Οι «ειδικοί» του βουνού – Τέσσερις πεζοπόροι μιλούν για μαγευτικές διαδρομές

Τέσσερις έμπειροι πεζοπόροι μάς μιλούν για την αξία του περπατήματος στη φύση, αλλά και για τη δυναμική που έχει ως εναλλακτική τουριστική δραστηριότητα...

— Φοίβος Τσαραβόπουλος

Ιδρυτής της Paths of Greece

Πόσα χιλιόμετρα μονοπατιών μετράει η Ελλάδα;

Είναι πρακτικά αδύνατο να το πούμε, πρόκειται για εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα. Ένα νησί σαν τα Κύθηρα, για παράδειγμα, μπορεί να διαθέτει και χίλια χιλιόμετρα μονοπατιών, καθώς περιλαμβάνει ακόμα και τη διαδρομή που έπαιρνε κάποιος από το χωριό για να πάει να ανάψει ένα κεράκι σε ένα ξωκλήσι. Πεζοπορικά, βέβαια, δεν έχουν πλέον όλα ενδιαφέρον. Αυτό που έχει σημασία είναι τα μονοπάτια που επαναφέρουμε να αναδεικνύουν τις ομορφιές και τη μοναδικότητα κάθε τόπου, είτε πρόκειται για σημεία φυσικού είτε πολιτιστικού και ιστορικού ενδιαφέροντος. Το ζητούμενο δεν είναι να ορίσουμε έναν αριθμό χιλιομέτρων που θα πρέπει να αναπτύξει η Ελλάδα ώστε να αποτελεί έναν ανταγωνιστικό πεζοπορικό προορισμό, αλλά να διαθέτουμε τοπικά δίκτυα μονοπατιών που επιτρέπουν στον επισκέπτη να προγραμματίζει ταξίδια διάρκειας μιας εβδομάδας, με 8 έως 20 χιλιόμετρα περπάτημα τη μέρα. 

Μπορεί ένα μονοπάτι να επαναφέρει στον χάρτη ξεχασμένα σημεία ιστορικού ή πολιτιστικού ενδιαφέροντος;

Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σχεδόν με κάθε νέο μονοπάτι που επιστρέφει στη χρήση. Στο Παγγαίο Όρος της Μακεδονίας αποκαλύφθηκε ένα εντυπωσιακό βυζαντινό καλντερίμι πλάτους τριών μέτρων που ανεβαίνει από τον κάμπο στην Ιερά Μονή Εικοσιφοίνισσας. Στην Έρισσο της Κεφαλονιάς, κοντά στο Φισκάρδο, βρέθηκαν ξεχασμένες γειτονιές, συμπλέγματα από όμορφα αγροτόσπιτα, λιοτρίβια και πατητήρια που τα είχε καταπιεί το δάσος μετά τον σεισμό του 1953. Άλλο ένα σημαντικό τοπόσημο που επανέφερε στον χάρτη η διάνοιξη μονοπατιού είναι οι νερόμυλοι των Κυθήρων – μια εντυπωσιακή υπαίθρια βιομηχανία. Εξαιρετικό είναι και το Μπερεκλέικο γεφύρι, ένα πέτρινο τοξωτό γεφύρι ανάμεσα στην Αμπελιώνα και τη Νέδα της ορεινής Μεσσηνίας. Τέλος, μια ανακάλυψη που θα ζήλευαν ακόμα και οι αρχαιολόγοι είναι ο ρωμαϊκός δρόμος που συνέδεε την αρχαία Έλυρο με τη Σούγια στην Κρήτη.

Καθώς προστίθενται χιλιόμετρα στη διάθεση των πεζοπόρων, πολλαπλασιάζονται και οι ευθύνες για την ετήσια συντήρησή τους. Ποιους φορείς θεωρείτε πρότυπο για τις δράσεις που αναπτύσσουν;

Η συνέργεια των φορέων που διαχειρίζονται τα μονοπάτια στα Κύθηρα αποτελεί, κατά την άποψή μου, παράδειγμα βέλτιστης πρακτικής στην Ελλάδα. Το Κυθηραϊκό Ίδρυμα Πολιτισμού και Ανάπτυξης, σε συνεργασία με τον Δήμο, την Εγχώριο Περιουσία και το Μεσογειακό Ινστιτούτο για τη Φύση και τον Άνθρωπο, φροντίζουν ώστε τα μονοπάτια όχι μόνο να προβάλλονται στο πεζοπορικό κοινό, αλλά και να διατηρούνται λειτουργικά. Επιπλέον στο νησί έχει δημιουργηθεί ένας ευρύτερος κύκλος συνεργασιών στον οποίο συμμετέχουν οι τοπικοί σύλλογοι, τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια της περιοχής, αναλαμβάνοντας ακόμα και την «υιοθεσία» μονοπατιών. Αντίστοιχα, εξαιρετικό παράδειγμα ιδιώτη είναι αυτό του Abeliona Retreat, που ανέδειξε και συντηρεί τα μονοπάτια του δικτύου Apollo Trails στη Μεσσηνία.

Τι σημαίνει για σας το περπάτημα στη φύση;

Περπατώ στη φύση σημαίνει επικοινωνώ με τον εαυτό μου. Το περπάτημα είναι μια μορφή διαλογισμού. Όταν ξεκινήσαμε την τηλεφωνική μας συνέντευξη, καθόμουν σε μια καρέκλα, αλλά εδώ και ώρα έχω σηκωθεί και περπατάω. Το περπάτημα με βοηθά να συγκεντρώνομαι και να επιλύω θέματα. Δεν είναι τυχαία η έννοια της Περιπατητικής Σχολής! Με βοηθά να αποδεσμεύομαι από τη «φασαρία» της καθημερινότητας και μου δημιουργεί μια αίσθηση ευεξίας. Είναι επίσης μια διαδικασία που με ευαισθητοποιεί και με κάνει να θέλω να προστατεύσω το περιβάλλον. Με το περπάτημα νιώθω τη λεπτομέρεια της φύσης –από το λουλούδι μέχρι το μυρμήγκι– και με πονούν όσα τη βλάπτουν. Ταυτόχρονα μου δημιουργεί μια νοσταλγία για το παρελθόν. Όταν βλέπω το πέτρινο παγκάκι που είχε φτιάξει κάποιος για να ξαποσταίνει στο χωράφι του και να απολαμβάνει τη θέα στα διαλείμματα από τη δουλειά του, συγκινούμαι. Νιώθω σεβασμό για τον μόχθο των ανθρώπων που χρησιμοποιούσαν αυτά τα μονοπάτια πριν από εμάς. Το σύνολο αυτό των σκέψεων και των συναισθημάτων που μου δημιουργεί το περπάτημα σε αυτά με βοηθά να επανέλθω στην πραγματική μου ισορροπία και να αντιμετωπίσω τον αποσυντονισμό που μου προκαλούν οι συνθήκες της ζωής στην πόλη.

// Η σχέση του Φοίβου Τσαραβόπουλου με τη φύση και τον πολιτισμό ξεκίνησε από την παιδική του ηλικία, λόγω της στενής επαφής των γονιών του με την αρχαιολογία και τη λαογραφία. Το 2010 ίδρυσε την Κοιν.Σ.Επ. Paths of Greece, με όραμα να γίνει η Ελλάδα ένας από τους δέκα κορυφαίους πεζοπορικούς προορισμούς στον κόσμο. Η ομάδα «Μονοπάτια της Ελλάδας» αναδεικνύει παλιά μονοπάτια με τρόπο τέτοιο ώστε να ανταποκρίνονται στις ανάγκες του σύγχρονου πεζοπόρου. Δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην ιστορία και στον πολιτισμό κάθε περιοχής και ταυτόχρονα στηρίζει τις τοπικές κοινωνίες, μεταφέροντάς τους τεχνογνωσία για τη διαχείριση των μονοπατιών. Η Paths of Greece έχει οργανώσει δίκτυα πεζοπορικών μονοπατιών στα Κύθηρα, στην Τήνο, στη Σίφνο, στη Σέριφο, στη Δράμα, στην ορεινή Μεσσηνία, στην Κεφαλονιά, στην Ιθάκη, στις Πρέσπες, στη Φλώρινα, στην Κρήτη και σε διάφορα άλλα μέρη, ενώ έχει επίσης συμμετάσχει στην ανάπτυξη μονοπατιών στην Κίνα, στην Ιαπωνία, στην Αλβανία και στην Ισπανία. Ο Φοίβος Τσαραβόπουλος είναι μέλος του ΔΣ του World Trails Network και πιστοποιημένος επιθεωρητής του διεθνούς σήματος Green Flag Trails.


Τριαντάφυλλος Αδαμακόπουλος
Ιδρυτής της χαρτογραφικής εταιρείας AnaDigit /
Κατερίνα Ζαγκαρέτου
Δασολόγος και συνοδός βουνού

Ποιους ανθρώπους έφερε πιο κοντά στη φύση η πανδημία;

Τ. Α.: Οι πρώτοι που επανήλθαν ήταν οι παλιοί πεζοπόροι. Άνθρωποι που για κάποιον λόγο στην πορεία των χρόνων είχαν διακόψει την επαφή τους με το βουνό επέστρεψαν σε αυτό – και μάλιστα με διαφορετικούς τρόπους. Κάποιοι για να καθαρίσουν τα μονοπάτια, άλλοι για να επισκεφτούν τα καταφύγια και άλλοι για να περπατήσουν. Όλοι όμως ήρθαν νιώθοντας στο βουνό σαν στο σπίτι τους. Πέρα από αυτούς, και επειδή ακριβώς το περπάτημα είναι η πιο απλή μορφή δραστηριότητας στη φύση, πολλοί άνθρωποι πήραν τα παιδιά ή τους φίλους τους και βγήκαν στα μονοπάτια.

Σημαντική άνοδο σημείωσαν και οι γυναίκες, που δεν χρειάζονται πλέον ανδρική παρέα για να βγουν στη φύση. Συναντώ όλο και συχνότερα παρέες γυναικών κάθε ηλικίας ή και μητέρες που βγαίνουν στο βουνό με τα παιδιά τους. Πολλές ήταν επίσης εκείνες που σε παρέα ή μόνες ανέβηκαν στην κορυφή του Ολύμπου, όπως και δύο νέες κοπέλες που διέσχισαν μόνες τους τα Πυρηναία. Νομίζω ότι, επειδή οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες έχουν αλλάξει, η γυναίκα αποδεσμεύεται από το τυπικό σχήμα του ζευγαριού με άνδρες που, ούτως ή άλλως, δεν λειτουργούσε, καθώς εμείς ανεβαίναμε στο βουνό αναζητώντας το αλπινιστικό κατόρθωμα. Τώρα όμως ο κόσμος πηγαίνει για να το ευχαριστηθεί, για να το μοιραστεί με τη συντροφιά του, για να δει και να μάθει νέα πράγματα που έχει να διδάξει η φύση. Δεν χρειάζεται να είσαι ο Μέσνερ για να βγεις στο βουνό! 

Πιστεύετε ότι πρόκειται για μια τάση που ήρθε για να μείνει;

Κ. Ζ.: Σίγουρα στην Ελλάδα υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες οι συνεχώς αυξανόμενοι λάτρεις του βουνού και της πεζοπορίας γενικότερα να εγκαταλείψουν σταδιακά τη δραστηριότητα σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου η πεζοπορία είναι μέρος της κουλτούρας του κόσμου. Η δική μας σχέση με τη φύση είναι σίγουρα παλαιότερη αλλά και περισσότερο «δούναι και λαβείν», καθώς το δάσος και το βουνό ήταν ένας χώρος εργασίας για τους σκληραγωγημένους. Πιστεύω όμως ότι όσο περισσότερο χρόνο περνά κανείς περπατώντας στη φύση, τόσο πιο αναγκαίο τού γίνεται. Παράλληλα, γύρω από τις υπαίθριες δραστηριότητες αναπτύσσεται ένα πλήθος επαγγελμάτων, που σχετίζονται τόσο με την πεζοπορία και τα παραπλήσια σπορ όσο και με τις υπηρεσίες εστίασης και διαμονής, απασχολώντας πολύ κόσμο και προσφέροντας νέες δυνατότητες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για τη χώρα μας είναι η μεγάλη αύξηση των σχολών συνοδών βουνού, που την τελευταία τριετία από δύο έγιναν δεκαεφτά. Μεγαλύτερη σημασία για μένα προσωπικά δεν έχει το κατά πόσο θα διατηρηθεί αυτή η τάση για «επιστροφή στη φύση», αλλά η ανάπτυξη συνεργασιών ανάμεσα στους επαγγελματίες που απασχολούνται στον χώρο και η απόλαυση από κοινού αυτού του ατέλειωτου φυσικού πλούτου με γνώμονα την προστασία του.

Πόσο διαφορετικός είναι ο τόπος που ανακαλύπτουμε περπατώντας σε αυτόν;

Κ. Ζ.: Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για έναν εντελώς διαφορετικό τόπο. Ας πάρουμε ως παράδειγμα τις Σπέτσες, όπου βρεθήκαμε τελευταία με αφορμή την ανάπτυξη και την προώθηση του πεζοπορικού τουρισμού στο νησί. Η τυπική επαφή ενός επισκέπτη με τον τόπο είναι αυτή της απόλαυσης του εξαιρετικά δομημένου και προσεγμένου τοπίου του οικισμού, του πλούσιου πολιτισμού και της γαστρονομίας του. Είναι όμως εντελώς διαφορετικά αυτά που βλέπει στη σκιά του δάσους και από την κορυφή – κι ας βρίσκεται σε υψόμετρο μόλις 245 μέτρων. Από εκεί παρατηρεί το στενό των Σπετσών, τη γεωγραφία του Αργολικού Κόλπου, τη διαμόρφωση της ακτογραμμής και την πανοραμική θέα του οικισμού. Μυρίζει, ακούει και αισθάνεται πολλά περισσότερα από όσα βρίσκει κανείς στο δομημένο περιβάλλον. Εκτός από τη φυσική ομορφιά, έρχεται σε πλήρη επαφή και με την ταυτότητα του τόπου. Μόνο αν περπατήσει κανείς στις Σπέτσες, μπορεί να δει τα σημάδια του ανθρώπινου πολιτισμού μέσα στο δάσος, το οποίο κάποια στιγμή αποψιλώθηκε και αναγεννήθηκε με πρωτοβουλία του ευεργέτη του νησιού Σωτηρίου Ανάργυρου.

Τι σημαίνει για σας το περπάτημα στη φύση;

Τ. Α.: Είναι κάτι παραπάνω από βιολογική ανάγκη. Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου να μην περπατάει δύο-τρεις μέρες την εβδομάδα. Μου φαίνεται αφύσικο, αντιθέτως μου φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό να περπατάω για δέκα μέρες συνεχόμενα. Μπορώ να φορτώσω το σακίδιό μου σε δέκα λεπτά και να φύγω. Είναι μια αυτόματη διαδικασία. Μετά τόσα χρόνια ενασχόλησης, ξέρω και διαβάζω το βουνό: τη χλωρίδα, τα δέντρα, τα πουλιά, τα βράχια, τη γεωμορφολογία. Κι αυτό σημαίνει ότι ποτέ δεν βαριέμαι. Μπορεί να πάω δέκα φορές στο ίδιο μέρος και να βλέπω κάθε φορά κάτι άλλο. Είναι σαν να συναντάς έναν φίλο με τον οποίο έχεις πάρα πολλά να πεις. Το περπάτημα είναι τόσο φυσικό, ώστε, σε όποιο μέρος κι αν βρεθώ, το πρώτο που αναζητά το μάτι μου είναι από πού ξεκινά το πλησιέστερο μονοπάτι.

// Ο Τριαντάφυλλος Αδαμακόπουλος ξεκίνησε ως αναρριχητής στα ελληνικά βράχια, για να συνεχίσει με μεγάλες διαδρομές στις Άλπεις, στο Παμίρ και σε άλλους διεθνείς ορειβατικούς προορισμούς. Ίδρυσε τη χαρτογραφική εταιρεία Ανάβαση και επιδόθηκε στην κατασκευή ψηφιακών χαρτογραφικών μέσων, όπως το Toponavigator και οι οδηγοί topoguides. Η εταιρεία του, AnaDigit, αναλαμβάνει μελέτες πεζοπορικών δικτύων, κατασκευή ιστότοπων και πεζοπορικών εφαρμογών. Έχει εκδώσει πολλά βιβλία και χάρτες για την ορεινή Ελλάδα, μεταξύ των οποίων και ο οδηγός «Όλυμπος – 60 διαδρομές».

// Η Κατερίνα Ζαγκαρέτου σπούδασε Δασολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Βιώσιμη Δασική Διαχείριση στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Πήρε την ειδικότητα Συνοδού Βουνού στο ΔΙΕΚ Κατερίνης και παρακολούθησε το πρόγραμμα Κατάρτισης στον Εναλλακτικό Τουρισμό της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής. Έχει δουλέψει ως συνοδός βουνού στον Όλυμπο και σε άλλες περιοχές, ενώ έχει συμμετάσχει σε αρκετούς αγώνες ορεινού τρεξίματος.


— Γιάννης Δημητράκης
Πρόεδρος του Πεζοπορικού Ομίλου Αθηνών (ΠΟΑ)

Το περασμένο καλοκαίρι πραγματοποιήσατε μια πεζοπορία πολλών χιλιομέτρων, από την Καρδαμύλη έως τη Φλώρινα. Πώς πήρατε μια τέτοια απόφαση;

Ο λόγος ήταν διπλός. Ο πρώτος αφορά προσωπικούς ορειβατικούς στόχους. Έχοντας διασχίσει στο παρελθόν επιμέρους κομμάτια της διαδρομής αυτής, σκέφτηκα να τα ενώσω όλα σε μία ενιαία διάσχιση. Είναι σαφώς διαφορετικό να περπατάς για τρεις ή τέσσερις ημέρες από ό,τι να κάνεις μια συνεχόμενη πορεία για κοντά δύο μήνες. Επιπλέον, όσες φορές και να περπατήσεις μια δεδομένη διαδρομή, δεν είναι ποτέ η ίδια. Αλλάζει ανάλογα με την εποχή, την ώρα, την ημέρα. Η απόσταση που διανύσαμε μαζί με τη συνοδοιπόρο μου Πηνελόπη Παρασκευοπούλου ήταν 1.050 χιλιόμετρα, με περίπου 50.000 μέτρα υψομετρικής διαφοράς. Η διάσχιση διήρκεσε 54 μέρες, με αφετηρία την Καρδαμύλη και τερματισμό στη Φλώρινα. Περπατούσαμε περίπου 20 χιλιόμετρα τη μέρα με περίπου 1.000 μέτρα ανάβαση και κατάβαση.

Ο δεύτερος λόγος που με οδήγησε σε αυτή την πεζοπορία διαρκείας ήταν η έντονη συζήτηση για την εγκατάσταση αιολικών σταθμών στα βουνά της Ελλάδας. Η διάσχιση, η οποία έγινε υπό την αιγίδα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας και Αναρρίχησης, συνδυάστηκε με μια προσπάθεια ενημέρωσης των κατοίκων των περιοχών από τις οποίες περάσαμε σχετικά με τα σχέδια αυτά, που θα μεταβάλουν ανεπανόρθωτα τη μορφολογία των ορεινών όγκων. 

Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες εκπλήξεις που συναντήσατε στη διαδρομή;

Από τις πιο ευχάριστες ήταν η υποδοχή του κόσμου στα περισσότερα μέρη, ακόμα και εκεί όπου δεν γνώριζαν για την άφιξή μας. Οι άνθρωποι μας φιλοξένησαν στα σπίτια τους, μας προσέφεραν φαγητό, βοήθησαν στις εκδηλώσεις ενημέρωσης. Υπήρξαν βέβαια και περιπτώσεις που κάλεσαν την αστυνομία να μας απομακρύνει από το χωριό, αλλά αυτές ήταν μεμονωμένες. Ευχάριστη ήταν και η έκπληξη των συνοδοιπόρων που βρήκαμε στη διαδρομή μας. Σχεδόν εκατό μέλη από τοπικούς ορειβατικούς συλλόγους περπάτησαν μαζί μας για μικρότερα ή μεγαλύτερα διαστήματα. 

Ποια φυσικά τοπία ξεχωρίζουν κατά μήκος της διαδρομής που διανύσατε; 

Το περιβάλλον αλλάζει δραστικά όσο προχωράς προς τα βόρεια. Η Πελοπόννησος είναι πιο γυμνή και βραχώδης, ενώ από τη Ναύπακτο και πάνω τα τοπία χαρακτηρίζονται από περισσότερα δάση και ποτάμια. Η πρώτη περιοχή που θα ξεχώριζα –τόσο σε ομορφιά όσο και σε αριθμό διαδρομών– είναι η Ήπειρος, ιδιαίτερα τα Τζουμέρκα, και τα  Άγραφα. Οι περιοχές αυτές μάλιστα έχουν δραστήριους τοπικούς συλλόγους, που έχουν αναδείξει τα μονοπάτια τους και φροντίζουν εθελοντικά για τη σηματοδότηση και τον καθαρισμό τους. 

Πώς βλέπετε τη γενικότερη αύξηση του ενδιαφέροντος του κοινού για την πεζοπορία;

Νομίζω πως πρόκειται για ένα από τα καλά που προέκυψαν μέσα από την καραντίνα. Την περίοδο που κλειστήκαμε στα σπίτια μας με δικαίωμα ελάχιστων ωρών εξόδου από αυτά, πολλοί άνθρωποι ανακάλυψαν το περπάτημα – έστω και μέσα στην πόλη. Ο κόσμος λαχταρά να περπατήσει ήπιες διαδρομές στη φύση και κάποιοι δοκιμάζουν και την ορειβασία, με δυσκολότερες διαδρομές και μεγαλύτερα υψόμετρα. Νομίζω ότι αυτή η τάση θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια. Σημαντικό είναι, ωστόσο, να μεταδώσουμε σωστή παιδεία στο κοινό αυτό. Μερικοί δυστυχώς μεταφέρουν τις συνήθειες της αστικής ζωής στη φύση, αφήνοντας πίσω τους σκουπίδια ή και γκράφιτι. Είναι ειρωνικό το ότι, ενώ όλοι είμαστε διατεθειμένοι να κουβαλήσουμε ένα μπουκάλι νερό για να το πιούμε, λιγότεροι μπαίνουν στον κόπο να πάρουν μαζί τους το άδειο μπουκάλι. 

Τι σημαίνει για σας το περπάτημα στη φύση;

Είναι σαν να ξαναγεννιέσαι. Η μαγεία του φυσικού τοπίου σε απορροφά και ξεχνάς όλες τις σκοτούρες της εβδομάδας. Είναι οπωσδήποτε ένα είδος ψυχοθεραπείας. Η άσκηση στη φύση βοηθά το μυαλό σου να αδειάσει από τα προβλήματα. 

// Ο Γιάννης Δημητράκης ασχολείται με την ορειβασία εδώ και τριάντα χρόνια, εκ των οποίων τα είκοσι ως μέλος του Πεζοπορικού Ομίλου Αθηνών (ΠΟΑ). Έχει ανέβει σχεδόν σε όλα τα ελληνικά βουνά και σε πολλές κορυφές των Άλπεων και έχει συμμετάσχει σε πολυήμερες διασχίσεις στα Ιμαλάια, στις Άνδεις και στα Πυρηναία. Φέτος, εξελέγη πρόεδρος του ΠΟΑ, με βασικές του προτεραιότητες να διατηρήσει ο σύλλογος το υψηλό του επίπεδο, προσελκύοντας νέο κοινό μέσα από ενδιαφέρουσες εξορμήσεις αλλά και με εκπαίδευση γύρω από τις δραστηριότητες της αναρρίχησης και της ορειβασίας. Κοινό ζητούμενο μέσα από όλες αυτές τις δράσεις αποτελεί η προστασία της φύσης. To περασμένο καλοκαίρι περπάτησε επί 54 μέρες από την Καρδαμύλη μέχρι τη Φλώρινα και μοιράζεται μαζί μας όσα ξεχώρισε σε αυτή τη διαδρομή.

Κείμενο: Ισαβέλλα Ζαμπετάκη

29.09.2021 • 17:54