Από σήμερα η οικονομία κάνει ένα ακόμη βήμα προς το άνοιγμά της, προς τη δική της ανάσταση.
Αρχίζουμε να αποτινάζουμε την καταχνιά που μας είχε σκεπάσει, που μας είχε κλειδαμπαρώσει εξωτερικά και εσωτερικά.
Θα είμαστε ακόμη με μάσκες και υγειονομικές αποστάσεις, θα είμαστε με μειωμένο νυχτερινό χρόνο διασκέδασης, χωρίς μουσική... ακόμη, αλλά έτσι όπως έπιασε η ιαματική Άνοιξη θα ξαναβρούμε τη μεσογειακή μας κοινωνικότητα, τη χαρά του συνανήκειν, ανάμεσα σε φίλους, συνεργάτες, γνωστούς.
Η χώρα πέρασε τη δική της ζοφερή και μακρόσυρτη «μεγάλη βδομάδα». Και αυτή δεν άρχισε πριν ένα χρόνο όπως στον υπόλοιπο πλανήτη, από τότε δηλαδή που η παράξενη αρρώστια άρχισε να θερίζει ζωές.
Ο σταυρός του ελληνικού μαρτυρίου είναι υπερδεκαετής. Ξεκίνησε με τη χρεοκοπία. Τότε που άρχισαν να ξεθεμελιώνονται δουλειές, να φυραίνουν τα εισοδήματα, να φτηναίνουν τα εργατικά χέρια, να εξαπλώνεται η ανεργία, να θαμπώνουν τα όνειρα της νέας γενιάς, τμήμα της οποίας πήρε των ομματιών της, και πήγε να στεριώσει σε άλλα μέρη.
Τώρα ξεκινά να αχνοφέγγει η ελπίδα μια νέας αρχής. Το επιδημιολογικό φορτίο με μικρά βήματα υποχωρεί, ενώ οι εμβολιασμοί προχωρούν με καλπασμό. Η ζωή αποκαθίσταται έστω και με όρους. Για την κυβέρνηση η ώρα αυτή μπορεί να είναι ανακουφιστική, αλλά δεν είναι γιορτινή, όπως είναι για μας τους υπόλοιπους. Έχει τη βαριά ευθύνη του μέλλοντος της χώρας.
Ο δρόμος της είναι ολάνοιχτος. Δεν είναι μόνο που απολαμβάνει της λαϊκής εμπιστοσύνης. Είναι που χαίρει και της πρωτοφανούς μεταπολιτευτικά ευτυχίας να έχει απέναντί της μια λειψή, προγραμματικά και δημοσκοπικά αντιπολίτευση, η οποία θα προβάλει μεν προσκόμματα αλλά δεν θα μπορεί να της ορθώσει ουσιαστικά εμπόδια.
Τα μικρά ποσοστά που λαμβάνει η αξιωματική αντιπολίτευση, είναι ο δείκτης της σπαταλημένης αξιοπιστίας της. Όσο για το πεζοδρόμιο με το οποίο απειλεί, θαρρούμε ότι ως πολιτικό εργαλείο το αχρήστευσε η ίδια με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Ως εντολοδόχος της -μη ορθολογικής- λαϊκής οργής, τη μετέτρεψε σε υποταγή και έστειλε τον κόσμο σπίτι του.
Δεν είναι τυχαίο που όλο αυτόν τον καιρό αποστερημένη από κοινωνικούς εταίρους και από λαϊκή συμμετοχή, συμμάχησε με το φαν κλαμπ Κουφοντίνα, ενώ επιστράτευσε μέλη της παρηκμασμένης πασοκικής κρατικο-συνδικαλιστικής ελίτ, για να αντιπαρατεθεί στο εργατικό νομοσχέδιο.
Πακτωλός
Οι Ευρωπαίοι, που μας «πάτησαν με την μπότα τους» (γιατί δεν μας έδιναν κι άλλα δανεικά και αγύριστα), θα μας χαρίσουν ξανά έναν πακτωλό χρημάτων, τον οποίο πάλι δεν μας χρωστάνε.
Και αυτό είναι αναντίρρητο, άσχετα με τις υπόλοιπες υποκειμενικές ερμηνείες για τον λόγο που το κάνουν, και άσχετα με τις όποιες ενστάσεις έχουμε, ο καθείς τις δικές του, για την πολιτική και διοικητική λειτουργία της Ευρώπης.
Ενδεικτικά, και μόνο από το Ταμείο Ανάπτυξης η χώρα θα λάβει δώρο 43, 5 δισ. εκ των οποίων καθαρά τα 33,5 δισ. Με ΕΣΠΑ και αγροτικές κατανομές θα περάσουν τα 70 δισ.
Για να είναι κατανοητή η χαριστικότητα προς τη χώρα μας, το συνολικό ποσό των 43 δισ. αντιστοιχεί το 5,8% των 750 δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης, τη στιγμή που η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΑΕΠ της ΕΕ ανέρχεται μόνο στο 1,3%.
Μόνο που για να δοθούν τα χρήματα, απαιτείται από τις χώρες να υποβάλλουν επεξεργασμένα λεπτομερώς αναπτυξιακά προγράμματα.
Το ελληνικό με βάση την εργασία της επιτροπής Πισσαρίδη, έγινε ευμενώς δεκτό από την Κομισιόν, αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση το καταγγέλλει ως νεοφιλελεύθερο, αφού έτσι χρίζει και τον νομπελίστα οικονομολόγο.
Οι προϋποθέσεις για τη ροή των χρημάτων είναι ανελαστικές, και διέπονται υπό τον όρο «take it or leave it». Η μοναδική εναλλακτική του ΣΥΡΙΖΑ για να εμποδίσει να εγκατασταθεί στην Ελλάδα ο τρισκατάρατος νεοφιλελευθερισμός, είναι να απαιτήσει από την κυβέρνηση… να μην πάρει τα χρήματα (και θα τον κυνηγήσουν μέχρι και οι δικοί του).
Πρόσκαιρα η χώρα θα ζήσει τα απόνερα της πανδημίας, που μπορεί στον κυματισμό τους να συμπαρασύρουν και άλλο κόσμο στην απόγνωση της ανεργίας.
Η μακροπρόθεσμη προοπτική όμως εμφανίζεται «ρόδινη», εφόσον τα χρήματα απορροφηθούν, κάτι που δεν είναι αυτονόητο. Για να είναι ευοίωνο το μέλλον δεν αρκούν οι εύφημες μνείες στα προγράμματα, αλλά θα απαιτηθεί η εργώδης προσπάθεια των υπουργών.
Η βασική δοκιμασία της κυβέρνησης τώρα αρχίζει. Ο κορονοϊός ήταν ένα πλανητικό τεστ ικανότητας των κρατών, των υγειονομικών συστημάτων και των κυβερνήσεων.
Χώρες με αρτιότερη οργάνωση και πολύ πιο σύγχρονες υποδομές από τη δική μας, τα πήγαν χειρότερα. Αυτό λειτούργησε επιδοκιμαστικά για την κυβέρνηση αλλά αποτέλεσε και το άλλοθί της.
Στην αξιοποίηση του ταμείου θα είναι μόνη. Και δεν θα έχει άλλοθι.
Θα είμαστε ακόμη με μάσκες και υγειονομικές αποστάσεις, θα είμαστε με μειωμένο νυχτερινό χρόνο διασκέδασης, χωρίς μουσική... ακόμη, αλλά έτσι όπως έπιασε η ιαματική Άνοιξη θα ξαναβρούμε τη μεσογειακή μας κοινωνικότητα, τη χαρά του συνανήκειν, ανάμεσα σε φίλους, συνεργάτες, γνωστούς.
Η χώρα πέρασε τη δική της ζοφερή και μακρόσυρτη «μεγάλη βδομάδα». Και αυτή δεν άρχισε πριν ένα χρόνο όπως στον υπόλοιπο πλανήτη, από τότε δηλαδή που η παράξενη αρρώστια άρχισε να θερίζει ζωές.
Ο σταυρός του ελληνικού μαρτυρίου είναι υπερδεκαετής. Ξεκίνησε με τη χρεοκοπία. Τότε που άρχισαν να ξεθεμελιώνονται δουλειές, να φυραίνουν τα εισοδήματα, να φτηναίνουν τα εργατικά χέρια, να εξαπλώνεται η ανεργία, να θαμπώνουν τα όνειρα της νέας γενιάς, τμήμα της οποίας πήρε των ομματιών της, και πήγε να στεριώσει σε άλλα μέρη.
Τώρα ξεκινά να αχνοφέγγει η ελπίδα μια νέας αρχής. Το επιδημιολογικό φορτίο με μικρά βήματα υποχωρεί, ενώ οι εμβολιασμοί προχωρούν με καλπασμό. Η ζωή αποκαθίσταται έστω και με όρους. Για την κυβέρνηση η ώρα αυτή μπορεί να είναι ανακουφιστική, αλλά δεν είναι γιορτινή, όπως είναι για μας τους υπόλοιπους. Έχει τη βαριά ευθύνη του μέλλοντος της χώρας.
Ο δρόμος της είναι ολάνοιχτος. Δεν είναι μόνο που απολαμβάνει της λαϊκής εμπιστοσύνης. Είναι που χαίρει και της πρωτοφανούς μεταπολιτευτικά ευτυχίας να έχει απέναντί της μια λειψή, προγραμματικά και δημοσκοπικά αντιπολίτευση, η οποία θα προβάλει μεν προσκόμματα αλλά δεν θα μπορεί να της ορθώσει ουσιαστικά εμπόδια.
Τα μικρά ποσοστά που λαμβάνει η αξιωματική αντιπολίτευση, είναι ο δείκτης της σπαταλημένης αξιοπιστίας της. Όσο για το πεζοδρόμιο με το οποίο απειλεί, θαρρούμε ότι ως πολιτικό εργαλείο το αχρήστευσε η ίδια με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Ως εντολοδόχος της -μη ορθολογικής- λαϊκής οργής, τη μετέτρεψε σε υποταγή και έστειλε τον κόσμο σπίτι του.
Δεν είναι τυχαίο που όλο αυτόν τον καιρό αποστερημένη από κοινωνικούς εταίρους και από λαϊκή συμμετοχή, συμμάχησε με το φαν κλαμπ Κουφοντίνα, ενώ επιστράτευσε μέλη της παρηκμασμένης πασοκικής κρατικο-συνδικαλιστικής ελίτ, για να αντιπαρατεθεί στο εργατικό νομοσχέδιο.
Πακτωλός
Οι Ευρωπαίοι, που μας «πάτησαν με την μπότα τους» (γιατί δεν μας έδιναν κι άλλα δανεικά και αγύριστα), θα μας χαρίσουν ξανά έναν πακτωλό χρημάτων, τον οποίο πάλι δεν μας χρωστάνε.
Και αυτό είναι αναντίρρητο, άσχετα με τις υπόλοιπες υποκειμενικές ερμηνείες για τον λόγο που το κάνουν, και άσχετα με τις όποιες ενστάσεις έχουμε, ο καθείς τις δικές του, για την πολιτική και διοικητική λειτουργία της Ευρώπης.
Ενδεικτικά, και μόνο από το Ταμείο Ανάπτυξης η χώρα θα λάβει δώρο 43, 5 δισ. εκ των οποίων καθαρά τα 33,5 δισ. Με ΕΣΠΑ και αγροτικές κατανομές θα περάσουν τα 70 δισ.
Για να είναι κατανοητή η χαριστικότητα προς τη χώρα μας, το συνολικό ποσό των 43 δισ. αντιστοιχεί το 5,8% των 750 δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης, τη στιγμή που η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΑΕΠ της ΕΕ ανέρχεται μόνο στο 1,3%.
Μόνο που για να δοθούν τα χρήματα, απαιτείται από τις χώρες να υποβάλλουν επεξεργασμένα λεπτομερώς αναπτυξιακά προγράμματα.
Το ελληνικό με βάση την εργασία της επιτροπής Πισσαρίδη, έγινε ευμενώς δεκτό από την Κομισιόν, αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση το καταγγέλλει ως νεοφιλελεύθερο, αφού έτσι χρίζει και τον νομπελίστα οικονομολόγο.
Οι προϋποθέσεις για τη ροή των χρημάτων είναι ανελαστικές, και διέπονται υπό τον όρο «take it or leave it». Η μοναδική εναλλακτική του ΣΥΡΙΖΑ για να εμποδίσει να εγκατασταθεί στην Ελλάδα ο τρισκατάρατος νεοφιλελευθερισμός, είναι να απαιτήσει από την κυβέρνηση… να μην πάρει τα χρήματα (και θα τον κυνηγήσουν μέχρι και οι δικοί του).
Πρόσκαιρα η χώρα θα ζήσει τα απόνερα της πανδημίας, που μπορεί στον κυματισμό τους να συμπαρασύρουν και άλλο κόσμο στην απόγνωση της ανεργίας.
Η μακροπρόθεσμη προοπτική όμως εμφανίζεται «ρόδινη», εφόσον τα χρήματα απορροφηθούν, κάτι που δεν είναι αυτονόητο. Για να είναι ευοίωνο το μέλλον δεν αρκούν οι εύφημες μνείες στα προγράμματα, αλλά θα απαιτηθεί η εργώδης προσπάθεια των υπουργών.
Η βασική δοκιμασία της κυβέρνησης τώρα αρχίζει. Ο κορονοϊός ήταν ένα πλανητικό τεστ ικανότητας των κρατών, των υγειονομικών συστημάτων και των κυβερνήσεων.
Χώρες με αρτιότερη οργάνωση και πολύ πιο σύγχρονες υποδομές από τη δική μας, τα πήγαν χειρότερα. Αυτό λειτούργησε επιδοκιμαστικά για την κυβέρνηση αλλά αποτέλεσε και το άλλοθί της.
Στην αξιοποίηση του ταμείου θα είναι μόνη. Και δεν θα έχει άλλοθι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου