Καμιά φορά οι απλοϊκοί άνθρωποι μέσα από την αφαιρετικότητα της σκέψης τους και την αφέλεια του λόγου τους, ξεφουρνίζουν μεγάλες αλήθειες.
Ίσως διότι σκέφτονται δίχως περιπεπλεγμένες πολυπλοκότητες και περιγράφουν αυτό που θέλουν δίχως φιοριτούρες.
Λένε απλές και σταράτες κουβέντες, σαν την λύση που είχε προτείνει ο περιπτεράς μου για το μεταναστευτικό: Να σταλούν με το ζόρι δυο οικογένειες σε κάθε ελληνικό χωριό και να τελειώνουμε.
Έτερος απλός άνθρωπος που δεν έχει καμιά φιλοδοξία πολιτικού αναλυτή, μου έδωσε άλλη...
εκπληκτικής σαφήνειας απάντηση, όταν τον ρώτησα πως βλέπει τους τέσσερις μήνες πρωθυπουργίας του Κυριάκου. Η απάντηση του ήταν ένα μνημείο πολιτικής απλότητας:
«Κοίτα, απ’ ότι καταλαβαίνω, ο Μητσοτάκης είναι σκληρός δεξιός στο μεταναστευτικό και στους αναρχικούς, Πασόκος σ’ αυτά τα ενδιάμεσα με τους θεσμούς, τις παροχές και τα κοινωνικά δικαιώματα, ενώ στην οικονομία είναι νεοφιλελεύθερος. Αυτή την εικόνα μου δίνει.»
Κι όταν τον ρώτησα (γελώντας είναι αλήθεια) αν βλέπει αυτή την αλλόκοτη συνταγή να προκόβει, έκανε δεύτερη επίδειξη πολιτικής απλότητας:
«Κοίτα, μόνη της η άκρα δεξιά θα τα κάνει μούτι, σκέτο το ΠΑΣΟΚ θα μας κάνει δυο φορές πιο χάλια, ενώ αν μας κυβερνούσαν σκέτοι νεοφιλελεύθεροι κανείς δεν ξέρει που θα καταλήγαμε. Ενώ τώρα, αυτό το λίγο απ’ όλα, κάπου μπορεί να βγάλει.»
Δεν ξέρω αν άκουσε την ανάλυση αυτή από άλλον ή αν την σκέφτηκε μονάχος του, πάντως ομολογώ πως με εντυπωσίασε η περιγραφή του. Έχει γούστο, είπα μέσα μου, να σκέφτεται έτσι ο Κυριάκος κι όλοι εμείς να το ‘χουμε ρίξει στις βαθυστόχαστες αναλύσεις και στις παραμετρικές πολιτικές εξισώσεις. Οπότε ξαναγύρισα στον συνομιλητή μου και τον ρώτησα πως είναι δυνατόν να συμβαδίσουν αρμονικά η σκληρή δεξιά, η σοσιαλδημοκρατία και ο οικονομικός φιλελευθερισμός.
«Ξέρω γώ;» μου απάντησε με ειλικρίνεια.
«Κι αν πριν είκοσι χρόνια έλεγες σε κάποιον ότι μπορεί να συνδυαστεί μέσα σε μια χώρα πετυχημένα ο σκληρός κομμουνισμός με τον σκληρό καπιταλισμό, δεν θα σε περνούσε για τρελό;
Να όμως η σημερινή Κίνα, για δες την.
Οπότε τελικά όλα φαίνεται ότι συνδυάζονται αρκεί να βρεθεί η κατάλληλη δοσολογία. Αυτά τα «αποκλείεται» και τα «δεν γίνεται» μάλλον ανήκουν στους περασμένους αιώνες.»
Αναρωτιέμαι το λοιπόν:
Μήπως αντί για ακριβοπληρωμένες εταιρείες πολιτικής επικοινωνίας, θα ήταν καλύτερο για τα κόμματα να μαζεύουν παρέες από περιπτεράδες, μεροκαματιάρηδες και θυμόσοφους των πλατειών;
Πιο τσεκουράτα θα τους τα έλεγαν και πιο αποτελεσματική δουλειά θα έκαναν. Με πολύ λιγότερο χρήμα…
Του Δημήτρη Καμπουράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου