Αριστερά και παλαιοκομματισμός

Με εξαίρεση λίγους υπουργούς, η κυβέρνηση δεν διαθέτει επαγγελματίες που αναδείχθηκαν στο πεδίο.

Ίσως γι’ αυτό αδυνατεί να λειτουργήσει ορθολογικά, να αντιληφθεί την διάκριση των εξουσιών που χρειάζεται κάθε δημοκρατία και να προστατέψει τους πολίτες από τις βιαιοπραγίες οποιασδήποτε οργανωμένης μειοψηφίας.

Του Θάνου Βερέμη*

Παράλληλα η κυβέρνηση διαθέτει στον υπερθετικό βαθμό όλα τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά του παλαιοκομματισμού. Βδελύσσεται κυρίως την αξιοκρατία στις προσλήψεις, υπέρ των ημετέρων. Η αξιοκρατία είναι αντιπαθητική στους κρατούντες για έναν πρόσθετο φιλοσοφικό λόγο.

Ο ρόλος της είναι παρακωλυτικός στην εικονική ισότητα που θα ήθελε να επιβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι είναι άραγε η αριστεία; Ένα γενετικό πλεονέκτημα των ολίγων; Το αποτέλεσμα της προνομιακής εκπαίδευσης; Ή μήπως το προϊόν σκληρής προσπάθειας και φιλοπονίας; Ή ίσως λίγο από όλα τα παραπάνω. Όπως και νά ‘χει οι άριστοι αποτελούν μια μειοψηφία που δεν ανταποκρίνεται στα ενδιαφέροντα των παραδοσιακών μας πολιτικών. Επιπλέον κάθε ιδεολογία εξισωτισμού εχθρεύεται την αριστεία γιατί είναι ακαταμάχητη στον ανταγωνισμό.

Όμως η δύναμη των αρίστων σε ανταγωνιστικές κοινωνίες όπως εκείνες του πέμπτου και τέταρτου αιώνα της αρχαιότητας, είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι ότι οι άριστοι γίνονται πρότυπο για τους πολλούς ανεβάζοντας έτσι το επίπεδο και την απόδοση μεγάλου αριθμού των πολιτών. Οι άριστοι στις τέχνες, τις επιστήμες και την τεχνολογία, ανεβάζουν το επίπεδο επάρκειας της κοινωνίας και συνεπώς τον μέσο όρο.

Αν η πολιτεία αποφασίσει να θέσει εκποδών των αριστεία, θα προκαλέσει ταυτόχρονα την πτώση της απόδοσης και του μέσου όρου (μια κυμαινόμενη έννοια). Ιδού το παράδειγμα της Βενεζουέλας του Μαδούρο, ή μήπως «Μαδούρου» από το ημέτερο Μαδούρος; Η αριστεία, μολονότι επιβεβαιώνει την άνιση κατανομή των φυσικών ικανοτήτων της βουλητικότητας και της φιλοπονίας, συντελεί παράλληλα στην ποιοτική άνοδο του συνόλου της κοινωνίας, των θεσμών και της εργασίας.

Η εχθρότητα μιας αριστεράς που επιμένει σε παρωχημένες συνταγές ανακατανομής της αριστείας, εκδηλώνεται σε κάθε δραστηριότητα που υπερβαίνει το μέσο όρο. Πρόκειται για μια ακραία συντηρητική πολιτική που εξασφαλίζει την ισοπέδωση.

Ο Αριστοτέλης είχε εντοπίσει την ευεργετική επίδραση της αριστείας σε όλα τα πολιτεύματα καθώς και την φθορά που προκαλεί στην κοινωνία η δημαγωγία. Είναι φανερό ότι η πολιτική καταδημαγώγηση των ψηφοφόρων γίνεται πάντοτε εις βάρος της αξιοκρατίας.

Αντίθετα από τον Αριστοτέλη, ο κ. Γαβρόγλου θέλει να υπονομεύσει το εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο προσέφερε και στον ίδιο ευκαιρίες ανάδειξης. Κάνει ότι μπορεί για να υποβάλει παρόντες και μέλλοντες σπουδαστές στη δοκιμασία της ισοπέδωσης και της αποβλάκωσης. Πρωταγωνιστές στην αντιμεταρρύθμιση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι οι εργάτες και οι αγρότες αλλά οι ριζοσπάστες της αστικής τάξης με κάποιο μπαμπά που τους χρηματοδοτεί θέλοντας και μη.

Οι μπαχαλάκηδες, εκτός από εθελοντές αποσυναγωγοί της κοινωνίας, υπήρξαν πάντοτε και το εκούσιο θύμα της αριστεράς. Ως «πρωτόγονοι επαναστάτες» σύμφωνα με την αντίληψη κάποιων αριστερών, τοποθετούνται από αυτούς στην εμπροσθοφυλακή της κατεδάφισης του συστήματος και, ποιος ξέρει, ίσως και της επανάστασης που βρίσκεται στο φαντασιακό των 53 του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ηγεσία που ελπίζει ότι με την απλή αναλογική θα είναι διαρκώς παρούσα στα μελλοντικά πολιτικά τεκταινόμενα, είναι διατεθειμένη να ξεφορτωθεί τους 53 περιττούς της ριζοσπάστες. Δυστυχώς γι’ αυτούς τα βασικά ένστικτα των κρατούντων δεν διαφέρουν από εκείνα των παλαιοκομματικών.

Η νομή της εξουσίας αποτελούσε πάντοτε το κύριο ζητούμενο από τους πολλούς ελάσσονες της πολιτικής. Η σημερινή κυβέρνηση, με εξαίρεση τον κο Τσακαλώτο, αποτελείται από ερασιτέχνες, την οπισθοφυλακή του ΠΑΣΟΚ και τους ΑΝΕΛ, τους (πλέον) ελάσσονες της δεξιάς.

Ο διωγμός που υφίσταται το έγκριτο Athens Review 1/2 of Books είναι σημείο των καιρών της μισαλλοδοξίας και του παλαιοκομματισμού.

* Ομοτ. Καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου 
Αθηνών