Η ψόφια κατσίκα του γείτονα

Όταν ο Τσαρούχης έλεγε ότι «στην Ελλάδα η επιτυχία είναι ποινικό αδίκημα» κάτι είχε καταλάβει.
Κι επειδή η Ελλάδα συνέχισε να επιβιώνει ως Σοβιετία και μετά την κατάρρευση της original Σοβιετίας, ζούμε ξανά αυτό τον ελληνικό Σοβιετισμό σε νοοτροπία στην περίπτωση του Τσιτσιπά και της Σάκκαρη.
Τα δυο παιδιά είναι de facto κατηγορούμενοι στην ελληνική πλέμπα, ανεξαρτήτως... αποτελεσμάτων, επιτυχιών και αποτυχιών. Διευκρινίζω ότι το κείμενο γράφτηκε πριν το χθεσινό τελικό.
Η Ελλάδα δεν θα γίνει ποτέ κανονική χώρα που προκόβει, αν οι Έλληνες δεν πάψουν να μισούν εκείνους που πετυχαίνουν στην ζωή τους.
Αν ο μέσος Έλληνας δεν αναγνωρίζει όχι την ανωτερότητα του άλλου στο δικό του στίβο (που κι αυτό είναι βασικό) αλλά την ανωτερότητα του άλλου στον μεγαλύτερο κοινωνικό στίβο στον οποίο ζούμε όλοι μαζί, τότε καμιά μακροπρόθεσμη ανάταση δεν πρόκειται να βιώσουμε ως λαός και χώρα.

Δεν ξέρω ποια εντύπωση έχετε εσείς για την αντιμετώπιση του Τσιτσιπά και της Σάκκαρη από την ελληνική κοινωνία, η δική μου εντύπωση όμως είναι ότι ο υπόγειος φθόνος υπερκαλύπτει εν τέλει κάθε άλλο συναίσθημα.
Ακόμα κι όταν μπροστά στην τηλεόραση όλοι οι συνέλληνες πανηγυρίζουν για κάθε κερδισμένο πόντο τους, το βράδυ που καταλαγιάζουν τα πράγματα αναβλύζει στην κουβέντα τους το δηλητήριο.
Εκείνος βγάζει πολλά λεφτά (εγώ όχι). 

Εκείνος ζει στο Μονακό (εγώ στους Αμπελόκηπους). 

Εκείνος έχει ακριβό αμάξι (εγώ μια σακαράκα). 

Εκείνη είναι όμορφη (εγώ βλέπομαι και δε βλέπομαι).
Εκείνη έχει λεφτά (εγώ ψωνίζω απ’ τα καλάθια.) 

Εκείνη είναι με τον γιο του Μητσοτάκη (εγώ με τον Μήτσο). 

Εκείνοι είναι διάσημοι (εμείς είμαστε άγνωστοι και στην πολυκατοικία μας.) 

Εκείνοι γυρίζουν τον κόσμο (εμείς ούτε ως την Κύθνο δεν πάμε.)
Ατέλειωτος ο κατάλογος της ελληνικής μεμψιμοιρίας. 

Αρχίζει με την κυριαρχία στο βάθος του μυαλού μας του ανόητου «εγώ είμαι άτυχος, εκείνοι τυχεροί», που εδράζεται σε μια αστήρικτη πεποίθηση «κι εμένα θα μου άξιζαν τα ίδια μ’ αυτούς αλλά κάτι έγινε και τα 'χασα», για να καταλήξει εντέλει είτε στο ανομολόγητο «να τα χάσουν για να δουν» ή στο ιδεολογικοποιημένο αριστερόστροφο «φέρτε τα λεφτά ρε, όλοι πρέπει να έχουν τα ίδια».

Τα 'χουμε ζήσει αυτά και απ' ότι βλέπω θα τα ξαναζήσουμε. Διότι το παλιό και χιλιοειπωμένο «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» ζει και βασιλεύει σ' αυτό τον τόπο.
Ο επιτυχημένος είναι ένοχος κι ας έκανε τα λεφτά μόνος του κι ας κέρδισε την δόξα με το σπαθί του κι ας πέτυχε την αναγνώριση με τον κόπο του. Δεν μας νοιάζει ή τουλάχιστον τους περισσότερους από μας. Και τόσες δεκαετίες γκρίνιας και κακομοιριάς, δεν έχουμε ακόμα καταλάβει ένα πράγμα.
Αν αποκτήσω κι εγώ μια κατσίκα αυξάνεται ο πλούτος όλων μας. Αν ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα χάνεται το ζωικό κεφάλαιο όλης της γειτονιάς και καταλήγουμε να διαμοιράζουμε την φτώχεια. Κι όταν μοιράζεται η φτώχεια, ο σκοτωμός των δυο γειτόνων πλησιάζει επικίνδυνα.

Δημήτρης Καμπουράκης