Βαρέθηκα πια θανάσιμα να βλέπω τους ΣΥΡΙΖΑίους να αντιγράφουν το παλιό Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ και να πιστεύουν ότι έτσι θα κάνουν καριέρα.
Τι μ’ έπιασε, θα αναρωτηθείτε. Ε μα πώς;
Ως τώρα έβλεπα τον Τσίπρα να προσπαθεί να μεταμορφωθεί σε Ανδρέα, την Κουμουνδούρου σε παλιά Χαριλάου Τρικούπη, αλλά να βλέπω και τον Κούλογλου να θέλει να γίνει Μελίνα... πάει πολύ βρε αδερφέ.
Για το άρθρο του Στέλιου γράφω, το «Πρόεδρε, μήπως δεν αρέσουμε;» στο οποίο αναφέρθηκαν χθες τόσοι αρθρογράφοι του Liberal, που αποτελεί αντιγραφή της παλιάς φράσης της Μελίνας από τη δεκαετία του ’90 «δεν αρέσουμε πια Πρόεδρε». Όχι, δεν εννοώ ότι ο Κούλογλου δεν είχε δικαίωμα να χρησιμοποιήσει την φράση, ούτε ότι την χρησιμοποίησε δίχως σεβασμό στην εκπληκτική γυναίκα που την πρωτοείπε. Κανένα τέτοιο θέμα δεν έχω, ούτε στο παρόν σημείωμα σκοπεύω να ασχοληθώ με την ουσία του κειμένου του ευρωβουλευτή.
Εμένα άλλο μ’ ενοχλεί. Αυτή μανιέρα της ιστορικής αντιγραφής που την έχουν κάνει επιστήμη. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να παραστήσει το ΠΑΣΟΚ, ο Τσίπρας τον Ανδρέα, τα ΣΥΡΙΖΑϊκά στελεχάκια προσπαθούν να εμφανιστούν σαν την παλιά τρόικα του Εκτελεστικού Γραφείου, οι εισηγήσεις τους αντιγράφουν τις παλιές αποφάσεις των Κεντρικών Επιτροπών του ΠΑΣΟΚ, οι ομιλίες τους είναι copy paste των ομιλιών του Παπανδρέου και πάει λέγοντας.
Ε τώρα πια, άρχισαν να αντιγράφουν και τις φράσεις κριτικής ή εσωκομματικής αντιπολίτευσης εκείνης της περιόδου; Ως που θα φτάσουν δηλαδή; Κάτι πρωτότυπο δεν μπορούν να γεννήσουν; Γιατί ο Στέλιος, όταν ένιωσε την ανάγκη να πει δυο λόγια στον αρχηγό του, δεν βρήκε άλλο τρόπο να τα εκστομίσει παρά μόνο χρησιμοποιώντας μια πικρή φράση της Μελίνας; Τόσο πολύ έχουν εθιστεί στην ιστορική αντιγραφή, διάολε;
Εντάξει, δικαιούνται. Στην πολιτική, στα συνθήματα, στις αναλύσεις και στις διαπιστώσεις δεν υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα.
Για το άρθρο του Στέλιου γράφω, το «Πρόεδρε, μήπως δεν αρέσουμε;» στο οποίο αναφέρθηκαν χθες τόσοι αρθρογράφοι του Liberal, που αποτελεί αντιγραφή της παλιάς φράσης της Μελίνας από τη δεκαετία του ’90 «δεν αρέσουμε πια Πρόεδρε». Όχι, δεν εννοώ ότι ο Κούλογλου δεν είχε δικαίωμα να χρησιμοποιήσει την φράση, ούτε ότι την χρησιμοποίησε δίχως σεβασμό στην εκπληκτική γυναίκα που την πρωτοείπε. Κανένα τέτοιο θέμα δεν έχω, ούτε στο παρόν σημείωμα σκοπεύω να ασχοληθώ με την ουσία του κειμένου του ευρωβουλευτή.
Εμένα άλλο μ’ ενοχλεί. Αυτή μανιέρα της ιστορικής αντιγραφής που την έχουν κάνει επιστήμη. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να παραστήσει το ΠΑΣΟΚ, ο Τσίπρας τον Ανδρέα, τα ΣΥΡΙΖΑϊκά στελεχάκια προσπαθούν να εμφανιστούν σαν την παλιά τρόικα του Εκτελεστικού Γραφείου, οι εισηγήσεις τους αντιγράφουν τις παλιές αποφάσεις των Κεντρικών Επιτροπών του ΠΑΣΟΚ, οι ομιλίες τους είναι copy paste των ομιλιών του Παπανδρέου και πάει λέγοντας.
Ε τώρα πια, άρχισαν να αντιγράφουν και τις φράσεις κριτικής ή εσωκομματικής αντιπολίτευσης εκείνης της περιόδου; Ως που θα φτάσουν δηλαδή; Κάτι πρωτότυπο δεν μπορούν να γεννήσουν; Γιατί ο Στέλιος, όταν ένιωσε την ανάγκη να πει δυο λόγια στον αρχηγό του, δεν βρήκε άλλο τρόπο να τα εκστομίσει παρά μόνο χρησιμοποιώντας μια πικρή φράση της Μελίνας; Τόσο πολύ έχουν εθιστεί στην ιστορική αντιγραφή, διάολε;
Εντάξει, δικαιούνται. Στην πολιτική, στα συνθήματα, στις αναλύσεις και στις διαπιστώσεις δεν υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα.
Απλώς είναι να αναρωτιέται κανείς αν ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι ικανός να παράξει έστω και μια δική του ιδέα, έστω και μια δική του φράση, έστω και μια δική του ανάλυση.
Τι διάολο, όλα από το Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ θα τα ξεπατικώσουν; Μέχρι κεραίας, μέχρι συλλαβής;
Κρίνονται, θα πείτε. Εντάξει, κρίνονται και διαρκώς βρίσκονται λιποβαρείς. Αλλά είναι να απορεί κανείς.
Κρίνονται, θα πείτε. Εντάξει, κρίνονται και διαρκώς βρίσκονται λιποβαρείς. Αλλά είναι να απορεί κανείς.
Τόσο πολύ στέρεψαν σε τόσο λίγο διάστημα; Δεν είναι εκπληκτικό;
Και πιστεύουν ότι θα δουν προκοπή έτσι;
Και πιστεύουν ότι θα δουν προκοπή έτσι;
Για σου Δημητρακη,παλι στενοχωρημενο σε βλεπω.Δεν σε παιζουν,γουτσου γουτσου.
ΑπάντησηΔιαγραφή