Τέλος εποχής

«Είσαι σε διατεταγμένη υπηρεσία δημοσιογράφε; Κάνεις βάρδια βλέπω», 

ήταν η επίθεση Συριζαίου βουλευτή στο twitter - ζηλώσαντος δόξαν Πολάκη -  εναντίον δεδηλωμένης αριστερής δημοσιογράφου.

Η «διατεταγμένη υπηρεσία» ήταν η απορία της σε σχέση με τα πρόσωπα του πρωινού καφέ  στο Μαξίμου: 

«Ο Ραγκούσης που δεν έχει εκλεγεί ποτέ, ο Μπίστης που όπου πάει φέρνει τον εκλογικό όλεθρο και η Μαριλίζα με το μηδενικό έργο αν και δεκαετίες στην πολιτική. Με...

ποιο κριτήριο άραγε επιλέχτηκαν;».

Στην νοοτροπία του ΣΥΡΙΖΑ - για να μην πούμε στη δημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ - η όποια έκφραση απορίας αποτελεί διατεταγμένη υπηρεσία.

Από τα τέλη του 2010 άρχισε η μαζική επίθεση στους δημοσιογράφους. Όποιος δεν ήταν μετ΄ αυτών ήταν κατ΄ αυτών. Έργο Τσίπρα και των συν Αυτώ, με στόχο  να τρομοκρατηθεί όποιος  εργαζόμενος στα ΜΜΕ δεν δεχόταν να μεταβληθεί σε πρόθυμο και άκριτο  ιμάντα μεταφοράς των πολιτικών τους θέσεων. Πολύ περισσότερο, εάν τολμούσε να ασκήσει κριτική, χριζόταν αυτομάτως μίσθαρνο όργανο στην υπηρεσία εκείνων  που μεθόδευαν την υποδούλωση του λαού, οσφυοκάμπτης των αφεντικών, γερμανοτσολιάς και «βαστασοιμπλές».

Τέτοια μετάλλαξη επέβαλαν στον Συνασπισμό, που κάποτε ήταν το πιο ανοιχτό, το πιο ανεκτικό κόμμα στη δημοσιογραφική κριτική – σχεδόν πρότυπο πολιτικής συμπεριφοράς.

Στο αντίποδα όσοι τους έγλειφαν,  όσοι γίνονταν  φερέφωνά τους, όσοι έγραφαν tweet υπέρ  τους ή τους εκπροσωπούσαν στα τηλεοπτικά παραθύρια δίκην κυβερνητικού εκπροσώπου, ασχέτως με το επαγγελματικό τους παρελθόν, αναβαπτίζονταν ως λαμπρά παραδείγματα δημοσιογραφικής ανεξαρτησίας – ου μην, ανηγορεύοντο και… λαϊκοί αγωνιστές.

Αυτή η νοοτροπία βρήκε και τη θεσμική της έκφραση στον αντισυνταγματικό νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες  του κ. Παππά, την παραθεσμική της στα δανεικά βοσκοτόπια και τα δάνεια του κ. Καλογρίτσα, και τη δημοσιογραφική της σε κάποιες εκπομπές της δημόσιας τηλοψίας, που δεν είχαν υπάρξει ούτε καν στην  εκ των υστέρων – και αδίκως  - αφορεσμένη - δεκαετία του 80.

Γνωστά αυτά. Απλώς είναι τα τελευταία σπαράγματα μιας ακατέργαστης παλαιολιθικής (και όχι  παλαιοκομμουνιστικής) αντίληψης, που ηττήθηκε ολοσχερώς στην κοινωνία.

Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν το καταλαβαίνουν. Εξακολουθούν να φέρονται  ως φρέσκοι, άμεμπτοι, ακηλίδωτοι και ελπιδοφόροι παρόλα, όσα έχουν κάνει. Από τον Πρωθυπουργό που ανακάλυψε εκ νέου ακραίους κύκλους στις Βρυξέλλες (λες και θα μπορούσε να ξαναπιάσει το γαϊτανάκι του αντιευρωπαϊσμού που κόπηκε τον Ιούλιο του 2015 ), ως τον προαναφερθέντα βουλευτή και τους  ομοίους του, και την κα Τασία που ζήτησε συγνώμη από το κόμμα και τους συντρόφους της για τα  προσφάτως  διαδραματισθέντα με την κόρη της – η κοινωνία δεν χρειάζεται προφανώς συγνώμη. Ετσι κι αλλιώς είναι «μάζα»     

Είναι εντυπωσιακό ότι δεν το  καταλαβαίνουν. Εκλαμβάνουν την πρόσφατη συντριβή των ευρωεκλογών  και τη διαφαινόμενη στην συνέχεια των εθνικών εκλογών, ως  απλή εκλογική αποτυχία. Θαρρούμε δεν είναι  μόνο αυτό. Η αποτυχία τους δεν επαναλαμβάνει τον αέναο κύκλο των κοινοβουλευτικών κομμάτων που έρχονται με υποσχέσεις, πραγματοποιούν κάποιες, κουράζουν, φεύγουν ώσπου να ξανάρθουν ανανεωμένα (σε κάποιο βαθμό), σε πρόγραμμα, πολιτικό προσωπικό, νέες υποσχέσεις.

Ήρθαν με το μίσος, αναβίωσαν το άγριο West, κολλώντας σε στύλους στις εκλογές του 12, αφίσες των πασόκων υποψηφίων με την υπογραφή «Καταζητείται». Στοχοποίησαν, λοιδόρησαν, σπίλωσαν. Ώσπου με την διεθνώς κατοχυρωμένη kolotumba δεν έχασαν μόνο την πολιτική τους αξιοπιστία.  Άρχισε να ξεφτάει  και όλο αυτό  το σταλινικό πλέγμα ηθικής  απαξίωσης, που  έπλεκαν και στο οποίο ενέπλεκαν - για να αιχμαλωτίσουν μέσα του -  τους «προσκυνημένους» αντιπάλους. 

Σταδιακά το μεγάλο τμήμα της κοινωνίας άρχισε να νιώθει αποστροφή  για το παράδοξο υπόστρωμα της συριζαϊκής  λογικής και ηθικής. Για τους πολακισμούς, τη ρητορική του μίσους, την ανοχή στα μπάχαλα, τις γελοιότητες για το  ρωμαλέο πανεπιστημιακό κίνημα που θα σταματούσε την παραβατικότητα στα πανεπιστήμια (έτσι που είναι η κατάσταση θα το αντιμετώπιζε  μόνο αν δημιουργείτο… φοιτητική πολιτοφυλακή), ή για τη λοιδορία της αριστείας  που οι γονείς θέλουν για τα παιδιά τους ( είχαμε φτάσει στην παράνοια, συριζαίος βουλευτής εκ των πολυσυζητημένων, ο οποίος δημοσίευσε στο facebook με περηφάνια την αριστεία της κόρης του και την υποτροφία της σε ξένο πανεπιστήμιο, να προβληματίζεται για το σωστό της ανάρτησης, και να τρώει καζούρα από βουλευτές και φίλους δημοσιογράφους,  «να μην το μάθει ο Μπαλτάς»  -  ο σύντροφός του ονοματοθέτης  της  «αριστείας είναι ρετσινιά»).

Δεν είναι που πέφτει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Θα κρατήσει άλλωστε ως αντιπολίτευση σημαντικό εκλογικό ποσοστό. 

Κατέρρευσε μια ολόκληρη νοοτροπία εξωτικών  προσώπων με εξωτικές αξίες που ήταν εκτός των αξιών της συγκεκριμένης κοινωνίας («η καριέρα είναι χολέρα»).

Με αυτή την έννοια ζούμε το  τέλος εποχής.     

Του Γιάννη Σιδέρη

liberal.gr