Εχει μια πικρα και ειρωνια μαζι αυτο για μενα!
Απο το 2011 αρχισε η μειωση του τζιρου,ισως μικροτερη απο τον συνολικο μεσο ορο της αγορας,ομως σιγα σιγα γονατιζαμε.
Γι αυτο αγαπω τους ανθρωπους της αγορας,τα κοριτσια που γυρνούν το βράδυ με πρισμενα ποδια απο την ορθοστασια,που δεν μπορουν να πανε ευκολα στις σχολικες γιορτες των παιδιων τους, που τα σερνουν μαζι τους τις αργιες,,που......
Να τους προσεχετε τους εργαζομενους της αγορας,να προσεχετε την μικρη επιχειρηση.
Με μια σπαρακτική ανάρτηση στο facebook, ένα κείμενο γροθιά στο στομάχι όλων μας, μια γνωστή συμπολίτισσά μας επαγγελματίας, αναγγέλλει την οριστική αναστολή των εργασιών της επιχείρησής της εξαιτίας κυρίως των προβλημάτων που έφερε η κρίση.
Η Μαρία Τσουρή που υπήρξε και για αρκετά χρόνια μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Εμπορικού Συλλόγου Καβάλας, μια αγωνίστρια στο χώρο της αγοράς αλλά και μια καθημερινή γυναίκα με σωρό τα προβλήματα να την πιέζουν ασφυκτικά, δεν άντεξε και ξεσπά με έναν τρόπο που όχι απλά θα έπρεπε να συγκινήσει όλους μας αλλά να μας ξεσηκώσει ενάντια στις πολιτικές που μας ωθούν καθημερινά στην απόγνωση και στην εξαθλίωση.
Ακομη ενα λουκέτο,πια του δικού μου και της κορης μου μαγαζιού ,μαζι με τα χιλιάδες λουκέτα που αφήνουν πίσω τους αδιέξοδα, ανεργια, καταθλιψη, συναισθημα αποτυχίας,ρημαγμένες σχέσεις και ζωές,ναι και μοναχικες αυτοκτονίες κι ας μην ακούγονται πολύ.
Ομως δεν ειμαστε οι καθαριστριες του Υπουργειου Οικονομικων ουτε οι "νεκροι της Ερτ".
Καμια συζητηση δεν θα γινει για εμας και τους ανεργους εργαζομενους μας.
Συρθηκαμε στα δικαστηρια απο μια ιδιοκτητρια ενος ακινητου...
25 τετραγωνικων ισογειου χωρου πωλησης και 27 τετραγωνικων χωρου εργαστηριου,φακων επαφης,οπτομετριας και αποθηκης.
Συρθηκαμε στα δικαστηρια απο μια ιδιοκτητρια ενος ακινητου...
25 τετραγωνικων ισογειου χωρου πωλησης και 27 τετραγωνικων χωρου εργαστηριου,φακων επαφης,οπτομετριας και αποθηκης.
Το ξαναχτίσαμε σχεδον απο την αρχη. Παραλαβαμε στατικα προβληματα,αρουραίους,υγρασιες.
Βαλαμε το αιμα μας,οτι ειχαμε και δεν ειχαμε ,δανειστηκαμε,ρισκαραμε.
Στα 17 χρονια λειτουργιας του μαγαζιού μας η ιδιοκτητρια κερδισε 350000 ευρω ,η εφορια πανω απο 100000 και χρωσταμε βεβαια ,εργαζομενοι ενσημα και μισθους.Ενισχυσαμε τοπικες εφημεριδες και εντυπα,συλλογους,εκδηλωσεις,,τζιραραμε χιλαδες ευρω σε πολλους προμηθευτες μικρους και μεγαλους.
Ζησαμε δουλευοντας σκληρα χωρις καμιά πολυτελεια,χωρις διακοπες,χωρις ακομη και την πολυτελεια της αρρώστιας,ουτε διπλα στο παιδι μου δεν μπορουσα να ειμαι οταν γεννούσε σε ωρα λειτουργιας της αγορας,χωρις ν αποκτησουμε οποιοδηποτε περιουσιακο στοιχειο(,φυσικα και δεν εχουμε δικο μας σπιτι,)εξασφαλιζοντας ουτε εναν χαμηλο δημοσιουπαλληλικο μισθο .
Ζησαμε δουλευοντας σκληρα χωρις καμιά πολυτελεια,χωρις διακοπες,χωρις ακομη και την πολυτελεια της αρρώστιας,ουτε διπλα στο παιδι μου δεν μπορουσα να ειμαι οταν γεννούσε σε ωρα λειτουργιας της αγορας,χωρις ν αποκτησουμε οποιοδηποτε περιουσιακο στοιχειο(,φυσικα και δεν εχουμε δικο μας σπιτι,)εξασφαλιζοντας ουτε εναν χαμηλο δημοσιουπαλληλικο μισθο .
Απο το 2011 αρχισε η μειωση του τζιρου,ισως μικροτερη απο τον συνολικο μεσο ορο της αγορας,ομως σιγα σιγα γονατιζαμε.
Το 2014 ηταν μια χρονια σταθεροτητας,μετα ηρθε το συριζανελ.
Οι παλινωδιες,οι κλειστες τραπεζες,ο φοβος για την ελλειψη σταθεροτητας,η υπερφορολογηση απο την μερια της κυβερνησης,η αφελεια μας,η εντιμοτητα μας,η ελλειψη τετοιων κερδων (οσο και να σας εντυπωσιαζει) ωστε να δημιουργηθει αποθεμα για να στηριχθει πια η ζημιογονα μικρη επιχειρηση ,οδηγησαν στο τελος μας.
Εμεις λοιπον οι κερδοσκοποι ,οι φοροφυγαδες επαγγελματιες μενουμε στον δρομο αναζητωντας δουλεια σ ενα δυσκολο περιβάλλον.Κι αυτο ειναι το μεγαλο ζητημα.
Εμεις λοιπον οι κερδοσκοποι ,οι φοροφυγαδες επαγγελματιες μενουμε στον δρομο αναζητωντας δουλεια σ ενα δυσκολο περιβάλλον.Κι αυτο ειναι το μεγαλο ζητημα.
Ευχομουν να εκανα εγω επαγγελματικα λαθη,δεν ειναι ολοι γεννημενοι εμποροι,αλλα τοτε θα εβρισκα δουλεια με μια οικονομια που θ ανθιζε.
58 χρονων λοιπον με τα πρωτα μου ενσημα το 1979 και ασφαλιστικη συνεχομενη ζωη 40 χρονων περιπου.
58 χρονων λοιπον με τα πρωτα μου ενσημα το 1979 και ασφαλιστικη συνεχομενη ζωη 40 χρονων περιπου.
Αλλα ανηκω σ αυτο το κομματι της Ελλαδας του κοπου,δεν εχω προνομια και γεννησα στα 19 μου,δεν εχω ανηλικο 18 χρονων να φροντισω ,εχω εγγονια που με χρειαζονται,αλλα αυτα ειναι ψιλά γραμματα.
Δεν ξερω ποτε και αν θα βγω στην συνταξη,αλλωστε δεν μ ενδιεφερε ποτε αυτο το κομματι,αγαπουσα την δουλεια ,το μονο που ηθελα να συνδυάζω ειναι η βοηθεια στο μεγάλωμα των μωρων μας.
Το μεγαλο λαθος της ζωης μου ειναι πως δεν μεγαλωσα την κορη μου με την νοοτροπια 'βρες μια τρουπα να τρουπωσεις" αλλα με το" δουλεια μωρο μου,δουλεια.'.
Ομως δεν μετανιώνω.Απο το 1992 στην αγορα της λιανικης,ματωσα ,δεν κοιμηθηκα απο αγχος για το πως θα βγουν οι υποχρεωσεις,πως θα εξυπηρετησω καλυτερα.
Ομως δεν μετανιώνω.Απο το 1992 στην αγορα της λιανικης,ματωσα ,δεν κοιμηθηκα απο αγχος για το πως θα βγουν οι υποχρεωσεις,πως θα εξυπηρετησω καλυτερα.
Εισεπραξα και μικροψυχια και αγενεια αλλα κρατω την μεγαλη αγαπη,εμπιστοσυνη ,χαμογελο,καλα λογια των περισσοτερων.και αυτους τους περισσοτερους πελατες-φιλους-οικογενεια τους ευχαριστω με ολη μου την καρδια.
Παντα θα χρωσταω στην αγορα με ξυπνησε,ξεπερασα τις ιδεοληψιες μου,καταλαβα πως αριστερα δεν σημαινει ευνοουμενες ομαδες που εκβιαζεται η ψηφος τους .
Ενιωσα τι σημαινει ανασφαλεια,αγχος καθημερινο και τι σιγουρια.
Παντα θα χρωσταω στην αγορα με ξυπνησε,ξεπερασα τις ιδεοληψιες μου,καταλαβα πως αριστερα δεν σημαινει ευνοουμενες ομαδες που εκβιαζεται η ψηφος τους .
Ενιωσα τι σημαινει ανασφαλεια,αγχος καθημερινο και τι σιγουρια.
Γι αυτο αγαπω τους ανθρωπους της αγορας,τα κοριτσια που γυρνούν το βράδυ με πρισμενα ποδια απο την ορθοστασια,που δεν μπορουν να πανε ευκολα στις σχολικες γιορτες των παιδιων τους, που τα σερνουν μαζι τους τις αργιες,,που......
Να τους προσεχετε τους εργαζομενους της αγορας,να προσεχετε την μικρη επιχειρηση.
Η Μαρία Τσουρή που υπήρξε και για αρκετά χρόνια μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Εμπορικού Συλλόγου Καβάλας, μια αγωνίστρια στο χώρο της αγοράς αλλά και μια καθημερινή γυναίκα με σωρό τα προβλήματα να την πιέζουν ασφυκτικά, δεν άντεξε και ξεσπά με έναν τρόπο που όχι απλά θα έπρεπε να συγκινήσει όλους μας αλλά να μας ξεσηκώσει ενάντια στις πολιτικές που μας ωθούν καθημερινά στην απόγνωση και στην εξαθλίωση.
Το συγκλονιστικό κείμενο της Μαρίας Τσουρή αναφέρει επί λέξει τα εξής, διορθωμένο και... τονισμένο:
Ευχαριστούμε καλή μας κυβέρνηση.!
Έχει μια πίκρα και ειρωνεία μαζί αυτό για μένα! Ακόμη ένα λουκέτο, πια του δικού μου και της κόρης μου μαγαζιού, μαζί με τα χιλιάδες λουκέτα που αφήνουν πίσω τους αδιέξοδα, ανεργία, κατάθλιψη, συναίσθημα αποτυχίας, ρημαγμένες σχέσεις και ζωές, ναι και μοναχικές αυτοκτονίες κι ας μην ακούγονται πολύ.
Όμως δεν είμαστε οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών ούτε οι «νεκροί της ΕΡΤ». Καμιά συζήτηση δεν θα γίνει για εμάς και τους ανέργους εργαζόμενούς μας.
Συρθήκαμε στα δικαστήρια από μια ιδιοκτήτρια ενός ακινήτου 25 τετραγωνικών ισογείου χώρου πώλησης και 27 τετραγωνικών χώρου εργαστηρίου, φακών επαφής, οπτομετρίας και αποθήκης. Το ξαναχτίσαμε σχεδόν από την αρχή. Παραλάβαμε στατικά προβλήματα, αρουραίους, υγρασίες. Βάλαμε το αίμα μας, ό,τι είχαμε και δεν είχαμε, δανειστήκαμε, ρισκάραμε. Στα 17 χρόνια λειτουργίας του μαγαζιού μας η ιδιοκτήτρια κέρδισε 350.000 ευρώ, η εφορία πάνω από 100.000 και χρωστάμε βέβαια, εργαζόμενοι ένσημα και μισθούς. Ενισχύσαμε τοπικές εφημερίδες και έντυπα, συλλόγους, εκδηλώσεις, τζιράραμε χιλιάδες ευρώ σε πολλούς προμηθευτές μικρούς και μεγάλους.
Ζήσαμε δουλεύοντας σκληρά χωρίς καμιά πολυτέλεια, χωρίς διακοπές, χωρίς ακόμη και την πολυτέλεια της αρρώστιας, ούτε δίπλα στο παιδί μου δεν μπορούσα να είμαι όταν γεννούσε σε ώρα λειτουργίας της αγοράς, χωρίς ν’ αποκτήσουμε οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο, (φυσικά και δεν έχουμε δικό μας σπίτι,) εξασφαλίζοντας ούτε έναν χαμηλό δημοσιοϋπαλληλικό μισθό.
Από το 2011 άρχισε η μείωση του τζίρου, ίσως μικρότερη από τον συνολικό μέσο όρο της αγοράς, όμως σιγά – σιγά γονατίζαμε. Το 2014 ήταν μια χρονιά σταθερότητας, μετά ήρθε το συριζανέλ. Οι παλινωδίες, οι κλειστές τράπεζες, ο φόβος για την έλλειψη σταθερότητας, η υπερφορολόγηση από την μεριά της κυβέρνησης, η αφέλεια μας, η εντιμότητά μας, η έλλειψη τέτοιων κερδών (όσο και να σας εντυπωσιάζει) ώστε να δημιουργηθεί απόθεμα για να στηριχθεί πια η ζημιογόνα μικρή επιχείρηση, οδήγησαν στο τέλος μας.
Εμείς λοιπόν οι κερδοσκόποι, οι φοροφυγάδες επαγγελματίες μένουμε στον δρόμο αναζητώντας δουλειά σ’ ένα δύσκολο περιβάλλον. Κι αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα. Ευχόμουν να έκανα εγώ επαγγελματικά λάθη, δεν είναι όλοι γεννημένοι έμποροι, αλλά τότε θα έβρισκα δουλειά με μια οικονομία που θ’ άνθιζε.
58 χρονών λοιπόν με τα πρώτα μου ένσημα το 1979 και ασφαλιστική συνεχόμενη ζωή 40 χρόνων περίπου. Αλλά ανήκω σ’ αυτό το κομμάτι της Ελλάδας του κόπου, δεν έχω προνόμια και γέννησα στα 19 μου, δεν έχω ανήλικο 18 χρονών να φροντίσω, έχω εγγόνια που με χρειάζονται, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Δεν ξέρω πότε και αν θα βγω στην σύνταξη, άλλωστε δεν μ’ ενδιέφερε ποτέ αυτό το κομμάτι, αγαπούσα την δουλειά, το μόνο που ήθελα να συνδυάζω είναι η βοήθεια στο μεγάλωμα των μωρών μας. Το μεγάλο λάθος της ζωής μου είναι πως δεν μεγάλωσα την κόρη μου με την νοοτροπία «βρες μια τρούπα να τρουπώσεις» αλλά με το “δουλειά μωρό μου, δουλειά.».
Όμως δεν μετανιώνω. Από το 1992 στην αγορά της λιανικής, μάτωσα, δεν κοιμήθηκα από άγχος για το πως θα βγουν οι υποχρεώσεις, πως θα εξυπηρετήσω καλύτερα. Εισέπραξα και μικροψυχία και αγένεια αλλά κρατώ την μεγάλη αγάπη, εμπιστοσύνη, χαμόγελο, καλά λόγια των περισσότερων. Και αυτούς τους περισσότερους πελάτες-φίλους-οικογένεια τους ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά.
Πάντα θα χρωστάω στην αγορά. Με ξύπνησε, ξεπέρασα τις ιδεοληψίες μου, κατάλαβα πως αριστερά δεν σημαίνει ευνοούμενες ομάδες που εκβιάζεται η ψήφος τους.
Ένιωσα τι σημαίνει ανασφάλεια, άγχος καθημερινό και τι σιγουριά.
Γι’ αυτό αγαπώ τους ανθρώπους της αγοράς, τα κορίτσια που γυρνούν το βράδυ με πρησμένα πόδια από την ορθοστασία, που δεν μπορούν να πάνε εύκολα στις σχολικές γιορτές των παιδιών τους, που τα σέρνουν μαζί τους τις αργίες, που…
Να τους προσέχετε τους εργαζόμενους της αγοράς, να προσέχετε την μικρή επιχείρηση.
Έχει μια πίκρα και ειρωνεία μαζί αυτό για μένα! Ακόμη ένα λουκέτο, πια του δικού μου και της κόρης μου μαγαζιού, μαζί με τα χιλιάδες λουκέτα που αφήνουν πίσω τους αδιέξοδα, ανεργία, κατάθλιψη, συναίσθημα αποτυχίας, ρημαγμένες σχέσεις και ζωές, ναι και μοναχικές αυτοκτονίες κι ας μην ακούγονται πολύ.
Όμως δεν είμαστε οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών ούτε οι «νεκροί της ΕΡΤ». Καμιά συζήτηση δεν θα γίνει για εμάς και τους ανέργους εργαζόμενούς μας.
Συρθήκαμε στα δικαστήρια από μια ιδιοκτήτρια ενός ακινήτου 25 τετραγωνικών ισογείου χώρου πώλησης και 27 τετραγωνικών χώρου εργαστηρίου, φακών επαφής, οπτομετρίας και αποθήκης. Το ξαναχτίσαμε σχεδόν από την αρχή. Παραλάβαμε στατικά προβλήματα, αρουραίους, υγρασίες. Βάλαμε το αίμα μας, ό,τι είχαμε και δεν είχαμε, δανειστήκαμε, ρισκάραμε. Στα 17 χρόνια λειτουργίας του μαγαζιού μας η ιδιοκτήτρια κέρδισε 350.000 ευρώ, η εφορία πάνω από 100.000 και χρωστάμε βέβαια, εργαζόμενοι ένσημα και μισθούς. Ενισχύσαμε τοπικές εφημερίδες και έντυπα, συλλόγους, εκδηλώσεις, τζιράραμε χιλιάδες ευρώ σε πολλούς προμηθευτές μικρούς και μεγάλους.
Ζήσαμε δουλεύοντας σκληρά χωρίς καμιά πολυτέλεια, χωρίς διακοπές, χωρίς ακόμη και την πολυτέλεια της αρρώστιας, ούτε δίπλα στο παιδί μου δεν μπορούσα να είμαι όταν γεννούσε σε ώρα λειτουργίας της αγοράς, χωρίς ν’ αποκτήσουμε οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο, (φυσικά και δεν έχουμε δικό μας σπίτι,) εξασφαλίζοντας ούτε έναν χαμηλό δημοσιοϋπαλληλικό μισθό.
Από το 2011 άρχισε η μείωση του τζίρου, ίσως μικρότερη από τον συνολικό μέσο όρο της αγοράς, όμως σιγά – σιγά γονατίζαμε. Το 2014 ήταν μια χρονιά σταθερότητας, μετά ήρθε το συριζανέλ. Οι παλινωδίες, οι κλειστές τράπεζες, ο φόβος για την έλλειψη σταθερότητας, η υπερφορολόγηση από την μεριά της κυβέρνησης, η αφέλεια μας, η εντιμότητά μας, η έλλειψη τέτοιων κερδών (όσο και να σας εντυπωσιάζει) ώστε να δημιουργηθεί απόθεμα για να στηριχθεί πια η ζημιογόνα μικρή επιχείρηση, οδήγησαν στο τέλος μας.
Εμείς λοιπόν οι κερδοσκόποι, οι φοροφυγάδες επαγγελματίες μένουμε στον δρόμο αναζητώντας δουλειά σ’ ένα δύσκολο περιβάλλον. Κι αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα. Ευχόμουν να έκανα εγώ επαγγελματικά λάθη, δεν είναι όλοι γεννημένοι έμποροι, αλλά τότε θα έβρισκα δουλειά με μια οικονομία που θ’ άνθιζε.
58 χρονών λοιπόν με τα πρώτα μου ένσημα το 1979 και ασφαλιστική συνεχόμενη ζωή 40 χρόνων περίπου. Αλλά ανήκω σ’ αυτό το κομμάτι της Ελλάδας του κόπου, δεν έχω προνόμια και γέννησα στα 19 μου, δεν έχω ανήλικο 18 χρονών να φροντίσω, έχω εγγόνια που με χρειάζονται, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Δεν ξέρω πότε και αν θα βγω στην σύνταξη, άλλωστε δεν μ’ ενδιέφερε ποτέ αυτό το κομμάτι, αγαπούσα την δουλειά, το μόνο που ήθελα να συνδυάζω είναι η βοήθεια στο μεγάλωμα των μωρών μας. Το μεγάλο λάθος της ζωής μου είναι πως δεν μεγάλωσα την κόρη μου με την νοοτροπία «βρες μια τρούπα να τρουπώσεις» αλλά με το “δουλειά μωρό μου, δουλειά.».
Όμως δεν μετανιώνω. Από το 1992 στην αγορά της λιανικής, μάτωσα, δεν κοιμήθηκα από άγχος για το πως θα βγουν οι υποχρεώσεις, πως θα εξυπηρετήσω καλύτερα. Εισέπραξα και μικροψυχία και αγένεια αλλά κρατώ την μεγάλη αγάπη, εμπιστοσύνη, χαμόγελο, καλά λόγια των περισσότερων. Και αυτούς τους περισσότερους πελάτες-φίλους-οικογένεια τους ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά.
Πάντα θα χρωστάω στην αγορά. Με ξύπνησε, ξεπέρασα τις ιδεοληψίες μου, κατάλαβα πως αριστερά δεν σημαίνει ευνοούμενες ομάδες που εκβιάζεται η ψήφος τους.
Ένιωσα τι σημαίνει ανασφάλεια, άγχος καθημερινό και τι σιγουριά.
Γι’ αυτό αγαπώ τους ανθρώπους της αγοράς, τα κορίτσια που γυρνούν το βράδυ με πρησμένα πόδια από την ορθοστασία, που δεν μπορούν να πάνε εύκολα στις σχολικές γιορτές των παιδιών τους, που τα σέρνουν μαζί τους τις αργίες, που…
Να τους προσέχετε τους εργαζόμενους της αγοράς, να προσέχετε την μικρή επιχείρηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου