Το ότι η πρώτη δημοσκόπηση για την πορεία της κυβέρνησης θα ήταν θετική ήταν εν πολλοίς αναμενόμενη, και αυτή καθαυτή δεν αποτελεί έκπληξη.
Ούτε φυσικά εκπλήσσει το γεγονός ότι τη μείωση του ΕΝΦΙΑ επιδοκιμάζει το 88,5% των πολιτών. Λογικά θα έβρισκε σύμφωνο το 100% των πολιτών, Νεοδημοκρατών ή όχι.
Ακόμη και το μέγεθος αισιοδοξίας (53, 27%) ήταν αναμενόμενο. Ο λαός υποστηρίζει την πρόσφατη επιλογή του όπως έκανε με κάθε φρέσκια κυβέρνηση. Ειδικά με την «περήφανη διαπραγμάτευση του Γιάνη και του Αλέξη το πρώτο εξάμηνο, το κοντέρ έφτασε στο κόκκινο. Οι νέοι Κολοκοτρώνηδες θα μας απάλλασσαν από τα δεσμά που μας είχαν χαλκεύσει οι κατακτητές...
Περισσότερη σημασία αποκτάτο το γεγονός της χαώδους διαφοράς για πρωθυπουργική καταλληλότητα, με τον Μητσοτάκη να θεωρείται ως «καταλληλότερος» από τον έναν στους δύο Έλληνες (50,56%) και τον Αλέξη να στέκεται στο μίζερο 20,75%. Την ίδια στιγμή ανατράπηκε άρδην η απορριπτική και εύκολη απάντηση «κανέναν από τους δύο», που εκπροσωπεί μόνο το 22,65%, ήτοι μικρότερο από το μισό που αναγνωρίζει καταλληλότητα στον Μητσοτάκη!
Θα μπορούσαν και αυτά τα ποσοστά να αποδοθούν στη «νεότητα» της κυβέρνησης, που εκ των πραγμάτων της προσδίδει στιλπνότητα, όσο και στο γεγονός ότι κάθε πρωθυπουργός εκ της ιδιότητάς του και μόνον ασκεί κυριαρχική επίδραση στο λαϊκό φαντασιακό. Ωστόσο αυτό το πρωτείο ισχύει κυρίως όταν ο αρχηγός της αντιπολίτευσης δεν έχει δοκιμαστεί στο αξίωμα. Ο Τσίπρας δοκιμάστηκε, άρα ο λαός έχει…data, ώστε να κρίνει πραγματικών δεδομένων. Και είναι εντυπωσιακή αυτή εκτόξευση Μητσοτάκη συγκριτικά με τον Τσίπρα σε δύο μόνο μήνες.
Ακόμη και στην ικανοποίηση για τον τόπο που η κυβέρνηση έχει αντιμετωπίσει ως τώρα τα προβλήματα, η θετική γνώμη ξεπερνάει το 55%. Σαφώς δεν συγκρίνεται με την πάγκοινη η αποδοχή των δυο πρώτων μηνών κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τότε λειτουργούσε το θυμικό. Κάναμε αντίσταση στους Ευρωπαίους, τον Σόιμπλε, τη Μέρκελ και τον Ντάισελμπλουμ, ενώ ο Γιάνης μόλις είχε… «σκοτώσει» την Τρόικα ( τελικά την σκότωσε και την έκανε χειρότερη. Την έκανε κουαρτέτο αλλά ο Αλέξης μοίραζε σανό μιλώντας για «θεσμούς»).
Συντριπτική κατά του ΣΥΡΙΖΑ είναι η απάντηση (στα όρια της απαξίωσης), για το πόσο ικανοποιημένοι είναι οι ερωτηθέντες από τον τρόπο που ασκεί κριτική στην κυβερνητική πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ. Το «καθόλου» και το «λίγο» φτάνουν το 75%. Ωστόσο επειδή οι λόγοι της δυσαρέσκειας για την αντιπολιτευτική στάση ΣΥΡΙΖΑ είναι υποκειμενικοί για τον κάθε ερωτηθέντα, επ’ αυτού δεν μπορούν να βγουν συμπεράσματα (απλοϊκό ακραίο παράδειγμα: Κάποιοι μπορεί να τον ήθελαν ήδη στους δρόμους, ενώ άλλοι να του καταλογίζουν αδυναμία να επιδείξει πνεύμα συναίνεσης).
Ωστόσο συμπεράσματα βγαίνουν από τη δημοφιλία των υπουργών. Καθόλου τυχαίο που ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης βρίσκεται στην πρώτη θέση, και με διαφορά, του ποσοστού δημοφιλίας, ενώ ακολουθούν ο Αδωνις, ο Δένδιας, η Κεραμέως, και ο Χατζιδάκης. Εξαιρουμένου του Δένδια, (που ούτως ή άλλως πάντα έχει καλή εικόνα), οι υπόλοιποι είναι οι υπουργοί που ήδη βρίσκονται στο χαράκωμα, πολεμούν και «λερώνονται» να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Δείχνουν δε διατεθειμένοι «να σπάσουν αυγά».
Η επιδοκιμασία τους καταδεικνύει ότι ο λαός κουράστηκε από τον παραλογισμό των δυναμικών μειοψηφιών που κυριαρχούν στη δημόσια σφαίρα, καθορίζουν την στάση του ΣΥΡΙΖΑ και διαμορφώνουν τη δημόσια συζήτηση. Π.χ. ο κατασυκοφαντημένος «νοικοκυραίος» στερείται καθημερινά για να στείλει το παιδί του να σπουδάσει, και χαίρεται όταν αριστεύσει. Και είχε έναν υπουργό Παιδείας που του έλεγε ότι η αριστεία είναι ρετσινιά, και έναν άλλο που δεν νοιαζόταν για το αίσχος της παρανομίας στα πανεπιστήμια, αλλά οραματιζόταν ρωμαλέα φοιτητικά κινήματα για να ανασχέσουν την παρανομία. Η αστυνομία – εντεταλμένο κρατικό όργανο υπό την ευθύνη δημοκρατικών κυβερνήσεων - ήταν αστυνομοκρατία. Ο ίδιος δε, μετέθεσε για αργότερα την έναρξη των ημερήσιων μαθημάτων, γιατί τα παιδιά είχαν δικαίωμα να πιουν κανα ποτάκι το βράδυ.
Δεν το έκανε με κακή πρόθεση. Νόμιζε ότι το μέτρο του είχε μια ελευθεριακή χροιά που ερχόταν από τα χρόνια της εξεγερσιακής του νιότης. Ο κόσμος όμως, οι γονείς, έβλεπαν την αιτιολόγηση ως παλαβομάρα. Είχαν ψηφίσει για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και σκίσιμο των μνημονίων, και έβλεπαν γερασμένους θιασώτες του Γαλλικού Μάη να πειραματίζονται επί του ωραρίου προγράμματος των παιδιών τους, για το δικαίωμα σο ποτάκι!
Παρόμοια δυσανεξία έδειχνε ο κόσμος στην έλλειψη αστυνόμευσης που τροφοδοτούσε την ελαφρά εγκληματικότητα (κυρίως διαρρήξεις και δράση μπαχαλάκηδων – μεγάλη εγκληματικότητα δεν έχουμε). Επίσης στην υπονόμευση κάθε επένδυσης, άρα στην στέρευση της ελπίδας για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Την αναπλήρωναν οι δουλειές του ποδαριού, η part time εργασία, και τα επιδόματα αλληλεγγύης, που ήταν επιδόματα φτώχειας και εξαγοράς ψήφου.
Τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης, επειδή αυτά καταγράφονται σε καιρούς αρχόμενης κανονικότητας και όχι ψυχικής ανάτασης (παραληρήματος μάλλον) όπως το πρώτο εξάμηνο του ‘15, (ψυχική ανάταση που εγκυμονεί… «πτώσεις από τα σύννεφα», όπως έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ), προεικάζουν εδραίωση Μητσοτάκη για καιρό. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι άρχεται ένα imperium Μητσοτάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ μάλλον θα πρέπει να προβληματιστούν εντόνως, αν και για διαφορετικούς λόγους το κάθε κόμμα.
Του Γιάννη Σιδέρη
liberal.gr
Ακόμη και το μέγεθος αισιοδοξίας (53, 27%) ήταν αναμενόμενο. Ο λαός υποστηρίζει την πρόσφατη επιλογή του όπως έκανε με κάθε φρέσκια κυβέρνηση. Ειδικά με την «περήφανη διαπραγμάτευση του Γιάνη και του Αλέξη το πρώτο εξάμηνο, το κοντέρ έφτασε στο κόκκινο. Οι νέοι Κολοκοτρώνηδες θα μας απάλλασσαν από τα δεσμά που μας είχαν χαλκεύσει οι κατακτητές...
Περισσότερη σημασία αποκτάτο το γεγονός της χαώδους διαφοράς για πρωθυπουργική καταλληλότητα, με τον Μητσοτάκη να θεωρείται ως «καταλληλότερος» από τον έναν στους δύο Έλληνες (50,56%) και τον Αλέξη να στέκεται στο μίζερο 20,75%. Την ίδια στιγμή ανατράπηκε άρδην η απορριπτική και εύκολη απάντηση «κανέναν από τους δύο», που εκπροσωπεί μόνο το 22,65%, ήτοι μικρότερο από το μισό που αναγνωρίζει καταλληλότητα στον Μητσοτάκη!
Θα μπορούσαν και αυτά τα ποσοστά να αποδοθούν στη «νεότητα» της κυβέρνησης, που εκ των πραγμάτων της προσδίδει στιλπνότητα, όσο και στο γεγονός ότι κάθε πρωθυπουργός εκ της ιδιότητάς του και μόνον ασκεί κυριαρχική επίδραση στο λαϊκό φαντασιακό. Ωστόσο αυτό το πρωτείο ισχύει κυρίως όταν ο αρχηγός της αντιπολίτευσης δεν έχει δοκιμαστεί στο αξίωμα. Ο Τσίπρας δοκιμάστηκε, άρα ο λαός έχει…data, ώστε να κρίνει πραγματικών δεδομένων. Και είναι εντυπωσιακή αυτή εκτόξευση Μητσοτάκη συγκριτικά με τον Τσίπρα σε δύο μόνο μήνες.
Ακόμη και στην ικανοποίηση για τον τόπο που η κυβέρνηση έχει αντιμετωπίσει ως τώρα τα προβλήματα, η θετική γνώμη ξεπερνάει το 55%. Σαφώς δεν συγκρίνεται με την πάγκοινη η αποδοχή των δυο πρώτων μηνών κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τότε λειτουργούσε το θυμικό. Κάναμε αντίσταση στους Ευρωπαίους, τον Σόιμπλε, τη Μέρκελ και τον Ντάισελμπλουμ, ενώ ο Γιάνης μόλις είχε… «σκοτώσει» την Τρόικα ( τελικά την σκότωσε και την έκανε χειρότερη. Την έκανε κουαρτέτο αλλά ο Αλέξης μοίραζε σανό μιλώντας για «θεσμούς»).
Συντριπτική κατά του ΣΥΡΙΖΑ είναι η απάντηση (στα όρια της απαξίωσης), για το πόσο ικανοποιημένοι είναι οι ερωτηθέντες από τον τρόπο που ασκεί κριτική στην κυβερνητική πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ. Το «καθόλου» και το «λίγο» φτάνουν το 75%. Ωστόσο επειδή οι λόγοι της δυσαρέσκειας για την αντιπολιτευτική στάση ΣΥΡΙΖΑ είναι υποκειμενικοί για τον κάθε ερωτηθέντα, επ’ αυτού δεν μπορούν να βγουν συμπεράσματα (απλοϊκό ακραίο παράδειγμα: Κάποιοι μπορεί να τον ήθελαν ήδη στους δρόμους, ενώ άλλοι να του καταλογίζουν αδυναμία να επιδείξει πνεύμα συναίνεσης).
Ωστόσο συμπεράσματα βγαίνουν από τη δημοφιλία των υπουργών. Καθόλου τυχαίο που ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης βρίσκεται στην πρώτη θέση, και με διαφορά, του ποσοστού δημοφιλίας, ενώ ακολουθούν ο Αδωνις, ο Δένδιας, η Κεραμέως, και ο Χατζιδάκης. Εξαιρουμένου του Δένδια, (που ούτως ή άλλως πάντα έχει καλή εικόνα), οι υπόλοιποι είναι οι υπουργοί που ήδη βρίσκονται στο χαράκωμα, πολεμούν και «λερώνονται» να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Δείχνουν δε διατεθειμένοι «να σπάσουν αυγά».
Η επιδοκιμασία τους καταδεικνύει ότι ο λαός κουράστηκε από τον παραλογισμό των δυναμικών μειοψηφιών που κυριαρχούν στη δημόσια σφαίρα, καθορίζουν την στάση του ΣΥΡΙΖΑ και διαμορφώνουν τη δημόσια συζήτηση. Π.χ. ο κατασυκοφαντημένος «νοικοκυραίος» στερείται καθημερινά για να στείλει το παιδί του να σπουδάσει, και χαίρεται όταν αριστεύσει. Και είχε έναν υπουργό Παιδείας που του έλεγε ότι η αριστεία είναι ρετσινιά, και έναν άλλο που δεν νοιαζόταν για το αίσχος της παρανομίας στα πανεπιστήμια, αλλά οραματιζόταν ρωμαλέα φοιτητικά κινήματα για να ανασχέσουν την παρανομία. Η αστυνομία – εντεταλμένο κρατικό όργανο υπό την ευθύνη δημοκρατικών κυβερνήσεων - ήταν αστυνομοκρατία. Ο ίδιος δε, μετέθεσε για αργότερα την έναρξη των ημερήσιων μαθημάτων, γιατί τα παιδιά είχαν δικαίωμα να πιουν κανα ποτάκι το βράδυ.
Δεν το έκανε με κακή πρόθεση. Νόμιζε ότι το μέτρο του είχε μια ελευθεριακή χροιά που ερχόταν από τα χρόνια της εξεγερσιακής του νιότης. Ο κόσμος όμως, οι γονείς, έβλεπαν την αιτιολόγηση ως παλαβομάρα. Είχαν ψηφίσει για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και σκίσιμο των μνημονίων, και έβλεπαν γερασμένους θιασώτες του Γαλλικού Μάη να πειραματίζονται επί του ωραρίου προγράμματος των παιδιών τους, για το δικαίωμα σο ποτάκι!
Παρόμοια δυσανεξία έδειχνε ο κόσμος στην έλλειψη αστυνόμευσης που τροφοδοτούσε την ελαφρά εγκληματικότητα (κυρίως διαρρήξεις και δράση μπαχαλάκηδων – μεγάλη εγκληματικότητα δεν έχουμε). Επίσης στην υπονόμευση κάθε επένδυσης, άρα στην στέρευση της ελπίδας για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Την αναπλήρωναν οι δουλειές του ποδαριού, η part time εργασία, και τα επιδόματα αλληλεγγύης, που ήταν επιδόματα φτώχειας και εξαγοράς ψήφου.
Τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης, επειδή αυτά καταγράφονται σε καιρούς αρχόμενης κανονικότητας και όχι ψυχικής ανάτασης (παραληρήματος μάλλον) όπως το πρώτο εξάμηνο του ‘15, (ψυχική ανάταση που εγκυμονεί… «πτώσεις από τα σύννεφα», όπως έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ), προεικάζουν εδραίωση Μητσοτάκη για καιρό. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι άρχεται ένα imperium Μητσοτάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ μάλλον θα πρέπει να προβληματιστούν εντόνως, αν και για διαφορετικούς λόγους το κάθε κόμμα.
Του Γιάννη Σιδέρη
liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου