Σαν τον μαραθωνοδρόμο που είναι ένα χιλιόμετρο πίσω από τον προπορευόμενο και μόλις καταφέρει να τα κάνει οκτακόσια αρχίζει να πιστεύει ότι αναπνέει στον σβέρκο του.
Μεγάλη υπόθεση στην ζωή και στην πολιτική η αισιοδοξία. Αρκεί να μην παγιώνει εντός μας λάθος πεποιθήσεις, που μετά από έναν μήνα θα μας βγουν ξινές, διπλά και τρίδιπλα...
Διότι μεταξύ μας, αυτή η εξωπραγματική διαφορά των 18 και 20 μονάδων, τους είχε βολέψει και τους δυο.
Διότι μεταξύ μας, αυτή η εξωπραγματική διαφορά των 18 και 20 μονάδων, τους είχε βολέψει και τους δυο.
Η μεν κυβέρνηση θεωρούσε πως όποια σαχλαμάρα κι αν έκανε θα συνέχιζε να είναι καβάλα στο άλογο, ο δε ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε τόσο βέβαιη και την επόμενη ήττα του που δεν ένιωθε καμιά ουσιαστική ανάγκη να σκεφτεί και να φερθεί ως πραγματικά μεγάλο κόμμα εξουσίας.
Ένας υπουργός που η κυβέρνηση του έχει τη νίκη στο τσεπάκι, ούτε να πιεστεί ιδιαίτερα έχει λόγο, ούτε να δώσει σημασία στα αιτήματα εκείνου ή του άλλου κλάδου. Όταν το άλλον τον έχεις δεμένο, τον αφήνεις και τρεις μέρες ατάιστο αν βαριέσαι. Δεν θα φύγει.
Κι όταν ως αντιπολίτευση ξέρεις ότι η κρίσιμη μάχη δεν θα ναι το 2022-23 (αυτή την έχεις χαμένη) αλλά το 2026-27, ούτε η εικόνα σου σε κόφτει, ούτε έχεις καμιά καούρα να προσαρμοστείς με τις ανάγκες των καιρών σου και να προσεγγίσεις με ρεαλισμό κοινωνικά στρώματα που δεν πολυταιριάζουν με την προγονική σου φυσιογνωμία. Κατά κάποιο τρόπο, η βεβαιότητα της αντιπολίτευσης τροφοδοτεί τον εύκολο αριστερισμό και την ακαμψία των πολιτικών θέσεων.
Κάποιοι θα πουν ότι η μείωση της διαφοράς θα πείσει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι η αντιπολιτευτική εξαλλοσύνη αποδίδει, οπότε θα συνεχίσει στο ίδιο και χειρότερο μοτίβο το επόμενο διάστημα. Υπάρχει κι αυτό το ενδεχόμενο, αν όμως διαβάσουν έτσι τα δεδομένα τότε θα ξαναδούν τη διαφορά να μεγαλώνει. Διότι άλλο είναι να υψώνεις το λάβαρο της εξέγερσης με τον κόσμο κλεισμένο και μπαϊλντισμένο κι άλλο να το κάνεις όταν τα πράγματα εξομαλυνθούν.
Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι διαφορές 20 μονάδων δεν γίνεται να είναι μόνιμες και ακούνητες μέσα σ’ ένα δημοκρατικό καθεστώς και ειδικά μέσα σε συνθήκες πολύπλευρης κρίσης που (αν και εξωγενής) είναι λογικό να παράγει δυσαρεστημένους.
Κι όταν ως αντιπολίτευση ξέρεις ότι η κρίσιμη μάχη δεν θα ναι το 2022-23 (αυτή την έχεις χαμένη) αλλά το 2026-27, ούτε η εικόνα σου σε κόφτει, ούτε έχεις καμιά καούρα να προσαρμοστείς με τις ανάγκες των καιρών σου και να προσεγγίσεις με ρεαλισμό κοινωνικά στρώματα που δεν πολυταιριάζουν με την προγονική σου φυσιογνωμία. Κατά κάποιο τρόπο, η βεβαιότητα της αντιπολίτευσης τροφοδοτεί τον εύκολο αριστερισμό και την ακαμψία των πολιτικών θέσεων.
Κάποιοι θα πουν ότι η μείωση της διαφοράς θα πείσει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι η αντιπολιτευτική εξαλλοσύνη αποδίδει, οπότε θα συνεχίσει στο ίδιο και χειρότερο μοτίβο το επόμενο διάστημα. Υπάρχει κι αυτό το ενδεχόμενο, αν όμως διαβάσουν έτσι τα δεδομένα τότε θα ξαναδούν τη διαφορά να μεγαλώνει. Διότι άλλο είναι να υψώνεις το λάβαρο της εξέγερσης με τον κόσμο κλεισμένο και μπαϊλντισμένο κι άλλο να το κάνεις όταν τα πράγματα εξομαλυνθούν.
Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι διαφορές 20 μονάδων δεν γίνεται να είναι μόνιμες και ακούνητες μέσα σ’ ένα δημοκρατικό καθεστώς και ειδικά μέσα σε συνθήκες πολύπλευρης κρίσης που (αν και εξωγενής) είναι λογικό να παράγει δυσαρεστημένους.
Κοντολογίς, οι ΣΥΡΙΖΑίοι μπορεί να βαυκαλιστούν ότι μπήκαν σε τροχιά εξουσίας και να πάρουν είτε τον δρόμο της σύνεσης είτε της χειρότερης εξαλλοσύνης, η κυβέρνηση όμως δεν έχει κανέναν λόγο να νιώθει πολιτικά συμπιεσμένη. Σε μεγαλύτερη εγρήγορση ναι, σε περισσότερη προσοχή επιλογών ασφαλώς, αλλά δώδεκα μονάδες είναι παλικάρια, δεν είναι μία ή δύο, πόσο μάλλον μείον μία ή δυο.
Δημητρακη,οταν μεσα σε πολυ τριαντα μερες,πρεπει να περασεις το εργατικο νομοσχεδιο,οπου καταλυονται τα παντα,οχι συμπιεσμενη κυβερνηση αλλα αυγο βραστο στο κωλο.Δεν συζηταω για Β.Μακεδονια,ο Αντωνης κι η ψυχη σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή