Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συνήθιζε να χρησιμοποιεί το παράδειγμα της καρδερίνας, όταν ήθελε να δείξει ότι κάποιος θα λιποψυχούσε. Επειδή η καρδερίνα έχει ευαίσθητη καρδιά και δεν αντέχει τις… έντονες συγκινήσεις.
Το είχε χρησιμοποιήσει (κατά Αλέξη Παπαχελά) για τους αστούς - δεξιούς - πολιτικούς. Κι όπως μας πληροφόρησε ο...
τότε στενός συνεργάτης του προέδρου, Θοδωρής Σκυλακάκης, χρησιμοποιήθηκε και για πλείστες άλλες περιπτώσεις.
Αν σήμερα κάποιοι φαίνεται να έχουν καρδιά καρδερίνας είναι οι εκπρόσωποι της επιχειρηματικής ελίτ. Είναι οι μόνοι ίσως που μπορούν να διακρίνουν με απόλυτη καθαρότητα την καταστροφή που έρχεται εξαιτίας της υπερφορολόγησης και της έλλειψης στρατηγικού σχεδίου για την χώρα και την Οικονομία ειδικότερα. Είναι οι μόνοι που μπορούν να βγουν και να κάνουν μία αξιόπιστη κριτική στον πολιτικό κόσμο συνολικά και πολύ περισσότερο στην σημερινή κυβέρνηση.
Αλλά δεν βγαίνουν. Έχουν λουφάξει βαθιά μέσα στις πολυθρόνες και περιμένουν. Περιμένουν να δουν τι θα… συμβεί! Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται.
Προφανώς και δεν λένε την αλήθεια. Κάνουν αυτό που έκαναν πάντα! Διότι πάντα είχαν καρδιά καρδερίνας και ψυχή Μποδοσάκη. Ήταν πάντα με το γκουβέρνο. Χτες με τον Σαμαρά, σήμερα με τον Τσίπρα και αύριο με τον Μητσοτάκη. Κανονικά θα έπρεπε να έχουν στο γραφείο τους την εικόνα του «μπέη» και από πάνω την επιγραφή «ο επιχειρηματίας είναι πάντα με το γκουβέρνο». Ο Μποδοσάκης είναι ο «άγιος προστάτης» τους.
Τέσσερις ήταν οι κρίσιμες περίοδοι που θα μπορούσαν να παρέμβουν αποφασιστικά και σωτήρια, από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Η πρώτη όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας ο Ανδρέας Παπανδρέου και εφάρμοσε τα σοσιαλιστικά πειράματα του Οργανισμού Προβληματικών Επιχειρήσεων. Διαλύθηκε το σύμπαν και τότε ο ΣΕΒ βρήκε την… ευκαιρία να «μυήσει» τον Ανδρέα στα της επιχειρηματικότητας. Έτσι βάφτισαν τότε το αλισβερίσι με την εξουσία.
Η δεύτερη φορά ήταν όταν ο πρόεδρος Προκόπης μοίραζε τους διορισμούς μαζί με το ξυστό. Τσιμουδιά δεν έβγαλαν!
Η τρίτη όταν άνοιξαν την πόρτα του ΣΕΒ στον Αλέξη της δραχμής, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για αυτά που συμβαίνουν σήμερα.
Και η τέταρτη συμβαίνει τώρα. Κοιτούν αμήχανοι την χώρα να καταστρέφεται.
Ας κοιτάξουν στο παρελθόν και ας μετρήσουν πόσα μέλη αριθμούσε κάποτε η συμπαθής τάξη τους. Ας μην έχουν αμφιβολία! Σε δέκα χρόνια θα είναι ακόμη λιγότεροι. Κι η χώρα ίσως να είναι μικρότερη…
Θανάσης Μαυρίδης
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συνήθιζε να χρησιμοποιεί το παράδειγμα της καρδερίνας, όταν ήθελε να δείξει ότι κάποιος θα λιποψυχούσε. Επειδή η καρδερίνα έχει ευαίσθητη καρδιά και δεν αντέχει τις… έντονες συγκινήσεις. Το είχε χρησιμοποιήσει (κατά Αλέξη Παπαχελά) για τους αστούς - δεξιούς - πολιτικούς. Κι όπως μας πληροφόρησε ο...
τότε στενός συνεργάτης του προέδρου, Θοδωρής Σκυλακάκης, χρησιμοποιήθηκε και για πλείστες άλλες περιπτώσεις.
Αν σήμερα κάποιοι φαίνεται να έχουν καρδιά καρδερίνας είναι οι εκπρόσωποι της επιχειρηματικής ελίτ. Είναι οι μόνοι ίσως που μπορούν να διακρίνουν με απόλυτη καθαρότητα την καταστροφή που έρχεται εξαιτίας της υπερφορολόγησης και της έλλειψης στρατηγικού σχεδίου για την χώρα και την Οικονομία ειδικότερα. Είναι οι μόνοι που μπορούν να βγουν και να κάνουν μία αξιόπιστη κριτική στον πολιτικό κόσμο συνολικά και πολύ περισσότερο στην σημερινή κυβέρνηση.
Αλλά δεν βγαίνουν. Έχουν λουφάξει βαθιά μέσα στις πολυθρόνες και περιμένουν. Περιμένουν να δουν τι θα… συμβεί! Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται.
Προφανώς και δεν λένε την αλήθεια. Κάνουν αυτό που έκαναν πάντα! Διότι πάντα είχαν καρδιά καρδερίνας και ψυχή Μποδοσάκη. Ήταν πάντα με το γκουβέρνο. Χτες με τον Σαμαρά, σήμερα με τον Τσίπρα και αύριο με τον Μητσοτάκη. Κανονικά θα έπρεπε να έχουν στο γραφείο τους την εικόνα του «μπέη» και από πάνω την επιγραφή «ο επιχειρηματίας είναι πάντα με το γκουβέρνο». Ο Μποδοσάκης είναι ο «άγιος προστάτης» τους.
Τέσσερις ήταν οι κρίσιμες περίοδοι που θα μπορούσαν να παρέμβουν αποφασιστικά και σωτήρια, από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Η πρώτη όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας ο Ανδρέας Παπανδρέου και εφάρμοσε τα σοσιαλιστικά πειράματα του Οργανισμού Προβληματικών Επιχειρήσεων. Διαλύθηκε το σύμπαν και τότε ο ΣΕΒ βρήκε την… ευκαιρία να «μυήσει» τον Ανδρέα στα της επιχειρηματικότητας. Έτσι βάφτισαν τότε το αλισβερίσι με την εξουσία.
Η δεύτερη φορά ήταν όταν ο πρόεδρος Προκόπης μοίραζε τους διορισμούς μαζί με το ξυστό. Τσιμουδιά δεν έβγαλαν!
Η τρίτη όταν άνοιξαν την πόρτα του ΣΕΒ στον Αλέξη της δραχμής, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για αυτά που συμβαίνουν σήμερα.
Και η τέταρτη συμβαίνει τώρα. Κοιτούν αμήχανοι την χώρα να καταστρέφεται.
Ας κοιτάξουν στο παρελθόν και ας μετρήσουν πόσα μέλη αριθμούσε κάποτε η συμπαθής τάξη τους. Ας μην έχουν αμφιβολία! Σε δέκα χρόνια θα είναι ακόμη λιγότεροι. Κι η χώρα ίσως να είναι μικρότερη…
Θανάσης Μαυρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου