Ο Σημίτης είχε κερδίσει το 2000 για 50.000 ψήφους. Όσους «έκοψαν» τότε δύο τρία μικρά κόμματα μιας χρήσης. Εμφανίστηκαν, επιτέλεσαν το έργο τους και στην συνέχεια εξαφανίστηκαν...
Δεν είναι δα και κάτι καινούργιο.
Η… παλαιά σοσιαλδημοκρατία έπαιξε αρκετές φορές με την φωτιά, προσπαθώντας να αποκομίσει κομματικά οφέλη.
Η… νέα σοσιαλδημοκρατία δεν κάνει κάτι άλλο από το να αντιγράφει την παλαιά. Δεν είναι ανάγκη να ανακαλύψει κανείς τον τροχό το σωτήριο έτος 2018.
Η Αριστερά του κυρίου Τσίπρα έχει στις τάξεις της αρκετά από τα ιερά τέρατα του παλαιού ΠΑΣΟΚ.
Αν θυμόμαστε καλά έχουν υπάρξει αρκετές ιστορίες στο παρελθόν για το πώς χρησιμοποιήθηκαν ομάδες σαν την Χρυσή Αυγή, τον Κωνσταντίνο Πλεύρη ή τον εκδότη Μιχαλόπουλο προκειμένου να πληγεί η Νέα Δημοκρατία. Το κόψιμο ψήφων από… Δεξιά δεν είναι κάτι καινούργιο. Να μην ξεχνάμε ότι η Χρυσή Αυγή ήταν ένα μικρό και ασήμαντο κόμμα, μέχρι την ώρα που οι συνθήκες το έφεραν να απειλεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Το να «πουσάρει» κανείς ακροδεξιά σχήματα, επειδή πιστεύει ότι θα έχει μικροκομματικά οφέλη είναι κάτι που δείχνει μια κοντόφθαλμη πολιτική.
Με την ιδέα ότι 50.000 ή 100.000 ψήφοι μπορούν να στερήσουν την αυτοδυναμία από τον Κυριάκο, για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι φαίνεται να είναι ικανοί για ιδιαίτερα ριψοκίνδυνες κινήσεις. Χτες ήταν η Χρυσή Αυγή. Αύριο μπορεί να είναι κάτι πιο «εξευγενισμένο» και επικίνδυνο.
Και ποιοι το κάνουν αυτό;
Εκείνοι που κατηγορούν τον Κυριάκο ότι διολισθαίνει στην… ακροδεξιά.
Δεν είναι τυχαίο ότι παίζουν με τις λέξεις και στο τέλος τις αποδυναμώνουν, τις καθιστούν νεκρά γράμματα. Επειδή έτσι πιστεύουν ότι θα χαθεί η σημειολογία των δικών τους πράξεων. Πες, πες, στο τέλος οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει το νόημα των λέξεων.
Παίζοντας, όμως, με τα άκρα είναι σαν να προκαλεί κανείς τους δαίμονες του κάτω κόσμου. Και τότε δεν ξέρουμε ποιοι θα κερδίσουν. Ξέρουμε σίγουρα ποιος θα χάσει: Η αστική Δημοκρατία. Ποιος νοιάζεται, θα ρωτήσετε. Σίγουρα όχι η Αριστερά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου