Σε μια, ακόμη, καθαρά πολιτική διαδικασία, όπως την σηματοδότησε ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη, το τριήμερο εθνικό πένθος, το λαϊκό προσκύνημα στην Μητρόπολη, η απερίγραπτη και πολιτικά νεκρόφιλη ομιλία του Κουτσούμπα... (βρήκε την ευκαιρία πάνω από το φέρετρο ενός «υπέροχου Έλληνα» να διακηρύξει την πίστη στον εγκληματικό σταλινισμό της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ και την «αδικαίωτη», για την εγχώρια κομμουνιστική αριστερά, μάχη στον Γράμμο το 49) ο απών ΣΥΡΙΖΑ έψαξε και βρήκε τρόπο να παραμείνει στο προσκήνιο, κατέληξε σε μια ομπρέλα κι ένα σταυροπόδι.
«Άλαλα τα χείλη των ασεβών», μπροστά στο μεγαλείο της πολιτικής σκέψης των Συριζαίων ( ή απλώς Ζαίων) να μετατρέπουν μια διαφημιστική ομπρέλα σε πολιτικό γεγονός και να επενδύουν την πολυπόθητη δημοσκοπική ανάκαμψη τους σε ένα σταυροπόδι, αδυνατούν να κατανοήσουν την ιδιαιτερότητα της πολιτικής πρωτοπορίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αναρωτιούνται « τι πίνουν και δεν μας δίνουν οι εγκέφαλοι της Κουμουνδούρου;» κι απάντηση δεν παίρνουν.
Σε ένα πολιτικό γεγονός όπως ήταν η κηδεία του Θεοδωράκη, που στιγματίστηκε από την εγχώρια κομμουνιστολατρεία του εμφυλίου και την παγκόσμια πολιτική κληρονομιά ενός ιδεοληπτικού δολοφόνου εκατομμυρίων πολιτών της σοβιετίας και των δορυφόρων της, όπως ο κ. Κουτσούμπας την αποθέωσε, ο κ. Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψαν την πρωθυπουργική αμετροέπεια (την ομπρέλα και το σταυροπόδι) και ως ντούροι αριστεροί ανέδειξαν το μέγα ατόπημα, το οποίο επιβεβαιώνει «τη χουντακούλη» που ζούμε.
Δεν είναι αστείο, ούτε νούμερο σε επιθεώρηση, συνέβη στ΄ αλήθεια, αναδείχθηκε από τον επικοινωνιακό μηχανισμό των «Ζαίων» και προκάλεσε έναν επικοινωνιακό «σεισμό», ανάλογο αυτού που καθημερινά εκδηλώνεται στο μυαλό τους με μη καταγεγραμμένες, προς το παρόν, επιπτώσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και στην υπόθεση της κηδείας του Θεοδωράκη βρέθηκε χωρίς αφήγημα.
Οι όποιες ευκαιρίες είχε να σπεκουλάρει στον θάνατο και στην κηδεία του Μίκη είχαν προ καιρού χαθεί, σε εκείνο το συλλαλητήριο για την Συμφωνία των Πρεσπών στο Σύνταγμα, όταν ο νεκρός είχε επισημάνει, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρακαλώ στα ντουζένια της, τον τεράστιο κίνδυνο του αριστερόστροφου φασισμού, που τον είχε χαρακτηρίσει «τον χειρότερο φασισμό».
Εκείνη η αλησμόνητη αποστροφή του ήταν η τελευταία μιας σειράς δημόσιων αναφορών του στην πλήρη αναξιοπιστία του κ. Τσίπρα και της παρέας του και σε ένα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που ήταν (για τον Μίκη) « η χειρότερη δεξιά κυβέρνηση που είδε ο τόπος από το 1831».
Σε αυτό το κλίμα και με τον Θεοδωράκη «στην αγκαλιά του Κουτσούμπα» (οικεία βουλήσει, όπως στην επιστολή του προς τον ΓΓ του ΚΚΕ αναφέρθηκε) ο χωρίς κανένα αφήγημα ΣΥΡΙΖΑ χρειάζονταν επειγόντως «κάτι, μια εικόνα για να πιαστεί και να κάνει θόρυβο», ώστε να αποτυπωθεί δημοσίως η παρουσία του.
Βρήκε λόγο ύπαρξης σε μια ομπρέλα ξενοδοχείου, σε ένα σταυροπόδι και στις αισχρές βρισιές προς τον πρωθυπουργό της χώρας που εκτόξευσε η χολεριασμένη κομμουνιστογενής αριστερά , για να ικανοποιήσει το ακροατήριο του 5% και «να φέρει την επανάσταση ένα βήμα πιο κοντά».
Ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησαν αμέσως (παρά τη διαφωνία Καρανίκα!!!) αυτή την παραπολιτική εκδοχή ενός κορυφαίου πολιτικού γεγονότος, αναπαρήγαγαν με τον μηχανισμό της Κουμουνδούρου τους, κατ’ αυτούς, συμβολισμούς και πέτυχαν να συσπειρώσουν εναντίον τους όλους τους κανονικούς πολίτες, όλο τον κεντρώο χώρο και να δικαιώσουν, για μια ακόμη φορά, το «αντί – ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο, αυτόν τον πολιτικό εφιάλτη τους που δεν λέει να τους παρατήσει.
Ακραία προσέγγιση μιας σαπισμένης ατμόσφαιρας η αναφορά στο σύνθημα για τον Μητσοτάκη πατέρα, που είχε ακουστεί το 1966, και η μεταφορά της στον νυν πρωθυπουργό, ώστε να συνδεθεί στην κοινή αντίληψη μια πολύ περίεργη πολιτικά περίοδος της χώρας πενήντα χρόνια πριν με τη σημερινή και να ταυτιστεί η εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη με αυτή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και των γεγονότων που τότε συνέβησαν.
Με πολιτικό και επικοινωνιακό αποτέλεσμα όλης αυτής της στημένης και καθοδηγημένης ιστορίας «μια οπή εις το ύδωρ» και την κοινωνία των πολιτών να αποκρούει κάθετα όλη αυτή την κομμουνιστογενή σκηνοθεσία «το κέρδος» του ΣΥΡΙΖΑ από όλη αυτή την υπόθεση ήταν η ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση του «μετώπου» που έχει σχηματιστεί απέναντί του και τροφοδοτείται από την παρακμιακή πολιτική παρουσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο καθένας ό,τι σπέρνει θερίζει κι ο κ. Τσίπρας διχασμό έσπειρε, διχασμό (σε βάρος του πλέον) θερίζει.
Του Χρήστου Υφαντή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου