Καταρρέει με ΚΡΟΤΟ ο Τσίπρας: Απομονωμένος στο αποστειρωμένο Μαξίμου ζει τη δική του «πραγματικότητα»

Την πιο εφιαλτική περίοδο της διακυβέρνησης του ζει ο Αλέξης Τσίπρας, καθώς τα απανωτά χαστούκια των μετρήσεων δείχνουν ξεκάθαρα την εικόνα ενός αδύναμου πρωθυπουργού, απομονωμένου σε ένα αποστειρωμένο Μαξίμου, να ζει στη δική του πραγματικότητα, η οποία είναι μίλια μακριά από το κλίμα έντονης δυσαρέσκειας που επικρατεί τόσο στον κόσμο όσο και στην κομματική του βάση, εκείνη του 4%.

Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα το γεγονός ότι παρά τη σωρεία λαϊκίστικων αφηγημάτων, παρόμοιων με εκείνων που τον έφεραν στην εξουσία, το χάσμα μεταξύ του Αλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη διαρκώς μεγαλώνει... και όσον αφορά την καταλληλότητα για την πρωθυπουργία.

Σύμφωνα με νέα έρευνα της Public Issue, για το μήνα Νοέμβριο, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας προηγείται με 43% έναντι του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ που συγκεντρώνει 25%, με τη διαφορά να εκτοξεύεται στο 18%.

Ωστόσο δεν είναι μονάχα εκεί όπου παρατηρείται μεγάλη διαφορά, καθώς το ίδιο συμβαίνει και με τη δημοτικότητα των πολιτικών αρχηγών. Συγκεκριμένα, η διαφορά είναι πλέον στις 20 μονάδες, με τον κ. Μητσοτάκη να προηγείται με 46% και τον κ. Τσίπρα να συγκεντρώνει 26%.

Σημειώνεται μάλιστα ότι ένα συντριπτικό ποσοστό των ερωτηθέντων απαντά ότι είναι δυσαρεστημένο από τη λειτουργία της κυβέρνησης.

Ο πρόεδρος της ΝΔ θεωρείται δημοφιλέστερος πολιτικός αρχηγός. Τα ποσοστά του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας είναι αυξημένα συγκριτικά με την προηγούμενη μέτρηση κατά 4 μονάδες.

Η κυβέρνηση όλο το τελευταίο διάστημα προσπάθησε επίμονα να παρουσιάσει την εικόνα μιας οικονομίας που πάει καλά και έχει μπει σταθερά σε τροχιά ανάπτυξης και δυνητικά αναδιανομής, με αιχμή τη μείωση της ανεργίας και τα μεγάλα υπερπλεονάσματα.

Όμως, αμέσως μετά ήρθε η κατάρρευση του χρηματιστηρίου, ως αποτέλεσμα της ανοιχτής πληγής των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων των τραπεζών, που οδηγούν σε μαζικές πωλήσεις τραπεζικών μετοχών, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση καθυστερεί να πάρει πρωτοβουλίες για αντιμετώπιση των «κόκκινων δανείων».

Για την ακρίβεια έχουμε το παράδοξο η κυβέρνηση ουσιαστικά να διαμηνύει ότι δεν βιάζεται ιδιαίτερα να αντιμετωπίσει το θέμα των «κόκκινων δανείων» την ίδια ώρα που αυτό το ζήτημα ανατινάζει το χρηματιστήριο, υπονομεύει τη δυνατότητα πρόσβασης στις ξένες αγορές συνολικά για την ελληνική οικονομία και γονατίζει το τραπεζικό σύστημα σε μια περίοδο όπου υποτίθεται ότι θα υπήρχε η δυνατότητα να γίνουν ενέσεις ρευστότητας στην οικονομία.

Πλάι σε αυτά έχουμε διαρκώς τα πραγματικά στοιχεία για την απασχόληση. Εκεί φαίνεται ότι η αποκλιμάκωση του γενικού ποσοστού ανεργίας είναι μία μόνο πλευρά και ίσως όχι η πιο σημαντική. Γιατί την ίδια στιγμή έχουμε τα σημάδια της επέλασης της μερικής απασχόλησης και της ελαστικής εργασίας όπως επίσης και το γεγονός ότι εξακολουθούμε να μην έχουμε αύξηση της απασχόλησης σε κλάδους υψηλής προστιθέμενης αξίας.

Την ίδια στιγμή πληθαίνουν τα στοιχεία που δείχνουν ότι διαμορφώνεται μια κοινωνία αποπτωχευμένη, με συρρικνωμένο εισόδημα και έλλειψη ελπίδας για το μέλλον με το μεγαλύτερο κόστος να το έχει πληρώσει η μεσαία τάξη.

Χαρακτηριστικό σύμπτωμα μιας κοινωνίας σε βαθιά κρίση το γεγονός ότι σήμερα εκτινάσσονται οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στο δημόσιο από τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν τα νοικοκυριά να χειριστούν οφειλές ακόμη και κάτω από 500 ευρώ.

Όλα αυτά αποτυπώνουν τη βαθύτερη αδυναμία αυτής της κυβέρνησης να έχει πραγματικά πολιτική.

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα αποδείχτηκε πολύ αποτελεσματική, από ορισμένες πλευρές μάλιστα αποτελεσματικότερη των προηγούμενων, στο να ικανοποιεί τις απαιτήσεις των δανειστών και τελικά να φέρνει σε πέρας ένα μνημόνιο που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από αυτά που εφάρμοσαν, αν και με τεράστιο πολιτικό κόστος, οι «μνημονιακές» κυβερνήσεις.

Αποδείχτηκε, επίσης, ικανή στο να μπορεί να επιλέγει ζητήματα, να τα προβάλλει, και έτσι να δημιουργεί την επίφαση της σύγκρουσης, της μάχης, της διεκδίκησης, ενώ στην πραγματικότητα απλώς εφάρμοζε τις παραλλαγές που το μνημόνιο επέτρεπε.

Αυτό φάνηκε με την υπόθεση των συντάξεων όπου μόνο με το τίμημα μεγάλων περικοπών σε άλλες κοινωνικές δαπάνες και τις δημόσιες επενδύσεις μπόρεσε η κυβέρνηση να καυχιέται ότι κέρδισε τη «μητέρα όλων των μαχών».

Όμως, πέραν αυτών η βασική έγνοια της κυβέρνησης ήταν να διαμορφώνει αυτή τους επικοινωνιακούς όρους της πολιτικής αντιπαράθεσης και να κατασκευάζει αφηγήματα και επί της ουσίας «μαγικές εικόνες».

Μόνο που κάποια στιγμή η πραγματικότητα παίρνει την εκδίκησή της και οι μαγικές εικόνες γίνονται θρύψαλα.