Ουδείς επιχαίρει με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να απορρίψει την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων των Σκοπίων στην ΕΕ (η Αλβανία είναι άλλη περίπτωση).
Ούτως ή άλλως η συμφωνία των Πρεσπών τελεί πλέον εν ισχύ, δεν αλλάζει, και ήδη παράγει αποτελέσματα με την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ.
Εκείνο που μπορεί να αλλάξει είναι η - μη - διάθεση υλοποίησης των προβλέψεών της εκ μέρους του γειτονικού κράτους, είτε στην περίπτωση που έρθουν άλλες δυνάμεις... στην εξουσία, (VMRO), είτε ακόμη και με την παρούσα κυβέρνηση, καθώς αυτή δεν θα έχει κίνητρο να την σεβαστεί.
Εάν η ΕΕ είχε πει το «ναι», η ενταξιακή πορεία θα ήταν αρκετά μακρόχρονη και θα είχε πολλά σημεία ελέγχου (ένα είδος checkpoint) από τη χώρα μας. Αφού κάναμε το λάθος να τους χαρίσουμε - όχι απλώς το όνομα αλλά - το έθνος (Μακεδονικό), τουλάχιστον θα μπορούσαμε να ελέγχουμε τις όποιες παρεκβάσεις ή καθυστερήσεις.
Ήταν άδικο και για τον λαό των Σκοπίων. Δέχτηκε την ονομασία (ναι αυτή που δεν δικαιούτο, αλλά αυτοί δεν το έβλεπαν έτσι, άρα έκαναν υποχώρηση), με το δέλεαρ τη εισόδου στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Στο ΝΑΤΟ μπήκαν βέβαια, αλλά η γη της επαγγελίας φάνταζε γι αυτούς η ΕΕ. Άλλωστε τόσες υποσχέσεις άκουσαν για είσοδο κατά την περατζάδα που έκαναν εκεί για να τους πείσουν πολλοί υψηλόβαθμοι Ευρωπαίοι (Μέρκελ, Κουρτς,. Γιούνκερ, Τουσκ, κ.α.).
Η γειτονική χώρα από χθες ζει το απόλυτο σοκ, δεύτερο μετά το Βουκουρέστι το 2008 (απειλή veto από Καραμανλή).
Εκείνο που μπορεί να αλλάξει είναι η - μη - διάθεση υλοποίησης των προβλέψεών της εκ μέρους του γειτονικού κράτους, είτε στην περίπτωση που έρθουν άλλες δυνάμεις... στην εξουσία, (VMRO), είτε ακόμη και με την παρούσα κυβέρνηση, καθώς αυτή δεν θα έχει κίνητρο να την σεβαστεί.
Εάν η ΕΕ είχε πει το «ναι», η ενταξιακή πορεία θα ήταν αρκετά μακρόχρονη και θα είχε πολλά σημεία ελέγχου (ένα είδος checkpoint) από τη χώρα μας. Αφού κάναμε το λάθος να τους χαρίσουμε - όχι απλώς το όνομα αλλά - το έθνος (Μακεδονικό), τουλάχιστον θα μπορούσαμε να ελέγχουμε τις όποιες παρεκβάσεις ή καθυστερήσεις.
Ήταν άδικο και για τον λαό των Σκοπίων. Δέχτηκε την ονομασία (ναι αυτή που δεν δικαιούτο, αλλά αυτοί δεν το έβλεπαν έτσι, άρα έκαναν υποχώρηση), με το δέλεαρ τη εισόδου στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Στο ΝΑΤΟ μπήκαν βέβαια, αλλά η γη της επαγγελίας φάνταζε γι αυτούς η ΕΕ. Άλλωστε τόσες υποσχέσεις άκουσαν για είσοδο κατά την περατζάδα που έκαναν εκεί για να τους πείσουν πολλοί υψηλόβαθμοι Ευρωπαίοι (Μέρκελ, Κουρτς,. Γιούνκερ, Τουσκ, κ.α.).
Η γειτονική χώρα από χθες ζει το απόλυτο σοκ, δεύτερο μετά το Βουκουρέστι το 2008 (απειλή veto από Καραμανλή).
Ο πρόεδρος της χώρας Πενταρόφσκι αναμένεται να συγκαλέσει σύσκεψη πολιτικών αρχηγών, και ζητεί να μη μπει η χώρα στο μονοπάτι της εσωστρέφειας και της απογοήτευσης, σημειώνοντας πως είναι η στιγμή για ενότητα.
Από την πλευρά του ο πρόεδρος του VMRO –DPMNE Μιτσκόσκι τα έριξε στον Ζάεφ κατηγορώντας τον ότι οι κυβερνητικές του επιλογές είχαν ως αποτέλεσμα να μη δοθεί ημερομηνία ένταξης.
Από την πλευρά του ο πρόεδρος του VMRO –DPMNE Μιτσκόσκι τα έριξε στον Ζάεφ κατηγορώντας τον ότι οι κυβερνητικές του επιλογές είχαν ως αποτέλεσμα να μη δοθεί ημερομηνία ένταξης.
Αν κάποιος πάντως έχει δίκιο, είναι ο υπουργός Εξωτερικών Ντιμιτρόφ που ζητάει από την ΕΕ «να είναι ξεκάθαρη απέναντί μας».
Η ΕΕ δεν ήταν ξεκάθαρη. Τους πίεσε για να κλείσει μια διαμάχη που εμπόδιζε την ολοκλήρωση της ΕΕ στα Δυτικά Βαλκάνια, αλλά δεν ασχολήθηκε σοβαρά μαζί τους. Και μόνο το γεγονός ότι τσουβάλιασε και εξέτασε μαζί το αίτημα της Αλβανίας και των Σκοπίων δείχνει το μέγεθος της αδιαφορίας ή της άγνοιας για την περιοχή.
Γιατί τα προβλήματα της Αλβανίας (διαφθορά, έλλειψη θεσμών, εθνικισμός, καταπίεση της ελληνικής μειονότητας), είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά των Σκοπίων, που έχουν ως βασικό τους πρόβλημα την ύπαρξη δύο ανομοιογενών εθνοτικών ομάδων (Σλάβοι και Αλβανοί), και για τις οποίες η προοπτική ένταξης στην ΕΕ θα λειτουργούσε ενοποιητικά (βέβαια όταν επανέλθει το θέμα το 2020 η ελληνική κυβέρνηση θα είναι υποχρεωμένη να πάρει θέση για την Αλβανία, αναφορικά με το θέμα της μειονότητας).
Εκ των υστέρων, και δεν το λέμε με κακεντρέχεια, κατανοεί κανείς πόσο σοβαρή ήταν η υποψηφιότητα Τσίπρα - Ζάεφ για Νόμπελ Ειρήνης, όταν την συμφωνία δεν έλαβε υπόψιν του ούτε ο Μακρόν, για χάρη του οποίου στήθηκε η φιέστα στην Ακρόπολη.
Ο Τσίπρας εθίζεται στα μεγάλα λόγια, έκανε εκκλήσεις για την έναρξη διαπραγματεύσεων, που δεν εισακούστηκαν, και τώρα θεωρεί την απόρριψη ως «ένα μήνυμα αδυναμίας και ήττας για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ενώ «διαπιστώνει» ότι «μερικές φορές οι ευρωπαϊκές αξίες είναι πιο ισχυρές στα Βαλκάνια από ό,τι στις Βρυξέλλες».
Σιγά - σιγά θα μάθει ότι τα κράτη, και δη τα μεγάλα, λειτουργούν με συμφέροντα, και εναρμονίζονται με αξίες μόνο όταν αυτές υπηρετούν τα συμφέροντά τους...
Η δεύτερη ψευδαίσθηση αφορούσε την ψήφο των αποδήμων.
Νόμισε πως η απόλυτη άρνηση σε κάνει διακριτό πόλο συσπείρωσης. Συμβαίνει μεν, αλλά ενίοτε σε καθιστά και παρείσακτο! Αυτό κατανόησε και προκειμένου να απομονωθεί από τη γενική τάση της αποδοχής της ψήφου των αποδήμων, ανέκρουσε πρύμναν. Πολύ περισσότερο που το ΚΚΕ εμφανίστηκε συναινετικό, θέτοντας βέβαια τους δικούς του όρους (30 χρόνια ανώτατο όριο απουσίας, ΑΦΜ, μη επιστολική ψήφος).
Ως εκ τούτου η αξιωματική αντιπολίτευση κατανόησε ότι το θέμα μάλλον βαίνει προς λύση, καθώς η κυβέρνηση τηρεί συναινετική στάση , και στην περίπτωση που τελικώς λυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με την άρνησή του θα βρισκόταν σε ένα απολύτως εχθρικό κλίμα στον κόσμο του απόδημου ελληνισμού.
Έτσι την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος, κατά τη χθεσινή συνεδρίαση της Π.Γ. αποφάσισε να κάνει στροφή. Επιχειρώντας ωστόσο να κρατήσει τα προσχήματα, υποστηρίζει ότι στον δημόσιο διάλογο έχουν κατατεθεί δύο διαφορετικές αντιλήψεις. Η πρώτη της ΝΔ στην οποία (κατά τη δική του ανάγνωση) προσχώρησε και το ΚΙΝΑΛ. Η δεύτερη του ΚΚΕ και του και του ΜέΡΑ25, με τα οποία προσπαθεί να δείξει ότι συμβαδίζει.
Με μια ειλικρινή ανάγνωση ωστόσο, απλώς σέρνεται στις θέσεις τους.
Του Γιάννη Σιδέρη
liberal.gr
Η ΕΕ δεν ήταν ξεκάθαρη. Τους πίεσε για να κλείσει μια διαμάχη που εμπόδιζε την ολοκλήρωση της ΕΕ στα Δυτικά Βαλκάνια, αλλά δεν ασχολήθηκε σοβαρά μαζί τους. Και μόνο το γεγονός ότι τσουβάλιασε και εξέτασε μαζί το αίτημα της Αλβανίας και των Σκοπίων δείχνει το μέγεθος της αδιαφορίας ή της άγνοιας για την περιοχή.
Γιατί τα προβλήματα της Αλβανίας (διαφθορά, έλλειψη θεσμών, εθνικισμός, καταπίεση της ελληνικής μειονότητας), είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά των Σκοπίων, που έχουν ως βασικό τους πρόβλημα την ύπαρξη δύο ανομοιογενών εθνοτικών ομάδων (Σλάβοι και Αλβανοί), και για τις οποίες η προοπτική ένταξης στην ΕΕ θα λειτουργούσε ενοποιητικά (βέβαια όταν επανέλθει το θέμα το 2020 η ελληνική κυβέρνηση θα είναι υποχρεωμένη να πάρει θέση για την Αλβανία, αναφορικά με το θέμα της μειονότητας).
Εκ των υστέρων, και δεν το λέμε με κακεντρέχεια, κατανοεί κανείς πόσο σοβαρή ήταν η υποψηφιότητα Τσίπρα - Ζάεφ για Νόμπελ Ειρήνης, όταν την συμφωνία δεν έλαβε υπόψιν του ούτε ο Μακρόν, για χάρη του οποίου στήθηκε η φιέστα στην Ακρόπολη.
Ο Τσίπρας εθίζεται στα μεγάλα λόγια, έκανε εκκλήσεις για την έναρξη διαπραγματεύσεων, που δεν εισακούστηκαν, και τώρα θεωρεί την απόρριψη ως «ένα μήνυμα αδυναμίας και ήττας για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ενώ «διαπιστώνει» ότι «μερικές φορές οι ευρωπαϊκές αξίες είναι πιο ισχυρές στα Βαλκάνια από ό,τι στις Βρυξέλλες».
Σιγά - σιγά θα μάθει ότι τα κράτη, και δη τα μεγάλα, λειτουργούν με συμφέροντα, και εναρμονίζονται με αξίες μόνο όταν αυτές υπηρετούν τα συμφέροντά τους...
Η δεύτερη ψευδαίσθηση αφορούσε την ψήφο των αποδήμων.
Νόμισε πως η απόλυτη άρνηση σε κάνει διακριτό πόλο συσπείρωσης. Συμβαίνει μεν, αλλά ενίοτε σε καθιστά και παρείσακτο! Αυτό κατανόησε και προκειμένου να απομονωθεί από τη γενική τάση της αποδοχής της ψήφου των αποδήμων, ανέκρουσε πρύμναν. Πολύ περισσότερο που το ΚΚΕ εμφανίστηκε συναινετικό, θέτοντας βέβαια τους δικούς του όρους (30 χρόνια ανώτατο όριο απουσίας, ΑΦΜ, μη επιστολική ψήφος).
Ως εκ τούτου η αξιωματική αντιπολίτευση κατανόησε ότι το θέμα μάλλον βαίνει προς λύση, καθώς η κυβέρνηση τηρεί συναινετική στάση , και στην περίπτωση που τελικώς λυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με την άρνησή του θα βρισκόταν σε ένα απολύτως εχθρικό κλίμα στον κόσμο του απόδημου ελληνισμού.
Έτσι την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος, κατά τη χθεσινή συνεδρίαση της Π.Γ. αποφάσισε να κάνει στροφή. Επιχειρώντας ωστόσο να κρατήσει τα προσχήματα, υποστηρίζει ότι στον δημόσιο διάλογο έχουν κατατεθεί δύο διαφορετικές αντιλήψεις. Η πρώτη της ΝΔ στην οποία (κατά τη δική του ανάγνωση) προσχώρησε και το ΚΙΝΑΛ. Η δεύτερη του ΚΚΕ και του και του ΜέΡΑ25, με τα οποία προσπαθεί να δείξει ότι συμβαδίζει.
Με μια ειλικρινή ανάγνωση ωστόσο, απλώς σέρνεται στις θέσεις τους.
Του Γιάννη Σιδέρη
liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου