Τι είναι αυτό τώρα; Η φοβική δημοκρατία; Η έντρομη κοινωνία; Το ανίσχυρο κράτος; Ο πολίτης που θέλει την «ησυχία» του;
Αφήνω κατά μέρος τους Δρίτσες και τους Μπαλάφες με τις μπαλαφάρες τους, το ζήτημα είναι πολύ πιο σοβαρό από τέτοιες ασυναρτησίες και πολιτικά αυτοκτονικές δηλώσεις. Εδώ μας επιβάλλεται ένας θεσμικός... εξευτελισμός.
Συγνώμη, για μεταφέρετε σε μικρότερη κλίμακα τη λογική που διαπνέει τον συλλογισμό «κάντε το αλλιώς θα καεί η Αθήνα», για να δούμε που φτάνουμε. Μεταφέρετε το στην οικογένεια, ας πούμε: «Κάνε αυτό που θέλω, αλλιώς θα σε δείρω.» Στη γειτονιά επίσης: «Πληρώστε τη συμμορία του πάρκου, αλλιώς θα σπάσουμε τα αμάξια και τα σπίτια σας.» Απαράδεκτο, σωστά; Και τότε γιατί είναι παραδεκτό σε επίπεδο πρωτεύουσας ή χώρας; Γιατί είναι αυτονόητο να κλείνουμε στη φυλακή όποιον δέρνει τη γυναίκα του, αλλά θεωρούμε λογικό να υποχωρούμε σ’ αυτόν που απειλεί να κάψει την πόλη μας;
Το ξέρω το επιχείρημα τους. Οι τύποι κάνουν πολιτικό αγώνα, οπότε δεν νοείται να τους βάζουμε στην ίδια μοίρα ούτε με τον μεθυσμένο που γυρίζει σπίτι και δέρνει τα παιδιά του, ούτε με τη συμμορία που πουλάει προστασία στα μαγαζιά της πλατείας. Μπορεί η δράση τους να είναι πανομοιότυπη, όμως οι προθέσεις του διαφέρουν και ο σκοπός τους είναι ιερός. Οπότε είναι υποχρέωση των απειλούμενων να θεωρούν την απειλή εναντίον τους ως πολιτική πράξη που δεν αντιμετωπίζεται ούτε με επίκληση των νόμων, ούτε μ’ ένα τηλεφώνημα στην αστυνομία.
Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, αλλά έχουμε μπει όλοι μαζί σ’ ένα σπιράλ παραλογισμού. Πέντε χιλιάδες (αν είναι τόσοι) οπαδοί του Κουφοντίνα απειλούν ένα κράτος με πενήντα χιλιάδες αστυνομικούς και μια κοινωνία με δέκα εκατομμύρια νομοταγείς ανθρώπους. Η απειλή τους είναι κυνική. «Θα γίνει το δικό μας ή θα κάψουμε την Αθήνα», άντε και τη Θεσσαλονίκη. Και καθόμαστε όλοι οι υπόλοιποι και το κουβεντιάζουμε σαν δεδομένο, σαν λογικό, σαν αναπόφευκτο.
Εγώ ένα πράγμα λέω. Μπορεί η αντιμετώπιση του κράτους απέναντι στον ίδιο τον Κουφοντίνα να πάρει χίλιες μορφές. Μπορεί να είναι σκληρή, μαλακή, νομότυπη χωρίς εκτροπές, άτεγκτη, συγχωρητική, αδυσώπητη, επιεικής ή ό,τι άλλο. Αλλά για κανέναν λόγο δεν μπορεί να καθοριστεί από τις απειλές των 3.000 ή 5.000 Κουφοντινέων. Αυτά είναι ανεπίτρεπτα πράγματα. Η φοβική δημοκρατία δεν έχει μέλλον. Ούτε νομιμοποίηση από κανέναν.
Συγνώμη, για μεταφέρετε σε μικρότερη κλίμακα τη λογική που διαπνέει τον συλλογισμό «κάντε το αλλιώς θα καεί η Αθήνα», για να δούμε που φτάνουμε. Μεταφέρετε το στην οικογένεια, ας πούμε: «Κάνε αυτό που θέλω, αλλιώς θα σε δείρω.» Στη γειτονιά επίσης: «Πληρώστε τη συμμορία του πάρκου, αλλιώς θα σπάσουμε τα αμάξια και τα σπίτια σας.» Απαράδεκτο, σωστά; Και τότε γιατί είναι παραδεκτό σε επίπεδο πρωτεύουσας ή χώρας; Γιατί είναι αυτονόητο να κλείνουμε στη φυλακή όποιον δέρνει τη γυναίκα του, αλλά θεωρούμε λογικό να υποχωρούμε σ’ αυτόν που απειλεί να κάψει την πόλη μας;
Το ξέρω το επιχείρημα τους. Οι τύποι κάνουν πολιτικό αγώνα, οπότε δεν νοείται να τους βάζουμε στην ίδια μοίρα ούτε με τον μεθυσμένο που γυρίζει σπίτι και δέρνει τα παιδιά του, ούτε με τη συμμορία που πουλάει προστασία στα μαγαζιά της πλατείας. Μπορεί η δράση τους να είναι πανομοιότυπη, όμως οι προθέσεις του διαφέρουν και ο σκοπός τους είναι ιερός. Οπότε είναι υποχρέωση των απειλούμενων να θεωρούν την απειλή εναντίον τους ως πολιτική πράξη που δεν αντιμετωπίζεται ούτε με επίκληση των νόμων, ούτε μ’ ένα τηλεφώνημα στην αστυνομία.
Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, αλλά έχουμε μπει όλοι μαζί σ’ ένα σπιράλ παραλογισμού. Πέντε χιλιάδες (αν είναι τόσοι) οπαδοί του Κουφοντίνα απειλούν ένα κράτος με πενήντα χιλιάδες αστυνομικούς και μια κοινωνία με δέκα εκατομμύρια νομοταγείς ανθρώπους. Η απειλή τους είναι κυνική. «Θα γίνει το δικό μας ή θα κάψουμε την Αθήνα», άντε και τη Θεσσαλονίκη. Και καθόμαστε όλοι οι υπόλοιποι και το κουβεντιάζουμε σαν δεδομένο, σαν λογικό, σαν αναπόφευκτο.
Εγώ ένα πράγμα λέω. Μπορεί η αντιμετώπιση του κράτους απέναντι στον ίδιο τον Κουφοντίνα να πάρει χίλιες μορφές. Μπορεί να είναι σκληρή, μαλακή, νομότυπη χωρίς εκτροπές, άτεγκτη, συγχωρητική, αδυσώπητη, επιεικής ή ό,τι άλλο. Αλλά για κανέναν λόγο δεν μπορεί να καθοριστεί από τις απειλές των 3.000 ή 5.000 Κουφοντινέων. Αυτά είναι ανεπίτρεπτα πράγματα. Η φοβική δημοκρατία δεν έχει μέλλον. Ούτε νομιμοποίηση από κανέναν.
Δημητρακη,185.000 μαθητες απαψαν να σιτιζονται εξ αιτιας της τσουλας σου.Δεν σε νοιαζει,και το κανεις γαργαρα;Που ειναι η μαγκια σου,κοτα με λειρι;
ΑπάντησηΔιαγραφή