Χώρα υπό διάλυση. Δεν πάει άλλο! Ως εδώ!

Υπάρχει πάντοτε μια σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. 

Αυτό δεν σημαίνει ότι η συγκεκριμένη σταγόνα κάνει όλη τη ζημιά. Σημαίνει όμως ότι το ποτήρι δεν χωρούσε τίποτε άλλο.
Η περίπτωση της διγλωσσίας στις γαλλικές φρεγάτες δεν ήταν μια απλή περίπτωση Βαβυλωνίας. Ήταν μια αφτιασίδωτη περίπτωση πολιτικής μυθοπλασίας...
Ο κ.Φώτης Κουβέλης που κατέχει το όχι αμελητέο αξίωμα του Αναπληρωτή Υπουργού, καθότι δεν είναι μόνο μέλος της Κυβέρνησης αλλά και του Υπουργικού Συμβουλίου, με υπερχειλή αυτοπεποίθηση και περισσή βεβαιότητα ανήγγειλε την ένταξη το ερχόμενο καλοκαίρι δύο γαλλικών πολεμικών πλοίων στις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας, ενώ αυτό το ενδεχόμενο απλώς δεν υπήρχε, όπως διευκρινίστηκε στη χθεσινή συνέντευξη τύπου του ετέρου πολιτικού προϊσταμένου του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας κ.Πάνου Καμμένου.
Και φυσικά το μέγεθος της ζημιάς που προκλήθηκε στο κύρος της χώρας με ένα τόσο σοβαρό αμυντικό μέτρο να εξαγγέλλεται από τον έναν αρμόδιο για την Εθνική Άμυνα Υπουργό και να βρίσκεται τελείως στον αέρα από τον άλλο, τον αρμοδιότερο, είναι ανυπολόγιστη.

Ποιος επιβουλεύς των δικαιωμάτων της πατρίδας μας δεν θα επιχαίρει με αυτή την πρωτοφανή επίδειξη ανικανότητας εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας του αμυντικού μηχανισμού της χώρας; Σκεφτείτε τι σκέφτονται
οι κυβερνητικοί ιθύνοντες στην Τουρκία…
Δυστυχώς έχουμε φτάσει σε σημείο μηδέν. Ως εδώ! Δεν πάει άλλο! 

Ανικανότητα; Άγνοια; Αδιαφορία; Πολιτική δολοπλοκία; Μάχη χαρακωμάτων; Όποιες και αν είναι οι γενεσιουργές αιτίες αυτής της καταστροφικής πολιτικής τα αποτελέσματα είναι ασύγγνωστα. Η παροιμιώδης διγλωσσία αυτής της κυβέρνησης, τα ευτελή και κυρίως επικίνδυνα πυροτεχνήματα με τα οποία κάθε Υπουργός επιλέγει να πολιτεύεται, η παντελής έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού και η εγνωσμένη ανεπάρκεια αντιμετώπισης της κατάστασης των πραγμάτων έχουν οδηγήσει τις κρίσιμες παραμέτρους της αμυντικής μας πολιτικής σε οριακό σημείο.

Και βεβαίως η ευθύνη για τα όσα παρακολουθούμε εδώ και μήνες να τεκταίνονται μέσα και έξω από την χώρα μπορεί να διαχέεται στους αρμόδιους Υπουργούς αλλά επιστρέφει ακεραία και βαραίνει πρωτίστως τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, ο οποίος όμως αντί να αποτελεί το Κέντρο Επιχειρήσεων απ΄ όπου θα συντονίζει το κυβερνητικό έργο αρέσκεται στο να παρακολουθεί δειλός  και άβουλος το θέατρο σκιών, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο θλιβερός κυβερνητικός θίασος, να διχοτομείται σε κάποιες περιπτώσεις και σε άλλες να πολυμερίζεται. Είναι πασιφανές, για να γίνω πιο συγκεκριμένος, οτι στα εξωτερικά θέματα της χώρας έχουμε τρία κέντρα εξουσίας που δύσκολα εναρμονίζονται. Άλλο κέντρο στο Μαξίμου, άλλο στο ΥΠΕΞ, άλλο στο ΥΕΘΑ. Έτσι, όμως, εξηγείται πως οδηγούμαστε από λάθος σε λάθος και από ήττα σε ήττα.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Πρωθυπουργός φύτεψε στο Υπουργείο Άμυνας και δεύτερο πόλο εξουσίας. Για να το παραλύσει εντελώς. Όταν όμως το ίδιο το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας εμφανίζεται διχοτομημένο, τότε η χώρα είναι εξ αντικειμένου σε κατάσταση συναγερμού, γιατί τα ζητήματα αμυντικής πολιτικής εντάσσονται, και όχι αδίκως, στην σφαίρα των ζωτικών θεμάτων.

Είναι ανησυχητικό, όμως, που κανονικά έπρεπε να γράψω τρομακτικό, ότι η παρούσα διακυβέρνηση με τη συμπεριφορά της, εν προκειμένω με όλα όσα έγιναν στο ζήτημα των φρεγατών, διαλαλεί πως υπάρχει πρόβλημα στην αποτελεσματική υπεράσπιση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας. Για λόγους που δεν μπορώ να παρακολουθήσω, πιθανολογώ για λόγους ενδοκυβερνητικών ανταγωνισμών, η συριζαϊκή εν προκειμένω συνιστώσα κατασκευάζει ένα θέμα που εξευτελίζει συνολικά την κυβέρνηση και τη χώρα. Και υπό αυτή την έννοια η παραμονή της στην εξουσία αποτελεί μόνιμη διακινδύνευση για όλα όσα ο Ελληνισμός έχει αγωνιστεί σε όλη του την ιστορική διαδρομή.

Ο Υπουργός Άμυνας ξεκαθάρισε με τον πιο ρητό τρόπο πως πέραν μιας επικοινωνίας του Πρωθυπουργού με τον Πρόεδρο Μακρόν δεν υπάρχει τίποτε άλλο!!! Και η επικοινωνία αυτή, όπως είπε, αφορούσε την κατασκευή μέρους των φρεγατών στην Ελλάδα κλπ κλπ! Πώς, όμως, αυτό κατέστη μίσθωση με άμεση παράδοση των πλοίων, πώς χωρίς απόφαση του ΚΥΣΕΑ και της Επιτροπής Εξοπλιστικών Προγραμμάτων της Βουλής ανακοινώθηκε η ενοικίαση και η άμεση παράδοση των φρεγατών, μόνο ο κ.Τσιπρας έτσι που τα έκανε μπορεί να εξηγήσει. Το «μπορεί» όμως είναι ρητορικό. Διότι ούτε μπορεί, ούτε θέλει. Το μοναδικό του ενδιαφέρον είναι η ψηφοθηρία, ο λαϊκισμός κι ο διχασμός. Είναι χαρακτηριστική άλλωστε και η εφεύρεση για τα περί παλαιού πολιτικού συστήματος. Των κομμάτων δηλαδή που ήταν πριν από αυτόν στην κυβέρνηση κι από ό,τι φαίνεται σε λίγο καιρό επανακάμπτουν στους νέους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς. Και είναι χαρακτηριστική αυτή του η κατάπτυστη ρητορική διότι ταυτίζεται με τη ρητορική των κορυφαίων της χούντας, που αποκαλούσαν τους πολιτικούς της δημοκρατικής Ελλάδας «φαυλοκρατία». Στο πλαίσιο μάλιστα αυτής της λογικής φρόντισε να ψηφίσουν το σύστημα της απλής αναλογικής με απολύτως αρνητικούς πολιτικούς σκοπούς και συγκεκριμένα για να δημιουργηθούν συνθήκες ακυβερνησίας.

Όπως ήδη σημείωσα, η ισοπέδωση των πάντων δεν αφορά μόνο την Άμυνα της χώρας. Είναι καθολική. Εντοπίζεται και διαπιστώνεται στις ισοπεδωτικές παρεμβάσεις και επιθέσεις στη Δικαιοσύνη, όπου έχει στηθεί πραγματικό παρακράτος, στις επιθέσεις στις Ανεξάρτητες Αρχές, στην παλαιοκομματική-πελατειακή πολιτική τους στην Διοίκηση, στη λατρεία τους για τη γραφειοκρατία, στους τραγικούς και εν τέλει απάνθρωπους χειρισμούς στο μεταναστευτικό-προσφυγικό, στην αβυσσαλέα αδυναμία τους να κατανοήσουν τις ανάγκες της πραγματικής οικονομίας. Απόδειξη, άλλωστε, της πολιτικής τους κατάντιας και της αλαζονείας, αποτελεί η φράση του Πρωθυπουργού στην ομιλία του στην κοινοβουλευτική του ομάδα, ότι δήθεν η χώρα απέκτησε πλεονάσματα δίχως να θιγεί η κοινωνία!!! Κι όλα αυτά μετά την εξαφάνιση του ΕΚΑΣ και την φορολογική και «εισφοροφορολογική» καταλήστευση εκατομμυρίων πολιτών. Η αυτόκολακεία με παρωπίδες στην αποθέωσή της.

Αν βρισκόμασταν σε άλλες εποχές και σε ανατολικότερα γεωγραφικά πλάτη, η μόνη υπηρεσία που μπορούσαν να προσφέρουν στην χώρα θα ήταν να διαπράξουν σεπούκου. Επειδή όμως βρισκόμαστε εδώ και σήμερα, η μοναδική τους προσφορά θα είναι ευθέως ανάλογη με την ταχύτητα της αποχώρησής τους. Κι όσο την καθυστερούν, τόσο αυξάνεται το μέγεθος και η ένταση της πολιτικής τιμωρίας τους. Αλλά ο περισσότερος καιρός ήδη πέρασε και οι πιο πολλοί κόκκοι άμμου είναι στο κάτω μέρος της κλεψύδρας. Φτάνει η ώρα τους!

Του Ανδρέα Λοβέρδου

liberal.gr