Η «οργή» της Κουμουνδούρου ή για να σας δούμε τώρα μάγκες

Η άποψη του Κυριάκου «εγώ δεν στέλνω τους πολιτικούς μου αντιπάλους στα δικαστήρια, τους κρίνει ο λαός και η ιστορία», δεν είναι παρά μια άλλη εκδοχή της παλιότερης ρήσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή «ο πρωθυπουργός που έκλεψε, δεν πάει φυλακή αλλά στο σπίτι του». 

Στην Κουμουνδούρου βέβαια τα ήθελαν αλλιώς, όμως τώρα άλλος έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και αυτός υπαγορεύει τα κυρίαρχα πολιτικά διλήμματα.
Η «οργή» που ξεχειλίζει από τις Συριζαϊκές γραμμές για την αναμενόμενη παραπομπή του Παπαγγελόπουλου δίχως παράλληλη παραπομπή Τσίπρα, είναι μεν κατανοητή αλλά δεν παύει να είναι αστεία. Είναι η πρώτη φορά που ένα κόμμα παρακαλά να σταλεί ο αρχηγός του σε προανακριτική...
(που δυνητικά στο βάθος της έχει ειδικό δικαστήριο) και εξοργίζεται που ο αντίπαλος δεν το κάνει. Είναι κι αυτό από τα αλλόκοτα που μας προσφέρει ο Σύριζα.
Δικός τους λογαριασμός βέβαια, όμως κάποιος πρέπει να πει στα επιτελεία της Κουμουνδούρου ότι οι απανωτές μπλόφες που στήνουν με δήθεν πρωταγωνιστή τον Σαμαρά, αντί να δημιουργούν πρόβλημα στον Κυριάκο καταλήγουν σε τραγωδίες για τον Σύριζα. Το επιχείρησαν στο Μακεδονικό, τότε που σχεδίασαν μια «λύση» που θα έκοβε στα δύο την ΝΔ. Κατά τα αφελή τους σχέδια, το ένα κομμάτι θα έμενε στον Μητσοτάκη, το άλλο θα είχε αρχηγό τον Σαμαρά και ο Αλέξης θα παρέμενε πρωθυπουργός. Την πάτησαν άσχημα και είδαν το αποτέλεσμα στις εκλογές.

Τώρα ξαναβάζουν μπροστά τον Σαμαρά στην υπόθεση Novartis. Τον ονομάζουν στις επίσημες ανακοινώσεις τους «εφιάλτη» του Μητσοτάκη (πείτε μου ένα πρόβλημα που δημιούργησε ο Αντώνης στον Κυριάκο) και θαρρούν πως έτσι μπαίνουν σφήνα στο εσωτερικό της ΝΔ. 

Θέλουν σώνει και καλά, μέσω του Σαμαρά να υποχρεώσουν τον Κυριάκο να παραπέμψει τον Τσίπρα. Απορώ με το μυαλό τους. 

Τι φαντάζονται δηλαδή; Ότι η κυβέρνηση αποτελείται από ένα τσούρμο ηλίθιους που δεν σκέφτονται καθόλου; Που θα πάνε όλο περηφάνια να πέσουν στην ολοφάνερη παγίδα που τους στήνουν τα αστροπελέκια της Κουμουνδούρου;
Αυτά τα αφελή ήταν αποτελεσματικά το 2015 που ο κόσμος ακολουθούσε τυφλά τον Αλέξη-ελευθερωτή μας. 

Τότε έπιαναν τα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». 

Το 2019, διλήμματα του τύπου «είτε ο Κυριάκος θα παραπέμψει τον Τσίπρα και θα ναι ρεβανσιστής, είτε δεν θα τον παραπέμψει και θα ναι δειλός» μόνο γέλια προκαλούν. Και ως απάντηση παίρνουν ένα άλλο δίλημμα που λέει «θα τον υπερασπιστεί ο Τσίπρας τον Παπαγγελόπουλο που θα παραπεμφθεί ή θα παραστήσει ότι δεν τον ξέρει;» 

Κι όταν κληθεί ο Αλέξης ως μάρτυρας στην επιτροπή, θα πάει ή δεν θα πάει; 

Θα τον δει όλος ο ελληνικός πληθυσμός να υπερασπίζεται με πάθος τον Καραμανλικό Ρασπούτιν ή θα στείλει υπόμνημα;

Είπαμε, η διαφορά του 2015 από το 2019 είναι ότι άλλος φτιάχνει πια την ατζέντα. 

Κι αν ένα κόμμα συσπειρώνεται υπερασπιζόμενο τον διωκόμενο αρχηγό του, τι παθαίνει όταν αναγκαστεί να υπερασπίζεται για μήνες μια σκοτεινή φιγούρα ενός Δεξιού προσήλυτου που προσφέρθηκε να κάνει την βρώμικη δουλειά και τα ‘κανε μαντάρα; 

Συσπειρώνεται ή παθαίνει εσωτερικό κλακάζ; 

Κι αν στην επιτροπή αποκαλυφθούν πράγματα για τις πρακτικές Παπαγγελόπουλου, θα τις καλύψει ο Σύριζα, θα δηλώνει έκπληκτος μ’ αυτά που ακούει ή θα καταγγέλει σκευωρία κατά του Ρασπόύτιν; 

Ωραία ερωτήματα.

Του Δημήτρη Καμπουράκη
liberal.gr