολουθώ να μένω μακριά από τη γειτονιά μου. Να είμαι εδώ κοντά σας (Σεβασμιότατε), για δεύτερη φορά μακριά από την πατρίδα. Με τους παππούδες μου να έχουν φύγει με εκείνο το νοσταλγικό δάκρυ. Και ένα «γιατί» να μου τρώει τα σωθικά. Γιατί να μην έχω μπορέσει να πετάξει ποτέ έναν χαρταετό; Το παιχνίδι μου, που «κλειδώθηκε» στον ερμάρι των γονιών μου, μαζί με χίλια άλλα όνειρα.

(Δημοσιεύτηκε στις «ΑΠΟΨΕΙΣ» το 2016)

Ναι Σεβασμιότατε,

Μαζί με τα όνειρα των γονιών μου και τα όνειρα άλλων 200 χιλιάδων προσφύγων. Γι’ αυτό και την ώρα της τουρκικής κορδέλας, με τον Τούρκο εισβολέα και τον παράνομο κάτοχο των περιουσιών μας, οι οποίοι με τη βιά μας έδιωξαν, νιώσαμε ότι μας προκαλείτε κι εσείς μαζί. Χωρίς καν να λάβετε υπόψιν τις εκκλήσεις της Ομογένειας.

Μια Ομογένεια, που από το 1974 παλεύει σαν λιοντάρι να κρατήσει όσα έχουν απομείνει, να φωνάξει για το άδικο, να διεκδικήσει το δίκιο όσων μας έκλεψαν με τη βία. Επιμείνατε να παραστείτε Σεβασμιότατε.

Δεν είναι της ώρας να αναφερθώ στους πιθανούς λόγους, δεν έχουν και μεγάλη σημασία μπροστά στις 200 χιλιάδες παρόμοιες ιστορίες που τραντάζουν την ιστορία της Κύπρου και τις τόσες άλλες (Κωνσταντινούπολη, κ.ά.), που τραντάζουν την Ελλάδα. Δεν έχουν σημασία μπροστά στο προκλητικό άνοιγμα της πόλης μου, της περίκλειστης πόλης μου, της Αμμοχώστου.

Ναι, κάπου εκεί πίσω από τον πανέμορφο κόλπο με την βουβή φωτογραφία που μας τσακίζει από το 1974, βρίσκεται το σπίτι μου, το σπίτι των γονιών μου, των παππούδων μου. Αγίας Ζώνης 2, ψάξτε και επιβεβαιώστε το!

Ούτε και έχουν σημασία οι όποιοι «άλλοι» λόγοι μπροστά στην δεύτερη άλωση της Πόλης, με την μετατροπή της Αγίας Σοφιάς σε Τζαμί. Μπορώ να γράφω για χρόνια για τα τουρκικά εγκλήματα που τσακίζουν την Κύπρο, την Ελλάδα, ακόμη και ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους (βλέπε Bob Menendez), οι οποίοι βλέπουν το άδικο και παλεύουν μαζί μας.

Σεβασμιότατε,

Στο σχολείο διδαχτήμαμε την Μετάνοια. Στο σχολείο διδαχτήμε την εξομολόγηση. Το δεύτερο ανήκει αποκλειστικά σε εσάς. Το πρώτο (Μετάνοια), αφορά όλους μας. Μας πληγώσατε!

Η ζημιά που έχει γίνει είναι μεγάλη. Για την Τουρκία και το επεκτατικό, λυσσαλέο «όραμα» της, μια φωτογραφία με εσάς στην πρώτη γραμμή, αρκεί για να διαδώσει παντού τις «καλές» της προθέσεις, το πόσο «καλό» παιδί είναι, το πόσο «ανοικτά» μυαλά διαθέτουν ως έθνος, το πόσο «πολύ» θέλουν «λύση».

Είμαι βέβαιος ότι γνωρίζετε ότι (πλέον) απαιτούν λύση «δυο κρατών». Είμαι βέβαιος ότι γνωρίζετε ότι ο πρόεδρος Αναστασιάδης ήρθε για να ανατρέψει (και) αυτή την ανεπίτρεπτη «αξίωση». Είμαι επίσης βέβαιος ότι γνωρίζετε για τις γενοκτονίες τους προς Αρμενίους, Έλληνες, κ.ά..

Σεβασμιότατε, εύχομαι, έστω και την ύστατη (παρόλη την ζημιά που έχει υπάρξει ήδη), να δείξετε λίγη αγάπη προς αυτούς που εκπροσωπείτε. Να δείξετε λίγο σεβασμό στον πόνο των 200 χιλιάδων ιστοριών που τσακίζουν κόκαλα.

Να κατανοήστε τους λόγους που ΠΟΛΥ ΟΡΘΑ ο κ. Πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο κ. Πρόεδρος της Κύπρου και η Ομογένεια «κλείνουν» (προσωπικά σε εσάς) την πόρτα! Η Θρησκεία μας δίδαξε ότι η πόρτα της Θρησκείας μας δεν κλείνει ποτέ και για κανέναν!

Ειδικά ο Έλληνας απέδειξε πολλάκις ότι έχει τόσο μεγάλη ψυχή, που αν ποτέ γινόταν το θαύμα και η Τουρκία συνετιζόταν (ναι, ακόμη κι αυτό), θα εύρισκε τη δύναμη να συγχωρέσει. Όμως τώρα που πονά, θέλει να μένει μόνος του ή τουλάχιστον με αυτούς που νιώθει ότι τον αγαπούν και νοιάζονται για το χαμένο του δίκιο!

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Με Εκτίμηση,
Νίκος Αντωνιάδης
Πρόσφυγας από Αμμόχωστο

*Ο Δρ. Νίκος Αντωνιάδης είναι Associate Professor στην Νέα Υόρκη σε θέματα Επικοινωνίας, Στρατηγικής & Πολιτικού Μάρκετινγκ και Συντάκτης στις εφημερίδες ikypros.com, L.A. Voice και Hellas Journal

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

* Η φωτογραφία που δημοσίευσε στο twitter ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου

ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ