Η αλητεία στο δημόσιο βίο

Ο πολιτικός διάλογος μέσα και έξω από τη Βουλή, την τελευταία εβδομάδα, θυμίζει … Βρετανικό Κοινοβούλιο. 

Το θέμα δεν είναι μόνο στο ποιος ήρξατο χειρών αδίκων, αλλά μέχρι που έφτασε η δημόσια αντιπαράθεση.
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Όλα ξεκίνησαν την περασμένη Τετάρτη στη διάρκεια της πολύωρης συζήτησης στη Βουλή για τις ευθύνες πολιτικών, στο θέμα της Novartis.
Στη διάρκεια αυτής της συζήτησης ακούστηκαν τα μύρια όσα...
Από το «άει στο διάολο» από την πρόεδρο της Βουλής, μέχρι το «παράχεσες» από βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που μιλούσε ο πρώην πρωθυπουργός Α. Σαμαράς.
Και δεν έφτανε αυτό, στη διάρκεια της φορτισμένης συναισθηματικά ομιλίας του πρώην υπηρεσιακού πρωθυπουργού Π. Πικραμένου, ο πολύς κατά τα άλλα Πολάκης, ο γνωστός ως πιστολέρο και δήμαρχος των διπλών βιβλίων, χασκογελούσε δείχνοντας το επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού του.
Αλλά και έξω από τη Βουλή, στη συνέχεια, το ματς συνεχίστηκε με αντίστοιχη βιαιότητα.

Ο Α. Γεωργιάδης ισχυρίστηκε σε τηλεοπτική εκπομπή ότι «τα πιάνει» ο Α. Τσίπρας, για να του απαντήσει ο εκπρόσωπος Τύπου του Μαξίμου με φράσεις όπως «τσογλάνια» και «πολιτική αλητεία» για να ολοκληρώσει με τη φράση «ου γαρ οίδασι τι πηδούσι»
Όμορφος κόσμος ηθικός αγγελικά πλασμένος, που θα έλεγε και ο ποιητής.

Επί της ουσίας τώρα, για να μην παραπλανούμε τους πολίτες, που έχουν χάσει την μπάλα, μια και η μισή αλήθεια μπλέκεται με το ψέμα, με αποτέλεσμα να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Υπάρχει σκάνδαλο Novartis; Ναι υπάρχει, και αφορά κατά βάση, όπως σε όλες τις χώρες τους γιατρούς, που χρηματίστηκαν για να προβαίνουν σε υπερσυνταγογράφησεις για λογαριασμό της Novartis.

Γιατί στην  Ελλάδα και μόνο εμφανίστηκαν να ενέχονται πολιτικά πρόσωπα; Γιατί τρεις μάρτυρες αφού εξασφάλισαν την ανωνυμία, με διαδοχικές καταθέσεις, που διήρκεσαν τρεις μήνες, και τη μνήμη τους να εμφανίζεται ποιο διαυγής στην τέταρτη κατάθεση, μίλησαν για πολιτικά πρόσωπα που χρηματίστηκαν.

Πως έλαβαν γνώση του χρηματισμού οι τρεις προστατευόμενοι μάρτυρες; Από αναφορές τρίτων. Δηλαδή πολύ απλά οι ίδιοι δεν είχαν άμεση επαφή με αυτούς τους χρηματισμούς που καταγγέλλουν.

Τι έγινε στη συνέχεια; Η κυβέρνηση πριν καλά-καλά δει την αναφορά της ανακρίτριας, που παρέλειψε να διαβιβάσει το θέμα στις 6 Νοεμβρίου 2017, όταν αναφέρθηκε για πρώτη φορά όνομα πολιτικού, χωρίς να έχει καν μελετήσει την δικογραφία, των 7.000 σελίδων, έσπευσε να μιλήσει δια του Δ. Παπαγγελόπουλου, για το μεγαλύτερο σκάνδαλο από καταβολής του νέου ελληνικού κράτους.

Αλλά δεν ήταν μόνο η κυβέρνηση. Εφημερίδα που έχει αναλάβει εργολαβικά, την λεγόμενη βρώμικη δουλειά, προανήγγειλε το περιεχόμενο των καταθέσεων ένα εικοσιτετράωρο πριν οι εν λόγω προστατευόμενοι μάρτυρες τα πουν στην ανακρίτρια, εν είδει μάντη Κάλχα.

Έτσι μια υπόθεση, που σε μια ώριμη δημοκρατία θα κυλούσε χωρίς άναρθρες κραυγές και ύποπτους ψίθυρους, έγινε στην πατρίδα μας γαϊτανάκι κατασκευής ενόχων, χωρίς να υπάρχουν στην ουσία πραγματικά στοιχεία, που ο νόμος ορίζει ως αποδεικτικά ενοχής.

Τι υπάρχει όμως; Με βάση το άθλιο άρθρο 86 του Συντάγματος, μετά από δύο κοινοβουλευτικές περιόδους τα φερόμενα ως αδικήματα πολιτικών περί χρηματισμού παραγράφονται.

Άρα τι μένει; Η ρετσινιά, μια και οι εγκαλούμενοι δεν θα μπορούν να αποδείξουν την αθωότητα τους κι έτσι μένει στην συνείδηση της κοινής γνώμης εδραιωμένη η άποψη, ότι όλοι τα πιάνουν.

Όπως έλεγε και ο μαιτρ της προπαγάνδας του Χίτλερ ο Γκέμπελς, όσο πιο μεγάλο είναι το ψέμα τόσο πιο εύκολα θα γίνει πιστευτό.

Σε όλο αυτό το νοσηρό πολιτικό σκηνικό, που έχει στηθεί, δυστυχώς με ευθύνη της κυβέρνησης, η πόλωση, ο διχασμός και το εμφυλιοπολεμικό κλίμα είναι φυσικό να παίρνει διαστάσεις που περιέγραψε στο παρελθόν ο Α. Τσίπρας με τη φράση  «Ή θα μας τελειώσουν ή θα τους τελειώσουμε».

Τι σημαίνει αυτό; Το βλέπουμε σήμερα στην πράξη, με την μάχη μέχρις εσχάτων, στην οποία έχουν επιδοθεί  από τη μια η κυβέρνηση και από την άλλη η αντιπολίτευση.

Σε αυτό το κλίμα αλληλοσπαραγμού καλείται η κοινωνία να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και το πολιτικό σύστημα να διαχειριστεί μείζονα προβλήματα, όπως οι συνομιλίες και οι συμφωνίες με Τίρανα και Σκόπια, και το σοβαρότερο, την επιθετικότητα της Άγκυρας σε Αιγαίο και Α. Μεσόγειο.

Θα έλεγε κανείς τι δεν έκανε ο Τσίπρας; Να μην κινηθεί με βάσει τους νόμους και τους προφήτες σε ότι αφορά το σκάνδαλό της Novartis;

Καμιά αντίρρηση. Όμως όφειλε να μην παρασυρθεί από την παρέα των πρώην δικαστικών που τον περιτριγυρίζουν, να μην εμφανίζεται ότι παρεμβαίνει στο έργο της δικαιοσύνης στέλνοντας τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο στον Άρειο Πάγο προκειμένου να μην κουκουλωθεί το θέμα όπως δήλωσε βουλευτής του, να μην αντιδικεί η υπεύθυνη του νομικού του τμήματος με το δικαστικό σώμα και να μην εμφανίζονται δικαστικοί λειτουργοί να πράττουν ως μη όφειλαν, πέραν του νόμου, όπως συνέβη με τον χαρακτηρισμό των προστατευόμενων μαρτύρων κατόπιν εορτής στις 9 Φεβρουαρίου, ως δημοσίου συμφέροντος.

Ο εναγκαλισμός της εκτελεστικής εξουσίας με αυτόν της δικαστικής, μπορεί να αποβεί θανάσιμος. 

Η εξουσία όταν γίνεται αυτοσκοπός, είναι κάτι  ιδιαίτερα επικίνδυνο για τους θεσμούς, που οφείλουν και όσοι δεν έδωσαν θρησκευτικό όρκο να σέβονται και να διαφυλάττουν ως κόρη οφθαλμού…