Το ίδιο υποστήριξε στην ΕΡΤ και ο υπουργός Εσωτερικών Πάνος Σκουρλέτης.
Με μια λογική ανάλυση κάτι τέτοιο δεν τεκμαίρεται, γιατί θα πάει στις εκλογές με σκληρή εποπτεία και πετσοκομμένες τις συντάξεις, ενώ η έξοδος δεν θα είναι καθαρή, οι αγορές...
θα καραδοκούν, και η διευθέτηση του χρέους θα είναι παρακολούθημα των κυβερνητικών μέτρων.
Η ευκαιρία του, για να σώσει ό,τι σώζεται στο πεδίο της εκλογικής του επιρροής, θα ήταν αυτό που είχε δηλώσει ο Π. Καμμένος στον Αντ1:
«δεν είμαστε αφελείς, θα πάμε σε εκλογές χωρίς μείωση των συντάξεων»!
Η ευκαιρία εκλογών θα ήταν το Φθινόπωρο, ενδεδυμένος με την - ψευδή - λάμψη της καθαρής εξόδου, με διευθέτηση του χρέους (με όποιον τρόπο), και με το επίσης ψευδές επιχείρημα «οι άλλοι σας έβαλαν στα μνημόνια εγώ σας βγάζω», παρότι η αλήθεια είναι ότι το αχρείαστο μνημόνιο είναι εντελώς δικό του, και οι φαιές επιπτώσεις του θα συνεχίζονται και μετά την έξοδο.
Ωστόσο η πολιτεία του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδείξει ότι δεν σκέπτεται με βάση την κοινή λογική –αν σκεπτόταν έτσι δε θα είχε γίνει καν κυβέρνηση!
Παρότι το Φθινόπωρο φαντάζει ευνοϊκό και φωτεινό, και παρότι οι υποσχέσεις για παροχές όπως αύξηση κατώτατου μισθού, διαγραφές χρεών, προσλήψεις, κλπ, δημιουργούν μια αχλή προεκλογικού κλίματος, υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Ο κ. Τσίπρας έχει μπροστά του το μέγιστο εμπόδιο των ευρωεκλογών.
Άνθρωποι που γνωρίζουν τους προβληματισμούς του Μαξίμου, μας επισημαίνουν τα εξής δεδομένα που πρυτανεύουν στην σκέψη του:
Εφόσον χάσει - που θα τις χάσει - τις εκλογές του Φθινοπώρου, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπει σε μία διαδικασία εσωστρέφειας με εκκωφαντικές αναταράξεις.
Η εντεταλμένη κριτική της ΕΡΤ στον Τσακαλώτο για την συνέντευξη στους Financial Times περί επιτηρούμενης εξόδου, η αντίστοιχη δυσαρέσκεια που επέδειξε υπογείως το Μαξίμου, δεδομένου ότι του χάλασε το επικοινωνιακό χάπενινγκ με την εδώ παρουσία του Γιούνκερ, η αντίδραση του ιδίου του Τσακαλώτου, η αντίδραση των «53» επί του θέματος και οι δηλώσεις Φίλη, θα αποτελούν μια νοσταλγική ηλιόλουστη εκδρομή, μπρος στην κριτική που θα υποστεί ο πρωθυπουργός, το επιτελείο του και το περιβάλλον του.
Αυτή την στιγμή, παρότι δείχνουν μεγεθυμένες, οι αναταράξεις, συγκριτικά με αυτό που θα επέλθει, είναι ακόμη ανεπαίσθητες, εξαιτίας δύο λόγων:
Ο ένας είναι ο γνωστός, περί εξουσίας η οποία λειτουργεί ως συγκολλητική ουσία.
Ο άλλος είναι ο περίφημος «Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός», σύμφωνα με τον οποίο ακόμη και αν διαφωνείς δεν το εκφράζεις «προς τα έξω» παρά μόνο στα όργανα του κόμματος – ή για αν το πούμε πιο… μπολσεβίκικα «Δημοκρατία στη συζήτηση, συγκεντρωτισμός στη δράση».
Φυσικά δεν υπάρχει καμία δημοκρατία στην συζήτηση εντός του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ, γιατί απλώς δεν υπάρχει συζήτηση. Αυτή θα γίνει μετά την ήττα και εφόσον οι μετακλητοί επιστρέψουν στις οργανώσεις. Όσο για την Κ.Ο. οι όποιες αντιδράσεις των βουλευτών συνίστανται, όχι στην κριτική για το κυβερνητικό έργο, αλλά σε αυτό για το οποίο παραπονούνται όλοι οι βουλευτές όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, ότι δηλαδή βρίσκουν τις πόρτες των υπουργών κλειστές!
Εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ χάσει τις εκλογές και αρχίσει η ταραχώδης εσωστρέφεια (για την οποία ήδη προετοιμάζονται εσωτερικά οι ομάδες), αυτή θα έχει αντανάκλαση στις εκλογές για την Ευρωβουλή.
Ένα άσχημο αποτέλεσμα θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η θέση θα τεθεί υπό αμφισβήτηση.
Αυτά τα δυσμενή προσπαθεί να αποφύγει, και όντας συμπαγής ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβερνητικό κόμμα, θεωρεί θα έχει καλύτερα αποτελέσματα στις Ευρωεκλογές. Παράλληλα ευελπιστεί ότι αν φτάσει ως το '19, ως κόμμα εξουσίας που θα είναι, θα συνεχίσει να πυκνώνει τον κρατικό μηχανισμό με οπαδούς του (όχι ότι οι άλλοι λειτουργούσαν διαφορετικά, πλην του ΓΑΠ και των Σαμαροβενιζέλων που βρέθηκαν εν μέσω θυέλλης και αυτά ήταν πολυτέλειες), ενώ θα επιδράμει περαιτέρω για την άλωση θυλάκων της ελίτ του δημοσίου (Δικαιοσύνη, Αστυνομία, Στρατό, Ανώτερη Γραφειοκρατία).
Φυσικά τίποτε δεν έχει αποφασιστεί. Τα πάντα είναι στα χέρια των θεσμών, πόσο θα του επιτρέψουν να χρυσώσει το χάπι στο πόπολο, και φυσικά πόσο θα του επιτρέψουν να αξιοποιήσει μέρος των πλεονασμάτων για την γνωστή ελεημοσύνη, την οποία ανενδοίαστα βαφτίζει αριστερή πολιτική.
Του Γιάννη Σιδέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου